Morgunblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 1979
39
Minning:
Snorri H. Vilhjálms-
son, múrarameistari
í dag, laugardaginn 1. septem-
ber 1979, verður Snorri Hólm
Vilhjálmsson jarðsunginn frá
hinni nývígðu Ytri-Njarðvíkur-
kirkju. Er hann fyrsti maðurinn,
sem þaðan er til moldar borinn, og
einnig sá fyrsti er nýkjörni prest-
urinn okkar, séra Þorvaldur Karl
Helgason, talar yfir látnum, þar
úr sókn. Snorri lést á Borgarspít-
alanum í Reykjavík þann 25. ágúst
s.l. Snorri H. Vilhjálmsson var
fæddur að Skeggjastöðum í Mos-
fellssveit, 25. júní 1906. Foreldrar
hans voru hjónin Vilhjálmur Ás-
mundsson og Hólmfríður Snorra-
dóttir. Þau voru bæði Árnesingar
að ættum. Þegar Snorri var 2ja
ára gamall, fluttist hann með
foreldrum sínum að Vogsósum í
Selvogi. Á því forna og fræga býli
bjuggu þau Vilhjálmur og Hólm-
fríður stóru búi í meira en tvo
áratugi. Þau hjón eignuðust ellefu
börn, fjórar dætur og fimm synir
komust upp til fullorðins ára.
Snorri ólst upp meðal foreldra og
systkina. Hann fór ungur að taka
virkan þátt í störfum föður síns,
bæði til lands og sjávar, og nóg
var að gera á stóru heimili. 15 ára
gamall fór Snorri til sjóróðra á
vetrarvertíð í Herdísarvík, og var
þá talinn fullgildur háseti. Reri
Snorri þaðan frá í nokkrar vertíð-
ir, hjá reyndum formönnum, sjó-
sóknurum og aflamönnum. Meðal
þeirra er Snorri reri hjá í Herdís-
arvík, var Guðmundur Jónsson,
bóndi í Stóra Nýjabæ Krísuvíkur-
hverfi. Var Guðmundur síðar
tengdafaðir Snorra. Einnig reri
Snorri nokkrar vetrarvertíðir úr
Selvogi, en á sumrin vann hann
oftast við landbúskap, ýmist
heima eða heiman. Arið 1930
flytja þau Vilhjálmur og Hólm-
fríður á Vogsósum búferlum til
Reykjavíkur. Fluttist Snorri sonur
þeirra þangað með þeim, og fór
hann þá að stunda sjó, bæði á
togurum og línuveiðurum. Einnig
fór hann að læra múrverk hjá
Ásmundi bróður sínum. Þann 25.
nóvember 1933 giftist Snorri Sól-
björgu Guðmundsdóttur frá Stóra
Nýjabæ. Var hún dóttir hjónanna
þar, Guðmundar Jónssonar og
Kristínar Bjarnadóttur. Fyrsta
búskaparár sitt bjuggu þau Snorri
og Sólbjörg á Vogsósum, en þá bjó
þar einnig Snorri Þórarinsson, og
voru þeir nafnar systkinasynir.
Þaðan flytja þau til Reykjavíkur,
og búa þar í nokkur ár. 1939 réðist
Snorri suður í Njarðvíkur til
Magnúsar Ólafssonar, útvegs-
bónda í Höskuldarkoti. Var Snorri
við útgerð hans ýmist í landi eða á
sjónum. Á þeim árum voru fá hús
þar í hverfi og vöntun á mörgu,
sem nú þykir sjálfsagt og nauð-
synlegt. Snorri vildi samt setjast
þar að, og fór að byggja íbúðarhús
handa fjölskyldu sinni á hæðinni
spölkorn fyrir utan Þórukot.
