Vísir - 23.12.1951, Side 20

JÓLABLAÐ VISIS
20
Gyðingurínn.
Framh. af bls. 17.
hann að fara sparlega með
orkuna. En dálítill blundur
mundi ráSa bót á þessu,
hugsaði liann. Ilann íók þvi
af sér klyfjarnar, lagðistnið-
ur á snjóinn og vafði sig
feldinum. En fætur hans
voru út undan, og frostið
laumaðist inn i lifandi hold-
ið og gerði það beinhart, en
nístingssviði kom i taugar
og sinar.^Hann vaknaði og
settist upp hálfruglaður.
Þegar hann leit á klukkuna,
sá liann að hann hafði sofið
rúmar fimm stundir. Það var
komið fram yfir sólarlag, en
birtan i vestri nægileg, til
þess að Nofield gat áttað sig
á stefnunni. Hann stóð á
fætur — í þetta sinn með
nokkrum erfiðleikum, því
hjartað barðist hart til and-
mæla. Svo voru fæturnir
eitthvað svo undarlegir —
hann lilaut að hafa fengið
náladofa því lionum fannst
eins og hann gengi á þúsund
nálum. Hann svimaði líka,
en með erfiðismunum náði
hann valdi á sér. Áfram hélt
hann samt, og hugurinn óx
meðan hann gekk, því hahn
vissi vel, að liann var á
réttri leið. Hann gat áttað sig
betur á stefnunni að nóttu
til en á daginn. Iíann fór að
reikna út, hve langt hánn
liefði farið síðan síðustu
nótt, og það var allt skakkt.
Hann hafði gengið um sex
klukkustundir, en hann
gerði ráð fyrir heilum degi
og nóttu. Hungrið var að
rugla hann. Dagsbirtan í
vestrinu hvarf brátt. Hann
var enn á gangi, sniðskar
brekku upp úr skorningi
þegar fyrsta hirta nýs dags
lýsti austurloftið. Nofield
gekk móti Ijósinu og hélt að
hann hefði alltaf haldið
þeirri stefnu, en það er auð-
(velt að ganga í hringi á
gresjunni, og það h.afði hann
gert, óafvitandi. Hann var
nokkurn veginn viss um
-sa*. '
möguleika sína til að kom-
ast iil mannabyggða, úr því
hann var á féttri leið. En suð
an i eyrunum og barsmíðin
undir rifjunum var hræðileg.
Og sultufinn — jæja, hann
, átti ennjíá kaffibaunirnar.
(Honum hafði verið illa við
að vera einsamall en nú upp
götvaði hann að hann var
það ekki léngur. Á eftir hon-
um, í nokkurri íjarlægð,
laumuðust tveir flökkubúar
sléttunnar— skógar-úlfar.
Brátt var dagur á lofti, og
sól nýs dags lýsti upp flat-
neskjunii alll um kring. Þ|á
komst förumaðurinn að því,
að hann hafði gengið í hring!
Önnur nótt Iians á hvítri
flatneskjunni var á enda.
Hann kastaði sér dauðþreytt
ur niður á mjöllina, og lá
lengi hreyfingarkius. Sorg og
örvænting gripu lnmn, og
hann óskaði sér dauða. Eng-
inn jarðneskur máttur gat
hjálpað honum. Hvers vegna
skyldi hann vera að berjast
þetta lengur? Honum leið vel
núna; rólegur svefn — svefn
inn langi — væri betri en
þetta hvíldarlausa þraimm.
Kuldinn mundi vinna verlc-
ið, jneðan hann svæfi. En svo
voru þessir ógurlegu úlfar.
Hugsunin um þá var voða-
leg. Það var betra að berj-
ast fvrir lífinu, ef það héldi
þeim í burtu.
Sólarylurinn og húðfeld-
urinn létu honum líða vel.
Hungurkvalirnar stilltust
um stund, náttúran sá aum-
ur á veshngs unglingnum, og
lét svefninn loka augum
hans, og færa honum frið og
hvíld.
Kemst ekki úr
stígvélunum.
