RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 38

RM
ÞÓRIR BERGSSON
að sér og lá kyrr. — Þeir horfðu á
hana, þegjandi, þessir tveir menn. —
Annar sat, hinn stóð. — Nei, doktor
Jökull horfði ekki á fluguna, hann
horfði á manninn, sem sat. Hvaða
skrípalæti voru þetta? Var maðurinn
geðveikur? — Hún er ekki dauð enn-
þá, sagði ungi maðurinn. Bíðið við
doktor, augnahlik! Hann gekk að
skrifborðinu og náði sér í lítið hvítt
pappírsblað. Með mikilli nákvæmni
smeygði hann hlaðinu undir fluguna,
sem nú fór aftur, örlítið, að tifa með
löppunum. — Sjáið til, doktor, sagði
ég ekki, hún tórir ennþá! Svo bar
hann blaðið með flugunni á, út um
dyrnar, niður tröppurnar, yfir gras-
flötinn og lagði það þar undir rósa-
runna, þar sem sólin skein á það. Fór
ákaflega hægt og gætilega. Læknirinn
stóð á svölunum, saug vindilinn hægt
og hugsandi, — horfði á. —
Já, sagði húsbóndinn og gekk inn
í húsið aftur, ú eftir doktornum. Fyr-
irgefið, doktor, ég veit að þér hljótið
að vera undrandi. Auðvitað bað ég
yður ekki að koma til þess að sjá
mig reyna að lækna hálfdauða flugu.
Hún fær nú sitt tækifæri að lifna aft-
ur þarna úti í blíðunni, ef hún er
ekki dauð.
Ef til vill, sagði læknirinn.
Já, ef til vill, endurtók ungi mað-
urinn og kveikti sér í vindlingi á ný.
— En, — ef til vill hefði verið betra
fyrir hana að deyja, — fá að deyja,
bara deyja, hér inni. — Hver veit
nema ég hafi bjargað henni frá því
að deyja hér í glugganum, já, — í
sæmilegum húsakynnum, — aðeins
til þess að einhver stór og viðbjóðs-
leg padda, — jötunuxi eða könguló
til dæmis, hremmi hana þarna úti í
garðinum og éti hana?
Doktor Jökull Pálsson hóf aftur
upp augabrúnirnar, leit á húsbónd-
ann og brosti. — Á þetta að vera
úminning til okkar læknanna um það,
að það sé kannske ekki alltaf góð-
verk að reyna að halda lífinu í ykk-
ur, sem vitjið okkar, og hafið stund-
um, — fyrirgefið þér, ekki farið ó-
þarflega varlega með heilsuna? 0-
jæja, þetta getur svo sem verið rétt
og satt.
En ég hef samt gefið henni tæki-
færið að lifna við aftur, sagði Vil-
hjúlmur Bardal, og það getur kannske
orðið óviðjafnanlega unaðslegt fyrir
hana, þessa litlu flugu, að fá að lifa
og leika sér, þótt ekki verði neraa til
kvöldsins í dag, þennan fagra dag.
— Hann hló dimmt og lágt. Lét vindl-
inginn í öskubakka og drap eldinn í
tóbakinu. — Fagurt veður í dag,
doktor, sumar, gleði og líf, — finnst
yður það ekki?
Hvert var erindið? Læknirinn leit
á unga manninn. Með leyfi, herra
Bardal, — eitthvað annað en heim-
spekilegar og — auðvitað, lærdóms-
ríkar, hugleiðingar um flugur — og
lífið, svona yfirleitt?
Afsakið, sagði ungi maðurinn, stóð
upp og stundi við, lítið eitt. — Jú,
því miður var erindið annað. — En
— ég þykist vita að þér skiljið, dokt-
or, að það er stundum dálítið erfitt
36