Nefndi hann hús sitt Ás, er fékk
Minning:
Svava Þuríður
Stefánsdóttir
Sumri hallar, haustar að, enn
sem fyrr og þannig er það með
mannlífið, það haustar að, þá er
aldurinn færist yfir. Sumum
auðnast að lifa langan dag, aðrir
falla á æskuskeiði.
Svava Þuríður Stefánsdottir
lifði alllangan dag og öðlaðist
margþætta lífsreynslu. Það skipt-
ust á skin og skúrir í hennar lífi
eins og flestra annarra.
Svava lést hinn 5. ágúst s.l. eftir
stutta legu og að ósk hennar
sjálfrar fór útförin fram í kyrr-
þey-
Svava var fædd 30. september
1907 í Reykjavík. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ólína Þórey
Ólafsdóttir og Stefán Jónsson og
voru þau lengst af búsett í Reykja-
vík. Svava missti móður sína
sautján ára og var það henni
mikið áfall enda var samband
þeirra óvenju elskulegt. Faðir
hennar náði aftur á móti háum
aldri.
Fyrri eiginmaður Svövu var
Björn M. Olsen. Þau eignuðust
eina dóttur, Helgu, sem nú er gift
kona og á fjögur efnileg börn.
Björn M. Ölsen var annar af
tveimur stofnendum fyrirtækisins
Stálhúsgögn, sem hann rak í
nokkur ár.
Hinn 24. apríl 1944 giftist Svava
öðru sinni, Steingrími Þorsteins-
syni, ættuðum frá Stórugröf í
Skagafirði. Segja má að það hafi
verið henni mikið lífslán að bind-
ast svo traustum og ágætum
manni.
Steingrímur hefur lengst af
starfað við gleriðju. Hann rekur
nú sitt fyrirtæki Glerverk að
Flókagötu 47, er hann stofnaði
árið 1966.
Steingrímur biður að þess sé
getið að eiginkona hans hafi verið
honum ómetanlegur og góður ráð-
gjafi, þegar hann stóð í öllum
byggingarframkvæmdum. En alls
byggði hann þrjár íbúðir fyrir þau
og höfnuðu þau að lokum á Flóka-
götu 47.
Svava og Steingrímur áttu ekki
börn saman, en tóku kjörbarn,
Ingibjörgu Birnu, og er hún nú
uppkomin og efnileg stúlka.
Samlíf þeirra hjóna var um
margt til fyrirmyndar. Þau voru
samtaka i því að byggja upp
óvenju fallegt heimili og lifðu af
mikilli hagsýni, enda vel efnum
búin. Bæði voru þau gestrisin og
elskuleg í viðmóti og skemmtileg
heim að sækja. Nú þegar, vinur
minn Steingrímur hefur misst
sína elskulegu eiginkonu, votta ég
honum og dóttur hans, Helgu
dóttur Svövu, og öðru nánasta
fólki einlæga samúð.
Gfsli Guðmundsson
síðar heitið Þórustígur 15. í þetta
hús flutti hann með fjölskyldu
sina 1942, og þar bjuggu þau hjón
meðan bæði lifðu. Sólbjörg kona
Snorra lést þann 28. september
1966.
Á árunum fram til 1950 vann
Snorri meira og minna hjá þeim
Magnúsi í Höskuldarkoti, og
Karvel Ögmundssyni útgerðarm.
og oddvita, er báðir þurftu á
góðum og traustum verkmanni að
halda, bæði við útveginn og bygg-
ingarframkvæmdir.
Árið 1950 fékk Snorri meistara-
réttindi í sínu múrarafagi. Upp
frá því vann hann að mestu
sjálfstætt við ýmsar bygingar á
Suðurnesjum. Meðal annars vann
hann við byggingu félagsheimilis-
ins Stapa. Einnig sá Snorri um
múrvinnu á steypukerjum við
byggingu landshafnar Njarðvíkur.
Á árunum 1964 til 1971 vann
Snorri hjá skipasmíðastöð Njarð-
víkur. Þar var mikið um bygging-
arframkvæmdir af ýmsu tagi.
