Alþýðublaðið - 24.12.1940, Blaðsíða 8

JÓL.ABLAÐ
GLEÐILEG JÓL!
Jón & Steingrímur.
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við öllum viðskiptavinum okkar.
K. Einarsson & Björnsson.
GLEÐILEG JÓL!
Landssmiðjan.
GLEÐILEG JÓL!
Málning og járnvörur.
GLEÐILEG JÓL!
Olíuverzlun íslands h.f.
GLEÐILEGJÓL!
Prentmyndagerðin.
(Ólafur Hvanndal.)
GLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverksmiðjan örninn.
og sem hamingja ættarinnar hefir varðveitt mann fram
af manni og mi aö síðust'u afhent h o n n m .
TC1 N PAfí FBff ekki vel, ef tveir synir horfa sömu
^ augum yfir landareignina — tveir jafnaldra synir,
sem eru of stórlátir til þess, að geta hugsað sér skipti á
jörðinni. Allt eða ekkert, hugsa þeir báðir. Goðadial'ur
hefir all't af verið eins manns eign. Ég vil ekki skiptia
— verða hálflendu bóndi. — Þannig hugsa þeir báðir,
esn af því að þeir eru að eðlisfari þögulir menn, eins og
faðir þeirra og forfeður, þá tala þeir aklrei saman um
þetta.
Svona líður tíminn. Og þögnin hleður alltaf hærri og
hærri múr á milli bræðranna, sem aldrei hafa getað
skilið siítuuidirtni lengur. Nú fara þeir einförum, og beizkja,
sem þeir aldrei fundu til áður, tekur að spretta iipp á
bak við múr þagnarinnar, eins og ískalt vatn úr fylgsnum
jarðar. Og þar sem múrinn hindrar alla framrás, mynd-
ast smátt og smátt flóð á bak við hann. Pað leitar út-
göngu, en finnur enga leið og hringsnýst í hyljum og
sveipum, þögult og ískalt. Æ dýpra og dýpra ógnar það
öllu í kring og brýtur að lokum skarð í múr þagnarinnar
brýzt fram með ægilegum fallþunga og kyngikrafti.
Þannig fór okkur Freysteini bróður mínum og mér.
— Og hafi nú öriögin hagað því þannig, að á hrepp-
stjórasetrinu hinum megin í dalnum vaxi upp dóttir,
föguir sem gróðrardísin — en aðeins ein — þá geíiur farið
svo, að ósættarefni bræðranna tveggja, er nú erfa og eiga
að taka við búi á óðali sínu, verði tvöfalt. Þeir elska
báðir sömu stúlkuna. Án þess að vita það sjálfir, eða
gera sér fulla grein fyrir því, hafa þeir elskað hana allt
frá því að þeir muna til sín. flún hefir verið einn hluti
óðals þeirra frá upphafi æfinnar. En fyrst nú, er þeir
standa augliti til augfitis við öriög sin, skilja þeir það.
Og þeir breytast skyndilega í fullorðna menn, vanda-
lausa hvorn öðrum, kaldhyggna og gjörsneydda allri sam-
úð með öllu, nema sjálfuim sér og ættaróðalinu, sem nú
stjórnar öllum þeirra athöfnum. Þeir verða slægir sem
refir og miskunnarlausir gagnvart öllu — jafnvel ástar-
játning þeirra til stúlkunnar, sem þeir hafa vatið til
þess að vera húsfreyju á ættarbænum — verður líkari
skipun en bæn. Því að nú er þáð óðalið, sem stjórnar
orðum þeirra og gjiörðium og segir fyrir um allt — jafnvel
gjaforðið. Æskuástin, bljúg og blíð, fer í feliur, en krafa
óðalsættarinnar heimtar, kalt og ákveðið, að það sé þessi
ríka hreppstjóradóttir, sem flutt er i garð. YndislegfL
stúlkubarnið og stúlkan, sem hefir búið í sál bræðranna
frá æsku ómynni og vaxið með þeim, fram til þessa dags,
er horfin á bak við þetta eina: Þörf ættarbæjarins. Og
þó er þetta sama stúikian.
En hvað gerir hún svo, þessi blessuð dúfa, sem veit
ékkert um hvað skeð hefir í sál og atferli æskuvina sinna?
— Hún undrast þessa ökunnu menn. Voru þetta vissu-
lega augun hans Freysteins í Goðadal? Og var þetta
máirómurinn hans Gunnbjarnar bróður hans? Hvernig
9tendur á þessum voða kulda, sem nístir hana alla í
nálægð þeirra nú? Hvar eru þeir Freysteinn og Gunn-
björn, leikbræður hennar og draum-menn frá bemsku?