Morgunblaðið - 21.11.1978, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. NÓVEMBER 1978
vlK>
M0RödK(
K'AFf/NíJ
GRANI GÖSLARI
Ofsa veizla. — Hver býður?
Mér hvolfdi — tók of krappa
beygju!
Kjaftæði maður! — Portvín
hefur aldrei skaðað nokkurn
mann!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þungur skriður virtist vera
kominn á varnarleikinn í spili
dagsins. En þegar hæst stóð kom
annar leikmannanna ekki auga á
mögulegan mótleik sagnhafa, sem
hægt var að sjá við.
Austur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. Á109542
H. GIO
T. 843
L. 75
Austur
S. D8
H. ÁK9
T. KD5
L. 109862
Suður
S. 6
H. D8643
T. G762
L. ÁK3
Vestur
S. KG73
H. 752
T. Á109
L. DG4
Sagnirnar:
(C Pl B
//j I \^ \
Stóri bróðir á ekkert að fá, því að hann át litla bróður áðan!
Of mikill
saltaustur?
Fyrir stuttu voru hér í dálkun-
um nokkrar ráðleggingar öku-
manns í vetrarakstri, þar sem
hann benti mönnum m.a. á að hafa
farg í skottinu og gera bíla með því
stöðugri í hálkunni. í framhaldi af
því skrifar annar ökumaður nokk-
ur orð:
„Þær voru ágætar þessar ábend-
ingar ökumannsins hjá Velvak-
anda á dögunum og er áreiðanlegt
að margir sem ekki hafa neina
hugsun á því hvernig bezt er að
búa bíla sína út í snjó, hafa haft
full not af þeim ráðum, þ.e. nenni
þeir að fara eftir þeim, en það
getur kostað örlitla fyrirhöfn. í
ábendingum ökumanns þessa kom
m.a. fram að hann notar ekki
nagladekk, telur að þau valdi
spjöllum á götum og mun það víst
rétt vera.
En í sambandi við þetta langar
mig að ræða hvort ekki sé á
einhvern hátt hægt að minnka
saltaustur á götur borgarinnar,
hún verður hálf óþrifaleg við þetta
og óþrifin berast inn í hús og á
bíla, þannig að jafnvel verður
erfitt um öll þrif. Er það alveg víst
að svona nauðsynlegt sé að ausa
salti í þessu magni á göturnar? Eg
veit að strætisvagnar eru helztu
ökutækin, sem gagn hafa af
saltinu, því þeir komast varla eitt
eða neitt í minnstu hálku. En má
samt sem áður ekki takmarka það
á einhvern hátt? Eru skemmdirn-
ar á götunum ekki vegna þess að
saltið og naglarnir fara saman?
Getur verið að einungis naglarnir
skemmi svo mikið, sem haldið er
fram?
Og úr því ég er farinn að tala um
salt á götunum get ég ekki látið
hjá líða að nefna saltausturinn á
gangstéttirnar. Hann er hálfu
verri. Þegar gengið er t.d. niður
Laugaveginn er saltið í heilu
hrúgunum og er það víst að slíkt
stórskemmir skófatnað og veldur
hinum mestu óþrifum t.d. í verzl-
unum og íbúðarhúsum ví Lauga-
veg. Er ekki hægt að hafa
saltdreifingu á gangstéttir örlítið
minni og þá jafnari til þess að
menn gangi ekki í haugunum?
Vegfarandi.“
• Dýrar veigar?
„Mikið hefur verið skrifað um
heimabrugg undanfarið og sem
von er freistast menn til þess að
Vestur Norður Austur Suður
1 spaði — 1 lauf 1 hjarta
2 Krðnd — 1 Krand —
3 Krönd allir pass.
Suður spilaði út hjartafjarka
gegn þrem gröndum og austur tók
tíuna með kóng. Hann spilaði
strax lágu laufi, sem suður tók
með kóngnum en frá borðinu lét
sagnhafi gosann. Makker á greini-
lega hjartagosann, hugsaði suður
þegar hann spilaði aftur lágu
hjarta en þá beitti austur bragði
sem dugði. Hann gaf hjartagosann
og möguleikar varnarinnar voru
þar með eyðilagðir. Ekki var
lengur hægt að fríspila hjartalit-
inn og sagnhafi gaf aðeins fjóra
slagi, tvo á lauf og einn á hvorn
hálitanna.
