Alþýðublaðið - 24.12.1940, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ
Gleðileg jól!
Skipaútgerð
ríkisins.
GLEÐILEGJÓL!
!: Ullarverksmiðjan Framtíðin. ||
miiitt að fara að borða morg’uinverð. Komið með mér,
og við skulum fá oikkur morgunverð.
Tnöitte Williams gekk í hæfiiegri fjarlægð á eftir vini
sinUm, ein hann hló með sjálfum sér. Fimmtán ára æi-
Fng í beitli hafði enn þá einu sinn;i borið árangur. Hann
Ifafði ekki farið villur vegar, þegar hann valdi sér f’órn-
ardýrið. ►
G'amli maðurimin stefndi beint á matsöiuhús, sem Willi-
ams hafði oft borðað í. Hann fékk vatn í munninn, |>egar
hann fylgdi velgerðamanni sínum að borðinu.
— B'orðið nú svo mikið sem þér hafið lyst á, sagðli
garnli maðurinn, og Williams lét ekfci segja* sér það
tvisvar. Hann borðaði fyrir nærri þvi tvo dollara. Þeir
settuist við snyrtilegt borð og tóku til matar síns, sem
var mjög vel til búinn. Williams borðaði hægt. Hannjhafði
fyrir löngu lært að njóta matarins.
Gamli, vingjamlegi maðurinn hætti að borða á uind-
an Williams. Hann leit á úrið sitt og stundi þungan. —
Vei'ð að vera kominn á skrifstofuna eftir tíu mínútur,
sivo að ég get ekki beðið eftir yður, sagði hann. Hann
tók báða reikningana, ýtti stólnum til baka og stóö á
fætur. Ég sýni gjaldkeranum hvar þér sitjið. Pegar ég
bon'di homuim á yður, skulið þér kinnka kolli, svo að
hann þékki yður. Ég fer og borga.
Williams lofaði að gera eins og fyrir hann var iagt,
og þegar gamli maðuriinn benti á hann, kinnkaði hann
kolli og brosti út að eyrum. Stúlkan, sem stóð við
kassann kinkaði Úka kolli. Gamli maðuirinn kvaddi vin-
gjarnlega og fór.
Þegar liðin var dálítil stund, lagði Trötte Williams
frá sér hnífinn og gaffalinn og stu’ndi þungan. Hann
hiorfði sorgaraugum á það, sem eftár var á diskunum,
en hann gat ekki með neinu móti borðað meira.
Hann stóð á fætur' með mestu erfiðismunum og stefndi
til dyra. Hann brosti til fallegu stúlkunnar, sem stóð
við kassann. Hún horfði kuMalega á hann.
— Viljið þér gera svo vel og borga? sagði hún.
Williams datt ekki annað í hug, en að sér hefði mis-
heyrst og hélt áfram til dyra.
— Borgið! I þetta sinn var ekki hægt að misskijjia.
Wrlliams brosti og sagði: — Ég er maðurinn, sem
kinkaði kolli til yðar áðan.
— Ég veit það, svaraði stúlkan. Maðurinn, sem meö
yður var, sagði að þér ætluðuð að boirga fyrir báða.
Trötte Williams soirtnaði fyrir augum.
— Eh hann sagðist ætla. að borga fyrir mig, stundi
hann. ' 1
Gestgjafinn, sem hafði hlustað á samtalið, áttaði sig
stirax á því, hvað um væri að vera, tók i handlegginn
á Williams, leiddi hann ofan í kjallara og inn í eld-
húsið. Þar benti hann honum á heljarstóran bala fulian
an af óþvegnium boillum, diskum og glösum.
Efti-r að hafa hvílt ksig í fimmtán ár fékfc Trötte
Williams að vinna ærlegt dagsverfc.
— Flyttu þig, hestuir, sagði haninn; — annars stíg ég
ofan á þig.
I