Morgunblaðið - 16.05.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. MAl 1976
Á hættu-
slóðum í
ísrael™" 5sr
Sigurður
Gunnarsson þýddi
þeim öllum. — En pokarnir áttu að vera
tveir. Hvar skyldi hinn vera? Þau leituðu
hans nokkra stund, en fundu hvergi.
Petterson ákvaö því, að þau skyldu hætta
leitinni og róa til baka með póstpokann.
Það var hrollur í Óskari, og hann fann,
að María skalf, þegar hann tók í hönd
hennar og hjálpaði henni í land. Andrés
var hljóður og hugsi. „Sending mín hefur
áreiðanlega verið sett í ábyrgóarpóst,“
mælti hann, ... „og ef þessi poki er nú
ekki.hann þagnaöi hér, . .. vildi ekki
hugsa málið til enda.
Þá krafðist Andrés þess að fá pokann i
Mikið er til af hvers konar myndasögum af
dýrum. í þeim eru dýrin látin haga sér á allan hátt
sem mammeskjur væru. Þetta þekkjum við t.d. úr
mvndasögum hér f Morgunhlaöinu. Fvrstur höf-
unda á þessu sviði mun hafa verið Esop sá hinn
snjalli höfundur dæmisagnanna.
sínar hendur og athuga hann einn, en því
neitaði Petterson.
Petterson bar pokann upp í tjaldið,
reyndi strax að opna hann en tókst það
ekki. Þá dró hann upp hníf sinn og risti
hann upp. Jú, þetta var einmitt pokinn
með ábyrgðarpóstinum.
Þá krafðist Andrés þess að fá pokann í
sínar hendur og athuga hann einn, en því
neitaði Petterson. „Þetta er ekki þinn
ábyrgðarpóstur,“ sagði hann, „og ég ber
ábyrgðina á því, að við höfum opnað
pokann.“ Andrés varð að sjálfsögðu að
beygja sig fyrir þessum rökum.
Þau sátu inni í tjaldinu og skulfu öll
meira og minna af spenningi. Andrés og
Petterson þurftu oft að þurrka af sér
svitann. Eri að hverju var Andrés að
leita?
Hann fór höndum bæði um böggla og
bréf og athugaði frímerkin vandlega.
Loksins fann hann litla sendingu með
norskum frímerkjum, — og þá hljóðaði
hann hátt, líkt og hann hafði gert fyrr.
Hann reif pappírinn í flýti utan af böggl-
inum litla, — sínum eigin böggli, og tók
út úr honum lítinn hlut, ofurlitla öskju.
En hann vildi alls ekki opna hana, svo að
þau hin sæju.
Petterson sagði, alvarlegur og ákveð-
inn: „Nú verður þú að opna öskjuna.“
Og það var ekki laust við tortryggnis-
hreim i rödd Öskars, þegar hann sagði:
„Þetta getur þó varla verið vottorð?“
María þagði, — en allt í einu varð hún
eldrauð í framan og sagði hræró:
„Komdu með mér út í myrkrið, Andrés,
... komdu með mér strax.“ Andrés lét þá
ekki heldur standa á sér, og voru þau
þegar horfin, án þess að Óskar eóa Pett-
erson reyndu nokkuð að hefta för þeirra.
Þau voru úti töluvert lengi, og þegar þau
komu aftur, var María með tvo eyrna-
lokka, fagra og góða gripi, sem voru
nákvæmlega eins.
Hún grét, þessi hugrakka og glæsilega
stúlka. Augljóst var, að Andrés hafði líka
grátið, en nú herti hann sig upp og sagði:
„Ég bað þau að senda eyrnalokkinn, —
vottorðió mitt, sem ég hef nefnt svo, —
það eina, sem ég átti. Ég hafði hann með
mér sem smábarn, þegar ég var tekinn
við landamærin og vissi ekki hvað ég hét.
