Breiðfirðingur - 01.04.1990, Side 79

EYJ AFLUTNINGAR
77
En mikill var jarmurinn og sár þegar lömbin voru tekin frá
ánum. Reynt var að hafa þann tíma sem stystan, þó gat það
tekið nokkurn tíma eftir því hvað langt var að fara.
Það tók alltaf þó nokkurn tíma að láta ærnar lemba sig
þegar í land var komið. Fjárglöggir bændur voru furðu
naskir að þekkja lömbin og láta hverja á hafa sitt lamb.
Til fjárflutninga voru oftast eða nær alltaf notaðir áttær-
ingar eða stórir sexæringar. Þegar áttæringar voru dregnir af
vélbát eða þeim slefað sem venjulega var sagt, þá var hægt
að hafa í þeim 80 - 100 fullorðnar kindur, en mun færri
þegar róið var, því þá þurftu tvö rúm að vera auð til að róa í.
Stundum voru settar grindur á söxin á skipunum bæði í
skut og barka svo að kindurnar færu síður útbyrðis, en þær
vildu gjarnan príla upp eftir súðinni þar sem hún var hall-
andi. Þessar grindur voru oftast tvö borð og á þau negldir
okar sem gengu ofan í járnlykkjur sem festar voru innan á
borðstokkana. Bergsveinn Skúlason segir þessar grindur
hafa verið kallaðar borðstikur.
Þegar féð var látið í báta í úteyjum eða þar sem ekki voru
hlaðnar bryggjur þá var alltaf valinn lendingarstaður þar
sem gott var að reka féð að bátnum og stökk það þá sjálft út
í bátinn, sérstaklega þegar um var að ræða fullorðið fé sem
oft var búið að flytja í bátum. Eins var það þegar kindur
voru settar í land þá var stundum hægt að reka þær upp úr
bátnum ef vel hagaði til. Oftast voru kindur þó leiddar að
bátnum og þeim ýtt út í hann eða að tveir menn tóku þær á
milli sín og lyftu út í bátinn.
Meðferð á fénu var að vísu misjöfn og fór eftir því hvað
menn voru nærgætnir þegar þeir voru að láta það í bátana.
Sérstaklega varð að varast að taka tæpt í ullina á lömbunum
þegar farið var með þau til slátrunar svo ekki kæmu mar-
blettir á skrokkinn því þá féll hann í mati.
Ekki var mikið um það að kindur færu útbyrðis og þó það
kæmi fyrir var alltaf hægt að ná þeim lifandi úr sjónum nema
ef um var að ræða stórhyrnda hrúta. Vegna hausþunga
voru þeir fljótir að kafna.