Morgunblaðið - 09.11.1976, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. NÖVEMBER 1976
37
Smva Lilja Magnús-
dóttir — Minning
F 9. júni 1906.
Dáin 26. október 1976.
Mig langar að minnast Svövu vin-
konu minnar með nokkrum orð-
um, 1 meir en 30 ár stóð vinátta
okkar sem aldrei bar skugga á. 1
mörg ár vorum við nágranna-
konur og áttum dagleg samskipti
og minnist ég þeirra með gleði og
þakklæti.
Svava var einstök kona, stór-
brotin og heil i hhverju sem var
og einstaka umhyggju bar hún
fyrir sinum nánustu. Svo sannar-
lega var lifsganga hennar ekki
tómur dans á rósum. Með manni
sínum Einari Guðmundssyni eign-
aðist hún 6 mannvænlega syni, en
þau urðu fyrir þeirri þungu raun
að missa 2 þeirra í blóma lífsins
með stuttu millibili, þá sáum við,
sem þekktum þau hjón hve sterk
og dugleg þau voru.
Einar hefur verið heilsulítill nú
um nokkurrra ára bil og dvelur og
starfar nú að Reykjalundi.
Margra ára sjúkdómsstriði er
nú lokið, og vissu fæstir hve hel-
sjúk Svava var undir það síðasta
svo ótrúlega reyndi hún að leyna
því með gamni og kátfnu eins og
henni var lagið.
Að lokum viljum við hjónin og
dætur okkar þakka Svövu fyrir
góð kynni og allar samverustund-
irnar. Einari manni hennar,
sonum og þeirra fjölskyldum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Gauja.
Svava fæddist í Reykjavik 9. 6.
1906. Foreldrar hennar voru
Ragnheiður Guðmundsdóttir og
Magnús Guðmundsson skósmiður.
Arið 1917 missti hún móður sína
og fór þá til Hafnarfjarðar á
heimili foreldra minna, er þá
voru nýgift, þeirra Björns Hans-
sonar skipstjóra og Sigurborgar
Magnúsdóttur. En Björn og Svava
voru hálfsystkini, þau voru sam-
mæðra. Móðir mín minntist oft á
það, hve mikil gæfa það hefði
Hrafn Guðlaugs-
son - Minningarorð
björg, f. 1863, d. 1957, Arnadóttir
bónda að Neðri-Þverá i Vestur-
hópi Árnasonar.
Margir eldri Húnvetningar
muna enn þessi sæmdarhjón,
mörg hnittin tilsvör Teits bónda
lífseig og enn á vörum.
Foreldrar Jóhannesar voru sér-
stakt dugnaðarfólk. Tekjur þeirra
voru ef til vill ekki miklar. Eftir
reglum ráðdeildar og sparsemi
var lifað. Fjölskyldan var vel
bjargálna. Heimilishættir á
Bergsstöðum var góður undir-
búningur undir lífið. Börn Bergs-
staðahjóna urðu 15.
Jóhannes tók eins fljótt og kost-
ur var þátt I öllum bústörfum af
miklum dugnaði. Árið 1919 giftist
Jóhannes fyrri konu sinni,
Guðrúnu Magnúsdóttur kennara
og skáldkonu frá Kálfadal í Gufu-
dalssveit, en fædd 15. sept. 1886 á
Klukkufelli í Reykhólasveit.
Guðrún Magnúsdóttir var glæsi-
leg kona, annáluð fyrirmyndar-
húsfreyja, kunn að manngæzku
og myndarskap, sem setti svip
virðingar, reglusemi og híbýla-
prýði á heimilið bæði innan
heimilis og utan. Guðrún lauk
prófi frá Kennaraskólanum vorið
1914, en um haustið hóf hún
kennslu í Þverárskóla í Vestur-
Húnavatnss. Guðrún og Jóhannes
hófu búskap i Kálfadal, en stund-
uðu jafnframt kennslustörf.
Jóhannes hefur verið við fleira
kenndur en búskapinn í Kálfadal,
við smíðar, verkstjórn og fl., rak
verzlun og fiskkaup.
Jóhannes var búsettur I
Bolungarvík árið 1922—1935, að
Látrum I Aðalvík, Sléttuhreppi
1935—1936, síðan aftur f
Bolungarvfk til ársins 1941, en þá
fluttu þau hjón heimili sitt til
höfuðborgarinnar, bjuggu að
Laugavegi 85.
