Sveitarstjórnarmál - 01.04.1949, Blaðsíða 37

SVEITARST J ÓRNARMÁL
33
er það ekki síður nauðsynlegt samtökum
sveitarfélaganna, sem eiga í ýmsu mun erfið-
ari aðstöðu en önnur samtök, þar sem þess
verður að gæta mjög veí, að beita þessum
samtökum á engan hátt pólitískt, þar sem
allir stjómmálaflokkar eiga þar aðild, og
mjög oft er erfitt að sigla þar milli skers
og báru, eins og þegar hefir sýnt sig, þótt
samtökin séu ekki nema rúmlega þriggja ára
gömul.
Það er augljósara en svo, að nokkur geti
dregið það í efa, að eigi samtök sem þessi
að koma að verulegum notum, verða þau að
hafa sæmilegum starfskröftum á að skipa,
starfskröftum, sem þau ráða sjálf yfir og geta
skipað þar til verks, sem þörfin krefur hverju
sinni.
Sá tími er nú liðinn, hvort sem mönnum
líkar það betur eða verr, að ýmis konar
félög eða samtök geti kosið þennan eða hinn
til að framkvæma mikilvæg störf án þess að
greiða fyrir þau, enda er slíkt fyrirkomulag
aldrei til frambúðar, og slík samtök verða
ávallt um of háð þeim einstaklingum, sem
þau þurfa allt af að þiggja án endurgjalds.
Samband ísl. sveitarfélaga hefir nú þegar
með höndum talsverða starfsemi, sem krefst
þess, að um hana sé hugsað daglega og hin
ýmsu störf þar af hendi leyst reglulega. Má
í því sambandi nefna útgáfu þessa tímarits,
sem ekki hefir verið unnt að láta koma út
reglulega allt til þessa, vegna þess að í stjóm
sambandsins og ritstjóm tímaritsins var eng-
inn, sem sérstaklega var hægt að leggja þá
skvldu á herðar ofan á skyldustörf sín.
Sambandið hefir og tekið upp samstarf
við hliðstæð sambönd á Norðurlöndum, sem
nú eru orðin gömul og gróin og hafa mörg-
um og góðum starfskröftum á að skipa. Það
samstarf þarf að rækja svo, að sómasamlegt
sé, og verður ekki gert nema einhverjum,
sem tíma hefir til þess, sé falið það sér-
staklega.
En auk þessa tvenns er svo aSalveikefni
sambandsins, sem er það, að vinna að margs
konar endurbótum og umbótum í þeim mál-
um, sem sveitarfélögin varða mestu. Öllum,
sem nálægt þessum málurn koma, er það
Ijóst, að til þess að eitthvað verulegt eigi
þar að fást fram, verður sambandið sjálft að
taka forustuna, og er þá alveg augljóst, að
það verður ekki gert nema sambandið hafi
á að skipa sæmilegum starfskröftum.
Greinarhöfundur bendir réttilega á það,
að nauðsyn er að sveitarfélögunum séu
tryggðir nýir tekjustofnar, svo að létta megi
útsvarsbyrðina, sem allt er að sliga. En hver
á að vinna að því máli? Margar bæjarstjómir
og hreppsnefndir eiga fyrirsvarsmenn sína á
sjálfu Alþingi, en hvað heyrist t. d. í þessu
máli frá þeim þar?
Ekki hafa þeir haft tíma til að undirbúa
slík framvörp né flytja þau. Og það verður
ekki gert fyrr en sveitarfélögin gera það sjálf,
eða starfsmaður þeirra.
Og svo mætti fleira telja.
Hér skal enginn dómur á það lagður,
hvort sambandinu hefir tekizt betur eða verr
í afskiptum sínum af málefnum sveitarfélag-
anna, það sem af er. Greinarhöfundur gefur
í skyn, að það sé ekki mikið, sem sambandið
hafi áorkað. En ef til vill veldur þar einmitt
mestu um, að sambandið hefir engum föst-
um starfskröftum haft á að skipa og orðið
að lifa á annarra náð, meira að segja með
skrifstofu og alla afgreiðslu hinna mest að-
kallandi mála sinna.
Nú er úr þessu bætt og hefst nú nýtt
starfstímabil í sögu sambandsins.
Ég vona, að þótt þessi kveðja Morgun-
blaðsins væri bæði köld og óverðskulduð, þá
verði hún samt til þess, að með meiri festu
og gætni verði á málum sambandsins haldið
og störf þess betur unnin en annarra sam-
bærilegra stofnana, sem hlotið hafa ólíkt
hlýrri kveðjur úr þessum sömu herbúðum.