Ég var þá þriggja ára gamall. Seinna var
ég sendur á barnaheimili, og þar var ég
þangað til friður var saminn. Svo eignað-
vtrp
MORö-dM-
KAfp/no
Mér er lífsins ómögulegt að
muna hvort heldur við erum
kallaðir Steinaldarmenn eða
Harðjaxlar.
Viltu ekki selja okkur súkku-
laði á sama verði og þegar þú
varst jafnaldri okkar?
Það amar ekki að þér sá sjúk- Þú ert fjandakornið ekkert
dómur vinur, sem þeir bláu manneskjulegri en fvrri eig-
geta ekki trvggt lækningu við. andi.
Prestur var að flvtja ræðu.
Honum sagðist m.a.:
— Einu sinni var ákaflega
óguðlegur maður, sem öllum
gerði illt. Þegar maður þessi dó
og átti að jarða hann, spýtti
jörðin honum frá sér. Þá átti að
brenna hann á báli, en logarnir
hrukku frá honum. Loks, er
kasta átti honum fvrir hunda,
hlupu hundarnir burtu. Þess
vegna, mínir elskulegu, áminni
ég vður, að þér ástundið gott
líferni svo að gröfin taki við
yður, eldurinn brenni vður og
hundarnir rífi yður í sig.
X
Kona grafarans var stödd hjá
Önnu gömlu, vinkonu sinni,
sem lá fyrir dauðanum. Sjúk-
lingurinn kvartaði yfir fátækt-
inni, kaffileysinu og sjúkdómn-
um, sem engan bata tæki.
Til þess að hugga hana, segir
grafarakonan með þeirri sam-
úð og viðkvæmni I röddinni,
sem við átti:
— Já, það er satt, fátt er til
þess að'gleðja fátæklingana,
þeir verða að láta sér nægja
lítið. Nú verður þú, Anna mfn,
fvrsta líkið, sem maðurinn
minn hefur fengið í heilan
mánuð.
X
Gömul kona, sem hafði feng-
ið nýjar tennur:
— Þær eru ómögulegar til
þess að tyggja með, en alveg
afbragð til þess að lesa með.
X
Jói kom í kaupstað og átti
meðal annars að kaupa þar
sápu.
Jói: — Svo átti ég að fá reglu-
lega góða sápu, ekki eins lélega
og ég fékk sfðast.
Búðarmaðurinn: — En það
var mjög góð sápa, sú bezta,
sem við höfum.
Jói: — Sussu-nei, það getur
ekki verið, þvottavatnið varð al-
veg kolmórautt eftir að fólkið
hafði þvegið sér.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga ettir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
66
leiðis ef ég fari ekki samstundis
úr landi.
— Ef það va*ri bara eitthvað
slíkt. sagði Ifelen — hefði ég ekki
þungar áhyggjur. Það er fleira
sem ég hef áhyggjur af. Ef allt
liðið á hótelinu er á bans handi
ga*ti orðið hér leiðindaslvs sem
tuttugu gagnmerkir borgarar
yrðu \ itni að.
— Þakka fyrir bughreysting-
una.
— Eg bvst við ég m> ndi verða
látin fylgja þeir í dauðann. En ég
vissi að eitthvað va*ri í hfgerð.
Þeir eru húnir að flytja bílinn
þinn inn í portið hak \ ið hótelið.
David gekk úl að glugganum og
horfði út.
— Veit Mareel að þú hefur hitt
Mme Desgranges sagði llelen.
— Hann hlýtiir að hafa getið
sér til um það þegar hann kom
aftur og sá að við vorum á bak og
hurt. Ekki vafi á þvf að það er eitt
af þeim atriðum, sem hann hefur
áhuga á að fjalla um við mig,
þegar við hittumst. Eg verð að
segja að ég held að það væri betra
allra hluta vegna ef ég hilti hann
ekki hér.
— Athvglisverð vfirlýsing, svo
að ekki sé nú meira sagt.