Slfkur maður sem Jóhannes var
hlaut að vera kjörinn til forystu,
enda var hann hreppsnefndar-
oddviti f Bolungarvfk 1932—1935,
1939—1940. Þess má og geta að
þvf er við brugðið, hve góður
verkstjóri hann var, en eftir að
hjónin fluttust til Reykjavíkur
varð hann verkstjóri hjá vita-
málastjórn, flugmálastjórn og víð-
ar. Eftirlitsmaður með byggingu
flugvallar í Vestmannaeyjum
1945—46, eftirlitsmaður með
byggingu hinnar glæsilegu bygg-
ingu Lögreglustöðvarinnar í
Reykjavík. Stjórn Jóhannesar
reyndist mjög farsæl f hvfvetna
og fyrir þvf naut hann
ótakmarkaðs trausts yfirmanna
sinna, eins og mátti.
Fágætur félagsmaður, tillögu-
góður og ráðhollur, og vildi í hví-
vetna láta gott af sér leiða.
Eins og að framan greinir hefur
Jóhannes gegnt margþættum
störfum, unnið allt af mikilli alúð
og skilningi.
Börn Guðrúnar og Jóhannesar
eru fjórir synir og fósturdóttir, öll
nýtir þjóðfélagsþegnar. Móðir
mfn mat mikils vináttu Guðrúnar
og Jóhannesar, höfðu vegir þeirra
legið saman í Bolungarvík, sú vin-
átta entist ævilangt. Frú Guðrún
andaðist 1963.
Allar mfnar beztu minningar
bernsku minnar á Laugavegi 79
eru tengdar Guðrúnu og Jó-
hannesi. Ég er þakklátur fyrir
þær minningar.
Síðari kona Jóhannesar Teits-
sonar og eftirlifandi eiginkona
hans er frú Þóra Guðmundsdóttir.
Betri og dýrari auð hefði
Jóhannes vinur minn ekki getað
fengið, eftir að fyrri kona hans
lézt. Þóra var skilningsnæm á
þarfir Jóhannesar eftir að heilsu
hans hrakaði, vinir þeirra munu
minnast ógleymanlegrar þraut-
seigju, óþrotlegrar elsku og þolin-
mæði Þóru.
Heimili Þóru og Jóhannesar í
Meðalholtinu var friðarreitur eft-
ir langan starfsdag Jóhannesar,
en þau hjón höfðu yndi af ferða-
lögum, fóru í langferðir innan
lands og utan.
Sfðustu árin var heimili þeirra
að Jökulgrunni 1, en allra sfðustu
mánuðina á Hrafnistu.
Fjölskylda mfn og ég flytjum
börnum Jóhannesar, systkinum
og frú Þóru dýpstu samúðar-
kveðjur. Helgi Vigfússon
Fæddur 13. júlf 1945
Dáinn 31. október 1976.
Vinarkveðja
Ég var harmi lostinn er ég frétti
lát vinar míns Hrafns Guðlaugs-
sonar eða Krumma eins og hann
var jafnan kallaður. Hann lést af
slysförum aðfararnótt 31.
október. Krummi var sonur hjón-
anna Ástu Guðjónsdóttur og Guð-
laugs E. Jónssonar, Heiðargerði
116. Krummi ólst þar upp ásamt
systkinum sínum sem eru Freyja,
Höður, Gymir og Freyr, en
Krummi var elstur. Ég kynntist
Krumma þegar við vorum litlir
drengir heima f Heiðargerði þar
sem við lékum okkur saman. Eftir
því sem árin liðu batzt vinátta
okkar traustari böndum, og alltaf
var hann boðinn og búinn að rétta
mér hjálparhönd þegar ég leitaði
til hans. Krummi var léttur í lund
og hrókur alls fagnaðar, hann
hafði mjög góða kímnigáfu. Ég
veit að við vinir hans munum
sakna hans, við vorum vanir að
spila þegar tími var til þess og það
er stórt skarð að hann er nú
kallaður brott frá öllum sem
þekktu hann og það verður ekki
fyllt upp í það skarð. Við munum
Nú er Þorsteinn okkar
Halldórsson genginn til náða.
Hann kvaddi hljóðlega, virðulega,
eins og oft í Ijóðum sfnum:
„Og þú ert sjálfur annar en þú varst
og annað nú sem vekur hryggð og gleði
en forðum meðan æskan átti völd.
Þðtt allir dagar eigi að lokum kvöld
skal eigi bera þungan harm í geði,
en standa af sér strauma' og bylja kast.“
Þorsteinn Halldórsson var borg-.
firðingur að uppruna, fæddur
aldamótaárið að Vörðufelli f
Lundarreykjadal. Fluttist þaðan f
Þingvallasveitina og síðan til
Reykjavíkur árið 1910. Hóf prent-
nám þar 1915 og starfaði við iðn
sina í 60 ár, eða fram til síðustu
mánaða, er sjúkdóms þess gætti,
sem lagði hann að velli. Þorsteinn
lést á Borgarspítalanum 1.
nóvember síðastliðinn.
