Tíminn - 24.12.1952, Qupperneq 46

Jólablað TÍMANS 1952
46
Presíurinn í dalnum
Fiutt af 41; síðu.
mig, en eftir augnablik var hliðið '
opið. Þar stóð öldungurinn, fagn-”
aði okkur og bað Drottinn aö
blessa okkur komuna þangað. Öll
óhöilusta hvarf á svipstundu. Fag-
v.rt blómskrúð blasti við augum
okkar, er við komum inn fyrir
hliðið.
Presturinn heilsaði okkur með
handabandi og sagði við mig: Þú
veizt ekki íslendingur, hver heiður
þér er sýndur. Inn um þetta hlið
hefur enginn stigið fæti, að undan-
teknum mér og dóttur minni, sið-
an konan mín gekk hér út með
barnið okkar, kvöldið sem húsið
ckkar brann.
Mér fannst bregða fyrir sorgar-
svip á andliti hans. Ég þákkaði
honum fyrir að sýna okkur svo
mikla góðvild, og ég var fegin að
geta með-sanni dáðst að þeirri feg-
urð, sem ég sá í garðinum hans.
Hægra megin við lrliðið, þegar inn
var komið, var undurfagUr blóma-
garður, með miklu litskrúði, mörg-
um blómabeðum og yndislegri
angan. Þar var friður og kyrrð, en
þó svo mikið líf. Fuglar, fiðrildi ög
býflugur k-unnu vel að meta þessa
blómadýrð, og í garðinum var lítil
tjörn. Já, þessi garður, sagði prest-
ur, ég reyni að hafa hann í sama
horfi og í gamla daga. Blómadísin
mín átti og á þennan garð. Ég kall-
aði konuna mína.. blómadís. — í
þessurn litla skúr býrég, ég byggði
hann sjálfur úr’því efni, sem eld-
urinn skildi eftir. Við skulum
gangá inn; teið bíður okkar þar.
Við komum inn í lítið herbergi.
Öðrumegin í því var lítil eldavél,
borð, bekkar og einn stóll, en í
hinum enda þess rúm, smáborð með
lampa á og nokkrar bækur. Við
fengum ágætt te og brauð með
lieimaræktuðu h u n a n g i, sem
smakkaðist ágætlega. Eftir að við
höfðum drukkið teið, tók prestur
upp körfu með ávöxtum og sagði að
við skyldum borða þetta úti í
garðinum. Þar fengum við okkur
sæti undir gömlu eikartré. Prest-
urinn fór að tala við okkur og
hann mælti eitthvað á þessa leið:
Það tekur manninn oft langan
tíma að finna sjálfan sig, hinn
sanna andlega mann, sem Guð
skapaði í sinni mynd, óháðan efn-
inu. En þegar dagurinn rennur
upp, þá birtir svo undursamlega,
kærleikurinn fyllir hugann og allt
rúm tilverunnar og veitir heilagan
frið. Sá friður kemur til allra, sem
leita hans einlæglega í kærleika,
eins og börn. Hugurinn má ekki
dýrka hjáguði. Ég hélt að öll vizka
og fullnæging lífsins yrði fundin í
bóktím, lestri og lærdómi. Það
fyrsta, se:n ég man eftir, voru bæk-
ur. Ég var yngstur af fimm bræðr-
r.m. Fjórir bræður mínir voru
komnir í háskóla áður en ég lauk
i)arnaskólanámi. Þegar þeir komu
heim í sumarleyfum og fríum, var
ekki talað um annað en pr,óf, kenn-
ara og bækur. Mér féll þetta vel, og
það vorú hátíðisdagar hjá mér,
þegar ég fékk að koma 1 hérbergi
bræðra minna og skhða bækurnar
þeirra. ivo kom að því, að ég fór
sjálfur í ar- »1 Tkóla. Ég las ©g las,
og hugurinn var allur bundinn við
námið. f K^-emi- þaö fyrir, að mér
væri boðió' í veizlu jneð foreldrum
mínum, þegár ■'ég’va’r heima í frí-
um og sumarléýfum, i-eyndi ég á-
valt að komast hjá því að fara með
þeim, því að mér fannst það eyði-
legging á tímanum að verja hon- .
um til annars en lesturs. Ég sat oft
í bókasöfnum, þegar ég fékk því við
komið. -- -

Leitið upplýsinga
iini aEEar rsedaEtgreííiidas" vélar og;
éhöld hjá einkauniboLsmönnum
Qsfeb
Vainsdæla
Mjólkurkælir
«
♦♦
::
♦♦
♦♦
* /
♦ >
::
♦♦
♦ '
♦♦
♦*
♦■*
♦ *
♦♦
«
♦♦
♦♦
- ♦♦
♦»
♦♦
il
::
♦♦
♦♦
2
U
::
::
::
::
H
«
♦♦
«
♦♦
♦♦
♦♦
•♦♦
♦♦
♦♦
::
Skilvindur, mjóikurkælar, mjólkurmælar, mjólkursigt1, mjaStafötur. — Kartöfiuupptökuvélar,
rakstrarvé’ar, múgavéiar, sióöar, rúningsvéiar, vatr.siJæ’iir, færibönd fyrir þurrhey o. m. fl.
