Vísir - 23.12.1951, Qupperneq 27

JÓLABLAÐ VÍSIS
27
— Indriiaskrlia.
Frh. af bls. 12.
að nokkurt sérlegt væri á
seiði. Skyldu þeir Bárður,
Baldvin og Jóhannes liggja í
leyni niðri í árdalnum, þegar
Jón og Indriði gengju til
fjárhússins, því að hætta gat
verið á, að konurnar kynni
e.'.'thvað að gruna, ef þeir
rjkju allir ofan eftir, þá er
Jón kallaði á Indriða.
Næsti dagur rann-upp. Það
var annar föstudagur í jóla-
föstu og Maríumessa, getn-
aðardagur Maríu. Skipaði
Indriði bústýru sinni að sjóða
hangiket í stórum þotti og
kvaðst mundu láta bera öllum
á heimilinu rjúkandi hangi-
ket á þessum degi. Þenna
dag hefði sjálfur Heilagur
andi stigið niður á jörðina og
notið ásta jai'ðneskrar konu,
og ætti dagurinn að vera
mesti hátíðis- og gleðidagur
ársins öllum þeim, sem kynnu
að meta þann munað,. er kona
fengi veitt manni og maður
konu. Bústýran geisaði mikið
út af þessum orðum Indriða,
og kvað hún hann nú mundu
hafa. drvgt þá syndina, sem
eklci yrði fyrirgefin, þar eð
Iiann hefði í flhntingum nafn
Heilags anda og bendlaði það
við það ffamferði, sem hún og
annað vel þenkjandi og sið-
látt fólk teldi andstyggð og
sannai’legt hneyksli. Kvaðst
bústýran ekki snerta við
hangiketi, sem hann bæiá inn
þenna dag, enda. mundi Sól-
rún fús til að gera að vilja
hans í þessu sem öðru. Ind-
riði hló'að kerlu, og Sólrún
sagði, að satt væri það, henni
væri sannai’leg ánægja að
verða við óskum Indriða um
þetta sem annað, enda fynd-
ist henni sem honum vel við
eiga að hálda upp á þenna
dag. Bústýran stökk yfir til
þeirra Baldvins og Bárðar, og
lét hún þar móðan mása um
j)á dauðasynd, sem Indriði
væri nú að drýgja. Sló þögn
og óhug á- fólkið — og það
jafnt Kaírínu og Elísabetu
sem aðra. Guðbjörg baðgóð-
an guð að hjálpa sér og öllum,
sem í myrkur rötuðii, og
vernda heimilið gegn því, að
sá vondi kæmi þar fram vilja
sínum.
Fvrir veturnætur þetta
haust hafði gert óvenjulegar
frosthörkur, og höfðu þær
haldizt allt fram að þessu.
Ilöfðu verið noroan og norð-
austán stillur, nema hvað
hvesst hafði dag og dag eða
stund og stund úr degi. Aldrei
kom snjór úr lofti, og var svo
jörðin gaddfrosin og alauð.
Þenna morgtm var frost-
laust og suðaustan þiðvindur
blés út fjörðinn. Loftið var
skýjað og brátt tók að draga
saman dökka flóka, sem tætt-
úst í sundur og dreifðust um
loflið. Um hádegisbilið tólc að
vinda, og síðan leið ekld á
löngu, unz komið var af-
spyrnurok og hellirigning.
Enginn hafði farið á sjó, því
að mönnum hafði þótt veður-
útlitið ískyggilegt. Allt fé var
úti, nema hrútar og gemling-
ar, og fóru nú karlmenn all-
ir út á lilið til að drifa það
saman og koma.því í hús. Var
því ekki lokið fyrr en rökkv-
að var orðið, en þá settist
hver inn til sín. Var svo öllu
fólkinu borið hangiket frá
Indriða, en allir sendu það
af tur. Ekki snertu þau heldur
ketið, Jón eða bústýran. Sól-
rún mælti við Indriða:
„Ein sit ég hér með -þér .að
þessari krás.“
Indriði svaraði og glotti:
„Svo vildir þú máski að
■væri fleiri krásirnar.“
„Ekki hef ég kvartað,
Indriði,“ mælti Sólrún, „enda
býður þú víðar ket i trogum,
þar sem aðrir bjóða gams í
grýtu.“
Indriði liló, en bústýran
fussaði og þaut yfir til Bald-
vins.
Nú hafði sú ráðagerð að
engu orðið, að Jón lcveddi
Iiidiða með sér niður i lamb-
húsið og aðförin yrði gerð að
lionum jiar. Þeir Jón og
Indriði höfðu hjálpazt að við
að ná saman ánum og Indriði
siðan gefið lömbmnmi, með-
an Jón sinnti fjósverkum. Á
sama tíma höfðu þeir, Bald-
vin og Bárður, verið önnmn
kafnir, ásamt húskörlum sín-
um — og fjárhús þeirra voru
öll úti á Þembu og Hjallhól.
