Morgunblaðið - 08.07.1979, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. JÚLÍ 1979
+
Móðir mín,
ALDÍS ANNA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Víkurbakka 30,
lézt í Hjúkrunarheimilinu Grund, 4. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 12. júlí kl. 3.
Stefán Haukur Einarsson.
t
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA EIRÍKSDÓTTIR
Miötúni 52,
sem andaöist 2. júlí verður jarösungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 10. júlí kl. 3 e.h.
Jósef Sigurbjörnsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn
KRISTJÁN J. JÓHANNESSON,
frá Patreksfirði,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 10. júlí kl.
13.30. Þeir sem vildu minnast hins látna vinsamlegast láti
líknarfélög njóta þess.
Ingibjörg Guómundsdóttir.
+
Hjartkær sonur okkar,
GUDMUNDURJÓN ÞÓROARSON,
Reykjaborg, Mosfellssveit,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 10. júlí kl.
10.30. Jarðsett veröur aö Lágafelli.
Fyrir hönd unnustu, systkina og annarra vandamanna,
Freyja Norödahl,
Þórður Guömundsson.
+
Maðurinn minn, faöir, stjúpfaöir, tengdafaöir og afi,
KRISTJÁN SIGURJÓNSSON,
húsgagnabólstrarameistari,
Hjaltabakka 18,
veröur jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 9. júlí kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á Slysavarnafélag
íslands.
Arndís Markúsdóttir,
Atli Már Kristjánsson,
Kristjana E. Kristjánsdóttir,
Sesselja H. Kristjánsdóttir,
Sígurjón Kristjánsson,.
Reynir Markússon,
Þorvaldur Dan Petersen,
og barnabörn.
Ingi Gunnar Ingason,
Conny Kristjánsson,
Steinunn Ólafsdóttir,
Ólöf Björnsdóttir,
+
Alúðarþakkir fyrir auösýnda samúð og vináttu viö andlát og
jarðarför móður okkar og systur,
SÆFRÍDAR SIGURDARDÓTTUR.
Magnea Hannesdóttir,
Ásdís Hannesdóttir,
Ósk Siguröardóttir og aörir ættingjar.
+
Þakka af alhug, auösýnda samúö og vinarhug vegna andláts og
útfarar bróöur míns,
BJÖRNS PALSSONAR,
bónda
Miðsítju — Skagafiröi.
Sérstakar þakkir sendi ég nágrönnum hans, sveitungum fyrr og
síðar og öðrum vinum, fyrir ómetanlega aöstoð og allan velvilja.
Sigríóur Pálsdóttir.
+
Þökkum innilega auösýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóður og ömmu,
JÓNÍNU HALLGRÍMSDÓTTUR,
Selvogsgötu 26, Hafnarfiröi.
Sigbór Marinósson,
Aðalbjörg SigÞórsdóttir, Gunnar Sigurösson,
Rafn SigÞórsson, Guöný Albertsdóttir,
María Sigbórsdóttfr og barnabörn.
HILDUR BLÖNDAL
— MINNINGAR0RD
Hinn 3. júní lézt í Danmörku
hátt á tíræðisaldri frú Hildur
Blöndal, ekkja Sigfúsar Blöndals
orðabókarhöfundar og bókavarðar
í Kaupmannahöfn sem látinn er
fyrir nær þrem áratugum. Við lát
þessarar góðu og göfugu konu,
munu margir fulltíða íslendingar,
sem dvöldust í Danmörku í lengri
eða skemmri tíma við nám eða
störf, minnast hennar með hlýju
og þökk.
Hildur var af sænskum ættum,
fædd í Uppsölum og var faðir
hennar kunnur þjóðminjafræðing-
ur, dr. Rolf Argi, mikill íslands-
vinur, sem sótti Island oft heim og
var m.a. fulltrúi sænskra stúdenta
á þúsund ára þjóðhátíð íslendinga
1874. Dóttur hans Hildi var mjög
umhugað að feta í fótspor föðurins
og vera hér á ellefuhundruð ára
þjóðhátíðinni 1974, en af þeirri för
gat þó ekki orðið samkvæmt
læknisráðí. Síðustu ferð sína til
íslands fór hún 1968 og var þá að
vanda hress og glöð, þá á 86.
aldursári.
