Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 100

98
BREIÐFIRÐINGUR
gömul og ný, sum með textum eftir þá sjálfa. Og enn ómar
mér í eyrum söngur þeirra, er ég lít til baka og rifja upp
þessa löngu liðnu samfylgd.
Næst minnist ég Ragnars vorið 1938. Þá kom hann með
heitmey sína í fyrsta sinn á heimili foreldra minna. Æskan
og hreystin geislaði af þeim háðum. Þau voru bæði glæsi-
leg í sjón og buðu af sér einstaklega geðugan og aðlaðandi
þokka. Framtíðin brosti við þeim og það leyndi sér ekki,
að mikils mátti af þeim vænta á ókomnum árum.
Enn minnist ég Ragnars og þeirra hjóna síðla árs 1941.
Ég var þá við nám í háskólanum og kom kvöld eitt sem oft-
ar á heimili þeirra í Reykjavík. Þau höfðu nýlega stofnað
eigið heimili og var elzta barn þeirra um árs gamalt. Þau
voru hamingjusöm og stolt í senn með barnið sitt unga. Þá
skynjaði ég betur en nokkru sinni fyrr, að framtíð þjóðar,
auðna hennar og örlög er fyrst og fremst reist á hamingju
og gæfu heimilanna. Þau bjuggu heldur þröngt í leiguhús-
næði. En öllu var smekklega og hlýlega fyrir komið. „Andi
hússins“, ef svo má segja, var notalegur og hugþekkur.
Ollum hlaut að líða vel innan dyra á heimili þeirra. Það
er framar öllu „heimilisandinn“, sem ræður því, hvort
áhrif heimilis eru hugþekk og hlý eða köld og óþægileg.
Að lokum kemur mér í hug heimsókn til Ragnars á Akra-
nes nokkrum árum eftir að hann gerðist skólastjóri þar. Þar
var húsrými stærra en forðum en „andi hússins“ hinn sami.
Listfengi og smekkvísi í öllum hlutum, en áhrifin hlý og
hugþekk eins og áður. Nú voru börnin orðin þrjú og þau
elztu nokkuð stálpuð. Hjónin voru jafn glæsileg og áður,
að sjálfsögðu þroskaðri og lífsreyndari, en þokkinn hinn
sami. Þá voru þau á bezta aldri, ekki fertug. Ég dáðist að,