Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 36
Ættum við að stofna
Átthagasamband íslands?
Víða eyðist nú byggð á íslandi. Þar sem áður hlupu
lömb um haga læðist nú tófan ein um lautir. Og þar sem
hlátur barna við læk að leik bergmálaði í álfakletti hljóm-
ar lindar'hjalið eitt út í auðnina án bergmáls.
Fólkið er flutt til fjölmennari byggðarlaga. Þar veldur
margt, sem ekki verður hér upp talið.
Eitt er víst átthagarnir, með öllum sínum áhrifum, sögn-
um, minnjum og samleik lands og þjóðar þoka í baksýn
hraða og glaums — inn í heim gleymskunnar. Ómetanleg
verðmæti þjóðlífs og sögu geta gleymzt, ef enginn stendur
vörð um þau.
„Oft er það í koti karls, sem kóngs er ekki í ranni“, mætti
gjarnan muna, þegar horft er til baka um gengnar slóðir.
Þau héruð, sem ólu stæltasta arminn, stiglengsta fótinn,
hið sterkasta bak voru stundum öllum háskólum áhrifarík-
ari. Ekki ætti að gleymast, að þar eru rætur, sem ekki mega
slitna, jarðvegur, sem ekki má verða uppblæstri tímans að
bráð. Þarna áttu átthagafélögin göfugt hlutverk. Þau eiga
það enn. Þau voru stofnuð af fólkinu, sem hóf þessa flutn-
inga úr sveitinni á mölina, eins og það var orðað. Sprottin
úr sama jarðvegi og vermd sama vorblæ og ungmennafé-
lögin í upphafi þessarar aldar.
Að baki þeim brann rauður logi þeirra kennda, sem einu