Hildur minntist oft bernskuár-
anna í Uppsölum, sem voru henni
afar hugþekk. Faðirinn var mikill
bókamaður og var þeim foreldrum
báðum mjög umhugað að fræða
börnin, en veittu þeim jafnframt
mikið frjálsræði. Voru leikin
bókanöfn og málshættir inni við
þegar illa viðraði, en farið í
reiðtúra og fjallgöngur þegar færi
gafst.
Eins og fyrr segir var heimilis-
faðirinn mikill áhugamaður um
íslensk málefni og komu oft gestir
frá „Sögueynni" í norðri þ.á m.
Magnús Stephenssen landhöfð-
ingi, Guðmundur Finnbogason þá
stúdent, síðar landsbókavörður og
Matthías Þórðarson þjóðminja-
vörður og stofnandi Norræna fé-
lagsins. Hlustuðu börnin hugfang-
in á tal fullorðna fólksins um
þetta fjarlæga, norræna land, þar
sem fjallkonan hvíta þrumdi
einmana við heimskaut norður.
Ekki mun Hildi hafa órað fyrir því
þá, að við eyna ætti hún eftir að
tengjast órofa böndum.
Hún var þegar í barnæsku
óvenju félagslega sinnt og stóð
hugur hennar til barna- og ung-
lingafræðslu. Við þau störf undi
hún sér vel um langt skeið, í
heimabæ sínum Uppsölum, en
þegar hún var komin að fertugu
urðu þáttaskil í lífi hennar. Hún
hafði aldrei gleymt ævintýraland-
inu í norðri og tók að verða sér úti
um allskonar fróðleik um ísland,
íslenzka tungu, sögu, og menn-
ingu. En sjón er sögu ríkari.
Sumarið 1923 tók hún sér skipsfar
til Reykjavíkur, að höfðu samráði
við Asgeir Asgeirsson, síðar for-
seta Islands og konu hans Dóru
Þórhallsdóttur, sem þá kenndu
bæði við Kennaraskólann í
Reykjavík og var hún ákveðin í að
dveljast hér nokkra mánuði, mest
í sveitum landsins til að læra
íslenzkuna fljótar og betur.
Til gamans má geta þess, að
einmitt um þetta leyti kom út
fyrri hlutinn af hinni miklu orða-
bók yfir íslenzkt nútíðarmál, sem
Sigfús Blöndal, bókavörður við
konunglega bókasafnið í Kaup-
mannahöfn, var aðalhöfundurinn
að. Þótti það hvarvetna hið merk-
asta rit og fjöldi málfræðinga og
annarra bókmenntafræðinga á
Norðurlöndum og víðar um lönd
höfðu getið verksins lofsamlega.
Sigfús var þá fyrir löngu viður-
LA UFEY LÍNDAL
— MINMNGARORÐ
Fædd 22. október 1908
Dáin 21. júní 1979.
Eg vil kveðja með nokkrum
orðum kæra mágkonu mína. Hún
var ekki aðeins magkona mín,
heldur og dýrmætur vinur í gegn-
um öll árin frá því er við fyrst
kynntumst hér í Reykjavík.
Laufey var fædd í Reykjavík, en
bjó hér aðeins stuttan tíma eða
þar til hún fluttist tveggja ára
gömul til Vestmannaeyja með
foreldrum sínum, en þau voru
Björn Líndal múrarameistari,
ættaður úr Húnavatnssýslu og
Elín Sverrisdóttir frá
Ytri-Sólheimum í Mýrdal. Eina
LEGSTEINAR
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI48, KÓPAVOGI,
SÍMI 76677.
systur, Elsu, átti hún, sem lézt
aðeins fjórtán ára gömul. í Vest-
mannaeyjum bjó Laufey fram á
tvítugsaldur, en þá fluttist hún
aftur til Reykjavíkur með foreldr-
um sínum, þar sem Elín móðir
hennar lézt fáum árum síðar. í
Reykjavík vann Laufey lengst af
hjá fyrirtækinu Alliance hf..
Árið 1935 giftist hún svo Jens P.
