Morgunblaðið - 06.05.1978, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. MAÍ 1978 13
Uveggja
vlkna sklðaferð
um hálendið
2. grein
Stansað í Ódáðahrauni.
F1 ugbj örgunarsve itin í Reykjavík
Kafaldinn á Vatnajökli.
Reynt að drepa tímann í Kverkfjallaskála.
Veðurspá á skirdag fyrir
föstudaginn langa var nokkuð
góð, en þegar að honum kom,
reyndist niðurstaðan önnur,
því að nú var búist við stormi
um allt land. Akváðum við nú
að „vera veðurtepptir", enda
var óstætt úti og ofankoma svo
gífurleg að menn urðu alhvítir
af að standa andartak úti við
dyr. Þennan dag var ekkert
farið út, og var spilað eða sofið
til skiptis. Um kvöldið var
hlustað á Utvarp Lúxemburg,
enda móttökuskilyrði með litla
ferðaútvarpinu okkar mjög
góð.
Ekki var veður skárra á
laugardaginn, og var svo
slæmt úti, að nauðsynlegt var
að hafa mann í bandi, ef út
fyrir skálann þurfti að fara.
Efri skálinn í Kverkfjöllum,
þótt lítill sé (12 manna), er til
fyrirmyndar, og var dvöl okkar
þar ánægjuleg. Helzt mætti
segja, að hann sé of þéttur, því
að á morgnana var orðið svo
súrefnislaust, að ekki logaði í
eldunartækjunum, þegar
kveikt var í þeim. En við
hituðum hann samt upp í um
18 stiga hita með eigin líkams-
hita, þótt 15 stiga frost væri
úti.
Á páskadag var ákveðið að
halda út á jökul og síðan renna
sér niður Skeiðarárjökul. Vor-
um við búnir að hlakka mikið
til þess, enda rúmlega 1600 m
fall ofan af jökli niður á
Skeiðarársand. En snjóað
hafði, um tveggja metra djúp
lausamjöll, á meðan við dvöld-
umst í skálanum, og sukkum
við á skíðunum upp að knjám
í rnjöllina. Stafirnir fóru á kaf,
því að mjöllin veitti ekkert
viðnám, gekk því mjög erfið-
lega að komast áfram. Einnig
reyndum við að fara fótgang-
andi, en þá sukkum við enn
dýpra og oft upp að brjósti.
Eftir nokkra göngu inn á jökul
endurskoðuðum við ferðaáætl-
un okkar og voru allir sam-
mála um það að snúa við og
fara sömu leið til byggða,
sérstaklega þegar spáð var 948
mb lægð. Leizt okkur ekkert á
það, ef öll þessi mjöll færi af
stað í vindinum, sem fylgir
djúpum lægðum.
Nú þegar litið er til baka,
sést, að við gerðum hið skyn-
samlegasta, því að vitlaust
veður var allan tímann, sem
við vorum á leið til byggða.
Ákváðum við að fara sömu leið
til baka, því að við þekktum
hana, og einnig að láta ekkert
veður stöðva okkur.
Það, sem eftir varð ferðar-
innar, var veður okkur óhag-
stætt, og hefðum við getað
afsakað okkur með því að vera
veðurtepptir á hverjum degi,
því að alltaf var norðaustan
5—10 vindstig í fangið, þoka og
skafrenningur. Með okkur
höfðum við flugvélátalstöð og
gátum með henni náð sam-
bandi við flugvélar. Höfðum
við samband við hervél frá
Keflavík, og lét hún Flugbjörg-
unarsveitina í Reykjavík vita
af áætlunarbreytingunni, sem
okkur þótti nauðsynlegt að
gera. Leiðin til byggða frá
Kverkfjöllum að Baldursheimi
í Mývatnssveit, alls 125 km,
tók okkur 4 daga. Gengum við
þá leið alltaf eftir áttavita,
enda enginn kennileiti sýnileg.
Eina lífsmarkið, sem við sáum
í ferðinni, voru tvær endur við
Vaðöldu, og var það mikil
upplífgun, því að vetri til er
fátt um lifandi verur á öræfum
landsins. Þó að útbúnaður
okkar reyndist í alla staði
mjög vel og ekki er auðvelt að
benda á neitt sérstakt, sem
mætti bæta, voru lífsþægindin
ekki alltaf í hámarki. Á
morgnana voru fötin okkar t.d.
yfirleitt gegnfrosin, svo að þau
stóðu sjálf, skór oft beingadd-
aðir, og fyrir kom að tjöldin
fennti í kaf á nóttunni, en á
öllu þessu áttum við von og
þess vegna öllu tekið með
jafnaðargeði. ’
Að Baldursheimi komum við
kl. 3 að morgni fimmtudaginn
30. marz í svarta myrkri og
Morgunn í ödáðahrauni.
snjókomu. Tjölduðum við þar
rétt við bæjardyr og sváfum til
morguns. En um morguninn,
þegar við börðum upp á hjá
heimafólki, fengum við ákúrur
fyrir að hafa ekki gert vart við
okkur strax, er við komum.
Þótti því sjálfsagður hlutur að
taka á móti okkur á hvaða
tíma sólarhrings sem var.
Erum við allir mjög þakklátir
fyrir þá gestrisni, sem fólkið
sýndi okkur, og gladdi það
okkur mjög að sjá, að hin
gamla og góða íslenska gest-
risni er ekki dauð, heldur lifir
enn góðu lífi.
Allir vorum við ánægðir með
ferðina og fegnir að komast til
byggða eftir tveggja vikna
skíðaferð um hálendið. Alls
gengum við um 250 km, og þó
að leiðinlegt væri að þurfa að
snúa við eftir að hafa komist
um tvo þriðju hluta leiðarinn-
ar, fengum við í rauninni
miklu meiri æfingu en við
áttum von á. Nú verðum við
víst að bíða ár eftir næstu
páskaferð, en fyrirhuguð er
önnur ferð yfir landið, og eru
hugmyndir og áætlanir smám
saman að fæðast.