Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 78

76
BREIÐFIRÐINGUR
Síðast var svo bókstaflega messað frammi í „húsinu“,
litlu stofunni okkar. Sungið, og mikið sungu þeir vel sr.
Jón og Jónas. Mamma, sem alltaf söng nú bezt vildi varla
láta heyrast í sér. Og ég þorði ekki að bæra varirnar.
Presturinn flutti predikun og talaði svo sterkt að heyrzt
hefði um heila höll. Og svo var bæn, sem var nærri hvíslað.
Og innan stundar lögðu næturgestirnir af stað fram á
„Hálsinn“.
Bærinn okkar í Kvígindisfirði var vestasti bærinn í Stað-
arprestakalli og langt til næstu bæja. Erfiði húsvitjunar-
innar því mest.
En slíkar stundir gætu aldrei gleymzt. Vaktar af virð-
ingu, aðdáun og undrum. Vermdar af tilbeiðslu og trú,
sem gerir hið smáa stórt og hið hversdaglega heilagt, skap-
ar helgi lífsins og nálægð Guðs.
Um erfiði þessara ferða fyrir innisetumann, sem lagði
af stað í marga mílna göngu, meðan færðin var verst á vorin,
hugsuðum við auðvitað aldrei.
En við þetta óx virðing fyrir því, sem heilagt er. Löng-
un til að leita langt, stefna hátt og standast allt til að hljóta
hrós frá svona miklum manni — þjóni Guðs.
Þess vegna gat hann haft svo mikil áhrif í fermingar-
undirbúningnum í stofunni sinni á Stað, og í kirkjunni á
fermingardaginn, þegar hann söng allan sálminn: „Hærra
minn Guð til þín“ einn án undirleiks, þrumandi röddu, sem
ómar enn í dag ekki í dalnum fyrst og fremst heldur í hug
og hjarta heila mannsævi.
Honum gætum við aldrei gleymt. En samt mundu flestir
segja: