Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 99

BREIÐFIRÐINGUR
97
lega skýrt í vitund mína og ég, stráklingurinn, sem kunni
harla lítil skil á mínu eigin umhverfi, átti þá ósk heitasta
að líkjast honum í sjón og raun.
Frá þessum árum minnist ég einnig foreldra hans. Ég
minnist ljúfmennisins drenglynda, Jóhannesar skósmiðs,
sem ávallt leysti hvers konar vanda uppburðarlítils og fá-
kunnandi sendisveins af einstakri hlýju og skilningi. En sá
var siður foreldra okkar bræðra að senda okkur beint til
Jóhannesar, þegar okkur var ætlað að reka einhver erindi
í Búðardal. Við vorum ekki háir í lofti, varla meira en
5—6 ára, þegar við vorum látnir fara sendiferðir þangað.
Raunar var gömul og gróin vinátta milli heimilanna. Mér
er í barnsminni einlæg og traust vinátta móður minnar og
Guðrúnu Halldórsdóttur, móður Ragnars, er aldrei bar
skugga á en entist meðan báðar lifðu. Hún var óvenjulega
falleg kona og bar persónugerð og fas, svo að fágætt er.
Mér fannst ætíð, að þar færi drotting í háttum en ljúfling-
ur í lítillæti og hógværð.
Þá minnist ég Ragnars haustið 1934. Þá var hann á leið
til náms í Háskólann ásamt Jóni frá Ljárskógum. Við vor-
um samferða í áætlunarbifreið til Reykjavíkur. Ég sé þá
fyrir mér, æskuvinina, lífsglaða og ólgandi af æskufjöri.
Fjör þeirra og gáski var smitandi en gamanmál og hnyttin-
yrði flugu á báða bóga. Og ekki má gleyma söng þeirra.
Þeir voru báðir ágætir söngmenn. Jón var þá þegar lands-
þekktur fyrir söng sinn í M.A. kvartettinum og hann er það
raunar enn eftir meira en fjörutíu ár. í kvartettinum voru
ágætir söngmenn en það var álit margra, að Jón væri þeirra
fremstur. Þeir félagar, Ragnar og Jón, sungu af hjartans
list í ferðinni forðum, og tvíraddað, m. a. stúdentalög