Sveinssyni skósmíðameistara
ættuðum frá Seyðisfirði. Fyrstu
búskaparár sín áttu þau í Hafnar-
firði, en fluttust síðan til Reykja-
víkur þar sem þau bjuggu alla tíð
síðan. Mann sinn missti Laufey
árið 1974. Þeim hjónunum varð
tveggja barna auðuð. Þau eru
Ellert starfsmaður Hitaveitu
Reykjavíkur, hans kona er Sigur-
laug Marinósdóttir og eiga þau
þrjú börn. Dóttir þeirra er Hulda
gift Victori Úraníussyni
trésmíðameistara, ættuðum frá
Vestmannaeyjum, og eiga þau
einn son, en áður hafði Hulda
eignast dóttur, Laufeyju. Son
hafði Laufey átt áður, Theodór
Helgason starfsmaður Hitaveitu
Reykjavíkur, væntur Kristínu
Ingvarsdóttur og eiga þau fjögur
börn. Jens átti tvo syni frá fyrra
hjónabandi.
Það er margs að minnast nú
þegar hún er horfin, margs að
sakna og minningarnar hrannast
upp. Ég minnist allra fallegu
samverustundanna sem við áttum
öll saman á hátíðarstundum. Þá
ber hæst myndir frá æskujólum
barnanna okkar, en í mörg ár
+
Konan mín
ELÍSABETH GÍSLASON
Sólheimum 27,
andaöist á Borgarspítalanum, að morgni 7. júlí.
Jón Gíslason
kenndur sem afburða lærdóms-
maður og manna víðlesnastur og
stóð þá á fimmtugu. Sigfús var
tvíkvæntur. Fyrri kona hans var
Björg Þorláksdóttir, annáluð
lærdómskona, og hafði hún unnið
með honum að íslenzk-dönsku
orðabókinni af miklu kappi. Þegar
þau Hildur kynntust höfðu þau
slitið samvistum. Hildur ferðaðist
á þessum árum um landið þvert og
endilangt og var furðu fljót að
tileinka sér íslenzkuna. Hún kom
sér allstaðar vel hjá fólkinu, hvort
sem var í bæjum eða sveitum með
einstakri ljúfmennsku og viðmóts-
þýðu, sem henni var svo lagin.
Hún tók strax ástfóstri við landið,
tók sér nýtt móðurmál og var ekki
lalin útlendingur upp frá því.
Þau Sigfús gengu í hjónaband
1925 og bjuggu fyrst á Amager, en
fluttust skömmu síðar til Hörs-
holm, smábæjar um 20 km norðan
við Kaupmannahöfn. Þeim stað
voru þau bundin sterkum böndum,
þar áttu þau fagurt heimili, um-
lukið fögrum beykiskógum Norð-
ur-Sjálands. En til góðra vina
liggja gagnvegir og víst er, að þau
góðu hjón fóru ekki í varhluta af
bjuggu fjölskyldur okkar í sama
húsinu á Njálsgötu 25. Þar bjó
einnig faðir Laufeyjar um margra
ára skeið, unz hann lézt árið 1960.
Um hann hugsaði Laufey af
einstakri umhyggju og kom dag
hvern til hans eftir að hún flutti
úr húsinu.
Seinna fluttu þau sig um set, en
ekki langt, aðeins innar á Njáls-
götuna, sem er okkur svo kær, en
síðast bjuggu þau hjónin að
Háteigsvegi 22.
Laufey var myndarleg kona
útiits og í öllum verkum sínum,
enda einkenndi snyrtimennska
heimili hennar og hana sjálfa.
Heimili hennar bar þess vott alla
tíð, að um það fóru hendur þeirrar
húsmóður er unni því, enda leið
öllum vel að koma til hennar.
Henni lét vel að vera gestgjafinn
og vildi veita rausnarlega öllum
þeim er sóttu hana heim. Hún
kunni sannarlega frekar að gefa
en þiggja. En hún gerði meira en
að gefa í venjulegum skilningi
þess orðs, því hún gaf af sjálfri sér
sem er meira virði og virtist alltaf
aflögufær.
Ég og fjölskylda mín fengum að
njóta þess sérstaklega þegar
veikindi steðjuðu að heimili mínu
um árabil. Það mun aldrei
gleymast.
Laufey var stolt kona, sem var
ekki tamt að bera tilfinningar
sínar á torg. Hún var ekki allra,
en traustur vinur vina sinna. Hún