RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 16

RM
HJALMAR BERGMAN
hann angrar hana með þessu hvella
jóðli.
Og vísirinn mjakast svo hægt á-
fram — svo óumræðilega hægt . . .
Það er líklega bezt að fara á fæt-
ur. Hún getur þá skroppið eitthvað á
bátnum sínum. Hún getur róið yfir
að járnbrautarstöðinni og svo heim
aftur — hún er röskan klukkutíma
að því. Erindi? Hún getur spurt um
bréf. — Nei, það þorir hún ekki.
Ekki spyrja eftir bréfi . . .
En hún getur róið þetta, þótt hún
hafi ekkert erindi. Hún sprettur á
fætur, steypir morgunkjólnum yfir
sig, dregur gluggatjöldin frá. Sólin er
ekki komin hátt á loft, hún gægist
aðeins fram milli toppanna á trján-
um á Eikiey. Hún verður að komast
hærra — miklu, miklu hærra. Hér
um bil í hádegisstað. Himinninn er
hvítblár, vindurinn hefur sópað burt
hverju skýi. Máfarnir sitja úti á sjón-
um.
Jú — þarna situr drengurinn í ról-
unni, hoppar og gargar og lætur
miklu verr en nokkur máfur. Hún
hefur ekki séð hann fyrr. Þetta er
grannur drengur, magur, fölur og
veikindalegur. En lungun eru áreið-
anlega ógölluð. Og lífsfjörið er ólam-
að. Þvílík læti sem eru í honum.
Ljóst, hrokkið hárið er orðið dökkt
af svita.
Skyldi hann ætla að láta svona
í allan dag? Fyrir utan gluggann
hennar? Nei — hann verður svo
vænn...
Hún opnar gluggann.
Hvers vegna óskapastu svona,
drengur minn? Þarftu að hafa svona
hátt, þó að þú sért að leika þér?
Hann hægir á sér, starir, munnur-
inn opinn. Hann virðist vera að reyna
að átta sig á ótilhlýðilegu ávarpi ó-
kunnrar konu. En þögnin varir ekki
nema eitt andartak. í næstu andrá
skælir hann sig hressilega framan í
hana og snýr í hana bakinu.
Hún klæðist í skyndi. Henni liggur
þó i rauninni ekkert á, hún hefur
meira en nógan tíma — allt of mik-
inn. Nú man hún eftir því, að hún
þarf að greiða sér öðruvísi. Eins og
hann var vanur, að hún greiddi sér.
Eða er hún kannske orðin of gömul
til þess? Tvö ár!
Og ef hann kæmi svo ekki eftir allt
saman? Þá yrði hún að telja sér trú
um, að eitthvað hafi tafið ferð hans
— eitthvert ófyrirsjáanlegt óhapp.
Hún bindur klút yfir höfuðið á sér
og hleypur niður stigann. Loftið er
svalt, en hún skal róa sér til hita. Hún
ætlar að róa alla leið út að Eikiey,
þar sem sólin gægðist nú fram milli
trjátoppanna. Hún hleypur niður að
bryggjunni, leggst á hnén og opnar
lásinn á bátfestinni.
Þá heyrir hún eitthvert más. —
Drengurinn stendur hjá henni, lýtur
fram á og styður höndunum á hnén.
Hún sér æðarnar þrútna á enni hans
undir grábleiku hörundinu.
Ætlarðu að róa út á sjó? spyr
hann, og röddin er óþægilega hvell.
Þá kem ég með þér.
Hún getur ekki að því gert — hún
14