Morgunblaðið - 09.11.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. NOVEMBER 1976
Silfurdepillinn
Eftir Annette Barlee
Fyrsta verslunin við enda blómabeðs-
ins selur sælgæti. Þar er venjulega mesti
sægur af álfabörnum, sem eru að kaupa
sér brjóstsykur og súkkuiaði og alskonar
svaladrykki. Sælgætið er búið til úr hun-
angi og hnetum og rjóma, og það er vafið
inn í blómablöð, svo það verði ekki
óhreint. Á sumrin selur verslunin enn-
fremur sykruð bláber og jarðarber.
Á næsta húsi var stórt, rautt skylti,
sem á var ritað: „Hjálparsveitin“. Þetta
var ákaflega þarfsöm stofnun, sem eins
og nafnið ber með sér, gerði ekkert ann-
aö en hjálpa álfum, sem lentu í vandræð-
um. Þannig var það til dæmis, ef ljósálfur
veiktist og hafði engan til að taka til í
húsinu hjá sér og líta eftir börnunum, þá
þurfti ekki annað en hringja á Hjálpar-
sveitina, og hún sendi pilt eða stúlku á
vettvang.
Sveitin var meira að segja svo hjálpsöm,
að ef áfana vatnaði ávexti til að búa til
aldinmauk, þá sendi hún stráka til að tína
ávexti af trjánum og bjó svo til eins
mikið af aldinmauki og beðið var um.
Stundum kom það raunar fyrir, að strák-
arnir borðuðu nokkuð mikið af þessu
sælgæti, en enginn reiddist þeim þó, því
það gera álfarnir mjög sjaldan.
Heilmikil hrúga af varningi lá fyrir
framan runnann, sem var næst við húsa-
kynni Hjálparsveitarinnar. Þarna voru
burstar, baðker, hengikojur og heilmikið
af köðlum.
Inni í runnanum mátti sjá mikið af
álfum við vinnu sína. Sumir bjuggu til
bursta úr grasi og strái, aðrir voru að
mála köngurlóavefi, sem notaðir voru til
að búa til hengikojurnar.
Allt í einu sást hvar gamall, gráhærður
ljósálfur, sem átti verksmiðjuna þarna,
kom gangandi. Hann rogaðist með ein-
hverja feikiþunga byrði, dró hana eigin-
lega á eftir sér yfir sóleyjarnar og fífl-
ana, sem voru miklu hærri en hann sjálf-
ur og hérumbil huldu hann með öllu.
Ýmsir viðskiptavinir hans voru við-
staddir, þegar gamli álfurinn loks komst
að verksmiðjunni og fleygði sér endilöng-
um á dúnmjúkan mosabing.
MORö'dNf
KAFP/Nd
Það bjargar ekki vatnsskort-
inum, þó þú farir ekki nema
hálfsmánaðarlega I bað.
Afsakaðu flugstjóri þennan
ofsahnerra.
nwm i i i '' i r/
ODOODDODö/W
^mooom
OOOOOOOO
Hvað er að þessu, þú ert
sjálfur með allar þínar orður
Seinast þegar við tilk. fljúg-
andi disk, var okkur bannað að
drekka bjór I vinnunni.
Þjónn: Húsbóndinn bað mig
um að segja vður að hann væri
ekki heima.
Gesturinn: Á, sagði hann
það. Viljið þér þá ekki segja
honum að ég hafi ekki komið.
— Það er hægt að græða
peninga á margan hátt.
— En það er ekki hægt að
græða peninga á heiðarlegan
hátt nema á einn veg.
— Á hvaða hátt?
■ — Jú, datt mér ekki I hug,
að þér myndi vera ókunnugt
um það.
— Pabbi, hvernig stendur á
þvf að negrar eru svartir?
— Ósköp spyrðu heimsku-
lega, drengur. Heldurðu að
þeir væru kallaðir negrar, ef
þeir væru hvftir?
V_____________________________
I amerfskum skóla:
Kennarinn: Hver var fyrsti
maðurinn?
Nemandinn: Whasington.
Kennarinn: Nei, nei, Adam
var fyrsti maðurinn.
Nemandinn: Ef þú átt við út-
lendinga, þá geri ég ráð fyrir að
hann hafi verið það.
Hún: Þú kvartar um það að
maturinn sé slæmur hjá mér,
en þó heyrði ég að þú sagðir
við kunningja þfna fyrir
skemmstu að þú hefðir gifzt
mér vegna þess hve ég bý til
góðan mat.
Hann: O, maður verður að
finna upp einhverja afsökun.
Veiztu það, að framkvæmda-
stjórinn ætlar að fá sér hvíld
frá störfum f nokkur ár?
— Já, hann hefur nú oft
sagt það.
— Já, en nú er það hæsti-
réttur, sem segir það.
___________________________/
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga eftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
4
er skálað eins og venja er til. Þeir
fá hann til að drekka meira. Ham-
ingjan ein má vita hvað þeir hafa
eiginlega gefið honum að drekka
fyrst hann varð svona útúrfullur?
