Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 47
BREIÐFIRÐINGUR
45
fannst þér svo að vera nemandi Jónasar Jónssonar og
standa augliti til auglitis við hann inni í kennslustofu?
— Það, sem kom mér fyrst á óvart, var það, að skóla-
stjóri Samvinnuskólans reyndist miklu mildari persóna en
ég hafði gert mér í hugarlund. Það, sem næst vakti athygli
mína, var hve mjög hann var opinn fyrir því, sem ýmsir
myndu sjálfsagt kalla smáatriði. Hið daglega líf nemend-
anna, hvernig þeir væru útbúnir, hvernig fötin þeirra væru,
hvernig þeir gengju um, og annað slíkt. Mikil áherzla var
lögð á prúðmennsku og háttvísi, og yfirleitt virtist Jónas
hafa sívaxandi áhuga á því að rækta og bæta sérhvern þátt
í fari nemenda sinna, og engu síður það, sem smátt er
kallað, heldur en hitt, sem talið er stærra.
— Þetta hlýtur að hafa haft djúp áhrif á þig og aðra
nemendur?
— Þegar við vorum sezt inn í félagsfræðitíma, opn-
aðist okkur útsýn um ný svið — veraldir, sem okkur hafði
varla órað fyrir, að væru til. Á eftir fannst okkur hugur
okkar hafa víkkað og mildazt um leið.
— Hvaða námsgreinar þótti þér skemmtilegast að læra
hjá Jónasi?
— Þegar ég var í skólanum, kenndi hann aðallega félags-
fræði og samvinnusögu, sem var einkum bundin við sögu
kaupfélaganna, og þá sérstaklega hér á landi, þótt einnig
væri farið víðar. En auk þess var Jónas stundum með auka-
tíma, sem hann nefndi „bókmenntir og listir“. Þá bar jafn-
an margt á góma, enda kappkostaði Jónas að hafa efni
þessara tíma sem fjölbreyttast. Tryggvi Þórihallsson, hinn
gáfaði og glæsilegi maður, kenndi íslenzku og forn-bók-
menntasögu, og þegar svo bættust við tímarnir um bók-