Morgunblaðið - 17.10.1978, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 1978.
39
um í deildinni þeim Einari
Magnússyni, síðar rektor Mennta-
skólans í Reykjavík, Páli Þorleifs-
syni, prófasti á Skinnastað og
Þorgeiri Jónssyni fv. prófasti.
Eigi virðist Pétur hafa haft hug
á að ganga í þjónustu kirkjunnar
og verða prestur. Skrifstofustörf
urðu ævistarf hans. Hann var
starfsmaður við lögreglustjóraem-
bættið í Reykjavík 1926—1939,
lögmannsembættið í Reykjavík
1940—1943 og borgarfógetaem-
bættið í Reykjavík 1944 til dánar-
dags. Hann vann allan tímann frá
1926 og þar til hann náði aldurs-
takmarki opinberra starfsmanna
árið 1964 sömu störfin, sem voru
fólgin í skrásetningu firma, hluta-
félaga, samvinnufélaga og skipa,
afgreiðsla verslunarleyfa, löggild-
ing verslunarbóka o.fl.
Eftir að Pétur náði aldurstak-
marki opinberra starfsmanna
vann hann sem lausamaður, fyrst
sem réttarvottur, en síðar vann
hann að vissum þætti við aflýsingu
skjala. Við þetta starf hafði Pétur
sömu reglu og hann hafði haft á
meðan hann vann við firma- og
skipaskrárnar þ.e. að hafa hreint
borð, og fresta því ekki til
morguns, sem hægt var að gera í
dag.
Pétur var mjög handlaginn
maður. Til eru eftir hann munir
haglega útskornir. Hann var hinn
mesti reglumaður og fór vel með
þau verðmæti, sem hann hafði
undir höndum, bæði peninga og
annað. Þessu til sönnunar má geta
þess að fyrir rúmlega 30 árum
eignaðist Pétur jeppabifreið, ár-
gerð 1947, sem enn er í fyllsta lagi.
I þessum bíi fór hann á hverju
sumri (síðast nú í sumar) norður
til að vitja æskustöðvanna og hitta
ættingja sína þar fyrir norðan.
Þegar á háskólaárum sínum bjó
Pétur að Spítalastíg 2 hér í bænum
og þessum stað og fólkinu þar
tengdist hann svo sterkum bönd-
um, að þarna bjó hann til æviloka.
Húsráðendur og eigendur
eignarinnar voru þau hjónin
Sveinbjörn Stefánsson trésmiður
og Ástríður Guðmundsdóttir. Þau
létust bæði á árinu 1945. Hún 1.
maí en hann 5. ágúst. Þau áttu 5
börn, en þau voru þessi talin í
aldursröð:
1. Ágústa f. 22/10 1887.
2. Guðmundur f. 21/10 1891.
3. Kristín f. 27/7 1895.
4. Marta f. 19/9 1901 og
5. Sigurjóna f. 19/2 1908.
Ágústa giftist Einari Hróbjarts-
syni, póstfulltrúa. Þau áttu heima
að Brekkustíg 19 hér í bænum.
Marta giftist Ólafi D.S.
Jóhannessyni, kaupmanni, hinn
13. des. 1925. Hún lést hinn 16. júlí
1928. Þau áttu þá unga dóttur,
nýlega 2ja ára, sem bar nafn
móður ömmu sinnar. Fór hún nú í
fóstur til hennar og afa síns á
Spítalastíg 2 og var þar í nokkur
ár en fór svo aftur til föður síns,
sem þá hafði stofnað til hjúskapar
að nýju með seinni konu sinni,
Guðrúnu Sigurðardóttur.
Ástríður er nú gift kona. Hún er
gift Torfa Torfasyni, kaupm. Þau
búa í Kópavogi og hafa eignast 5
börn.
Hinn 21. ágúst 1945 gengu þau í
hjúskap Pétur og Kristín Svein-
bjarnadóttir, sem áður er getið.
Kristín var glæsileg og væn kona
og vel verki farin. Hafði stundað
saumaskap og sníðakennslu. Lifðu
þau Pétur í hamingjusömu hjóna-
bandi í rúmlega 21 ár, en Kristín
lést hinn 11. mars 1967. Þetta var
mikið áfall fyrir Pétur en hann tók
þessu karlmannlega og hélt öllu í
sama horfi og á meðan Kristín
lifði. Var honum nú mikils virði
hinn trausta vinátta venslafólks-
ins á Spitalastíg 2 og hygg ég að
mér sé óhætt að minnast á hina
gagnkvæmu vinsemd ntilli Péturs
og yngra fólksins, Ástríðar, Torfa
og barna þeirra.
