Breiðfirðingur - 01.04.1977, Blaðsíða 91

BREIÐFIRÐINGUR
89
eftir því sem vegir verða fljótfarnari, og er ekki einmitt
þannig komið með Bjarkarlund? Er hann ekki þegar orð-
inn, eða að verða lítt nauðsynlegur, sem viðkomustaður,
miðað við það sem var, þótt hann standi við áður fjölfarna
þjóðleið milli landshluta? Er hvort mun þá ekki um leið
bresta aðalrekstrargrundvöllurinn?
Verður vöxtur og viðgangur Bjarkarlundar tryggður,
nema með því að renna nýjum stoðum undir tilveru hans?
Og verður það þá gert — og á hvern hátt — og þá hvenær?
Verður beðið eftir því að dyrum Bjarkarlundar verði
lokað og hrörnun og þögn eyðibýlisins leggist yfir þessi
myndarlegu salarkynni — eldhús og gistiherbergi, auk
margs annars?
Vonandi ekki. Vonandi átta forráðamenn Bjarkarlundar
sig í tæka tíð á hve þessi yndislegi staður við litla vatnið í
nánd lyngskrýddra hæða og birkiklæddra ása með Vaðal-
fjallahnúkana í baksýn er hvort tveggja fágætur og dýrmæt
ur staður, sem vegna legu sinnar og fegurðar virðist kjörinn
til þess að bjóða hraðaþreyttum nútímamanni þá hressingu
og hvíld sem hann meir en nokkru sinni þráir, og hefur
þörf fyrir — og sem hann af ýmsum ástæðum ætti nú að
eiga hægara um vik með að veita sér en áður, meðal ann-
ars vegna aukinnar samgöngutækni.
Þó má ekki gleymast að henni til viðbótar þarf að koma
aukin umhverfisvernd og fegrun ásamt vaxandi umgengn-
ismenningu. En þetta tvennt eru þættir sem öllu fremur
víkka og dýpka skilning fólks [á þeirri mikilvægu blessun,
sem tengslin við friðsæla lifandi náttúru veita hverjum
þeim sem þeirra fær notið.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.