Morgunblaðið - 22.05.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. MAÍ1979
Kannast þú ekki viA að suma
daga fer allt í handaskolum hjá
manni?
Er það dýrt, þá hef ég enga lyst
á því?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Venjan er, að sagnhafi hefji
sókn sína með því að spila sínum
lengsta lit við fyrstu hentugleika.
vissulega eðlileKt o); næstum sjálf-
sagt í mörfíum tilfellum er í
öðrum j;etur verið betra að bíða og
sjá til.
Austur Kaf, norð-suður á hættu.
Norður
S. Á7
H. D54
T. ÁD6
L. ÁD1092
vestur
S. G98543
H. G972
T. 109
L. 6
Austur
S. 102
H. 108
T. G8742
L. G854
COSPER
Brey tni gagnvart
sakborningum
— Afbrot stafa af illum sam-
böndum.
— Afbrotamenn þarf að stilla
til betri lífsambanda.
Refsing og fangelsisvist verka
sjaldan bætandi á fanga. í fang-
elsum fá þeir jafnvel verri lífsam-
bönd en áður, bæði vegna samveru
við aðra fanga og vegna þess
neikvæða hugarfars, sem mjög
margir bera tii fanganna, svo sem
eðlilegt má teljast og einmitt
þetta óvinsamlega hugarfar stillir
fangana enn frekar til illra líf-
sambanda við víti annarra hnatta,
svo að margir koma út úr fangels-
um með enn verra hugarfari en
þegar þeir voru lokaðir inni.
Fangaverðir, samfangar og al-
menningur hjálpast allir að við að
auka vítissambönd þeirra sem í
fangelsi þjást, svo að þeim verður
erfitt að komast á rétta leið. (Sjá
Mbl. 4/1 1979).
• Verndun,
ekki refsing
Hlutverk lögreglú og löggæslu
á ekki að vera refsing sakamanns
heldur verndun hins almenna
borgara gegn ódæðismönnum.
Þess vegna hefur oft reynst
nauðsynlegt að taka úr umferð þá,
sem alvarlega brjóta af sér.
Ekki skyldi sú frelsissvipting
hafa þann tilgang að „refsa" hin-
um seka. Harðýðgi eaenvart fanga
Suður
S. KD6
H. ÁK63
T. K53
L. K73
Suður hafnaði í sjö gröndum,
fínum samningi og vestur spilaði
út tígultíu.
Spilið virtist einfalt. Fyrir hendi
voru þrír hæstu í öllum litunum
og þrettándi slagurinn gat fengist
á annaðhvort hjarta eða lauf. En
sagnhafi sá, að ekki var sama
hvernig litunum var spilað ætti
austur þrjú spil með laufgosanum
og vestur fjögur hjörtu. Einmitt
legan, sem var fyrir hendi.
Sagnhafi tók tígulinn í borðinu
og síðan þrjá slagi á hjarta. í ljós
kom, að vestur átti þar fjórlit og
til að sjá hvort hann gæti átt
einnig fjögur spil í laufi tók suður
næst spaðalsagina þrjá. Aftur lét
austur tígul og þar með sannaður
með níu spil í láglitunum og um
leið vestur með tíu í hálitunum.
Sagnhafi gat reyndar lagt upp
spil sín og sagst eiga alla slagina.
En til að forðast útskýringar tók
hann næst á tígulkóng og þegar
vestur fylgdi lit má segja, að
sagnhafi hafði séð tólf af spilum
hans. Og til að sjá það þrettánda
spilaði suður laufi á ásinn og gat
eftir það svínað lauftíunni með
öryggi, tekið á kónginn og enn var
fyrir hendi innkoma í tígul til að
taka þrettánda slaginn á laufní-
una.
Hverfi skelfingarinnar
49
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
brosa en það verður öldungis
eymdarleg gretta. Svo þakkar
hún fyrir síðast. — Ég bið nú
afsökunar á öllu þessu ónæði.
— Góða vertu ekki að hugsa
um það. Viltu ekki koma inn.
