Morgunblaðið - 21.11.1978, Qupperneq 48

Morgunblaðið - 21.11.1978, Qupperneq 48
Kristín Kristleifsdóttir: „Hræði- leg lífs- reynsla 99 KRISTÍN Kristleifsdóttir vildi fátt um flugslysið segja, enda var hún að fara frá Sri Lanka með fieira flugfólki úr áhöfn Dagfinns Stefánssonar þegar ég lcnti, en hún slapp alvcg ómeidd og kvaðst hafa henzt út úr flugvélinni. „Þetta var hræðileg lífsreynsla," var það eina sem hún vildi segja, „og það er stórkostlegt kraftaverk að hafa ekki einu sinni hlotið skrámu og ég get ekki lýst þakklæti mínu fyrir það.“ Reuter-fréttastofan greinir frá því, að sjónarvottar hafi lýst því er Kristín kom eins og í leiðslu inn í kofa í grennd við slysstaðinn og grátbændi húsráðendur um vatn og sárabindi. Flugfreyjan Þuríður Vilhjálmsdóttir í góðum höndum í sjúkrahúsinu í Colombo, svo sem sjá mát Ljósm. Mbl. Árni Johnsen. Símamynd AP. Þuriður Vilhjálmsdóttir: „Maður trúði þvíekkiað maður vœri lifandi Jónína Sigmarsdóttir: fféttum stund aðþetta vœri vondur draumur „EFTIR lendinguna heyrði ég hróp og vein um allt, en ég gerði mér alveg grein fyrir þessu meðan það var að ske — horfði hreinlega á það allan tímann,“ sagði Jónína Sigmarsdóttir flugfreyja þegar ég ræddi við hana í sjúkrahúsinu f dag. „Ég veitti því athygli að vélar- hijóðið breyttist skyndilega þegar allt í einu var gefið fullt afl og síðan var eins og vélin dytti niður að aftan — og ósköpin skeðu. Ég fékk ótal högg á höfuðið, en ég sat í fremra eldhúsinu ásamt Oddnýju. Þegar brakið stöðvaðist sat ég ennþá í sætinu, en það var þá á jörðinni í einni logandi hrúgu fyrir framan mig og ofan, og rtlikið járnabrak. Þetta var tugi metra frá aðalflakinu, þótt ég gerði mér ekki grein fyrir því strax. Ég gat losað mig úr brakinu og skreið út. Ég komst út í skóginn, en ég bjóst við sprengingu í vélinni á hverri stundu. Ég hljóp í myrkrinu til skógarins og hrasaði aftur og aftur, og datt m.a. í akur fullan af Fór niður með nótinni og var rúma mínútu í kafi: „Ég hugsaði bara um það eitt að losa mig úr nótinni’ Björgunin var kraftaverk,” sagði faðirinn 99 „ÉG VAR svo hræddur að ég hugsaði um það eitt að reyna að losa mig úr nótinni. Mér tókst það þegar ég var kominn nokkra faðma niður. Ég hef líklega verið búinn að vera rúma mi'nútu niðri 1 sjónum þegar mér loks skaut upp og það mátti ekki tæpara standa, ég var alveg búinn með allt súrefni,“ sagði Sigurður óli Steingrimsson. 16 ára sjómaður f Vestmannaeyjum, sem bjargaðist á undraverðan hátt er hann tók út af. Bjarnarey VE á laugardagsmorguninn. „Eg tel það kraftaverk að hann Siggi minn skuli vera á lífi,“ sagði Steingrímur Sigurðs- son skipstjóri á Bjarnarey, en hann stökk útbyrðis með bjarg- hring og bjargaði syni sínum úr sjónum, en hann var þá orðinn gjörsamlega örmagna og í þann veginn að sökkva. „Við vorum á hringnótaveið- um um fjórar og hálfa mílu vestur af Ingólfshöfða klukkan 8 á laugardagsmorguninn," sagði Steingrímur í samtali við Mbl. „Þarna var myrkur og snjókoma og skyggni afar lítið. Við vorum að kasta og þriðjungur nótar- innar var farinn út þegar svokallaður hanafótur, sem not- aður er til þess að snurpa nótina festist utan um fótinn á Sigga og reif hann með sér í hafið. Ég var við stjórnina og þegar ég sá hvað gerst hafði sneri ég skipinu strax við og kveikti um leið á ljóskastaranum. Ég var svo heppinn að ffnna Sigga með kastaranum um leið og honum Feðgarnir Steingrfmur og Sigurður um borð í Bjarnarey VE eftir hina giftursamlegu björgun. Ljósm. Sigurgeir í Eyjum. skaut upp og þegar við komum að honum skömmu síðar stökk ég útbyrðis með bjarghring og tókst að koma honum utan um Sigga. Við vorum síðan báðir dregnir um borð. Nótin fór öll í flækju og það tók okkur 12 tíma að ná henni inn en það var líka allt í lagi fyrst svona vel tókst til. Ég hef aldrei verið jafn ánægður að koma til hafnar og í þetta skipti." Steingrímur sagði að allt hefði lagst á eitt í þessari björgun. Kvað hann möguleik- ann á því að losna úr hanafæti við þessar aðstæður einn á móti hundraö. Ef Sigurður hefði ekki losnað hefði þurft að draga nótina inn á kraftblökkinni og það hefði tekið 10 mínútur. „Það þarf ekki að spyrja að því hvernig þá hefði farið, það lifir enginn í 10 mínútur niðri í sjónum, allra síst eftir að hafa farið með nótinni 70 faðma niður," sagði Sigurður. Hann bætti því einnig við að það hefði verið mikið happ að