Morgunblaðið - 18.12.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 1975
Afastrákur
Eftir Ármann Kr. Einarsson
Teikningar: Þóra Sigurðardóttir
Skyndilega hljóp grábröndótt kisa yfir
gangstiginn í garðinum og rak löppina í
rauðan bolta, sem lá á grasflötinni.
Kisa í fótbolta, hrópaði Nonni og hljóp
samstundis til hennar.
En boltinn valt ekki nema stuttan
spotta, og kisa hljóp í burtu, þegar ungi
knattspyrnumaðurinn kom þjótandi.
Nonni elti kisu út að limgirðingunni og
reyndi að lokka hana til sín. Litli snáðinn
var ekki búinn að gleyma skemmtilegu
leikfélögunum sínum, þeim Mána og
Runka rófu. Bros breiddist yfir litla and-
litið og sólskinið ljómaði að nýju. Það
skipti meira að segja ekki neinu máli,
þótt ókunnugi kötturinn fengist ómögu-
lega til að leika fótbolta.
Og hamingjan lýsti úr svip mömmu,
þegar hún sá, að drengurinn hennar
hafði tekið gleði sína að nýju. En þetta
litla atvik varð henni íhugunarefni og
kannski lærdómur.
Nonni litli fylgdist með leikjum barn-
anna í götunni og stundum tók hann þátt
í þeim, þótt ekki væri hann hár í loftinu.
Iðulega kom það fyrir að einhver datt og
hruflaði sig, eða steyptist á hrammana í
drullupoll. Yngstu börnin ráku þá upp
hljóð og kölluðu á mömmu eða pabba.
Nonni hafði líka verið vitni að því, að
stundum slettist upp á vinskapinn, jafn-
vel meðal bestu leikfélaga. Smápollar
gátu átt það til að veltast um í hörku-
áflogum. eða slást upp á líf og dauða. Þá
er oft eina úrræðið að hrópa á pabba. í
augum lítilla drengja eru allir pabbar
góðir, en sér í lagi hugaðir og sterkir.
Enn hafði Nonni litli ekki orðið alvar-
lega ósáttur við leikfélaga sína. Hann
hafði heldur aldrei lent í slagsmálum.
Dag nokkurn bar það til tíðinda að
eitthvert torkennilegt hljóð barst til
eyrna afa í gegn um opinn eldhúsglugg-
ann. Afi lagði við hlustir. Nei, það var
ekki um að villast, þetta var sár og ekka-
þrunginn grátur.
Afi vissi að Nonni litli var úti að leika
sér með krökkunum í götunni.
Hafði kannski...? Afi spratt á fætur
hann þorði tæpast að hugsa hugsunina til
enda. Hafði kannski orðið slys?
Afi þaut út og skimaði óttasleginn í
allar áttir. Snöggvast sortnaði honum
fyrir augum. Neðan götuna kom
nágrannakona og bar Nonna litla hágrát-
anidi í fanginu.
Er hann slasaður? hrópaði afi og það
var ekki laust við að röddin titraði.
Nei, það held ég ekki, svaraði konan
rólega. En þeir Bogi og Nonnu urðu
ósáttir, flugust á og börðust heiftarlega.
Mér fannst ég ekki geta staðið aðgerðar-
laus og horft á. Nonni litli er svo miklu
yngri enda fór hann halloka í viðureign-
inni.
Þakka þér fyrir, sagði afi og tók við
dóttursyni sínum.
Afi seildist í vasann og dró upp vasa-
klút til að þurrka burtu tárin af grát-
bólgnu andlitinu. En það var þá ekkert
að þurrka tárin voru þornuð.
Leiftursnöggt grúfði Nonni litli sig upp
að afa sínum og greip svo fast um háls
hans, að hann kenndi til.
Afi greindi öran hjartaslátt og djúp
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
tfte
MORödKí
kaff/no
beittu þér að nýju meti — og
ekkert kjaftæði!
