Alþýðublaðið - 24.12.1940, Blaðsíða 28

JÓLABLAÐ
28
GLEÐILEG JÓL!
Sláturfélag Suðurlands.
GLEÐiLEG JÓL!
Nýja El'nalaugin. <
GLEÐILEG JÓL!
GLEÐILEG JÓL!
Heildverzlunin Edda h.f.
Bifreiðaeinkasala ríkisins.
GLEÐILEGJÓL!
!! Á. Einarsson & Funk.
!; Nora Magasin. <1
|| GLEÐILEG JÓL!
j! Smjörlíkisgerðin Ásgarður h.f.
ií - ' \
litl'um dreng eftir Goðadalsengjum um Goðadalstún og
upp hlíðina fyrir ofan bæinn.
Við höfum vaðið í Rauðurnýri og farið úr sokkunum.
Berfgattir, í íslenzku skón'uim, leiðumst við upp brattann,
tiötoum við og við í f jalidrapahrisiurniar okkur til stuðnings
og styðjum lófum á sólheita steina, sem standia upp úr
lynggróðrinum. Hvert spor, hver hreyfing er sem eitt —
því að við höfum æfinlega fylgst að og leiðst, frá því
að við fórum að henda fyrstu sporin. Og eins er með allt,
sem við hugsum og segjum. Pað er sem tveir drengir
s.éu e:inn í öliu. Við erum eins og litlu drengirnir, sem
hann Róbert Burns lýsir í „Old long syne“ — og þó
ennþá nánari hvor öðrum, því að við erum tviburabræður.
„En seinna hafrót mæðu og meins
á millum okkar svail.“
Pað er eins og þetta sé ort um okkur.
Oft finnst mér, að Freysteinn bróðir rninn muni vera
að hugsa til mín, alveg á siarna hátt og óg til hans --
og sjái sömu sýnina: drengina, sem allt af haldast í
hendur og leiðast, hvar sem þéir eru í iandiareigninni.
Og þó varð það einmi;t þessi sama landareign, sem
sleit í sundur huga þeirra og hendur.
Pví segi ég það enn: Varið yitokuir á eignarjörðinni,
Blessun hennar snýst í bölvun, ef ágirmdin, sem er rót
alls hins illa, nær tökuim á mannshuganum.
Og þér feður, sem látið eftir yður arf i grænu gulli
jarðár. Kallið synina að banabeði yðar og áminnið þá —
varið þá við hættunni, sem stafar af þyí, að deiia um
goðborna veru — gyðjuna jörð, móður kraftiarins, móðuf
allra manua, sem vill að öll hennar börn séu sæl og
ekkert taki annars bróðurlóð — heldur búi í skjóii henn-
ar, sátt og samlynd til æfiloka. Á ættjörð okkar, Islandi,
ætti þetta að vera auðvelt. Þar er landrýmið nóg.
EF ÉG Á mér nokkra ósk nú, sem má og getur
rætzt, þá er það, að eignast lítinn blett heimia á ætt-
jiörð minni, við jarðyl, hraunkletta og tærian bergvátns-
straum, með útsýni til blárra fjalla. Hafið þyrfti ekki að
sjásit. Af því hefi ég fengið nóg — og þó elska ég og
þakka seltu þess og svalia blæ.
Víkingarnir settust um kyrrt, er á leið æfina, og máske
hafa engir kunnað be'.ur að meta gróður jiarðar en synir
óðalshöfðingjans, er þeir stigu á fast land á ný og hengdu
vqfpn síin upp i sali forfeðranna að entri útför.
Ég er enginn víkingur að eðlisfari, en feginu yrði ég
þó, að sá dagur rynni, er ég mætti, eins. og hann, hengjai
upp hertýgi mín og vermast við langeldinn í höll forfeðra
minna. GoðadaluT er höll feðra minna. Paðan er ég út-
læguir. En á landi mínu er nxargur fagur blettur ónum-
inn, og fuglarnir syngja einsí í öllum sveitum þess, hvert
barn mælir sömu tungu og öll ’þjóðin elskar sömu
hetjurnar — sörnu sögurnar.
Par á ég heima. , V
En alveg sæll yrði ég þá fyrst, ef ég mætti sitja við
hlið Freysteins bróður míns í brekkuhvamminum þar,
sem bæjarlætourinn sprettur upp undan stóra steininum —
og tala við hann urn móður okkar/ sem dó frá olckur
unguim — eins og við gerðum á friðsælustu og fegurstu
kvöl|d!un!um áður fyrr.