finna Sigurð með kastaranum strax og honum skaut upp, þess vegna hefði dýrmætur tími ekkí farið í leit. Sigurður var alveg örmagna þegar hánn náðist upp enda búinn að vera alllengi í sjónum. En hann er ekkert banginn. „Ég ætla að halda áfram á sjónum fram á næsta haust, þá fer ég líklega í Stýrimannaskólann." vatni, sem náði mér í axlir. Skyndi- lega kom ég að kofa og þar var maður með vasaljós. Þá sá ég svöðusár á fætinum og var mig þá farið að verkja allmikið í líkamann. Þarna hrópaði ég á hjálp og maðurinn með vasaljósið veifaði á bíla, sem komu og ég benti þeim að fara á slysstaðinn. Ég var síðan borin langa leið í beljandi rigningu. Margt fólk dreif að til að hjálpa. Ég missti þó aldrei meðvitund né fékk taugaáfall, því ég hugsaði, að ég yrði að vera nógu sterk til að komast yfir þetta og gerði mér grein fyrir því, að ég var ekki alvarlega slösuð. Þetta var hræðilegt. Ég hélt um stund, að þetta væri draumur, en því miður var svo ekki. Þá bjóst ég ekki við, að nokkur annar væri lifandi. Þó hafði ég heyrt kallað hjálp á íslenzku og í fjarska og þegar ég spurði hver það væri, þá var svarið „Þurí“, en hún mun þá hafa verið hjá Oddnýju. Nú er ég að vona, að ég geti flogið áfram. Mér finnst ekkert því til fyrirstöðu og ég get ekki hugsað mér að hætta, því að mér líkar starfið vel.“ „Ég hef ekki viljað lýsa þessu nákvæmlega, það er svo hryllilegt,“ sagði Þuríður Vilhjálmsdóttir þeg- ar við ræddum saman. „Þetta skeður á sekúndubrotum og manni finnst það heil eilífð. Þessar mínút- ur voru eins og klukkustundir. Ég kom mér út úr flakinu þegar það stöðvaðist, en ég sat í fremri hlutanum í númer IV. Ég hljóp út þar sem ég sá gat á brakinu. Ég bara forðaði mér. Það var ekkert hægt að gera. Eldur kominn upp, en að öðru leyti myrkur. Maður þakkar bara fyrir, að maður skyldi komast af. Ég gekk beint á Oddnýju og kallaði á hjálp þar sem við biðum. Ég hafði beygt mig niður í sætinu þegar ég skildi hvað var að ske. Maður bara trúði þessu ekki og ennþá síður því að maður væri lifandi, þegar ljóst lá fyrir hvað hafði skeð, og þegar maður sá þetta á staðnum án þess að vera í hættu sjálfur. Það var hrikalegt að vera þátttakandi í þessu sjálfur. Fljúga? Jú, ég ætla að byrja að fljúga um leið og ég er búin að ná mér. Og ég gat gengið um í dag, en í gær varð ég að vera í hjólastól. Ég vona að ég geti byrjað að fljúga sem fyrst. Maður hefur bara verið svo rótlaus hér síðustu dagana og ekki getað fest hugann við neitt. Eg var búin að lesa hálfa bók þegar ég gerði mér grein fyrir því, að ég vissi ekkert um hvað ég var að lesa. Það er slæmt að gera ekkert undir þessum kring- umstæðum — en þetta er að lagast." OddnýBjörgólfsdóttir, flugfreyja: „Þeir hentu mér í sandhrúgu ODDNÝ Björgólfsdóttir var sú flugfreyjanna fjögurra sem slasaðist mest en hefur tekið góðum framförum og verið að hressast dag frá degi. Þegar ég heimsótti hana var einmitt ein hjúkrunarkonan að gera með henni æfingar og ég notaði tækifærið til að ræða við hana á meðan. „Ég hélt að flugvélin væri lent,“ sagði Oddný þegar hún rifjaði upp slysið, „og beið eftir bremsuhljóðun- um frá hreyflunum en þá gaf hann í á fullt og um íeið og harkalegt högg kom á vélina, þá losaði ég strax öryggisbeltið og ætlaði að opna neyðarhurðina, en síðan man ég ekki meir fyrr en ég rankaði við mér liggjandi ofan á hurðinni langt frá aðalbrakinu og undir hurðinni lá látinn maður. Þuríður kom þarna og vildi fá mig lengra frá vélinni, en ég gat ekki hreyft mig og lá þarna, þangað til innfæddir menn komu og drösluðu mér áfram. Og þeir voru svo litlir, að þeir réðu ekki við að bera mig og drógu mig yfir stokka og steina, og ég hef aldrei á ævinni öskrað eins mikið. Þeir hentu mér í sandhrúgu, en síðan komu Englend- ingar og hjálpuðu mér í sjúkrahús. Þá gekk miklu betur, og allt í einu fann ég góðar og traustar íslenzkar hendur og þá varð allt miklu betra, því að þarna var þá kominn Guðjón Guðnason. Á fyrra sjúkrahúsinu, sem ég kom á, var mikil umferð gesta og gangandi, og það var ólíkt okkar sjúkrahúsum á allan hátt, en ég tala ekki um það nú, held að heilu fjölskyldurnar hafi komið þangað á sunnudagsgöngu að skoða mig. Þeim fannst ég víst stór og skrýtiii skessa.“ ÁRNI Johnsen, blaðamað- ur Morgunblaðsins, er í Colombo og ræðir við flugfreyjurnar sem lifðu af flugslysið.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.