Útför Péturs fór fram frá
Fossvogskapellu hinn 3. þ.m. Að
ósk hans fór hún fram í kyrrþey.
Prestur var Sr. Þorsteinn Björns-
son og flutti hann sönn og
undurfögur minningarorð yfir
hinum látna heiðursmanni. Að
útförinni lokinni var öllum við-
stöddum boðið í kaffisamsæti, sem
fór fram í Domus Medica.
Ólafur A. Pálsson.
Minning — Jóna Vig-
dís Guðlaugsdóttir
Fædd 16. marz 1912.
Dáin 9. október 1978.
Ó. hve sjf’iir eruft þér. sem gengufl
inn til hvíldar Kufli hjá
<>K fenuufl í friði fundifl
fjdtra leysta. er líf á jörðu er
bundifl.
llöf. úþekktur.
Elskuleg vinkona mín, Jóna
Vigdís Guðlaugsdóttir, hefur kvatt
þennan heim. Hún hefur nú verið
leyst úr þeim fjötrum, sem erfiður
sjúkdómur lagði á hana og enginn
mannlegur máttur fékk rönd við
reist. Þess vegna samgleðjumst við
vinir og ættingjar, að hún hefur
fengið lausn frá þrautum þessa
jarðlífs. Og þá trú hef ég, að henni
verði falin þau störf á öðru sviði
tilverunnar að gleðja og hlúa að
öðrum, en það var hennar ríkasti
eðlisþáttur, hver sem í hlut átti.
Svo barngóð var hún, að það var
sem hvert barn væri hennar eigið
og þekki ég það af eigin reynslu.
Föður sinn annaðist hún af slíkri
alúð að fátítt mun vera. Hann lézt
á heimili hennar, þá kominn hátt á
tíunda tuginn og höfðu þau aldrei
skilið frá því hún sá fyrst dagsins
ljós.
Jóna var fædd í Hafnarfirði 16.
marz 1912. Foreldrar hennar voru
Guðrún Jónsdóttir og Guðlaugur
Jónsson, bæði úr Árnessýslu, en
fluttust til Hafnarfjarðar og
bjuggu þar lengst af.
Jóna var yngst af fjórum
systkinum. Þau voru Ragnar,
bryti, sem látinn er fyrir tæpu ári,
Sigurjón, sem fórst með togaran-
um Robinson í Halaveðrinu 1925
og Guðlaug, ekkja Gunnars Vil-
hjálmssonar. Var jafnan kært með
þeim systkinum og tóku þau mjög
nærri sér þær sjúkdómsbyrðar,
sem á systur þeirra voru lagðar.
Árið 1935 fluttust foreldrar
Jónu til Reykjavíkur. Tveim árum
síðar lézt móðir Jónu og tók hún
þá við heimili föður síns og
annaðizt það, þar til hún stofnaði
sitt eigið. Það var mikið gæfuspor,
þegar þau gengu í hjónaband Jóna
og Jón Hjörtur Stefánsson, skip-
stjóri, ættaður úr Hafnarfirði. Þau
fluttu þá í nýbyggt hús sitt í
Reykjahlíð 14 og bjuggu þar alla
tíð. Þar var gott að koma, rósemi
og hjartahlýja einkenndi alla
framkomu hjónanna. Jóna átti son
fyrir hjónaband sitt, Guðlaug
Rúnar og gekk Jón honum í föður
stað. Síðan eignuðust þau dóttur-
ina Önnu Jakobínu. Hún er gift
Þresti Eggertssyni og búa þau í
Reykjahlíð, ásamt 2 börnum sín-
um, sem eru gleði afa síns. Þau
ungu hjón hafa verið Jóni stoð og
stytta og öll voru þau samtaka um
að veita Jónu alla þá hjálp og
hjúkrun sem unnt var.
Jóna var félagslynd og vinmörg
kona. Hún tók þátt í störfum
Slysavarnarfél. íslands og söng í
kvennakór þess. Hún var afar
hneigð fyrir tónlist og spilaði sjálf
töluvert á orgel.
Að leiðarlokum bið ég henni
fararheilla og góðrar heimkomu,
þar sem vinir bíða hennar og taka
hjartanlega á móti henni, eins og
hún fagnaði ávallt vinum sínum.
Blessuð veri minning hennar.
Anna Vilhjálmsdóttir.
