Morgunblaðið - 29.03.1978, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. MARZ 1978
t Maðurinn minn
GUÐMUNDUR INGVAR ÁGÚSTSSON,
kaupmaöur, Rauöagerói 52
andaðist laugardaginn 25. marz. Fyrir hönd barna og annarra vandamanna. Guöfínna Ólafadóttir.
t
Bróöir minn
ARTHÚR H. ÍSAKSSON,
bifreiðarttjóri,
Laugateíg 6,
lézt í Borgarspítalanum, föstudaginn langa.
Lilly Kristjénaaon.
t
Eiginkona mín og móöir okkar
SIGRÍDUR ÓLAFSDÓTTIR
Byrkilundi vió Vatnsveítuveg
andaöist laugardaginn 25. marz í Landakotsspítala.
Páll Melsteó Ólafsson
Hulda Guómundsdóttír
Svavar Guðni Svavarsson.
t Faöír okkar, fósturfaöir og tengdafaöir.
EIRIKUR INGIMUNDARSON,
Innri-Njarövík
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur 27. marz 1978.
Helga Honae, William Honae,
Svanfriöur Williama Ronald Williama,
Ingimundur Eiríkaaon Guóný Þorsteinadóttir,
Sveinn Eiríkaaon Sigrún Siguröardóttir,
Astvaldur Eiríkaaon Katla M. Olafadóttir,
Gunnbjörn S. Gunnaraaon Elínborg Friörikadóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi
GEIR H. ZOÉGA
forstjóri
Kleifarvegí 8, R.
andaöist á Borgarspítalanum að kvöldi laugardagsins 25. marz.
Anna Zoóga
Tómas og Jóhanna ZoAga
og börn.
t
Móöir okkar og tengdamóöir
BRYNHILDUR AXFJÖRD
Hafnarstrœti 81A Akureyri
andaðist 25. marz.
Guórún Siguröardóttir, Sigfús Axfjörö Snorrason
Steinunn Snorradóttir, Bragi Kristjánsson.
Eiginkona mín t JÓRUNN TYNES
Drápuhlíö 6
ancjgöist aö heimili sinu aö morgni skirdags. Fyrir hönd barna, tengdabarna
og barnabarna Jón Sigtryggaaon.
t
Móöir okkar
GERDUR EDEL HARALDSDÓTTIR,
Skúlagötu 52,
lést á Borgarspítalanum 14. marz s.l. Jarðarförin hefur fariö fram.
Þorsteinn Einarsson
Hrefna Einarsdóttir.
t
Konan mín
LOVÍSA GUDMUNDSDÓTTIR,
lést í Landspftalanum 24. marz.
Tryggvi Gunnarason, Grjóta, Garöahverfi.
María Jónsdóttir
ísafirði—Kveðja
Þefjar ég nú hugsa til frænku
minnar, Maríu Jónsdóttur frá
Kirkjubæ, rifjast fyrst upp fyrir
mér hinar elskulegu stundjr, sem
ég átti hjá henni nokkrum sinnum.
Ég átti þaö stundum til heimkom-
inn að senda henni línu og þess
vegna vil ég núna sendi henni
hinstu kveðju í sama stíl.
Mér er alltaf í minni, hvað ég
hlakkaði til í hvert skipti, er ég
átti kost á að koma til hennar. Þó
barði ég í fyrsta sinn að hennar
dyrum svo gerókunnugur, að hún
hafði ekki hugmynd um, hver þar
stóð, en var fljót að kannast við
ættarmótið, þegar ég hafði kynnt
mig. Fannst mér þá á samri
stundu ég sjá hana eins og
gamalkunnan ættingja minn, og
sem þá konu, sem hafði lifað í
veröld gerólíkri þeirri, sem ég
hafði kynnst og kynni að segja
mér óteljandi furðusögur.
Þótt kynni okkar yrðu aldrei
mikil eða löng, þá urðu þau mér
sérlega minnisstæð og í rauninni
leit ég á hana eins og þriðju ömmu
mína, og hún átti líka heima í
sannkölluðu ömmuhúsi.
Ég sé fyrir mér litla húsið í
Tangagötunni, tveggja hæða með
þröngum marrandi stiga, sem
tengdi þær saman. Stofan full af
stærstu blómum, sem ég hafði séð,
á veggjum máðar myndir af fólki,
ættingjum og vinum frá löngu
liðinni tíð, og á kommóðu kannski
líka myndir af prúðbúnu ungu
fólki, teknar á hátíðlegri stund.
