Morgunblaðið - 25.01.1979, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 1979

MORö-dK/-
KAFP/NU

V Qsíl
'Amí
GRANIGÖSLARI
Sturta í fuKlabað er óþekkt og fáránleg hugmynd.
Afsakiði Ilafið þér beðið hér
lengi?
Barnaárið
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í úrslitsæfingu vikunnar þurfa
lesendur að sýna fram á hvor
ræður við borðið, sókn eða vörn.
Vestur gaf, norður-suður eru á
hættu og spil þeirra eru þannig.
Norður
S. 9864
H. 72
T. KG4
L. KD106
Suður
S. ÁK53
H. Á8
T. D10765
L. Á4
Vestur hóf sagnir á einu hjarta
og doblaði síðan fjóra spaða, sem
var lokasögn þín með hendi
suðurs.
Útspil hjartakóngur og nú tekur
þú við.
Ef búast mætti við góðri legu
væru gjafaslagirnir aðeins tveir,
tígulásinn og einn á tromp en
hjartaáttuna ætlar þú að láta í
lauf. En opnun og síðan dobl
vesturs flækir spilið verulega.
Hann bíður eflaust með tvo
trompslagi og því þarf að gæta
þess að missa ekki vald á tromp-
litnum. Þá erum við komin að
lausninni.
í stað þess að taka á bæði hæstu
trompinn tökum við aðeins á ásinn
eftir að hafa tekið fyrsta slaginn.
Síðan tökum við slagina þrjá á
lauf og látum hjarta af hendinni.
Þar sem við gerðum ráð fyrir níu
spilum í hálitunum á hendi
vesturs, fjórum spöðum og fimm í
opnunarlitnum, má búast við að
hann geti trompað núna.
COSPER
CONNMCIN COSPER
Ég er hérna!
og umferðin
Velvakanda hefur borist eftir-
farandi bréf frá Óskari Ólasyni
yfirlögregluþjóni umferðardeildar
Reykj avíkurlögreglunnar:
Mikið er nú rætt og ritað um, að
á árinu 1979 eigi að vekja sérstaka
athygli á vernd til handa börnum.
Nefndir og ráð eiga að leggja sitt
að mörkum til þess, að þetta megi
takast.
Sú spurning leitar á huga manns
hvort það séu einhverjir aðilar,
sem vilja börnunum illt og því sé
sérstök ástæða til að vernda
börnin gagnvart þeim. Þessu
myndu flestir svara neitandi og að
slíkt sé ekki til, minnstakosti ekki
af ásetningi.
Eg ætla þó að benda á einn hóp
fólks og eru þar sára fáir lands-
menn undanskildir, en þetta er
fullorðið fólk, sem oft er nefnt
gangandi vegfarendur. Þessir veg-
farendur brjóta oft þær reglur, er
gilda í umferðinni, þeir ganga á
móti rauðu ljósi götuvitans, þeir
nota ekki gangbrautir og ýmislegt
fleira mætti nefna, en þeir hinir
sömu ætlast til þess, að ökumenn-
irnir eigi alltaf og við allar
aðstæður að víkja fyrir hinum
gangandi, án nokkurs tillits til
aðstæðna.
Börnin sem eru orðin bestu
vegfarendurnir hér í borg, horfa
undrandi á fullorðna fólkið, sem
brýtur allar þær reglur í umferð-
inni, sem barninu hefur verið
kennt að fara eftir. Fyrst í bréfum
frá Umferðarráði, en fyrsta bréfið
fær barnið er það er 3 ára, síðan
fær barnið fræðslu í skólanum, hjá
kennara sínum, hjá lögreglunni og
jafnvel þær reglur, sem foreldrar
hafa kennt barninu heima í stofu,
en sem gilda þó aðeins þar, því
þegar barnið fer út með foreldrum
sínum, þá gilda reglur þessar ekki
lengur og börnin eru dregin
nauðug t.d. á móti rauðu umferð-
arljósi og jafnvel er barnið ávítt
fyrir óþekkt, þegar það reynir að
spyrna við fótum.