Frænka okkar Jóna Vigdís lést
að Hrafnistu 9. þ.m. Hún var fædd
í Hafnarfirði 16. mars 1912 og var
yngsta barn foreldra sinna Guð-
rúnar Jónsdóttur og Guðlaugs
Jónssonar, er fluttust til Hafnar-
fjarðar úr Árnessýslu upp úr
aldamótunum.
Önnur börn þeirra voru Ragnar
bryti er lést á síðastliðnu ári,
Sigurjón er drukknaði af enskum
togara í Hvalaveðrinu 1925 og
Guðlaug ekkja Gunnars Vil-
hjálmssonar vélstjóra.
Elskulegri konu en Jónu er vart
hægt að hugsa sér, alltaf var hún
glöð og hlý og einstaklega barngóð
og fundum við það best systkinin,
þar sem samgangur var mjög
náinn í fjölskyldunni. Jóna var
ávallt reiðubúin að annast okkur
ef á þurfti að halda.
Hinn 28. desember 1946 gekk
Jóna að eiga eftirlifandi eigin-
mann sinn Jón Hjört Stefánsson
stýrimann og var það hennar
mesta gæfuspor. Þau reistu sér um
sömu mundir hús að Reykjahlíð 14
hér í bæ ásamt bróður Jóns,
Gunnari, og konu hans Láru og
hefur það sambýli haldist síðan.
Þegar Jóna giftist fluttist faðir
hennar, Guðlaugur, sem hún hafði
búið með alla tíð, ipeð henni á nýja
heimilið og var nærgætni hennar
og umhyggja fyrir honum einstök.
Hann dvaldi á heimili þeirra til
dauðadags þá nærri 98. aldursári.
Það er ekki allt gamalt fólk í dag
sem á þess kost að dveljast á
lifandi og gestkvæmum heimilum
alla sína daga. Heimili Jónu og
Jóns var með afbrigðum gest-
kvæmt, á hátíðis- og tyllidögum
fylltist húsið af ættingjum og
vinum og fannst öllum sem þeir
væru heima hjá sér því þannig var
viðmót hjónanna. Jóna helgaði
heimilinu alla sína krafta, en börn
þeirra eru tvö, Guðlaugur Rúnar
vélstjóri, kvæntur Rosie Jónsson
og eiga þau 4 börn, og Anna
Jakobína gift Þresti Eggertssyni
og eiga þau 2 börn.
Jóna var félagslynd kona, starf-
aði í Slysavarnfélagi íslands og
var í kvennakór félagsins, en hún
var söngelsk mjög og spilaði á
hljóðfæri, góð hannyrðakona og
ber heimilið þess glögg merki.
Jóna var trúuð kona og trúði
fastlega á líf eftir líkamsdauðann.
En svo leggst skuggi yfir þetta
bjarta og glaða heimili fyrir um
það bil 8 árum er Jóna fær
sjúkdóm sem enginn mannlegur
máttur fær ráðið við og ágerðist
svo að síðastliðin 4 ár hefur hún
verið sjúklingur á Hrafnistu.
Viljum við þakka hinum mörgu
sem hjúkrað hafa henni þar. Það
er oft sagt að dauðinn komi sem
líknandi hönd og svo var nú. Þessi
tápmikla og yndislega kona var
búin löngu áður en kallið kom.
Við sendum Jóni, börnunum,
tengdabörnum og öðrum ástvinum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Margrét, Sigurveig og
Guðrún Ragnarsdætur.
barnabörnin. Þá var glatt á hjalla
og við börnin fengum að vaka
lengi, lengi. Þá var Ingi frændi
hrókur alls fagnaðar, án hans
hefðu þessir dagar ekki orðið eins
litríkir og skemmtilegir og þeir
voru.
Eg minnist sumranna hjá
frændfólkinu á Ferjubakka í
Borgarfirði. Bærinn ilmar af
kökubakstri. Kristín frænka er að
baka gómsætar kökur. Það er von
á Inga frænda í heimsókn. Hér
hafði hann dvalið mörg sumur á
undan mér. Tilhlökkun hjá öllu
heimilisfólkinu. Það var alltaf
eitthvað alveg sérstakt að fá Inga
frænda í heimskn. Hann hafði
sérstakt lag á að láta alla gleyma
amstri dægranna og njóta þess að
vera til eina sumarnótt.
Ingibergur Jónas-
son - Minningarorð
Fæddur 20. febrúar 1912
Dáinn 23. septemher 1978
Hann Ingi frændi er dáinn.