Ekki má gleyma garðinum, sem
hún hugsaði svo vel um, þar sem
við öll frændsystkinin fengum að
leika okkur og bragða á grænmet-
Þórdís Amfinnsdóttir
frá Brekku - Minning
Enda þótt nokkuð sé umliðið frá
andláti þeirrar mætu konu, sem
hér skal með nokkrum orðum
minnast, máir ekki sú stund yfir
þau djúpstæðu og farsælu kynni
sem í djúpi hugans geymast sem
bjartur bjarmi um þann lífsveg, er
saman við áttum frá fyrstu
kynnuni til þeirrar stundar er lífið
deyr, því í hennar skjóli átti ég
mitt annað bezta heimili lang-
tímum saman.
Þórdís Arnfinnsdóttir var fædd
á Brekku í Langadal 23. júni 1898,
og voru foreldrar hennar Arn-
finnur Guðnason, bóndi þar, og
kona hans, Jónný Jónsdóttir. I
foreldrahúsum ólst Þórdís upp
með dugandi sytkinahópi til átján
ára aldurs, — en þá í blóma iífs
síns dró fyrir vegferð hennar það
sortaský, — að ekki úr greiddist
fyrr en um þrítugsaldur, að hún
keniur loks á sólgylltum vordegi
heim í sinn æskurann. En alla
þessa æskudaga hafði hún legið
veik af berklum sem þá herjaði á
þjóð vora þungum höggum — sem
svo margt glæsimennið féll í
valinn fyrir, að ósýnt þótti hvern
endi hefði.
Allar þessar raunir sínar bar
Þórdís með því sterka jafnaðar-
geði, æðruleysi og kjarki, að aldrei
missti hún trúna á bata og betra
gengi, sem engin varð henni tálvon
— því svo sem heilsan fór til
batnaðar, og hugarbjarminn í
heiði skein, varð sá maðurinn á
vegi hennar, sem frá því að sömu
braut, að bæði gengu, þar til yfir
lauk ævi hennar 3. marz 1977.
Þau spor, er Þórdís gekk í
hjónaband með Bjarna
Guðmundssyni frá Lónseyri, voru
henni og þeim báðum svo til heilla
gengin, að aldrei bar þar skugga á.
Rikidæmi á veraldarvísu var þeim
fjarlæg sýn, — en lífshamingjan
og óbrotin sjálfsbjargarkenndin
var þeim það iífsankeri, sem aldrei
brást. Þar var aldrei kvartað
undan þeim kjörum sem tilveran
bauð. Kaupið var þá ekki mælt í
þúsundum eða milljónum, en var
aldrei svo smátt skammtað, að
ekki ættu þau nóg. — Snilldarmeð-
ferð efna sinna var þeim hjónum
háleit hugsjón, svo að aldrei
þurftu þau nokkrum manni lán að
gjalda heldur miklu fremur, að
þau gátu af góðum huga til
annarra miðlað og þá ósýtin á
góðan greiða.
Fyrsta heimkynnið var þeim
engin háreist höll, — né heldur að
þar hlæðust í dýrustu heimilis-
munir, en það sótti sig á, — og sú
einlæga og fölskvalausa hlýja,
einlægni og gestrisna ljómaði svo
innan veggja heimilis þeirra, að
þar af skein sá bjarmi, sem öllum
hlýnaði við að vera, og gleymdist
ekki þeim mörgu sem að þeirra
garði bar.
Hreinskiptin var Þórdís alla
ævi, nærgætin, notaleg og öllum
lagði hún liðsyrði sem bezt hún
gat, — og mat hverjum það til
bóta, sem réttast að hún vissi, að
taka upp málsstað fyrir. Tvær
dætur eignuðust þau hjón, sem
báðar dóu svo til rétt nýfæddar,
sem eðlilega risti þær sáru rúnir
í alla þeirra tilveru, að ekki þarf
að lýsa. En þá, sem oftar lýsti af
nýjum bjarrna í lífi þeirra, er þau
tóku til fósturs nýlega í heiminn
borna brúneyga hnátu, netta og
sæta í alla staði, Bergljótu
Friðþjófsdóttur á Isafirði, og varð
hún þeim hjónum sá sólargeisli,
sem yljaði hugann, — enda með
eindæmum umönnun og kærleikur
til hennar. Einnig ólst upp hjá
þeim að nokkru systurdóttir Þór-
dísar Sigríður Magnúsdóttir frá
Brekku, — nú húsmóðir á Barkar-
stöðum í Hrútafirði.