Síðus.tu starfsárin, frá 1971 til
1978, vann Snorri hjá varnarliðinu
á Keflavíkurflugvelli.
Snemma á þeim árum veiktist
Snorri af þeim sjúkdómi, er hann
átti meira og minna við að stríða
upp frá því, og varð hann þess
vegna að hætta störfum þar í
nóvember á s.l. ári. Eftir að Snorri
missti konu sína bjó hann áfram í
húsi þeirra. Átti Guðmundur son-
ur hans sitt heimili með honum
þar. Síðustu árin er Snorri átti
mjög við veikindi að stríða, var
hann langtímum hjá Önnu Hall-
dóru dóttur sinni, og Hreiðari
manni hennar að Kirkjugerði 7, í
Vogum Vl.strönd. Voru þau hjón
ásamt börnum sínum Snorra mik-
il vinarstoð og velunnarar í veik-
indum hans.
Þau Sólbjörg og Snorri eignuð-
ust sex börn. Elsta barnið þeirra
Krístín lést, er hún var 34 ára
gömul, árið 1937. Hún var gift
Eyjólfi Vilmundarsyni, og áttu
þau tvö börn. Hin börnin eru
Guðmundur, búsettur á heimili
foreldra sinna Þórustíg 15, Hólm-
fríður, búsett á Holtsgötu 1, Y-Nj.,
börn hennar eru þrjú, og búa þau
hjá henni, Vilhjálmur Heiðar
búsettur í Keflavík, kona hans er
Anna Þorbergsdóttir og eiga þau
tvö börn, Anna Halldóra býr í
Kirkjugerði 7, Vogum Vl.strönd,
maður hennar er Hreiðar Guð-
mundsson, eiga þau tvö börn á lífi.
Yngsta barnið Sólveig er búsett að
Brekastíg 7A, Vestmannaeyjum.
Hún er gift Jóni Guðmundssyni,
eiga þau eitt barn.
Um Snorra H. Vilhjálmsson er
það að segja, og er þá mælt fyrir
munn þeirra, sem kynntust hon-
um, áttu samleið og samveru-
stundir í félagi við hann. Snorri
var stór og karlmannlegur maður,
prúðmenni í framgöngu, hógvær
og hlédrægur, traustur og tilþrifa-
mikill kraftamaður, og kappsamur
dugnaðarmaður við allt sem hann
gerði til sjós og lands. Snorri var
trygglyndur, glaður í vina hópi og
skemmtilegur við að ræða. Hann
átti sína fáu en tryggu félaga.
Snorri H. Vilhjálmsson var af
gamla skólanum, sem kallað er,
samviskusamur og vildi skila sínu
vel og vandlega, til þeirra er hann
vann hjá. Eins vildi Snorri standa
í skilum með það sem honum bar
að borga. Eru mér í fersku minni
viðskipti við hann í nokkur ár, er
ég átti að innheimta brunabóta-
gjöld hjá honum. Það var föst
regla á hverju ári strax og Snorri
hafði fengið innheimtuseðilinn, þá
kom hann með félögum sínum er
voru sama sinnis og hann, til að
greiða gjöldin. Þetta voru fáir
fátækir menn í sérflokki.
Nú er Snorri horfinn úr okkar
heimi en minningarnar lifa um
mætan sómamann. Blessuð sé
minning Snorra Hólm Vilhjálms-
sonar. Afkomendum Snorra og
venslafólki sendi ég samúðar og
blessunar kveðjur.
Guðmundur A. Finnbogason.
Óttaslegin,
vannærð
og landlaus!
h
Munið söf nunarbaukana. Eða gíró 46000
Aöstoó íslendinga vió flóttamenn
í suó-austur Asíu RAUÐI KROSS ISLANDS
26.ágúst -9.september 1979 hjálparstofnun kirkjunnar