Breiðfirðingur - 01.04.1990, Side 133

BREIÐFIRSKIR SKEMMTUNARMENN
131
en orðið „lengi“. Þá nefur næstsíðasta vísuorðið komið
betur til skila í munnlegri varðveislu. Þótti því rétt að halda
húsgangsgerðinni til haga og birta hana með hinni.
Hannes stutti varð þjóðsagnapersóna í Dölum og var
nafni hans haldið á lofti þegar ýmsir aðrir sem meira máttu
sín og státað gátu í skiptum við hann í lifanda lífi voru úr
minni liðnir og urðu vart fundnir nema á bókum. Af Hann-
esi var það sagt að hann hefði verið með afbrigðum snar og
liðugur, glímumaður góður þótt lítill væri og íþróttamaður
snjall á ýmsum sviðum. En það fylgdi sögnum um Hannes að
ekki hefði hann miklast af líkamlegum fræknleik sem hefði
mátt og flestir viðurkenndu, en hreykti sér þeim mun meira
af skáldskap sem öðrum þótti argasti leirburður. Illa þoldi
hann að menn sýndu kveðskap hans lítilsvirðingu og drægju
skáldskapargáfu hans í efa. Gat ekki hjá því farið að Hannes
yrði skotspónn sveitunga sinna fyrir mikillæti og ómerkilegt
gort, enda fór svo, og eru eftirminnilegust viðskipti hans við
Einar Einarsson sem kenndur var við Harastaði í Miðdölum
(1792-1865). Það var að vísu ójafn leikur, þar sem Hara-
staða-Einar var talinn með snjöllustu hagyrðingum þar
vestra á sínum tíma, en Hannes stutti viðurkennt leirskáld af
öllum öðrum en honum sjálfum.
Nú er munnmælafrægðin brigðul, ef hvergi kemur
skrifaður stafur nærri og væri ekki að undra þótt fækkað
hefði sögum af Hannesi stutta þar sem þeirra er þó helst að
vænta í Breiðafjarðardölum. En af rithöfundum sem frægt
hafa Hannes má nefna Theodoru Thoroddsen sem ritaði um
Hannes af skilningi og kunnugleika, en hún ólst upp á
Kvennabrekku í Miðdölum, þar sem faðir hennar, séra
Guðmundur Einarsson, síðar á Breiðabólstað á Skógar-
strönd, var prestur. Grein Theodoru birtist í Eimreiðinni
1921 og var endurprentuð í Ritsafni hennar (sem Sigurður
Nordal annaðist og kom út 1960). Sýnishorn af kveðskap
Hannesar er í grein Theodoru. Pá er þáttur um Hannes í
kaflanum Glerbrot á mannfélagsins haug í bók Ingunnar
Jónsdóttur, Gömul kynni, bls. 121-27. Ennfremur er Hann-