Morgunblaðið - 30.01.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 1979
Einkennileg tilviljun — þú
hringir einmitt á því augna-
hliki sem ég var að hugsa um
þig!
BRIDGE
COSPER
Hægfara
sjálfsmorð
Mér sýnast þessir stjórnendur
landsins, sem eiga að standa vörð
um frelsi þjóðarinnar ekki síður en
að leysa efnahagsvandann, farast
eins og reykingamanni sem fékk
sér sígarettu um leið og hann las
að reykingar væru hægfara sjálfs-
morð. Almenningur kostar fjöl-
miðlana og hvað heyrum við í þeim
nema eintóman áróður á móti
vestrænu frelsi og hallelúja söng-
inn um sósíalismann.
Þegar maður var ungur þá var
maður í pólitísku félagi og sótti
fundi í húsnæði þess. Núna leggur
Alþýðubandalagið undir sig fram-
haldsskólana og kennarar sem eru
á launum hjá okkur taka að sér
kennsluna Alþýðubandalaginu að
kostnaðarlausu. Þess vegna krefst
ég þess fyrir hönd mæðra þessara
barna sem í er verið að dæla
sósíalsimanum að útvarpið láti
lesa fyrir okkur bókina hennar
Fredu Utley og beðið var um að
lesin yrði þegar börnin koma heim
úttroðin af slagorðafroðu sósíal-
ismans sem aldrei hefur í fram-
kvæmd getað gert nokkuð gott. Þá
fá karkkarnir aðra útgáfu af
afrekum sósíalismans og þá verður
erfiðara fyrir kennarana að heila-
þvo þá. Það máttu þeir eiga Lenin
og Stalín að þegar kommúnista-
þingin voru haldin og útbreiðslu-
postularnir voru mættir alls stað-
ar að þá reyndu þeir, eins og Eva
forðum með óhreinu börnin sín, að
fela það versta. Fangabúðirnar
voru ekki sýndar og vinnuskilyrðin
og kaupið var ekki nefnt enda voru
þessir trúbræður ekkert að hugsa
um slíkt.
Á flokksþinginu í Moskvu 1923
eða 4 voru teknir 30 þúsund betlar-
ar og reknir í kjallara um nóttina.
V)aginn eftir voru þeir síðan reknir
út á gaddinn þar sem þeir urðu úti.
Freda Utley bjó í húsi þar sem
kjallarinn var fylltur af betlurum.
Ég vona að hafi einhver Islend-
ingur verið á þessu þingi og búið í
húsinu hjá henni að lofræðan hafi
ekki orðið eins rauðglóandi þegar
til Reykjavíkur var komið. Núna
aftur á móti þurfa sósíalistarnir
ekkert að fela því trúboðarnir
þeirra forsvara allt og sósíalism-
inn á löglegan rétt á öllum hryll-
ingsverkum því allt er gott sem í
nafni hans er gert.
Húsmóðir
Umsjón: Páll Bergsson
Algengt er að af sögnum and
stæðinga megi draga ályktanir um
fjölda spila í tilteknum lit á hendi
makkers. Við getum ímyndað
okkur, að andstæðingarnir segi
báðir sama lit en í honum eru á
hendi okkar þrjú spil. Þá er ekki
óeðlilegt að búast við tveim spilum
hjá félaga okkar í litnum eða
jafnvel færri.
Slíkar ályktanir höfðu sín ahrif
á úrslit eins af leikjunum í
Monrad-sveitakeppni Bridgefélags
Reykjavíkur, en á annan hátt en
ætla mætti. Suður gaf, allir á
hættu. Norður
S. 764
H. Á1076
T. K32
Vestur L' KD3 Austur
S. KG8 Á104
H. 8 H. K
T. ÁG1075 T. D984
L. ÁG52 Suður L’109874
S. D952
H. DG95432
T. 6
L. 6
Stuttu áður en þetta spil kom
fyrir höfðu austur og vestur
klöngrast í fjóra spaða með sjö
spaða samtals, sem skiptust 4—3.
Með sinn þrílit í spaðanum hafði
norður trú á, aðsuður hefði mjög
fáa spaða, sagði fimm hjörtu til
vinnings en tapaði 800 á því
ævintýri. En betur tókst til þegar
suður fór að draga sínar ályktanir
af sögunum.
Suður Vestur Norður Austur
— 1 tígull — 2 spaðií
2 hjörtu 2 spaðar 3 hjörtu _
4 hjörtu allir pass
Spaðasögn austurs hafði
skemmtilegar og jafnframt furðu-
legar afleiðingar. Suður bjóst jafn-
vel við engum spaða á hendi félaga
síns óg lét sig hafa það að fara í
gameið með hvorki ás né kóng á
hendinni. En áræðni hans borgaði
sig þegar báðir varnarspilararnir
fingurbrutu sig illilega. og leyfðu
sagnhafa að vinna spilið. Máttu
þakka fyrir að hafa ekki doblað
spilið.
