Morgunblaðið - 05.10.1975, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. OKTÖBER 1975
Birgir Hrafnsson
Savoy Brown. Ef marka á
þessa fyrstu framkomu Ice-
fields má segja að ekki sé
mikill máttur hans sem
gítarleikara og lagahöf-
undar, því lögin voru öll
fremur hversdagsleg og ófrum-
leg rokk og blues lög og ekki
var hægt að sjá að hann sýndi
mikil tilþrif sem gítarleikari,
þar sem tæplega heyrðist i
gítarnum hans vegna þess hve
lágt hann var stilltur. Söngvari
er hann þó í meðallagi. Segja
má að ef ekki hefði komið til
hinn góði hljóðfæraleikur og
samleikur þeirra félaga úr
Change og Nikulásar væri tón-
list Icefields ekki eftirtektar-
verð. Annað atriði, sem gaf Ice-
field & Company eitthvert gildi
var skemmtileg og örugg fram-
koma þeirra, sérlega Tómasar,
og skemmtilegur klæðnaður og
förðun, eins og sést á meðfylgj-
andi myndum.
Að lokum má þó segja að
gaman hafi verið að sjá og
heyra þá er fram komu þetta
kvöld, þar sem óvíst er hvort
þeir muni nokkurn tíma koma
fram aftur saman.
Magnús og Jóhann
Albert
Icefild
Skemmtunin hófst um kl. 22
á því Magnús og Jóhann léku og
sungu nokkur Iög og höfðu
Magnús Kjartansson sér til að-
stoðar við röddun og á raf-
magnspíanó. Léku þeir lögin
Sunshine Girl, Goodbye, Take
Me To The Sun, Mary Jane og
Darkness. Flutningur Magnús-
ar og Jóhanns á lögunum var
með ágætum, en lítið heyrðist
til Magnúsar Kjartanssonar,
þar sem hinir rafmögnuðu
kassagítarar og söngur Magnús-
ar og Jóhanns yfirgnæfðu hann
svo til algerlega. Það litla, sem
til Magnúsar Kjartanssonar
heyrðist hefði þó mátt fara
betur. Að sögn Jóhanns Helga-
sonar hafði Magnús Kjartans-
son einungis leikið með þeim
þrjú kvöld á skemmtunum að
undanförnu og ekki verið æft
sérlega fyrir þau tækifæri.
Ekki hefur tónlist þeirra Magn-
úsar og Jóhánns breyst að
neinu marki eftir veru þeirra í
Change, en þó báru af lögin
Take Me To The Sun og Dark-
ness, sem er eftir Albert
Icefield, hvað varðar ferskleika
og skemmtilegar breytingar á
hraða og laglínum. Er þeir
félagar höfðu leikið í um hálfa
klukkustund var gert hlé en
síðan tóku við Albert Icefield &
Company og léku í um eina
klukkustund. Var þetta fyrsta
opinbera framkoma Icefield
(hann mun þó hafa komið fram
nokkrum sinnum óauglýst með
hljómsveitinni Dögg), sem
réttu nafni heitir Albert Aðal-
steinsson. Honum til aðstoðar
voru þeir félagar úr Change.
Tómas Tómasson á bassa, Sig-
urður Karlsson á trommur,
Birgir Hrafnsson á gítar og
Nikulás Róbertsson úr hljóm-
sveitinni Dögg á píanó. Icefield
sjálfur lék á gitar og söng. Léku
þeir ein sjö lög, öll eftir Icefield
utan eitt eftir hljómsveitina
SlÐASTLIÐIÐ sunnudagskvöld 28. september var
haldin tónlistarskemmtun í Tónabæ er nefnd var
Roxyskemmtikvöld. Þeir er þar höfðu auglýst fram-
komu sína voru Magnús og Jóhann með Magnús
Kjartansson sér til aðstoðar, og Albert nokkur
Icefield & Company.
skemmtikvöld
Nafn San Francisco varð nú
mjög áberandi og virkaði nafn
hennar sem nokkurs konar
köllun til ungs fólks víða um
heim. Sameiningartákn þessa
fólks var svo tónlistin er reis
upp með miklu afli og áhrif-
um, eitthvað í líkingu við það er
átti sér stað í Liverpool nokkru
áður eða í upphafi þessa sama
áratugar. Sá grunnur, er tón-
leikahald byggði á, breytti þó
mjög um svip. I stað þess að
reyna að ná til tónlistarmanns-
ins (stjörnunnar), með því að
snerta hann og finna, leituðust
áheyrendur aftur á móti við að
komast I nánari snertingu við
tónlistina sjálfa og skapa hana í
samvinnu við tónlistarmanninn
og annað viðstatt fólk. Mikil
eiturlyfjanotkun (s.s. á L.S.D)
eða m.ö.o. mikil notkun vlmu-
gjafa setti sterkan svip á þetta
tónleikahald og þá bæði af
hálfu tónlistarmannsins og
áheyrandans. Tónleikarnir
urðu því fljótlega kenndir við
þessi einkenni sín, og voru t.d.
