Morgunblaðið - 11.11.1976, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 11.11.1976, Blaðsíða 36
36 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1976 Silfurdepillinn Eftir Annette Barlee þeir sig nokkrir saman og fara í skemmti- ferðir upp á fjöllin eða niður að ánni, og eyða öllum deginum í að skoða þessa staði. Allir leggja álfarnir eitthvað gómsæti til ferðalagsins, og allar hafa álfa- mæðurnar meir en nóg að gera við baksturinn deginum áður. Þú veist hvað það er gaman að borða kökurnar og sælgætið þegar þú ferð í afmælisboð — það er eins og þetta allt saman bragði eitthvað öðruvísi en heima hjá þér! Alveg eins er það meðal álfanna, Rósu álfamær finnst þannig ekkert betra en að bragða hunangið úr blómunum hennar Lilju vinkonu sinnar, því Rósa er sannast að segja orðin hálf þreytt á sínu eigin hunangi, þó það sé auðvitað braðbetra en hægt er að gera sér í hugarlund. ... En svo við víkjum aftur að skemmtiferðinni, er jafngott að geta þess strax, að sú, sem sagt verður frá hér, var farin niður að sjónum. 8. Nú vildi svo til, að máfar komu oft við á enginu rétt hjá borg álfanna. Álfakóngn- um datt því í hug, hvort þeir mundi ekki vilja gera nokkrum þegnum hans þann greiða að fljúga með þá niður til strandarinnar, því þetta var nokkuð löng leið að fljúga fyrir álfana sjálfa, og þó auðvitað sérstaklega þar sem þeir ætluðu að hafa með sér talsvert af farangri. Kvöld nokkurt tók álfakóngurinn eftir undurfögrum máfi, sem settst hafði skammt frá honum. Kóngurinn ávarpaði hann, og máfurinn varð auðvitað ákaf- lega undrandi yfir þessu. Hann var þó fús til að fljúga með ljósálfana hvenær sem þeir óskuðu, en sagði, að hann vildi helst að þeir æfðu sig svolítið, áður en þeir færu mjög langt. Niðurstaðan varð sú, að málfurinn kom á hverju kvöldi til álfaborgarinnar, og sjö fullorðnir álfar og um tíu álfakrakkar sátu á bakinu á honum og flugu með honum yfir engiö og hæstu eikartréin. Má ég aðeins spyrja hve lengi hafir þér unnið hér við fyrir- tækið — ef vinnu má kalla? % VU9 MORö-JKí KflFf/NU Það er engu Ifkara en þetta fólk hafi aldrei áður séð túrista, svo glápir það. Snýttu þér drengur og hættu að sjúga upp í nefið. „Jæja, Lfna, hefurðu brotið allar hneturnar?" spurði húsmóðirin. „Ekki allar, frú. Sumar eru svo stórar að ég kem þeim ekki upp I mig.“ Frúin: Veiztu, Marfa, að þessi vasi, sem þú brauzt, var 200 ára gamall? Marfa: Guði sé lof, ég hélt að það væri nýr vasi. — Sérðu illa, drengur minn? — Nei. Hvers vegna ertu þá með gleraugu? Vegna þess, að annars sé ég illa. . Llfeðlisfræðingur nokkur Þykist hafa uppgötvað það, að mennirnir séu komnir af öpum. — Þykir það uppreisn fyrlr apana? — Þér segið að þetta málverk sé eftir Rembrandt, en ekki stendur nafn hans þó á þvf. Forngripasali: Ef þér viljið að nafn hans standi á málverkinu, þá kostar það 20 þúsund meira. Akærða (roskin piparmær): Eg er alveg saklaus af þessu, herra dómari. Dómarinn: En lýsingin á alveg við yður: tfgulleg, skraut- klædd og fögur. Ákærða: Já, ég meðgeng. Predikarinn, sem varla heyr- ir til sjálfs sfn fyrir hávaða á samkomunni: Þið pörupiltar, þið guðlausu ungu menn, sem eruð að klfpa og kreista stúlkurnar þarna úti f horni, kannski þið vilduð hætta þessu, svo að ég geti komist að? Maigret og þrjózka stúlkan Framhaldssaga ©ftir Georges Simenon Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi 6 hverju víð og Iftur eins og spyrj- andi I áttína til þeirra. Kannski eru þau að furða sig á þvf að Felicie er ekki með lengur. Það er hún sem hefur lykilinn að aðal- dyrunum. Nú verða þau að fara inn eldhússmegin. Maigret opnar hlerana f borðstofunni þar sem enn eimir eftir af kertalykt. — Eg inyndi þiggja að fá eitt- hvað