Ilann kom til hennar og lagði
höndina heílu utan um hana og
þrýsti henni að sér.
— Elsku Helen mín. Ekki
skjálfa. Reyndu að stilla þig.
— Eg vildi óska ég gæti sagt að
ég tifraði af ástrfðu, en mér er
ómögulegt að skrökva.
Ilann kvsstí hana.
—•Það kemur ekkert fyrir. Eg
skal að minnsta kosti sjá um að
ekkert komi fyrir þig.
— Eg hef engar áhyggjur af
mér.
Þegar barið var að dyrum
hrukku þau hæði við og eins og
ósjálfrátt ýtti hann henni aftur
fyrir sig.
Aftur var barið, gætilega og án
allrar ágengni.
— Hver er þar? spurði David
ámóta ga*tilega.
Hann opnaði dvrnar eilítið,
hvarflaði sfðan furðulostinn aug-
um til Helenar og sfðan galopnaði
hann hurðina og var nú kominn
kátfnusvipur á andlit hans.
Lazenbvssystkinin gengu inn.
Anva hélt á fjórum glösum og
Miles með ginflösku f annarri
hendi og vatn f hinni.
— Gott kvöld, sagði hann glað-
lega.
— Við héldum vkkur veitti
ekki af þvf að fá eitthvað sálar-
styrkjandi.
Þegar Helen hugsaði um þelta
mál allt eftir á, fundust henni
þessi augnablik þau sem vöktu
henni mesta undrun. Þvf að Laz-
by-systkinin höfðu breytzt svo
mjög að við borð lá hún bæri ekki
kennsl á þau. 1 stað hinnar virðu-
legu piparjónku sem Anya Lazen-
bv hafði virkað var komin virðu-
leg og brosmild kona. Og hvað
Miles snerti þurfti hann ekki ann-
að en brevta rödd sinni og talanda
til að verða allur annar. Hann
brosti hlýiega til hennar og sagði:
— Gætum við ekki notazt við
þetta?
Svo setti hann flöskuna á borð-
ið og hellti f glösin handa þeim
öllum fjórum og blandaði sterkt.
Hann rétti þeim glösin. David
og Ilelen sem enn voru full af
tortrvggni og undrun tóku þó á
móti þeim.
— flg vænti þess að ykkur hafi
þótt fagnaðarnefndin heldur
þurrleg f móttökum sfnum þegar
þið komuð, sagði Miles hæglát-
lega.
i— Þér hafið hevrt orðaskipti
mín við þá niðri, sagði David.
— Já, já. Við heyrðum Ifka und-
irbúninginn. Þér hafið sannar-
lega alla hér á móti vður af starfs-
fólkinti, M. Ilurst.
— Aður en lengra er haldið,
sagði David. — Mynduð þið
kannski vera svo elskuleg að
segja okkur hver f fjáranum þið
eruð.
— Ekki nema sjálfsagt, svaraði
Miles og dreypti á vfninu.
— Það var afleitt að við höfðum
ekki annað hland, en þetta er
betra en ekkert, eruð þið ekki
sammála því? Hvers vegna fáið
þið vkkur ekki bara sæti? Þið
eruð hálf þreytuleg. Enda ekki að
undra eftir svona langa og
stranga ferð.
Heten brosti og yppti öxlum f
áttina til Davids. Þau settust níð-
ur á rúmið. eins og hlýðin börn.
Anva settist f hægindastólinn.
— Til að ég svari nú spurningu
yðar, sagði Miles, — skal ég bvrja
á því að segja að ég heiti revndar
Lazenby en þessi ágæta dama er
Mlle Matin. Okkur fannst ein-
faldara að ferðast undir sama
nafni. Eins og þér getið ályktað af
þessu er Mlie Martin. ekki systir
mfn. Hún er starfsbróður minn.
— Starfsbróðir f hverju? spurði
Helen.