Viljið þér ilmvatn, sem dregur
athygli karlmannanna að yður,
eða það, sem heldur þeim I
hæfilegri f jarlægð?
meðan við vorum að kalka
veggina f fflabúrinu.
Björn var mjög alvarlegur,
þegar hann kom á Lions-fund
og settist við borðið. Félagar
hans biðu með óþreyju eftir
þvf að hann segði eitthvað
skemmtilegt, því að Björn var
aldrei alvarlegri en þegar
hann ætlaði að segja einhvern
brandara.
— Ósköp ertu alvarlegur,
sagði Finnur loks.
— Er það nema von, Siggi
Jóns er dáinn.
öilum brá, en I sama bili
kemur Siggi Jóns galvaskur
inn f salinn. Björn gaf félög-
um sfnum aðvörunarmerki:
— Þey, látið hann ekki sjá
neitt á ykkur. Hann veit þetta
ekki sjálfur ennþá.
X
— Þér finnst rétt að ég láni
honum þessa peninga?
— Já, tvfmælalaust.
— Hvers vegna?
— Annars leitar hann til
mfn.
Sigga er að rffast við unnust-
ann.
— Karlmenn geta haft augu
án þess að sjá, hrópaði hún, og
eyru án þess að heyra.
Unnustinn: — En kvenfólk
getur ekki haft munn án þess
að tala. ^
— Hvers vegna siturðu á
pfanóstólnum? Þú getur ekki
spilað.
— Það getur Ifka enginn
annar á meðan ég sit hér.
X
— Það er ekki hægt að
treysta kvenfólkinu. Konan
mfn sagðist skilja við mig, ef
ég léti mér vaxa skegg — en
hún sveikst um það eins og
annað. ^
— Þau kynntust gegnum
auglýsingu f blaði.
— Það hlýtur að hafa verið
grfnblað.
Með kveðju frö hvítum gesti
J O dóttir þýddi
2
hefðu látið hið upprunalega
steingólf halda sér. Það var hrein-
asti óhugnaður að sítja hér í
þessum stofum, þar sem svo hátt
var til lofts og heyra merkileg og
óskýranleg hljóð úr stigum og
skápum, meðan hann var að lesa
um eiturmorð og aftökur og alla
hina hryllilegustu viðburði.
— Ég hef tilkynnt hvarf eigin-
konu yðar, sagði hann við Par-
sons. — Það var ekkert að frétta
af sjúkrahúsinu.
Parsons kveikti Ijósið f borð-
stofunni og Burden gekk á eftir
honum inn. Dauf birtan frá loft-
Ijósinu varpaði drungalegum blæ
vfir miðhluta herbergisins —
hornin voru sem í skugga. Par-
sons setti bollana á borðið, stórt
mahóniskrfmsli, hugsaði Burden.
Lögreglumaðurinn settist f stóran
stól með háu baki og það fór
ákaflega ílla um hann f stólnum.
Hann fann kuldann leita upp úr
gólfinu og f iljar sér gegnum
þvkka skósólana.
— Og þér hafið ekki minnstu
hugmvnd um hvert konan yðar
gæti hafa farið?
— Eg hef brotið heilann um
það í allt kvöld. Alveg stan/laust
hef ég velt þvf fvrir mér, en ég
get ekki látið mér detta nokkurn
skapaðan hlut í hug.
— Hvað um vini eða ættingja?
Eða móður hennar?
— Móðir hennar er dáin. Við
eigum enga ættingja hér f ná-
grenninu. Við höfum ekki búið
hér nema f hálft ár.
Burden hrærði f teinu sfnu. (Jti
var hlýtt og notalegt kvöld, en
hann hafði á tilfinningunni að
hér inni f þessu kuldabákni væri
stöðugur vetur.