Það erþví mín ósk til okkar, sem
eigum að teljast fullorðin, að við
hugleiðum í alvöru hvort þetta tal,
Vestur
S. DG102
H. KD1064
T. Á2
L. G9
Austur
S. 9864
H. 72
T. KG4
L. KD106
Nú má sjá, að við höfum öll völd
í hendi okkar. Aðeins þarf að gæta
þess, að vestur nái ekki trompun-
um af hendi okkar áður en við
höfum rekið út tígulásinn. Hann
má trompa laufdrottninguna en
geri hann það ekki verðum við að
reka út tígulásinn áður en við
tökum síðari trompslaginn. Þann-
ig stýrum við spilinu og gefum
aðeins þrjá slagi, tígulásinn og tvo
á tromp.
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
42
meira lagi ógeðslegt, sagði
Susanne.
— Jasper hefur aldrei gert
mér neitt. l»að er bara að hann
er ekki í fjiilskyldunni.
— Og hvernig væri að segja
mér sannleikann um fjölskyld-
una.
— /Etli það sé nokkurn
sérstakan sannleika að segja.
Herman frændi og Magnq
franka hafa þekkt Einar Ein-
arsen frá því hann bjó hér í
grenndinni og þau hafa aðeins
talað um hann hlýlega.
— Jæja. svo að hann hcfur
búið hér í grenndinni?
Bernild leit enn á ný upp úr
plöggum sfnum.
— Já. en það eru víst mörg
ár síðan ... Það var áður en
hann fór að vinna hjá
sjónvarpinu ... hann var sölu-
maður hjá tryggingarfélagi.
Ilún snarþagnaði. Henni
fannst allt í einu að það væri
rangt að segja frá þessu en það
gat náttúrlega ekki verið rétt
ályktað hjá henni, því að öllum
hafði verið kunnugt um að
hann seldi tryggingar.
— Hann var sem sagt að
selja tryggingar, en þau kynnt-
ust honum víst ckki mikið, en
líkaði ágætlega við hann, botn-
aði hún hálf þreytulega.
— Og hvað þá með Lydiu
Jörgensen?
— Ég held henni hafi líkað
ágadlega við hann, en þó
fannst henni hann taka of há
umhoðslaun hjá Jaspcr. sagði
Susanne.
— Og Gitta?
hennar og heyrði Gittu segja
sigri hrósandi að hún hefði sett
eitur í fórnarskál Einars.
— Ja-ja og hvcrju sleppið
þér svo?
Susanne yppti vandra'ðalega
öxlum.
— Ilún var víst ástfangin af
honum fyrir nokkrum árum.
Ég veit ekki meira um það. en
ég held ekki að þau hafi verið
neinir óvinir.
Susanne fann að hún roðnaði
og hún hafði á tilfinningunni
að Bernild sa-i í gegnum orð
— Engu. Alls engu. Gitta
var víst reið yfir því að Einar
Einarsen tregðaðist við að
framlengja samning
Martins ... Ilún og Martin ...
nú fann hún sér til gremju að
hún roðnaði aftur ... eru eins
og systkin. en ef Gitta hafði
ásta'ðu til að vera reið vegna
samningsins fyrir Martins
hiind. þá hafði ég ekki síður
ástaðu til þess eins (*g þér
skiljið.
— Já og þá erum við komin
til yðar aftur.
— Já og svo hef ég víst ekki
mcira að segja. Susanne bjóst
til að rísa upp.
— Jæja, þér haldið það.
Bernild pírði augun.
— Þér gleymið öldungis að
það var ein manneskja sem
hafði raunverulega ástæðu til
þess ð lcggja fæð á Einarsen.
— Já, en hvcr og hvers
vegna? spurði Susanne.
— Ilvcr og hvers vegna.
Bcrnild hló gleðilausum hiátri.
— Þér eruð mjög sannfær-
andi, kæra fröken Wainberg,
en ég er búinn að sjá hréíin sem
Einar Einarsen ritaði til Mar-
tins þar scm öllum samningum
var sagt upp vegna þess art
hann hafði trúlofast henni
fröken Wainberg ...
— Hvað segið þér. var það
þess vegna sem hann vildi ekki
framlcngja samningana,
stamaði Susanne. — ekki grun-
aði mig það.
— Yður grunaði það ekki.
Þér hafið kannski ekki heldur
tekið eftir því, að í návist vitnis
hafið þér sagt þér mynduð með
gleði drepa Einar Einarsen.
— Já, en það var samt ekki
ég, sagði Susanne og gráturinn
þrengdi sér upp í háls hcnnar.
— Nei, það hafið þér sagt.
Þér þckktuð eiginlega ekki
Einar Einarsen en þér þekktuð
hann samt nægilega vel til þess