Þorsteinn fékkst nokkuð við
þýðingar, þýddi meðal annars
nokkrar bækur eftir Paul
Brunton og danska rithöfundinn
Martinus. Þorsteinn Halldórsson
var skáldmæltur vel. Hlaut önnur
verðlaun fyrir Skálholtsljóð 1955,
og hafa komið út eftir hann tvær
ljóðabækur, „Sólblik", 1955 og
„Hillingar“, 1975 í tilefni 75 ára
afmælis höfundar. Þar segir Þor-
ávallt minnast okkar góða félaga
og vinar. Krummi var sannur
vinur vina sinna. Árið 1973
kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni, Steinunni Sigurðardóttur,
yndislegri stúlku og áttu þau tvö
börn: Sigrfði Guðbjörgu, rúmlega
þriggja ára, og Guðlaug nýorðin
tveggja ára. Þau áttu íbúð að
Möðrufelli 9 og voru búin að
koma sér upp fallegu heimili sem
alltaf var gott að koma á. Krummi
var einstakur eiginmaður og
faðir, það bar heimili hans rfkan
vott um. Ég vil votta eiginkonu,
börnum og ástvinum hans mfna
innilegustu samúð og bið Guð um
að styrkja þau í sinni maklu sorg,
en minningin um góðan dreng
mun ávallt geymast i hugum
okkar.
Ég bið Guð um að geyma
Krumma og þakka honum fyrir
ljúfar endurminningar og fyrir
allt sem hann var mér.
Steinar Benjamfnsson.
Er mér barst sú sorgarfregn að
morgni sunnudagsins 31. október
að hann Krummi væri dáinn
fannst mér sem dimmdi skyndi-
steinn meðal annars á sinn hlý-
lega máta:
„Þú skalt el gleyma meðan tfmi er til
ad tef ja um stund og þakka kynni góð
þeirrasem hug þinn hresstu bestum yl
og hlýddu jafnvel stundum á þfn ljóð.“
Þorsteinn kvæntist árið 1929
eftirlifandi konu sinni Söru
Hermannsdóttur á Ketilseyri við
Dýrafjörð. Þau eignuðust eina
dóttur, Erlu Hermínu, gift Þor-
steini Sigurðssyni verkstjóra og
eiga þau 4 börn. Árið 1947 tóku
þau Sara og Þorsteinn Halldórs-
son kjördóttur, Margréti gift
Benedikt Bachmann sölumanni
og eiga þau 2 börn. Systkini Þor-
steins voru þrjú og er nú eitt
þeirra á lífi, Marel Halldósson,
búsettur hér i borg.
Þorsteinn Halldórsson prentari
stóð aldrei f sviðsljósinu. Hann
var hlédrægur að eðlisfari,
drengur góður og greindur vel.
En væri brugðið á leik og glens,
varð gleðin og leikurinn hans.
Þorsteinn vann verk sín af trú-
mennsku og leikni og víst er um
það að vinnan göfgar manninn.
En Þorsteinn Halldórson vann sfn
störf þannig, að gagnkvæmt var
um göfgun milli vinnu og manns.
Heyrðust hnjóðs- eða styggðar-
verið fyrir sig að fá þessa glað-
lyndu mágkonu sfna á heimilið.
Hafði hún létt henni margar
einverustundir, að ótaldri aðstoð
er hún veitti á heimilinu. Strax og
Svava hafði aldur til fór hún f
fiskvinnu, í síld á Siglufirði eða
sem aðstoðarstúlka á heimilum.
Eitt þeirra var heimili Auðuns
Sæmundssonar og konu hans að
Vatnsleysu á Vatnsleystuströnd,
barnmargt heimili en öll þau börn
kynntust Svövu og héldust þau
lega. Þegar við hjónin fluttum f
bæinn með fjölskyldur okkar
fyrir 17 árum og settumst að f
Heiðargerði 114 urðu eldri sonur
okkar og hann vinir, og þar bar
aldrei skugga á. Krummi var sér-
lega duglegur og reglusamur alla
tíð og fyrirmynd ungra manna.
Sjalfri fannst mér ég eiga alltaf
eitthvað f honum. Sem dæmi um
trygglyndi hans má nefna, að
alltaf kom hann á aðfangadags-
kvöldum með eitthvað til að
gleðja mig. Krummi hét fullu
nafni Hrafn Guðlaugsson. Hann
var fæddur 13. júlf 1945. Hann
var sonur Guðlaugs E. Jónssonar
og Ástu Guðjónsdóttur, Heiðar-
gerði 116. Árið 1973 kvæntist
hann unnustu sinni, Steinunni
Sigurðardóttur og áttu þau tvö
börn: Sigrfði Guðbjörgu 3ja ára
og Guðlaug 2ja ára. Má segja að
eftir það hafi allt hans lff stefnt
að þvf að búa í haginn fyrir
heimili sitt og höfðu þau fyrir
rúmu ári flutt í eigin fbúð að
Möðrufelli 9 hér í borg. Steinunni
og börnunum sendi ég mfnar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið
góðan Guð að halda verndarhendi
sinni yfir henni og börnunum og
heimilinu. Foreldrum hans og
systkinum og öldruðum afa og
ömmu sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur.
