Morgunblaðið - 15.09.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 1977
Vt£9
MORÖtlKc
Mffinu
0\
tt

Þakka þér innilega fyrir
ána*Kjuli‘Kt kvöld — þad var
vissult’Ka þessara 5000 króna
viröi.
Alltaf er þaö eins hér á þessu
heimili. — Ekkert skothelt
vesti hreint þeKar maöur þarf á
því aö halda.
Þeir eru að spyrja um hvort viö
séum húin aö nota vossfóðurs-
sýnishornin þeirra?
BRIDGE
Umsjón: Péll Bergsson
SAGNÆFING
I upphafi keppnistímabils eru
eflaust margir farnir að taka til i
vopnabúri sínu. Og áöur en
lengra er haldið ættu lesendur að
hafa samband við spilafélaga sinn
og taka æfingu — jafnvel í síma.
Efst er hönd vesturs sem var
gjafari og neðst í þættinum er
hönd austurs. En í miðjunni er
sýnt hvernig tveir Italir sögðu á
spilin í Olympíumótinu 1960.
Vestur
S. AKG63
H. A4
T. ÁK7
L. KDG
Spil þetta er ekki sérlega erfitt
í sögnum og ætti að vera á flestra
færi að ná upplagðir alslemmu. Á
sínum tíma þótti sagnröð Italanna
athyglisverð.
Hvort ykkar setti músina í brynjuna hans?
Manngæzka
K.B. skrifar:
Maður les svo oft um mann-
vonzku i dagblöðunum. Langar
mig þess vegna að segja sanna
smáa sögu um það, sem ég kalla
manngæzku.
Þann 9. þ.m. var ég að fara af
sjúkraheimili (eftir að hafa verið
lasin í sex vikur). Er út kom, sá
ég að númerið á bíl mínum hafði
verið tekið af honum (þann 8.
sept.) vegna aðalskoðunar. Þótti
mér þetta leitt, engu siður en
óþægilegt. Sneri ég þá við inn
aftur og byrjaði á að tvringja til
kunningja, er ég hélt að gætu
ráðlagt mér eða aðstoðað mig i
þessu málefni. Ekki náði ég í þá,
svo ég hringdi á lögreglustöðina
og bað um varðstjóra umferðar-
lögreglunnar. Fékk ég þá sam-
band við mann að nafni Baldvin.
Sagði ég honum blákaldan sann-
leikann, minn lasleika og þar með
að ég hefði ekki hugsað um skoð-
un á bílnum, þar eð ekki væri
liðið eitt ár frá því hann var skoð-
aður síðast. Var Baldvin mjög
kurteis og þægilegur, sagðist
mundu sjá til hvort hann gæti
hjálpað mér i þessu og að hann
mundi hríngja til mín. Settist ég
þvi niður við símann og beið.
Ekki leið á löngu áður en inn
gengu tveir brosleitir, hugguleg-
ir, ungir lögregluþjónar. Voru
þeir með númeraskiltin af bilnum
með sér. Þeir fóru niður með mér,
festu þau á bilinn, en sögðu mér
um leið að ég yrði að fara beina
leið með bílinn á bifreiðaeftirlit-
ið. Spurði ég þá hvort þeir gætu
ekki gefið mér eitthvað i hend-
urnar, svo að ég þyrfti ekki að
fara þangað fyrr en á mánudag.
Sögðust þeir ekki geta það, en
þeir mundu fara með hann í skoð-
un fyrir mig. Það mundi ekki taka
þá langan tima.
Ég var yfirfull af þakklæti. Og
þar með óku þeir á eftir mér heim
og komu inn til að ná i kvittun
fyrir tryggingagjöldum. Eftir um
það bil klukkutíma komu þeir
með bilinn og annar þeirra kom
inn til að færa mér lyklana. Varð
mér þá að orði: „Hvernig gekk?“
„Allt i lagi,“ svaraði hann.
„Hvernig er annars með ljósastili-
ingu?“ spurði ég og hann svaraði:
„Það létum við gera lika.“ Ég átti
engin orð til að þakka honum, því
ég hefi ekki orðið fyrir svona mik-
illi hjálpsemi í langan tima. „Þeg-
ar okkur er sagður sannleikurinn,
reynum við,“ var svarið. „Skulda
ég ekki eitthvað?" Og svarið var
nei.
„Enn einu sinni þakka ég ýkkur
kærlega fyrir, og bið þig að skila
kveðju minni til Baldvins með
þakkiæti fyrir hjálpina,“ sagði ég
að lokum. „Hvað heitirðu?"
„Hreinn", svaraði hann.
Þö lasin væri og þreytt, þá leið
mér næstum vel. Þessi góða og
kurteisa framkoma lögregluþjón-
anna hlýjaði mér sv o innilega um
hjartað. Einnig er ég svo glöð að
vita að ennþá eru til drenglyndir
piltar á landinu minu bláa.
— K.B.
Vestur
S. ÁKG63
H. Á 4
T. ÁK7
L. KDG
Vestur
1 L 1)
2 S
3 S
4 G 3)
7S
Austur
S. D72
H. 102
T. D8532
L. A63
Austur
1 S 2)
3 T
4 S
5 L 4)
P
Sagnirnar eru blanda gervi- og
eðlilegra saga.