Enn einn hlekkur keðjunnar
sem umlykur bernskuminningar
mínar er brostinn. Þegar mér
barst fréttin um andlát Ingibergs
frænda míns var ég stödd á
vinnustað. Hugur og hjarta fyllast
trega og ósjálfrátt geng ég inn á
sjúkrastofurnar á Öldrunar-
lækningadeildinni sem ég vinn á.
Þar ríkir þessi undursamlegi
friður, sem við aðeins finnum
innan veggja sjúkrahúsanna.
Það er kvöld og búið að undirbúa
þessi öldruðu börn undir nóttina.
Allt er hljótt. Ég sest við eitt
rúmið. I þessu rúmi liggur gamall
maður. Hann er þreyttur á sál og
líkama og veit jafnvel ekki lengur
hvað hann heitir. Ég tek vinnu-
lúna, hnýtta hönd hans í mína og
segi honum af hverju ég sé svo
döpur. Hann horfir á mig tómu,
fjarrænu augnaráði, hann skilur
ekki hvað ég er að segja honum.
En samt segir tóm þessara augna
mér svo margt, nei, dauðinn, er
ekki alltaf það versta.
Þar sem ég sit við rúm þessa
gamla manns brjótast minningar
löngu liðinna indælla bernskuára
fram í hugann.
Ég minnist stundanna hjá
ömmu Þórunni og Jónasi afa á
Vesturgötunni, þar vorum við
systkinin daglegir gestir enda
stutt milli heimilanna. Ég minnist
eftirvæntingarinnar hjá ömmu
þegar von var á syninum heim frá
framandi löndum, syninum,
sjómanninum hrausta, stóra og
myndarlega, sem hún var svo
hreykin af. Það leyndist einnig
eftirvænting- hjá litlum systur-
börnum sem alltaf fengu eitthvað
fallegt þegar Ingi frændi kom af
sjónum. Og hvað þær voru stórar
og yndislegar brúðurnar sem
jólasveinninn læddi inn um
þvottahúsgluggann á aðfangadag!!
Síðasti dagur ársins, gamlárs-
dagur, var alltaf sérstakur hátíðis-
dagur fjölskyldunnar. Það var
afmælisdagur ömmu Þórunnar. Þá
kom fjölskyldan öll saman, börn
afa og ömmu, tengdabörnin og
Ég minnist fyrstu utanlands-
ferðar minnar, þá ferö fór ég með
Gullfossi. Fyrsti maður sem við
hittum á hafnarbakkanum þegar
við komum niður að skipi var Ingi
frændi. Nú var hann hættur á
sjónum og farinn að vinna í landi.
Hann sýndi okkur skipið hátt og
lágt og ég minnist þess hve
umhugað honum var um að við
nytum þessarar ferðar. Hann stóð
einnig við hlið fjölskyldunnar
þegar Gullfoss sigldi inn hafnar-
m.vnnið að ferð lokinni, við vorum
komin heim eftir skemmtilega
ferð. Þau höfðu komið sér vel
heilræðin sem frændi gaf okkur
áður en lagt var af stað.
Ég minnist skemmtilegrar
kvöldstundar fyrir nokkrum árum.
Frændfólkið allt saman komið á
heimili Ingibergs frænda míns og
Jóhönnu konu hans, í tilefni
sextugsafmælis húsbóndans. Frá
því er þau gengu í hjónaband hafði
heimili þeirra verið í sama húsi og
heimili foreldra hans á Vestur-
götunni. Sama hlýjan ríkti ávallt á
heimili þeirra sem forðum daga
hjá afa og ömmu.
Þetta kvöld grunaði líklega
engan hve fáir hamingjudagar
voru framundan hjá þessum elsku-
legu hjónum. Skömmu síðar
veiktist Jóhanna og dó rúmu ári
síðar.
Ég minnist umhyggjunnar sem
þau hjónin sýndu móður minni
eftir að faðir minn lést og
bróðurkærleikans sem Ingi frændi
sýndi henni, þegar bæði voru orðin
ein. Fyrir það vil ég þakka frænda
mínum nú að leiðarlokum.
Þegar ég stend upp frá rúmi
gamla mannsins er ég þakklát guði
fyrir að slík örlög biðu ekki
Ingibergs frænda míns. Að deyja
svo frá sjálfum sér að vita-ekki
jafnvel sitt eigið nafn, hlýtur að
vera sárara en að skilja við þetta
jarðneska líf.
Ég bið eftirlifandi börnum
frænda míns, íris og Sigurði, og
fjölskyldum þeirra guðs blessunar.
Far þú í friði
íriður guðs þig blessi
hafðu þiikk fyrir allt og allt.
Framka.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.