Enginn minnsti vafi er á
jþvi, að úlfarnir hefðu drep-
ið 'Nofield, ef hann hefði
elcki haft gráa húðfatið með
sér. Þegar hann gekk, hékk
það á herðum hans og þegar
hann lagðist niður vafði
hann þvi um sig. Hvað svo
sém þessum slélluræningj-
um hefir virzt þetta vera, þá
er það vist, að það vakti ugg
þeirra og þejr héldu sig í
hæfilegri fjarlægð. Eftir
fjóra daga hurfu þeir.
(iýðingurinn svaf fram
undir kvöld. Logndi-ífa féll,
meðan hann sváf, og huldi
hann. RÖkkrið var að skella
á þegar hann vaknaði, og
jloft var alskýjað, svo að fyr-
irsjáanlegt var, að engin
skíma yrði í vestri eftir sól-
arlagið.
Hann átti erfitt með fæt-
urna á sér. Þeir voru rakir
og kaldir, og liann var ekki
viss um að hann gæti hreyft
' tærnar. Hann hafði þó ekki
kalið? Hann ætlaði að að-
gæta það. Hann varð að
taka af sér utanyfirskó, stíg-
vél og leista. Hann náði af
sér utanyfirskónum, en stíg-
vélunum náði hann ekki.
Hann hcifði kalið; en hvað
um það? Hann hafði heyi’t
um kalna fætur, sem tekizt
liafði að bjarga — því skyldi
lionurn ekki líka takast það?
Það mundi vera dálítið a?i
segja frá, þegar hann kæm-
ist til mannabyggða. Þegar
hann kæmist til manna-
byggða! Ilugsunin gerði
hann allsgáðan, og hann
flýtti sér í utanyfirskóinn,
og bjó sig undir að leggja af
stíð — hvert?
Úlfarnir reka upp
sigurgól. .
Rökkrið færðist yfir og
nóttin kom, svo köld — svo
nístandi köld! Snjórinn
marraði og tísti undir fótum
hans, þar sem líann brauzt
áfram reikandi. Illa farnir
ganglimirnir héngu á hon-
urii eins og byrði — eri gengú
af vana. Ök'Iár" og tær voru
eins og trédrumbar en injúk-
ur snjórinn tók við starfi
þeirra. Hjartað í brjósti hoíi-
um virtist taka allt of mik-
!ið rúm og það barðist ofsa-
jlega. Kuldinn frá ísklump-
unum, sem liann gekk á, virt
ist vera að færast upp eftir
fótunum og hann kleip sig
livað eftir annað til að ganga
úr skugga um að hann væri
■ ekki allur að verða að is-
drang. Yið það fékk hanu
aftur svo sára verki í kölnu
hendina að honum vöknaði
um augu.
En liandan við veruleikann
var Ijósið. Beint fram und-
an honum lá borg öryggis-
ins og eins og Gvðingar í
fyrndinni tók liann á rás. En
tílraun lians var skammvinn
og veslings maðurinn féll í
kalda mjöliina, skjóllaus,
þvi aö húðfatið hafði fallið
af herðum lians og loðkápan
fauk oí'an af fótunum. Þetta
hlaut vissulega að vera end-
irinn á baráttu hans. Úlfarn-
ir, sem alltaf höfðu fylgt
honum eftir, ráku. upp sig-
urgól, en þeirra tími var
samt ekki enn kominn. Þetta
ýlfur Jiísti sig inn í meðvit-
und Nofields. Það táknaði
síðustu baráttuna — bana
hans. Ilann brauzt upp á
hnén og leit í kringum sig.
Þurr snjórinn þyrlaðist í
augu' honuni þg gíapti hon-
um sýn. Úifarhj'r vöru þarna
í húndrað skréfá fj árlægð,
liikandl, óg l'itjuðu upp á
ex ipgð tvískiptu drifi á, öllum hjólum. Dráttarafl 1000 kg.
Hann er mjög rúmgóður, flytur 6 farþega auk bílstjóra. —
Land-Rover er sparneytinn og gangviss.
ESeykJaivsk
H4