1) Sterk hönd, 17 punktar eða
meir. Talið 1, 2, 3, 4.
2) Segir frá tveim kontrólum,
annaðhvort ás eða tveir kóngar.
3) Alhliða slemmutilboð. Ekki
ásaspurning.
4) Sýnir ásinn og tekur undir
slemmutilboðið. Hefði hann ekki
átt spaðadrottninguna var
slemmuáhugi ekki fyrir hendi og
réttasögnin verið fimm spaðar.
estur sagt slemmuna með nokkru
öryggi. Sagnir þeirra voru sam-
kvæmt Neapolitan kerfinu, sem
var undanfari Bláa Laufsins.
Austur
S. D72
H. 102
T. D8532
L. Á63
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
43
Allt f einu varö hann stjarf-
ur. Köldum svita sló hann um
út um hann. Hann haföi stung-
iö hendinni niður f bakvasann.
Allir seölarnir voru horfnir.
Einungis Iftiisháttar smámynt
var f botninum á vasanum.
Hann leitaði f fáti f öllum vös-
um. Það var ekki lengur um að
villast. Peningunum hafði ver-
ið stolið. Ilvað ef taskan væri
Ifka.. .Hann hljóp að pallinum
og varpaði öndinni léttar, þegar
hann sá töskuna.
En nú var hann sannarlega
kominn í klfpu. Hann gat auð-
vitað hríngt til húsbóndans f
útvarpsfélaginu og beðið hann
ásjár, en hann þekkti hann
ekki ennþá, og auk þess hafði
hann tvfvegis sent honum pen-
inga fyrirfram.
Það var Mary ein, sem hann
gat snúið sér til. En það var
ekkert gaman. Aö vfsu hafði
honum verið boðið að koma og
búa hjá Mary, en hann hafði
vonazt til, að hann kæmist hjá
því. Ileldur kaus hann þriðja
flokks gistiheimili meö veggja-
lús í skápunum og daunillri
dýnu. Ilann vildi sfzt af öllu
halda til hjá fjölsk.vldu. þar
sem hann yrói aó vera kurteis
og snyrtilegur frá morgni til
kvölds — og sér f lagi, þegar
litið yrði á hann sem hálfgild-
ins tengdason á heimilinum.
En það var Ifklega ekki um
annaó að ra-ða. Mary yrði senni-
lega tilbeydd að koma og sækja
hann, meira að segja í bfl. Pen-
ingarnír mundu ekki nægja
fyrir leigubfl.
En það yrði neyðarlegt, að
þurfa að segja frá þvf, að vasa-
þjófur hefói hirt sfðustu fimm
pundín hans. Tuttugu og fimm
pund væri glæsilegra. Eða
fimmtfu.
Ilann reyndi að hemja skap
sitt, tróð sér með töskuna inn f
sfmklefa, stakk sfðustu pening-
unum inn f tækið og hringdi til
Mary.
__ xxx
Tveir innfa'ddir þjónar báru
kaffið og konjakió inn í setu-
stofuna á heimili Mary. Erik
sat í sófanum við hliö hennar.
Andrúmsioftið var þrungið
þeirri kennd, að heill heimilis-
ins hvildi á blessun tengdamóð-
ur og tengdaföður. Erik hafði
losnað við að skrifa, meðan
hann var i Jóhannesarborg, þar
sem hann hafði handieggina f
gifsumbúðum, en þar á móti
hafði hann orðið að skemmta
fjölskyldunni við matarborðið
með þvf að segja nákvæmlega
frá lífsreynslu sinni f „gull-
borginni". Janet var þó hvergi
að finna f frásögninni. Hins
vegar hafði hann greint frá hin-
um fyrirhuguðu antflópuveið-
um með kristniboðanum á
Jagersdrift.__________________
Faðir Mary sat f hæginda-
stólnum og virti hann fyrir sér,
vingjarnlegur.________________
— Jæja þá, þú ætlar að hitta
kristnihoða. Við skulum vona,
að þeir fylli þeig ekki af ofsa-
trú. Þeir koma hingað með
fangió fullt af fáránlegum
kenningum og æsa svert-
ingjana upp á móti okkur. Þeir
eru í raun réttri svikarar við
hvfta kynstofninn. Það er svo
sem gott eitt, sem vakir fyrir
þeim, býst ég við. Ég get frætt
þig um það. að ég neyddist þlátt
áfram til þess að brenna
sænska trúboöskirkju einmitt
við Jagersdrift.
— Einmitt það? Hefur
frændi þá verið þar? Hvenær
var þetta.
— O, það er nú langt sfðan.
Það var f Mambatauppreisn-
inni forðum daga. Þá var ég
ungur og fríður, ha, ha! Þú
þekkir Ifklega þá sögu?
— Hef aldrei heýrt hana. Lof
mér að heyra.
Mary andvarpaði og tók upp
dagblað. ________
— Þetta verðum við að þola f
hvert skipti, sem gestir koma f
heimsókn, mæiti hún.
— Nú, nú, ungi vinur þinn
vill áreiðanlega heyra þetta. Þú
veizt, að þeir vildu efna til upp-
reisnar. Það var, þegar stjórnin