Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 58

56
BREIÐFIRÐINGUR
og eyru bar, er áreiðanlega meðal þess bezta, sem skrifað
befur verið hér á landi um hliðstætt efni. — Og svo birtist
okkur andstæðan: sjónin, sem blasti við Stefáni, þegar hann
löngu síðar kom í gömlu kirkjuna á Felli, en þá hafði henni
verið breytt í skemmu.
Það, að Jóhannes úr Kötlum skyldi hvorugt þessara
verka vilja missa úr Jólavökunni, er út af fyrir sig nægileg
heimild um gildi þeirra.
— Þú minntist á það áðan, að Stefán hefði skemmt þér
og fleiri gestum eitt kvöld með ljóðalestri. Var það
algengt, að hann læsi ljóð sín þannig í heyranda
hljóði?
— Þegar hann las Anno domini 1930 fyrir okkur kvöld-
ið góða, gerði hann það af þvílíkri list, að það er mér í
minni eftir áratugi. En ég hygg, að þetta hafi hann ekki
gert ýkja oft. Til dæmis man ég aldrei eftir því að hafa
heyrt hann lesa upp kvæði eftir sig á opinberri samkomu.
En annað var mjög áberandi í fari hans sem listamanns, og
það var hve snjall hann var að tegja ljóð og lag, þótt hann
teldi sig ekki vera söngmann. Þetta kemur til dæmis mjög
berlega í ljós í erfiljóðum hans, og þegar hann leggur þeim
orð í munn, sem misst hafa ástvini sína.
Jóhannes úr Kötlum — annað höfuðskáld Dalamanna.
— Nú voru Jóhannes úr Kötlum og Stefán frá Hvítadal
stórhrotnustu skáld Dalamanna á síðari tímum, eins
og þú sagðir. Naut Jóhannes þá eins mikillar hylli
hjá ykkur og skáldbróðir hans?
— Ég er ekki viss um að hann hafi fengið eins verð-
skuldaða viðurkenningu í átthögum sínum og Stefán, að