nefndir „Acid-Festivals“
,,Love-Ins“ og „Human Beins“,
þ.e. sýru-hátíðir eða hátíðir og
tónleikahald tileinkað ást og
friði meðal manna. San Fran-
cisco var nú orðin greinileg höf-
uðborg hippanna og menningar
þeirra. Ýmsir þekktir rokk- eða
poppsöngvarar boðuðu f ljóðum
sínum hið fyrirheitna land og
hvöttu fólk til nokkurs konar
pílagrímsferða þangað. Dæmi-
gert fyrir þetta má nefna lag
The Flower Pot Man, Let’s go
to San Francisco, lag Eric Burd-
ons og The Animals, San Fran-
ciscan Nights og svo má ekki
gleyma lagi Scott McKennsies
San Francisco wear some flow-
ers In your Hair. Blómatíminn
og hippamenningin lifðu nú sitt
hámark árið 1967, og var þetta
algerlega einkennandi fyrir
rokk-heiminn bæði hvað varð-
aði útlit ungs fólks og svo hugs-
anagang þess. Hippafyrirbærið
byggir þvi á nokkurs konar
flótta ungs fólks eða kannski
öllu heldur leit þess að frelsi
frá fastmótuðu borgarskipulagi
vorra tíma. Þessi flótti eða
frelsisleitun kemur fyrst og
fremst fram I lyfjanotkun, ólík-
um klæðnaði og breyttu útliti
unglinga frá því sem áður
þekktist, ásamt ákveðnari póli-
tískum skoðunum. Þessir þætt-
ir I fari hippanna sameinuðust
svo I leit þeirra að andlegri
lífsspeki, sem var einhvers kon-
ar dulspeki. Andlega lífshug-
sjón sfna byggðu þeir svo á
kenningum hinna svokölluðu
„hipsters". Þessir náungar
voru venjulega nokkuð eldri en
hinir eiginlegu hippar, eða um
fjörutíu til fimmtíu ára. í mörg-
um tilfellum voru þetta all sér-
stakt fólk, sem hafði orðið
nokkurn veginn utanvelta á
meðal sinnar kynslóðar. Vilja
því margir halda fram, að þeir
hafi gripið þennan félagsskap á
nákvæmlega réttu augnabliki
jafnframt því sem þeir sáu um
leið á bak við leiktjald hins
borgaralega þjóðfélags. Oft eru
nefnd nöfn eins og Lenny
Bruce, Neil Cassady, Gary
Snyder og svo Alen Ginsberg,
sem dæmi um þessa svokölluðu
„hipsters”, eða hugsjónaleið-
toga hippanna. I þessu sam-
bandi hefur Grateful Dead oft
verið talin menningarleg tengsl
milli þessara náunga annars
vegar og svo Woodstock-
kynslóðarinnar hins vegar.
Kemur þetta einkum til af því
að þeir I Dead koma inn á milli
þessara tveggja kynslóða sem
nokkurs konar millibilsástand.
Segja má að þessa þjóðfélags-
sprengingu, er átti sér stað I
kringum 1965—1966 I Banda-
rikjunum, verði að rekja til
samdráttar þessara tveggja mis-
munandi kynslóða, sem öldust
að vissu leyti upp við lík þjóðfé-
lagsleg vandamál eða skilyrði.
Þetta fólk átti það eitt sameig-
inlegt að vera afleiðing og mót-
sögn tveggja stríða er Banda-
ríkin háðu I Austur-Asíu, þ.e.
Kóreustriðsins og svo síðar VI-
etnamstríðsins. Þetta*fólk var
sammála um tilgangsleysi þess-
ara hildarleikja og sameinaðist
þvi undir kenningum hinna
eldri og reynslumeiri, um ást og
frið. Fyrstu einkenni fyrir mót-
un Grateful Dead og hins nýja
þjóðfélags er greinilega hægt
að rekja til ársins 1960 eða
nokkru eftir það. Á þeim tíma
leigði Phil Lesh Ibúð með ná-
unga að nafni Odduck og samdi
synfóniur og elektroniska tón-
list. En Odduck var aftur ljóð-
skáld. Þetta voru slæmir tímar
að sögn Phil Lesh og þá einkum
vegna þess hve lítið var um
dóp.
Straumurinn lá nú til Palo
Alto, sem er útborg sunnan við
sjálfa San Francisco. Það var
árið 1962. Náungi að nafni Ron
Zapowa fékk ýmsa af þeim, er
síðar komu til með að skapa
„West-Coast rokkið“ svokall-
aða, til sín að spila. Þarna komu
t.d. reglulega þeir David
Crosby og David Freiberg. Ron
Zapowa fékk einnig Pig Pen til
að leika þarna blues. Hann kom
með söngkonu með sér að nafni
Janis Joplin.sem varfráiTexas.
Ron borgaði þeim í >peningum
og Southern Comfort. En sagan
segir að Pip .Pen hafi kennt
Janis að .drekka þann drykk.
Garcia þvældist aftur á móti um
með Robert Hunter, (siðar
ljóðaskáld Dead). Partýin hóf-
ust með því að Bob Hunter fékk
sér sprautu og hóf ritstörf, sem
og lífið
stóðu allan daginn. Willy the
Gate og John Winter létu hug-
ann reika um heima og geima
úti í garði. Danny Barnett borð-
aði cornfleks og lék á trommur.
Joe Novakovich gerðist æði
drukkinn. En Garcia kom sér
einhvers staðar fyrir og tók að
æfa. Einmitt við slík skilyrði
sem þessi hittust Phil Lesh og
Garcia í fyrsta skipti.
Baksviðið
Frá fyrstu samkomu mann-
fólksins í janúar árið 1967. Frá
vinstri til hægri: Micheal
McClure, óþekktur maður,
Allen Ginsberg, óþekkl konai
Lee Myersoff.
Kreutzman lék einhvers stað-
ar i jass-bandi. Bob Weir kemur
aftur ekki fyrr en sfðar við
sögu, enda er hann öllu yngri
en hinir.
Það var eínmitt árið 1962 eða
um svipað leyti og verðandi fé-
Iagar Grateful Dead voru að
hittast, að á vegi Jerry Garcia
Nikulás, Tómas og Sigurður.
Bald. J.B.