að drekka! segir Ernst l.apie og andvarpar. — Etienne... Julie... þið megið ekki hlaupa um I beðunum. .. það hlýtur ein- hvers staðar að fyrirfinnast vfn I húsinu...? — Jú f kjallaranum. segir Maigret. Konan fer yfir f búðina til Metanie og kaupir eitthvað handa börnunum og smáhressingu handa þeim ölium. — Það er engin ástæða til að bróðir minn skitdi eftir sig erfða- skrá, herra lögregluforingi... Eg veit ósköp vel að hann var skelfi- legur sérvitringur.. . hann lifði eins og einhúi og á seinni árum höfðum við ekki mikið af hnnum að segja... En það er langur veg- ur frá þvf og að fara að skrifa sérstaka erfðaskrá... Maigret athugar skúffurnar f litla skattholinu sem er f einu horni stofunnar. Hann finnur reikninga sn.vrtilega saman- brotna og f bunkum og gamalt peningavezki og í þvf er gult um- slag. OPNIST AÐ MER I.ATNUM „Eg undirritaður Jules I.apie sem er andlega og Ifkamlcga heil- brigður ákveð það hér og nú f návist Ernest Forrentin og Francois I.epapre sem bæði eru búsett í Jeanneville. ..“ Maigret les hátfðlega og rödd hans verður æ aivarlegri. — Felicie hafði á réttu að standa. segir hann loks. — Það er hún sem á að erfa húsið og allt sem f þvf er. Engu er Ifkara en fjölskyldan hafi orðið að steinum í stólunum. Erfðaskráin inniheldur setningu sem verður ekki auðvelt að gleyma: „Með hliðsjón af þeirri afstöðu sem bróðir minn og kona hans tóku til mfn eftir að ég varð fyrir slysinu... — Eg sem sagði bara við hann að það væri hlægilegt aðsetja allt á annan endann vegna þess... segir Ernst I.apie til skýringar. „Og með tilliti tíi framferðis frænda mlns, Jaeques Pétill- ons...“ Ungi maðurinn sem er kominn hingað alla leið frá Parfs er orðinn grænn f framan. En allt þetta skiptir ekki lengur máli. Það er Felicie sem erfir allt. Og Felicie er horfin og enginn hcfur minnsta grun um hvers vegna. 2. kafli. . Vagninn klukkan sex. Með hendur f vösum stendur Maigret fyrir framan spegilinn f forstofunni og horfir hugsandi á sjálfan sig. Það liggur við borð að hann reki upp hlátur. En hann gerir það ekki. Loks réttir hann fram höndina eftir barðastórum stráhattí sem er á snaga rétt hjá. Ilann setur þennan afkáralega hatt á höfuðið á sér. Ja, sjáum til. Gamli Staurfótur var þá enn höfuðstærri en hann og þó verður hann sjálfur iðulega að ganga á milli hattabúða þar til hann fær nógu stóran hatt. Þetta veldur honum heilahrotum. Með stráhattinn á höfðinu gengur hann inn f borðstofuna til að virða fyrir sér á ný mynd af Jules Lapie sem hann hafði fundið f skúrru. Einu sinni þegar erlendur glæpasérfræðingur spurði yfir- mann glæpadeildarinnar spjör- unum úr um aðferðir Maigrets svaraði yfirmaðurinn með dul- ráðu brosi: — Maigret? Hvernig á ég að útskýra það. Hann smeygir sér inn í mál — rétt eins og aðrir smeygja sér f skó. I dag er ekki langur vegur frá þvf að þetta sé satt og rétt f eigin- legri merkingu orðsins. Þvf að hann lætur ekki nægja að setja upp hattinn, heldur fer hann Ifka I tréskóna hans sem standa til hægri við dyrnar á sfnum stað. Allt er hér á sfnum stað. Ef Felicie væri ekki f burtu gæti Maigret hyllst til að halda að Iffið I húsinu gengi sinn gang rétt eins og áður, að hann sé sjálfur Lapie og hann muni ósjálfrátt ganga út f beðið og fara að dútla við að planta tómötum. Bróðirinn hefur tilkvnnt að hann hafi hugsað sér að gista f Poissy en hann hefur sent fjöl- skylduna heim. Hinir, nágrann- arnir og fáeinir bændur f Orgeval sem fylgdu Staurfæti sfðasta spöl- inn eru sjálfsagt farnir heim til sfn eða sitja yfír glasi á kránni Gullhringurínn. Lucas er þar ifka, þvf að Maigret hefur sagt honum að hann skuli fara þangað með fögg-

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.