Hvað sem þarna hafði nú gerzt
— þegar Saint Therese skreið út
úr höfninni á flóðinu og stefnir
mót opnu hafi liggur Jules Lapie
dauðadrukkinn niðri f lest og
hrýtur svo að heyrist langar leiðír
— og allir halda að hann hafi
fyrir löngu komið sér f land — að
minnsta kosti segja þeir svo.
Lestinni hefur verið lokað.
Hann finnst ekki fyrr en tveimur
dögum sfðar. Kapteinninn neitar
að súna við og á þann hátt er
Lapie, sem þá var á báðum fótum
heilum á leið til Cap Horn.
Hann missti annan fótinn á
þessari ferð. Það gerðist dag
nokkurn f ólgusjó þegar hann
datt niður um lúgu f skipinu.
Mörgum árum sfðar er hann drep-
fnn af byssuskoti mánudag einn
að vori, aðeins fáeinum mfnútum
eftír að hann hefur verið planta
tómötum og Felice hefur verið að
gera innkaup f nýju búðinni
hennar frú Melaine Choiehoi.
— Við skulum fara niður aftur,
segir Maígret og andvarpar.
Húsið er rólegt og þekkilegt og
alls staðar ilmar af hreinlæti.
Lögregluforinginn opnar dyrnar
inn f svefnherbergið f hálfa gátt.
Þvf hefur nú verið breytt f syrgj-
endaherbergi þar sem Ifkið er lát-
ið hvfla. Hann sér að kistunni
hefur verið komið fyrir á borði
með hvftum dúk og hjá stendur
fontur með vfgðu vatni og bóm-
um.
Felicie stendur í eldhúsdyrun-
um og bfður.
— Þér vitið sem sagt ekki
nokkurn skapaðan hræranlegan
hlut. Þér sáuð ekkert og þér hafið
ekki minnsta hugboð um hver það
var sem heimsótti húsbónda yð-
ar.. .ég meina Jules.Lapie.. .með-
an þér voruð fljurtu.
Hún horfir á hann án þess að
svara.
— Og þér eruð vissar um að
þegar þér komuð aftur stóð að-
eins eitt glas á borðinu f garðhús-
inu.
— Eg sá aðeins eitt.. .Ef þér
getið komið auga á tvö...
— Fékk I.apie oft gesti?
Maigret tyllir sér niður við
eldavélina og gæti undur vel
hugsað sér að fá eínhverja hress-
ingu, helzt af þessu rósavfni sem
Felicie var að minnast á áður og
hann hefur séð tunnur fullar af
þvf f svölum á vfnkjallaranum.
Sólin er komin hærra upp á him-
ininn og morgunloftið er að taka
breytingum.
— Hann kærði sig ekkert um
að fá heimsóknir...
Vægast sagt furðulegur þessi
maður. Lff hans hafði gerbreytzt
við þessa slysalegu ferð tii Cap
Horn! Þegar hann hafðí komið
aftur til Fecamp gat fólk ekki
látið vera að skemmta sér yfir
þessu ævintýri hans, þrátt fyrir
ákveðna samúð sem það hafði
með honum vegna þess að hann
hafði misst fótinn. Og sfðan
byrjar hann sína löngu baráttu
við útgerðarmenn Saint Therese.
Hann staðhæfir að útgerðin eigi
að bæta honum tjónið að hann
hafi farið um borð gegn vilja sfn-
um og þar af leiðandi sé það út-
gerðarfélagið sem eigi að bæta
honum þann missi. Hann metur
fótmissinn eins hátt eins og
mögulegt er og vínnur málið. Við
dóm eru honum einnig úrskurðuð
mjög rffleg eftirlaun.
Fólkið f Fecamp skemmtir sér
Ifka yfir þessu. Hann forðast að
vera samvistum við aðra og held-
ur sig mest út af fyrir sig. Og
hann er meðal þeirra fyrstu sem
reisir sér sfðan bú f Jeannville.
Sér til aðstoðar f húsinu ræður
hann unga stúlku frá Fecamp
sem hann hafðí þekkt frá þvf hún
var barn
— Hvað hafið þér verið lengi á
heimílinu?
— Sjö...
— Þér eruð tuttugu og fjög-
urra ára núna.. þér hafið sem
sagt verið sautján ára þegar...
Svo spyr hann skyndilega
— Eigið þér vin?
— Hún Iftur á hann og svarar
ekki frekar en svo oft áður.
— Ég var að spyrja hvort þér
ættuð vin?
— Mitt einkalff kemur engum
við nema mér?
— Heimsótti hann yður hing-
að?
— Eg er ekki skyldug að svara.
Hann er orðinn æfur af gremju
og Maigret langar einna helzt til
að gega henni löðrung eða taka
um axlir henni og hrista úr henni
dyntfna.
— O, jæja, ég kemst að þvf
sjálfur.
— Þér komist ekki að nokkrum
sköpuðum hlut...
— Jæja, þá segjum við það að
ég komist ekki að neinu...
Svo þagnar hann. Þetta var ein-
um of langt gengið. EtIar hann
að fara að mynnhöggvast við
þessa stúlkukind?
— Þér standið fast á þvf að þér
hafið-ekkert að segja mér. Þér