Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 15

JÖLABLAÐ VISIS
er alliaf jafn hreint og fínt
og ekki fer eitt korn
til ónýtis.
i0©©o©ceo©©®o@©ooo®öiss8a*@®9®©o©e©o©eceeao©®e®®eœ
sem eftir frú Barböru liggur
á sviði bókaskreytinga eru
50 myndir, sem hún hefir gert
i Passíusálma Hallgrims Pét-
urssonar og bókaútgáfan
Leiftur h.f. mun gefa út. Að
þessu verki hefir listkonan
unnið í 6—7 undanfarin ár,
og lagt sig mjög fram um að
vanda til þess í hvívetna. Er
það í senn stórbrotið verk og
fagurt.
Bóndi frú Barböru, Magmis
Á. Árnason, er einri af fjöl-
hæfustu listamönnum ís-
lenzku þjóðarinnar. Hann er
skáld, ljóðaþýðari, tónskáld,
myndhöggvari og listmálari,
en kunnastur er hann þó sem
myndlistarmaður.
Magnús er fæddur 1894 að
Narfakoti í Njarðvíkiun,
sonur Árna bónda og kennara
Pálssonar og Sigríðar konu
hans Magnúsdóttur. -— Öll
systkini Magnúsar eru .list-
hneigð, en þau eru auk ann-
ara Ársæll bókbindari, Þór-
hallur celloleikari og Ásta
málari.
Á meðan þau systkin voru
öll neima, fékst Ársæll við
Ijóðagerð, Þórhallur stund-
aði tónhst en Ásta málaoi.
Magnús, sem var yngstur
kvaðst hafa orðið að reyna:
þetía allt og þannig þrískipt-
ist hugur hans milli allra
þessara listgreina. En með 17
ára aldrinum voru örlög hans
ákveðin og sú stefna tekin,
sem fyrst og fremst mótaði
líf hans um alla framtíð. Þá
sigldi hann til Danmerkur,
fyrir 25 lu'ónui', sem víst
myndi þykja lágt fargjald
nú og gekk þar á „den Tekn-
iske Selskabs Skóle“ í Kaup-
mannahöfn. Ekki ílengdist
Magnús lengi hjá Danskmum
og langaði til Parísar, sem
jafnan hefir verið drauma-
land allra listamanna, en þá
skall heimsstyrjöldin fyrri
skyndilega á, svo að Magnús
sat heima í föðurhúsum með
sárt ennið og fór hvergi.
Skönnnu fyrir stríðslok
lagði Magnús út í veröldina
að nýju, fullur námfýsi og
ævintýraþrár og nú var för-
inni heitið til Veslurheims.
Þar lagði hann fyrir sig
myndlistarnám fyrstu fjögur
árin í þekktum listaskóla í
San Francisco, en á árabilinu
1924—26 Iagði hann stund á
tónlistamám og var tónskáld-
ið George Ediwards aðal-
kennari hans.
1 Ameríku dvaldist Magnús
samfleytt í 12 ár, aðallega
vestur á Kyrrahafsströnd og
rak sjálfui' vinnustofu uni
skeið í San Francisco. Á þeiiri
árum lagði hann
fyrir sig höggmyndalist. En
eftir að Magnús kom heim
1930, hefir liann að mestu
helgað sig málarahstinni,
enda þótt liann hafi
lagt höggmyndalistina á hill-
una, og ávallt gert nokkurar
höggmyndir á hverju ári til
að hálda sér í æfingu.
Fyrst eftir að
til Islands frá Ameríku, kom
hann sér upp vinnustofu í
bakhýsi við Franska' s
,ann við Lindargöíu, en
hans og kunningjar kölluðu
húsakynni þessi „líkhúsið“.
Á þeim tíma, sern Magnús
bjó í „líkhúsinu“ gerðist saga,
sem margir munu kannast
við, þvi hún varð landfleyg
á sínum tíma, en vegna
að hún hefir verið sögð í svo
mörgum útgáfum, þá bað ég
Magnús að segja söguna
og hún gfet-ðist og læt hana
fylgja til gamans.
„Það var'á þeim áruni, sem
eg bjó í „líkhúsinu“
Franska spítalann.
heyrt mikið látið i
þar iétti að vera
aldreí orðið vr" r
nema högg. Svo var það eina
nóttina, að ég vaknaði við
það ;ið imröih var rifin
og einhver kom inn.
rofunum' datt méf í
þarna væri nú draugsi kom-
"'V
Baibara: Ósjór (vatnslitir).
inn og datt þá helzt í hug
að það væri afturgenginn
franskur sjómaður, en við
glætu, sem barst frá götunní
inn um gættina sá, ég að
draugurinn var alltof vel til
fara til að vera afturgenginn
sjómaður, því hann var í fín-
um frakka, með stífan hatt
og staf í hendi. Eg kannaðist
þá við draugsa. Það var vel
þekktur borgari í bænum. —
Gesturinn hringsólaði nú inn
eftir gólfinu og þóttist vera
að tala þýzku, sem var þó
að mestu leyti einhverskonar
danska. Eg reis á fætur og
kveikti ljós og lagðist síðan
fyrir aftur. Gesturinn settist
á rúmstokkinn hjá mér og
rausaði við mig i hálfan ann-
an klukkutíma, rakti mér áll-
ar sínar hjúskaparraunir, vio-
skiptaerfiðleika o. s. frv. —i
Hann liafði komið Id. 4, en
nú var hún orðin hálf sex
og mér farið að leiðast rausið
og vildi fara að losna við,
gestinn.
Skyndilega spjarar hanri
sig upp, gengur fram á gólf-
ið, hneppir að sér frakkan-
um og spyr mig hvar hann
sé staddur.
„I líldiúsinu við Fi’anskal
spítalann,“ svaraði eg dimmri
röddu.
„Ha? Ertu veikur ?“. spurði
gesturinn. # ,
„Nei, — eg er dauður.“
Og gesturinn rauk á dyr og
eg sá hann ekki meira.“
Þannig er sagan sem gerð-
ist í „líkhúsinu“. En Magnús
bjó þar ekki lengi og þegar
Framh. á bls. 23,
avef'ziun
aygavegi 1!
Síííi 3879
Eigiaí IFl
™ TS
íAMLEieSLA
Avai
oægár
bfrgöir
ffdrliggjandi
af
lnisgögfiuiíl
iskks ©fnl
siauraiiar
Barbaa'a: Marta,