Þórdís sat ekki auðum höndum
sína daga, — enda fór svo að vel
í stakk bjuggust til afkomu allrar.
Hún stundaði saumaskap fram á
síðustu ár, af því þreki og kappi,
að enginn skildi í þeim þrótti, sem
hún gat af mörkum lagt þann
t
Elginmaöur minn.
KARL O.F. EINARSSON,
fyrrverandi verkatjóri,
Bollagötu 18,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 30. marz kl. 13.30. Blóm
vinsamlegast afþökkuö, en þeir sem vilja minnast hans láti líknarstofnanir
njóta þess
Hansina Jónsdóttir.
inu, sem hún ræktaði þar-. Allt
þetta er mér nú svo minnisstætt.
Þó er hún sjálf minnisstæðust af
öllu, ég mun alltaf geyma myndina
af henni og ég vona, að hún máist
ekki. Aðeins þetta vildi ég segja að
hinsta skilnaði.
Magnús frændi.
óhemju vinnudag, sem hún á sig
lagði, svo árrisul sem hún jafnan
var, og fram á síðustu kvöld og
nætur. Og oft var mikið um að sjá
alla þá efnisbunka, er upp hlóðust,
og enginn vildi hún að bónleiður
frá sér gengi.
Minnisstæðust og jafnan
þakkarverðust verður þó alltaf sú
líknarhönd, er Þórdís lagði að
hjúkrun og umönnun allri er hún
stundaði tengdamóður sína á
banabeði hennar þar til yfir lauk.
Og þá og þar sýndi sig bezt, hvaða
mann og þrek hún hafði að geyma.
Og engum duldist sá sterki
persónuleiki sem þessi mæta kona
hafði yfir að búa.
Lengst af áttu þau Þórdís og
Bjarni heima á ísafirði, en einnig
um tíma í Hnífsdal. En árið 1963
flytjast þau til Hveragerðis, kaupa
þar hús, sem þau breyta í eins
konar baðstofustíl, en rækta þar
alls konar blómjurtir í fallegum
húsagarði. Þaðan flytjast þau svo
1972 í Voga á Vatnsleysuströnd til
fósturdóttur sinnar Bergljótar, og
manns hennar Guðjóns Torfa-
sonar, en árið 1976 fara þau á
elliheimilið Garðvang í Garði, en
ári síðar brast heilsa Þórdísar, en
hún andaðist 3. marz 1977, sem
áður getur.
Ekki löngu seinna, eða 23. maí
1977, hefir Bjarni lagt að baki sér
þrjá aldarfjórðunga, er hann þá á
75 ára aldursafmæli. Á öllum þeim
áruni hefir hann á margt lagt
gjörva hönd. Nýútkomnar ævi-
minningar hans lýsa að nokkru, í
þeini þáttum, sem fetað hefir hann
það æviskeið, sem þar um ræðir.
En mörgu er samt í þeim þáttum
sleppt, sem við lífssögu hans hefur
komið.
Lengst ævinnar var
sjómennskan hans vettvangur til
lífsins bjargar, og er ekki of sagt,
að það lífsskeið hans hafi ekki
ávallt verið dans á rósum. Svo
mikið veit ég. En þá er loks að
landgöngunni seig, lagði hann
gjörva hönd á hin ýmsu störf:
húsgagnabólstrun, vörubílaakstur,
og leiguakstur fólksbíla, skrif-
stofustörf að síðustu, uppgjör
reikninga og þvíumlíkt.
Einn góðan veðurdag, er hann
úr rekkju rís, á elliheimilinu í
Garði á s.l. sumri stígur hann út
í bílinn sinn og keyrir í einhölu
vestur að ísafjarðardjúpi, á sínar
æskuslóðir. Lengi hefir hún orðið
honum áleitnari hin ramma taug,
sem dregur föðurtúna til. En þá
var hann fyrst kominn heim, — er
hann með silunganetin í Lónseyr-
aroddanum undi sér langtímum,
sem svo oft áður, með viðbragðs-
auga með hverri hreyfingu um það
líf, sem að volgum sandinum sækir
í aðfallið, einnig komið á sínar
æskustöðvar. En við þennan sand
hafði Bjarni siglt sínum heima-
gerðu leikfangabátum er hann
tifaði sínum fyrstu bernskuspor-
um með flæðarmálinu.
Þessum lífsreynda höfðingja
votta ég nú einlægrar samúðar í
tómleika hversdagsins, um leið og
ég óska honum allrar gæfu og
blessunar á ókomnum árum.
Jens í Kaldalóni.