Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 104
102
BREIÐFIRÐINGUR
nú heima næst. En úr 'því að miðvikudagur var kominn, þá
hlakkaði ég til vikunnar í skóianum. — Veturinn leið því
mest í tilhlökkun.
Þessa skiptingu tók ég upp síðar á skólagöngu og heima-
veru hjá nemendum mínum. Þeim, eins og mér, reyndist
heimavikan drjúg til náms. Helga prófaði alltaf, hvort við
hefðum lært á heimaviku það, sem hún setti fyrir. Hún
hlífði sér ekki við kennslu, en bar nám okkar mjög fyrir
brjósti.
Helga var stórgáfuð og vel að sér og lagði alhug við
starf sitt. Hún skrifaði með afbrigðum fagra rithönd. Hún
mótaði skólann þannig, að okkur fannst mikið til hans
koma. Hún setti skólann virðulega á haustin. Hún gaf nokk-
urt upplestrarfrí fyrir vorpróf. Sóknarpresturinn var próf-
dómari. Prófað munnlega í fögum. I öllu sem lesið var um
veturinn. Síðan var ákveðinn dagur til þess að sækja próf-
miða og segja skólanum upp.
Ég man, að mér þóttu prófdagarnir hátíðlegir. 011 börn-
in komu í sparifötum. Og kennarinn líka. — Ég minnist,
hvað ég var hrifin af henni í bláa flaueliskjólnum.
Og svo komu börnin einnig spariklædd á lokadaginn að
fá hvert sitt kaup. — Börnum þykir varið í próf. Það er af-
leitt, að nú er hætt að virða barnaskólann þess að hafa
prófdómara og virðulegt próf.
Daginn, sem prófmiðar voru sóttir, þá lékum við okkur
úti. — þá mættust deildirnar tvær með aldursflokkana fjóra,
eins og á skólasetningardaginn.
Og stundum var lesin upp saga eða kvæði. Og kennarinn
talaði við okkur. Helga hafði lag á því að vekja eftirvænt-
ingu og fögnuð. Hún talaði við okkur eins og fullorðið fólk.