— Ég geri það ekki af glöðum
hug að spyrja yður um dálftið en
þar sem hjá þvf verður ekki kom-
izt er alveg eins gott að það sé ég
eins og einhver annar. Gæti hún
hafa stungið af með öðrum
manni? Þér verðið sem sagt að
afsaka spurninguna?
— Auðvitað skil ég að þér
verðið að spyrja slfks. Það velt ég
vel. Ég hef lesið um það f öllum
þessum bókum, hvernig þetta
gengur til. Parsons hneigði
höfuðið f átt að bókahillunum. —
Ég veit að þetta er sjálfsögð og
eðlileg spurning. En yður skjátl-
ast þar. Ekki Margaret. Það er svo
fráleitt að við borð liggur mér
finnist það spaugílegt.
Hann þagnaði en hann hló alls
ekki.
— Margaret er góð kona. Hún
er aðstoðarprédikari f söfnuðin-
um sem er með samkomur hérna
neðar f götunni.
Það var engín ástæða til að
fylgja þessu nánar eftir að sinni.
hugsaði Burden með sér. Ef kona
hans væri ekki komin heim,
þegar sfðasta lestin væri komin
og sfðastí áætlunarbfllinn f
Kingsmarkham, myndu aðrir fara
að spyrja hann og hnýsast f einka-
lff hans, hvort sem honum Ifkaði
það betur eða verr.
— Þér hafið auðvitað leitað alls
staðar f húsinu? spurða hann.
Hann hafði ekið framhjá húsinu
tvisvar á dag f heilt ár en hann
mundi ekki hvort það var tvær
eða þrjár hæðir. Hann reyndí að
framkalla mynd af þvf f huga
sínum. Kvistgluggi efst og svo
tveir gluggar fyrir neðan . . . og
svo tveir aðrir. Ljótt hús, hugsaði
hann. Ljótt og óvistlegt.
— Ég hef gáð f svefnherberg-
inu okkar, sagði Parsons.
Ilann hætti að ganga um gólf f
bili og horfði niður fyrir sig og
roði hljóð fram f kinnar honum.
— Haidið þér að hún gæti verið
uppf á háaloftí? Kannski fengið
aðsvif eða eitthvað svoleiðis.
Hún myndi ekki liggja þar enn
f yfirliði þó svo hún hefði fcngið
aðsvif, hugsaði Burden. Heila-
bióðfall kannski eða hún hafði
hrasað og rotazt f fallinu. — Víð
verðum auðvitað að athuga það.
sagði hann. — Ég bjóst við þér
hefðuð gengið úr skugga um
þetta.
— Ég hef re.vnt að kalla, sagði
Parsons vandræðalegur.
— Við notum herbergin uppi
eiginlega aldrei.
— Komið með mér, sagði
Burden.
Forstofan var enn drungalegri
en stofan. Rauður dregill á gólf-
dúknum sem var með parkett-
eftirlíkingu. Parsons gekk á
undan og Burden á eftir upp
brattan stigann. Húsið var stórt
en greinilega illa byggt og óvand-
að í hvfvetna. A miðhæðinni voru
f jórar dyr.
— Ég er búinn að gá f svefnher-
bergjunum, sagði Parsons. — En
hamingjan góða, ef hún lægí nú
hjálparlaus uppi á loftinu.
Hann benti f áttina að enn
mjórri og brattari stiga. — Þá
man ég eftir þvf að það er engin
pera uppi á loftinu.
Parsons gekk inn I svefnher-
bergið sem sneri út að götunni og
skrúfaði peruna úr. — Gætið að
hvar þér gangið sagði hann.
Uppi var niðamyrkur. Burden
skellti hleranum upp ágátt. Hann
þóttist nú sannfærður um að hér
myndu þeir finna hana og hann
vildi Ijúka þessu af eins fljótt og
mögulegt væri. Alla leiðina upp
var hann að reyna að sjá fyrir sér
svipinn á andliti Wexfords, þegar