Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 61
BREIÐFIRÐINGUR
59
og kynni hófust, sem ávallt hefur veitt ánægju og yndis-
auka og sveipar nú þessi heiðurshjón, sem alltaf verða ung,
'þótt árunum fjölgi, ljóma kvölds eftir langan dag.
Einu sinni var reynt að telja upp þá mannkosti, sem
Breiðfirðingafélagið hlyti að meta mest hjá sínum félög-
um og heiðursfélögum. En þeir voru þessir: „Trúmennska,
þolgæði, lipurð, fórnarlund, drengskapur, gestrisni, mælska,
söngás't, forsjá og höfðingsskapur.“
Vel mundu Bjartmarzhjónin standa sig á því prófi, þótt
hvorugt syngi einsöng eða flytji stólræður. En hér vil ég
þó bæta einu við. Þótt oft hafi verið ágæt samfylgd þeirra
á samkomum í borginni og ekki síður á ferðalögum á sum-
ardegi um sveitir og óbyggðir heimahaga, eru þau mér
ógleymanlegust í danssal. Glæsileg, samstillt og ástfangin,
svo unga fólkið allt mætti af læra. Og þannig hefur og
verið öll þeirra sambúð og heimilislíf til fyrirmyndar.
Engar kröfur á annarra hendur, en íslenzkar dyggðir ást-
úðar, nægjusemi og reglusemi ræktuð skrautblóm í hverju
horni og fylgsni hugar, hjartna og heimilis. Og vissulega
hafa þessar dyggðir gert litla húsið þeirra í miðborginni
að Ásgarði fjölskyldunnar og konungs'höll hollustu við allt,
sem íslenzkt er og heillir beztu veitir.
Þótt Óskar hafi verið forstjóri við Skólavörðustíginn,
þá hefur hann samt alltaf verið íslenzkur bóndi og hesta-
maður, vaxinn úr jarðvegi aldanna, sem átti vorgleði yfir
ull og lambi og um varð sagt orðum skáldsins:
„Knapinn á hestbaki er kóngur um stund
kórónulaus á hann ríki og álfur.“