Á hinu borðinu opnaði suður á
þrem hjörtum, sem ekki er hægt
að líkja við kennslubókardæmi.
Vestur doblaði og norður hækkaði
í fjögur hjörtu í von um að spil sín
gæfu þrjá slagi til viðbótar
væntanlegum sjö slögum suðurs.
Austur doblaði og fékk 500 fyrir
ævintýrið.
46
lauk þeim upp. Þær lágu beint
út í dimman garðinn.
— Ilafið þér vcnjulega þess-
ar dyr læstar? spurði hann.
— Auðvitað.
Magna frænka horfði hissa á
dyrnar.
— Kannski Gitta hafi farið
út þessa leið, sagði Lydia sem
nú var komin niður ásamt
hinum.
— Já, Gitta, hvar er verk-
stæðið hennar?
Hernild leit snöggvpst spyrj-
andi á allar dyrnar, cn áður en
hin gátu svarað voru cinar
opnaðar og hálf ringluð Gitta
rak höfuðið fram. Hún hélt
hendinni að hnakkanum og
horfði ráðþrota og spyrjandi á
þau til skiptist.
— Hver lamdi mig í haus-
inn? spurði hún og horfði
næstum því ásakandi á Bernild.
— Ilvers vegna var ég barin í
hausinn?
Hún sneri sér við og benti
inn þar sem brot af leirskálum
og óreiða sýndu að hún hafði
fengið óboðna gesti.
— Þér hafið vcrið slegnar
niður með einhverjum hlut,
sagði Bernild og ýtti með tánni
við leirklumpum.
— Með fórnarskálinni, sagði
Martin spyrjandi.
— Nei, skipi. Titrandi hönd-
um tók Lydia eitt af brotunum
úr hönd hans. — Siðustu leifar
af tignarskútunni Daniu.
Þrátt fyrir blóm og kertaljós,
návist Martins og gómsæta
nautasteik með salati varð
þetta einhver óhugnalcgasti
málsverður sem Susanne hafði
upplifað.
Eftir að hafa spurt Gittu eins
mikið spjörunum úr og unnt
var hafði hún verið send í
rúmið að boði Holms læknis og
Bernild hafði tekið sæti hennar
við borðið og notaði tfmann til
þess að halda eins konar
allsherjaryfirheyrslu yfir
hópnum.
— Gitta hefur sem sagt sagt
að hún hafi komið niður og séð
að skápurinn hafði vcrið brot-
inn upp. Hver hefur gilda
skýringu á því?
Bernild hvarflaði augum ti)
skiptis á viðstadda.
— Og fórnarskálin var horf-
in?
Það var Magna frænka sem
spurði.
— Já, fórnarskálin var horf-
in. Hún sá það áður en hún var
slegin niður.
— Já, en ég skil þetta ekki.
Eí þjófur hefur verið á kreiki,
hvers vegna hefur hann
þá?... Herman frændi horfði
ráðþrota og miður sín í kring-
um sig.
— Já, og hvers vegna var
hún slegin, fyrst búið var að
stela fórnarskálinni? byrjaði
Jasper.
— Það cr margt sem ég skil
ekki f þessu máli, svaraði
Bernild. — Kannski hefur
þjófurinn enn verið í vinnustof-
unni og hefur óttast að Gitta
sæi sig. Kannski hefur hann
alls ekki ætlað að ná f eitrið...
— Bara ef við hefðum setið
kyrr f forsalnum, sagði Lydia
án þess að lfta upp frá diskin-
um. — Bara ef við hefðum setið
kyrr og séð hver kom og fór.
— Já, víst hefði það auðveld-
að málið. Bernild teygði sig
. eftir annarri sncið af steikinni.
— Við verðum víst öll að
viðurkenna að dauði Einars
Einarsens, svo dularfullur sem
hann er, stendur í ákveðnu
sambandi við það sem hér
hefur gcrzt. Ég verð að viður-
kenna að ég fæ ekki séð hvar
þessi fórnarskál kemur inn í
myndina, eða af hverju hún
virðist skipta svona miklu
máli... en það er þó Ijóst að
hann gerði þessa krukku og að
honum látnum leggur einhver
sig í hættu við að stela henni.
Það lítur furðulega út, cinkum
ef henni hefur verið stolið
meðan ég var hér uppi á efri
ha'ðinni. Það hefur sem sagt
verið meira en lítil áhætta sem
viðkomandi tók með því — og
varð að rota Gittu líka.
— Það er ómögulegt. Það er
ómögulegt. Það gctur ekki
verið neinn af fólkinu hér í
húsinu, greip Martin fram í. —
Við getum líka áreiðanlega öll
gefið á því framhærilega og
pottþétta skýringu, hvar við
vorum þegar ljósin slokknuðu.
Til að ég leyfi mér að segja
yður um sjálfan mig þá tek ég
fram að ég var í borðstofunni