Lister-dieselvélar iil súgþurrkunar eru mjög eftirsólfar.
fllélaaotani
OK
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦>♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦4 1 ^♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦^♦♦♦•♦^♦•v ♦»♦♦ >♦♦♦♦♦**♦*>*♦♦•♦♦♦♦♦♦« ♦♦♦♦♦♦<
*•♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦*♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦•♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦**♦♦♦♦*♦**♦♦♦♦♦♦««>♦♦♦♦♦*♦♦*♦♦ •♦♦**r *&♦♦♦♦*♦♦♦•♦*»**•♦<'</♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦«
Og gamli presturinn hélt áfram
sögu sinni: í nágrenni við okkur
bjuggu þrjú fullorðin systkini,
tvær systur og einn bróðir. Þau
voru vinir foreldra minna, og við
höfðum þekkt þau frá því er ég
man fyrst eftir mér. Eitt sinn kom
systurdóttir þeirra þangað, og bjó
hjá þeim um tíma. Hún stundaði
hljómlist, var píanóleikari. Ég
komst ekki hjá því aö fara bangaö
eitt kvöld með foreldrum mínum.
Þar sá ég þessa ungu stúlku, sem
hét Anna. Hún spilaði undur vel.
Þetta var víst í fyrsta skipti sém
ég tók eftir því að til væru ungar
stúlkur. En ég fór í skólann og
Anna gleymdist.
Næst þegar ég kom heim var
mér sagt, að nú væri Anna alflutt
til frændfólks síns. Hún hafði áð-
ur búiö með föður sínum, en nú
var hann dáinn.
Árin liðu og ég var orðinn prest-
ur. Anna bauð okkur í afmælis-
veizlú þegar hú-n var 21 árs. Hún
lék undursamlega vel á hljóðfæri
fyrir gestina, og ég hlustaði hug-
fanginn. Þetta var íjölmenn veizia
og þár var dansaö. Þá list hafði ég
ajdrei reynt, að.læra. Anria dansaði
auösjáanlega vel, og ungu menn-
irnir kepptust um að fá að dansa
við hana. Hún var klædd í hvítan,
víðari kjól. Ég horfði á dansinn, og
mér fannst Anna svífa eíns og
blómadís, svo létt dansáði liún.
. Eftíreiriri dansínn ’ ko'm Anna,
settist hjá mér og bauð’ 'mér að
dansa við sig. Þú veizt, að ég kann
ekki að dansa, sagði ég, og mig
langar ekki til að skemma fætur
þína með því að stíga oían á þá.
En mig langar til aö vita hvað mik-
ið þú vilt gera fyrir mig, svaraöi
Anna. Hún hafði mig út á gólfiö
með sér, eftir að þangað var kom-
ið margt af dansandi fólki, og við
dönsuðum einn hring, ef dans get-
ur kallast. Það var Önnu að bakka
en ekki mér, að ég steig ekki ofan
á fætur hennar. Lengra komst ég
aldrei í danslistinni.
Þetta kvöld lofaði Anna að verða
konan mín. Ég var hamingjusam-
ur, þegar ég fór heim frá veizlunni,
en ég svaf ekkert um nóttina. Mér
var það ljóst, að við Anna vorum
mjög ólík. Hún var stórborgarbarn,
sem hafði vanizt lífi og fjöri, en
ég var bókagrúskari, undi mér
hvergi vel nema við lestur, og elsk-
aði sveitalífið, kyrrð þess og frið.
En ég ásetti mér að gera mitt bezta
og leggja svo allt í Drottins forsjá.
Ég fékk prestsstarf við kirkjuna
hér. Mér þótti vænt um sofnuðinn
minn, pg ég lield að fólkinu hafi
líkað sæmilega við mijSj- Við Anna
áttum hér indælt heimili. Ég hélt
mínum vana, las og las. Nú átti ég
gott bókasafn, bví að ég fékk mikiö
af bókum efjiir föður miiin Kona
mín kom líka með mikið af bókum
úr búi föður síns. Ég var stoitur af
því, að bókasafn okkar var eitt af
þeim beztu í einkaeign- Qkkurýleið ,
vel. Litla dóttir okkar, Elísabet, jók
á. ánægjupa. Hún yirtist. sn.emma
sriýrt óg vel' gefið barn Arina spil-
aði mikið á hljóðfæri. Oft fór hún
til London að finna skyldfólk sitt,
en ef til vill hefi ég farið of sjald-
an meö henni.
Svo var það um haust, þegar
Elísabet litla var 6 ára gömul,
seinni hluta dags, að við vissum
ekki fyrr en húsið okkar var alelda.
Það var meö naumindum aö heim-
ilisfólkið komst út. Allt brann, sem
i húsinu var, bækurnar mínar, eins
og annað. Eldurinn stafaöi frá raf-
magnsleiðsiu.
Blómadísin mín fór með Elísabet
litlu til London um kvöldið. Þjón-
. ustufólkið fór líka. Ég lokaði hiið-
inu, og svo vann ég að því að koma
mér upp skýli í garðinum.
Konu minni og dóttur leiö eins
vel og unnt var, hjá frændfólki
þeirra í höfuðborginni. Ég fór þang
að stundum að heimsækja þær.
Að nokkrum áruni liðnum fékk
ég einu sinni skeyti um að koma
strax til London. Anna var veik.
Það var lungnabólga, sem varð
hennar banamein. Blómadísin mín
hvarf yfir í annan heim,-
Þó að ég sé orðinn gamall maður,
sagði presturinn, þá hefi ég enn
mikla ánægju af að, hjynna að
gróðri jarðar, finna ilminn úr-jörð-
Iniii, af jurtum og.,b.lómuni,..hl,vsta
á fuglásöpginn óg íáta sólina verma
. nrig. Ég nýt þess líka-að hafa sjón
og geta ’séð dásópidir Guðs í nátt-
. úruprii á föriú»i árstíðuni,... .,
Öl^ung,urinn. fylgdi: okki,iy að lilið
inrij Þar kyöddum við ; hann,. ,og
hann baó Guð að blessá okkur.
Nú er gamli presturinn í daln-
um farinn úr þessum heimi, á eftir
blómadísinni sinni.