Það var svo auðsýnt, að ný
rúð yrði að brugga. Þegar
leið á vökuna, lægði veðrið, og
um leið varð uppstytta. Þá
gekk Baldvin bóndi út und-
ir baðstofuvegg, og brátt
komu þangað hinir þrír. Á-
kváðu þeir félagar að fara að
Indriða með morgninum, áð-
ur en konur væru risnar úr
rekkju, en þó eftir að sú væri
frá honum farin, sem kynni
að samrekkja honurn þessa
nótt. Skyldu þeir allir fara í
skemmuna, en þeir Baldvin
og Bárður ganga einir í loft-
ið og segja Indriða, að þeir
þyrftu að ræða við hann
einkamál. Síðan áttu þeir að
þrífa til skiuuanna og vefja
þehn þannig að honum, að
hann mætti ekki koma vörn-
um við, og 'þeir Jón .og Jóhan-
nes.því næst koma með hæru-
poka. Iivorki stormur né úr-
helli skyldi hamla fram-
kvæmd þessa ráðagerðar.
Stuttu. pftir að þeir félagar
voru koranir *inn, hvesti
á ný ■—■ og nú af suðvestri.
Var vindurinn enn hlýn’i en
áður og rigningin meiri en
nokkurn tíma fyrr á degin-
um. Brátt heyrðust ihn í bæ,
gegnum stormgný og regn-
dunur, öskur árinnar, þar
scm hún ruddist fram með
grjótkasti,
Guðbjörg Kúsfreyja var á
fótum þennan dag allan. Var
hún iurð'u hress í bragði og
sinnti búverkum. Þá er þau
Baldvin vom háttuð um
kvöldið, mælti liún við hann:
„Hvað hyggið þið fyrir
ykkur um Indriða? Nú hefiir
hann bætt gráu ofan á svart
með guðlasti sinu í dag, og
mun enginn lengur þurfa aif
ganga þess dubnn, að hann.
sé á valdi óvinarins.“
Baldvin svaraði:
„Við höfum hundið það;
fastmælum, fj órmenningarn-
ir, að segja engum neitt af
ráðagerð okkar, en vel má eg;
þér segja allt af létta, þar eð
þér er sízt rainna umhugað
um það en okkur að losna
við vominn.“
„Vel fer þér — eins og
fyrr,“ mælti Guðbjörg.
Síðan tjáði Baldvin henni,
hvað til stæði.
Baldvin sofnaði seint, en þá
er á hann rann svefn, svaf
hann fast, því að hann var
þreyttur eftir daginn. Hann
vaknaði þó upp úr miðri óttu.
Hann tók þegar eftir því, að
Guðbjörg var ekki í rekkj-
unni. Ilann hugsaði þá með
sér:
„Eldd hefir Guðbjörgu.
minni orðið svefnsamt, og er
það sizt að undra, þótt kon-
um sé órótt, þá er slík stór-
ræði skal i ráðizt. Má vera,
að hún liggi nú á bæn og
biðji almáttugan guð að leiða
okkur og styrkja gegn váldi
þess vonda.“
Baldvin klæddist í skyndi
og gaf sér ekki tíma til að
hyggja að konu sinni í fram-
bænum, hugsaði og sem svo,
■ »••••••••••••••••«•••••••»••••««••••«••••••••••••••••••••••«<
• • !
• • *
• • 2
• O •
a « ®
o
©
©
OG
KAUPFÉLÖG!
Engisi auglýsing er Jafn efffir"
sóknas’verS ©g
frá
©
e
©
©
• e
• •
e e
e ©
e •
• •
• •
• •
- © •
e e
© e
e ©
© •
e ©
© •
0 G
© ©
© ©
© Ö
© o
© ©
© ©
• ö
© @
' © ■ ©
© ©
© &
© ©
© e
© ©
e ©
© ©
© &
© ©
© ©
© ©
© @
© ©
© ©
© 0
© ©
© ©
; *
© ©
© 0
© ©
• o
@ 0
© ©
® ©
© @
© e
© ©
Eldtraust og vatnsþétt geymsla i
CEfMSLIIIIÓLF
í þremur stærðum til leigu.
e -
• r
• -
• *
• *
©
• '
• -'
eeisú%.££su. e,
wtBtMsþéiÍB'i hw&SíinegM
Þeir, sem kynnu
geymsLu
verðmæta skrna hjá oss, gefi sig
frain hið fyrsta.
©
til ©lckar Bt*aK. 5 sáarsa
©g fáiS ■ uppiýsingsav
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
Q
©
©
©
©
©
©
©
©
Austurstræti 5. Sími 81200. Reykjavík

»eeoee©<«