Alþýðublaðið - 24.12.1940, Blaðsíða 19

ALÞÝÐUBLAÐSINS
19
okkur í skyn, að frú Hari væri af gamalli konungsætt
og trúði okkur fyrir því töluvert hreykinn, að þýrki
krónprinsinn væri mjög hrifinn af henni.
Einmitt í sama bili kom hans hátign, krónprinsinn, í
ljós með stóran blómsveig í hendinni, og við drógum
okkur í hlé.
Eftir sýninguna flýtti ég mér að skrifa viðtalið og fór
því næst í „Romanisches Café,“ þar sem allir blaða-
menn í Berlín hittast. Þar hitti ég gamlan starfsbróður
frá Parísarblaðinu „Le Martin.“ Við ræddum um sýn-
inguna, sem hafði verið um kvöldið, og mér til mikillar
undrunar, var hann ekki jafn hrifinn og ég af Mata Hari.
— Ég veit of mikið um hana, sagði hann, — til þess
að hin svokallaða list hennar hafi nokkur áhrif á mig.
Hún hefir hana sem nokkurs konar skálkaskjól. Já, vin-
ir mínir. í raun og veru er hún hinn mesti svikari.
Við mótmæltum allir. Við vorum svo töfraðir af
fegurð hennar og yndisþokka, að við vildum ekki trúa
honum.
— Eftir fimmtán ára þjónustu hjá „Le Matin“ ætti
ég að vita svona nokkurn veginn, hvað gerist bak við
tjöld leikhúsanna, og þið, græningjarnir, ættuð að
mega trúa því, sem ég segi. Hún er af efnaðri borgara-
fjölskyldu, sem áður hafði tízkuverzlun í Haag. Fimmt-
án ára gömul giftist hún liðsforingja í hernum, og
ungfrú Margaretha Zelle varð frú Leod. í brúðkaup-
inu sátu æðstu embættismenn Hollands, og allir urðu
þeir hrifnir af fegurð hennar og hún var jafnvel
kynnt við hirðina. Skömmu eftir brúðkaupið var mað-
ur hennar sendur til nýlendnanna og þau ferðuðust
saman um Austur-Indíur. í loftslaginu þar austur frá
virtist Asíueðli hennar vakna. Hún hvarf frá sam-
samkvæmislífi herforingjanna og fór ásamt gömlum
Buddha-presti að leggja stund á bókmenntir, siði og
háttu forfeðra sinna. Hún umgekkst hina innfæddu
— klæddist í sams konar föt og þeir og Evrópukon-
■ urnar fóru að sneiða hjá henni. Hún eignaðist barn,
flýði því næst frá manni sínum og settist svo að í
Buddhamusteri með bam sitt.
Maður hennar sótti um skilnað og faðir hennar
neyddi hana til þess að koma aftur heim til Hollands;
en fáum mánuðum eftir heimkomuna, fór hún frá
barni sínu og foreldrum til Parísar. Þar varð hún
fljótlega fræg. Þekktur verksmiðjueigandi utan úr
sveit varð ástfanginn af henni, og keypti handa
henni höll, skartgripi og vagn. Frú Leod varð tízku-
frú Parísar. Brátt kom að því, að velgerðarmaður
'hennar varð gjaldþrota hennar vegna, og þannig fór
um marga fleiri. Það voru ráðherrar, þýzkur prins,
enskur hertogi, ekrueigandi frá Argentíu, rúmenskur
olíunámueigandi og einn af Bourbonættinni. Þá var
hún 25 ára gömul.
Ameríkskur miljónamæringur fét hana hafa fastan
lífeyri. Þá varð hún efnalega sjálfstæð, og um tíma
gerði hún ekkert vart við sig í París. En árið 1905
gerði hún alla, sem þekktu hana, undrandi, því að
þá fór hún að dansa í „Folies Bergéres“ undir nafn-
inu „Mata Hari“. Dans hennar vakti geysi athygli
HÁKON STÚDENT;
5 ký
Það sést ei strönd á þinni löngu leið
léttsiglda snekkja undir bláum voðum.
Ef til vill ertu kjörin konungsskeið
komin úr morgunhafsins gylltu boðum.
Þín hafdjúp finnast fáum hugum væð
og finnst ei lýst af nokkru mennsku orði.
Þú siglir hjá í bjartri himinhæð,
en hönd ei sést, er veifar klút frá borði.
í öllum höfuðborgum meginlandsins. Síðustu tíu árin
hefir hún verið náin vinkona marquis Pierre de Mon-
tessac. Hann var einn af tízkuherrunum frá Parísar-
borg og þekkti bæði konur, spil og hesta. Og hann
er vellauðugur maður. Það er einkennilegt, að hon-
um virðist vera alveg sama, þó áð Mata Hari gefi
öðrum mönnum undir fótinn. Hann ferðast með henni
sem eins konar herbergisþjónn hennar.
Þannig fórust hinum gamla starfsbróður mínum orð.
A RIÐ 1916 gekk ég í herinn og var í njósnara-
deildinni IIIB við herforingjaráðið í Berlín.
Við höfðum mikið að gera, einkum í minni deild, sem
tilheyrði gagnnjósnarstarfseminni.
Einn dag fengum við mörg hraðskeyti frá flotamála-
ráðuneytinu, sem tilkynnti okkur, að þrír kafbátar
okkar hefðu farizt við Marokkoströnd og menn álitu,
að hér væri um svik að ræða. Við breyttum lyklinum
að leyniskeytum flotans, en samt sem áður misstum við
næstu daga fleiri kafbáta. Við fengum sannanir fyrir
því, að franska flotamálaráðið vissi hvert kafbátarnir
áttu að halda, áður en þeir fóru úr höfn.
Húsbóndi minn, Nicolai ofursti, var fjúkandi reiður.
— Svikarinn skal finnast, hvað sem það kostar,
æpti hann. — Við verðum að senda H 21 af stað. Hún
getur fengið 30 000 mörk til þess að byrja með. Dr.
Lesser verður þegar í stað að fara til Parísar og setja
sig í samband við hana.
Dr. Annemarie Lesser, sem Frakkarnir þekktu und-
ir nafninu „Mademoiselle Docteur,“ var sú af njósnar-
konum okkar, sem við sýndum mestan trúnað. En