Nú að leiðarlokum vil ég og
fjölskylda min þakka Krumma
ánægjuleg ár, sem þó voru alltof
fá og biðja honum blessunar
yrði af vörum Þorsteins Halldórs-
sonar? Ekki heima hjá Söru,
aldrei heyrðu dæturnar slíkt né
vinnufélagarnir. Þorsteinn var
vandaður maður til orðs og æðis,
frábær heimilisfaðir og félagi.
Hans, sem nú er genginn,
verður saknað.
Þorsteinn gekk ávallt til vinnu
sinnar vestan af Fálkagötu þvert
yfir Hljómskálagarðinn, — „einn
liður í líkamsræktinni", sagði
hann stundum, þegar hann
snaraðist inn í hlýjuna, ávallt
tímanlega á morgnana. Kannski
var gaddur og austangarri. Þá 75
ára að aldri, keykur í göngulagi
og hress til lfkama og sálar. Og
vinabönd sfðan. Fátækt var mikil
á þeim árum og allir urðu að
vinna eins og hægt var og vinna
gafst. Þessi frænka mfn er svo
samtvinnuð vitund minni f æsku,
að ég leit á hana sem eldri systur
og varð vfst snemma eigingjörn á
hana. Ég var alltaf leið er hún var
f burtu frá heimilinu f vinnu ann-
ars staðar Tilhlökkun mln var
mikil er von var á henni heim
aftur. Með sinni léttu lund og
glaða, lffgandi hlátri fyllti hún
hvern krók og kima hússins af
birtu og gleði. Mér fannst allt
verða svo grátt og litlaust þegar
hún var ekki heima. Hún var okk-
ur börnunum mjög góð og hafði
gott lag á okkur. Við urðum 9
systkinin, 8 fæddust á árunum
1918—1927, eða meðan Svava var
á heimilinu. 1 huganum geymi ég
mynd af henni stórri og föngu-
legri, á peysufötum, með möttul á
herðum. Hvað mér fannst hún
falleg og tfguleg. Fallegri frænka
var ekki til. Ef til vill mynduðust
sterkari ÍJönd okkar á milli vegna
þess að hún með snarræði sínu
bjargaði lffi mínu, erég var að
dauða komin f barnaveiki. Ekki
minnkaði dálæti mitt á henni er
ég varð þess vfs að ég átti henni
lífið að launa.
En enginn veit dýpt tilfinninga
Framhald á bls. 34
Guðs. Hönd hins eilffa kærleika
leiði anda hans mót ljósi og lífi á
leiðum hins eilffa bjarta dags.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Kristfn.
Þegar ég tek mér penna f hönd
til að kveðja kæran vin, Hrafn
Guðlaugsson, bresta mig orð til að
lýsa þeim tómleika sem sest að í
sálu minni við fráfall hans. Hafi
hann þökk fyrir allt og allt.
„Hann einn má hjálpa þér, þá
hjástoð mannleg þver, heim þig á
höndum sér í himnasæti ber".
A.G.
þrátt fyrir aldur stóðst honum
enginn snúning í verkhæfni.
Þorsteinn var um skeið i stjórn
Hins fslenska prentarafélags og
ritstjóri „Prentarans", kvað ljóð
til söngs og flutnings, tileinkuð
HlP, enda nefndur stéttarskáld.
Hann var gerður að heiðursfélaga
Hins íslenska prentarafelags hinn
4. aprfl 1967.
Þorsteinn tók aldrei virkan þátt
í pólitík, en var sannur jafnaðar-
maður eins og hugur hans og upp-
lag stóð til.
Þorsteinn' Halldórsson var í
hópi þeirra stéttarbræðra, sem
fyrstur numu land í Miðdal í
Laugardal, landnámi prentara.
Þar reistu þau hjónin sinn snotra
hvíldar- og griðarstað og dvöldust
þar löngum sumarlangt sfðustu
þrjá áratugina. Nú f seinni tíð
ásamt dætrum sinum, tengda-
sonum og barnabörnum. Þetta
var hans stolt: sælureiturinn,
skikinn, gróðurvinin, hávaxin og
beinvaxin trén, sem minntu á
sjálfan hann, — þetta var hans
jörð.
Og nú, þegar Þorsteinn
Halldórsson hverfur f dag til
moldarN kveðjum við sannan vin
og sómamann.
Eg votta eiginkonu hans og
fjölskyldu virðingu, samúö og
þakklæti.
En Þorsteini Halldórssyns
ég gæfu og heilla á nýrri veg+
Arnbjörn Kristi-
Þorsteinn Halldórsson
prentari — Minning