— Nei, þakka þér fyrir,
ég...
En Asta hefur opnað dyrnar
upp á gátt og Caja þurrkar af
fótunum á sér og spyr án þess
að lita upp:
— Gæti hugsast að ég hafi
gleymt veskinu mínu hérna f
gærkvöldi.
— ó. var það þín taska!
Asta sem var á leið að stofu-
dyrunum,' nemur staðar og eilít-
ill roði sést í kinnum hennar. —
Er það brún hliðartaska.
Caja kinkar kulli.
— Æ. þetta var leiðinlegt,
Caja. Það var heimskuiegt af
mér að láta mér ekki strax
detta þú í hug, en þetta var nú
allt svo ruglað eins og þú veizt.
Þegar ég var að fara með rusl í
morgun uppgötvaði ég tösku
sem var inn á milli runnanna.
— Úti í garði? spyr Caja
hissa.
— Já, svona hálfan annan
metra frá inngangsdyrunum.
Ég hafði ekki hugmynd um
hver gæti átt hana, svp að ég
afhenti hana lögreglunni. Það
er enn fullt af lögreglumönnum
í húsi Solvej. Ég skal hringja
þangað. En lfklega eru lög-
reglumennirnir farnir á stöð-
ina aftur, því að engin rödd
svarar í sfmann í húsi Solvej
Lange.
Klukkan háiftfu skaut saka-
málasagnahöfundurinn Bert
McCraw — öðru nafni Bo
EJmer — upp kollinum f for-
lagshúsi Sommers í Kaup-
mannahöfn. Hann stillti sér
upp við afgreiðsluborðið og
beið óþolinmóður eftir því að
stúlkan sem þar sat iyki heyr-
anlegu einkasamtali sfnu. Það
var ekki oft sem Bo hafði haft
tækifæri til að heilsa upp á
vinnuveitendur sfna og ástseðan
til þess að hann gerði það nú
var satt bezt að segja verulega
knýjandi.
Loks lagði stúlkan frá sér
tóiið og sneri sér að honum og
horfði á hann lffsþreytulegu
augnaráði.
— McCraw. Ég þarf að tala
við Jörgensen skrifstofustjóra.
Mjög árfðandi.
Bo hafði á sfðustu stundu
ákveðið að gefa sig ekki fram
við afgreiðslustúlkuna. Ef hún
hefði heyrt nafnið Bo Elmer í
morgunfréttunum var ómögu-
legt að vita hvernig hún brygð-
ist við. Aftur á móti segði
dulnefnið McCraw henni ekki
mikið.
Hún hringdi f innanhúsnúm-
er og Bo horfði í kringum sig
og velti fyrir sér hversu margir
vannærðir höfundar í eiginlegri
og óeiginiegri merkingu væru f
vinnu í þessu risafyrirtæki og
fengju fyrir greidd sultariaun.
Hvað. sjálfan sig snerti vissi
hann að sú fasta upphæð sem
hann fékk senda mánaðarlega
var aðeins brotabrot af þeirri
upphæð sem hann héfði getað
fengið ef hann hefði haft þrek
til þess að semja við aðskiljan-
leg erlend forlög. Eins og mál
voru vaxin nú hafði hann hrein-
lega selt sig Sommers-forlagi
með ölium réttindum og fékk
fyrir föst laun.
— Inn ganginn þarna.
Þriðju dyr til hægri.
— Þökk fyrir.
Bo tók upp töskuna sfna og
gekk stirðum skrefum yfir af-
greiðslusalinn og inn um opnar
glerdyr og kom þá inn í gang
með dyr á báðar hendur. Hér
var það. H. Jörgensen skrif-
stofustjóri.
Jörgensen reis úr sæti og
gekk á móti honum með fram-
rétta hönd: Brosti yfir allt
andlitið.
— Góðan daginn, góðan dag-
inn, Elmer. Gaman að sjá yður.
Hvað kemur til að þér leggið
leið yðar til höfuðborgarinnar.
Setjist endilega. Vindil? Nú
ekki. Þér reykið bara sígarett-