Það verður að játa, að ekki er
auðvelt að koma auga á vörnina,
sem dugir. Eftir fyrsta slaginn
veit suður að sagnhafi á hjartaní-
una úr því norður lét hana ekki og
getur því séð, að ekki dugir fyrir
hann að spila hjarta, En spili
norður hjartagosanum meðan
laufásinn er enn fyrir hendi dugir
ekki fyrir sagnhafa að gefa því
suður getur yfirtekið með drottn-
ingu og spilað þriðja hjartanu.
Þannig hnekkir suður spilinu meö
því að spila spaðasexinu í þriðja
slag. Norður tekur þá á ásinn,
spilar hjartagosanum og óskastað-
an er fram komin.
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftír Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaói.
39
Á síðasta andartaki sneri
hún við og setti oían í litla
tösku snyrtidót og undirfatnað.
— Komum þái
— En maðurinn yðar?
- Éggef skítífíflið.
— Colette?
nún svaraði ekki, en yppti
öxlum. Dyrnar á íbúð fröken
Donceur voru í hálfa gátt
þegar þau gengu hjá. Þegar
þau stefndu yfir götuna virtist
hún reyna að fela sig milli
mannanna tveggja sem hún
reyndi að skima í kringum sig í
myrkrinu.
— Akið henni til Quai des
Orfevres. Ég verð hér eftir.
Enginn leigubíll var í
grenndinni svo að þau urðu að
ganga spottakorn og hann
■ fann að hún skelfdist þá
tilhugsun að ganga í myrkrinu.
— Verið ekki hræddar,
Lorilleux er hvergi nærri,
— Þér voruð að ljúga að
mér......
Maigret snerist á hæli og
gekk aftur inn í húsið.
Samtalið með Jean Martin
stóð yfir í tvo langa klukku-
tíma.
Bróðirinn var viðstaddur.
Þegar Maigret fór ur íbúð-
inni um hálf tvö leytið um
nóttina sátu mennirnir og
horfðu þreytulcga hvor á ann-
an. Ilann sá ljósrák undan
dyrunum hjá fröken Doncoeur
en hún þorði ekki að gefa sig í
Ijós.
Ilann gekk yfir götuna. Heim
til sín. Kona hans sat við borðið
og hafði sofnað fram á borðið.
Diskurinn hans ósnertur eins
og hún hafði lagt á borðið fyrr
um kvöldið.
Hún hrökk upp.
— Ertu einn?
Hann leit á hana og hún
bætti viði
— Ertu ekki með telpuna
með þér?
— Ekki í nótt. Hún sefur. Á
morgun geturðu farið og sótt
hana en vertu gætin, einkum
verður þú að sýna fröken
Doneoeur tillit...
— Er þetta satt?
— Ég sendi eftir sjúkra-
iiðum sem koma með börur og
flytja hana hingað yfir til
okkar.
— En.......eigum við......
— Svona svona. Ekki um
alla framtíð .... Þú verður að
skilja það.
Jean Martin jafnar sig kannski
þótt síðar verði.... eða bróðir
hans rýkur til og giftir sig
aftur.
— Svo að hún verður
ekki.... til frambúðar hjá
okkur?
— Nei. Það verðum við að
skilja og horfast í augu við. Við
höfum hana að láni. en ég hélt
kannski að þér þætti það betra
en ekkert.... og að þú yrðir
glöð....
— Víst er ég
Klöð.......hún greip vasa-
klútinn sinn, þurrkaði sér
ákaft um nefið og gróf andlitið
í höndum sér.