Morgunblaðið - 22.09.1979, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. SEPTEMBER 1979
Guðmundur J. Sigurðsson
fráHœlavík —Minning
Fæddur 12. maí 1929.
Dáinn 13. sept. 1979.
„Svakaleg væluskjóða er þetta,
við skulum láta hann í tunnu og
henda honum í sjóinn."
Og óvitarnir stungu væluskjóð-
unni í tunnu og veltu henni áleiðis
niður að sjó vestur við slipp. En
skyndilega kom fullorðinn maður
aðvífandi og batt enda á þetta
tiltæki. Gummi frændi hafði kom-
ið til hjálpar; ekki í fyrsta skipti,
og langt í frá það síðasta.
Uppburðalítill en þó ýtinn lætur
sveitadrengurinn þess getið við
Gumma frænda í Keflavík að
örðugt sé að fá hentugt efni til
bogasmíða í uppsveitum Arnes-
sýslu. Frændi tekur vel á öllu, og
skömmu síðar á Guðni litli í
Hólabrekku tvo úrvals boga sem
bera langt af öðrum slíkum tólum
í nágrenninu.
Auralaus menntaskólapiltur á
ævinlega vísa gistingu í herbergi
Gumma frænda þegar hann legg-
ur leið sína suður með sjó þegar
menntaskólanemar fara til höfuð-
borgarinnar í þjóðleikhúsfrí. Þeir
vaka fram eftir og spjalla saman.
Gummi talar við unglinginn sem
væru þeir jafnaldrar og virðist
eiga einstaklega gott með að taka
þátt í áhugamálum hans, hlýðir á
langar frásagnir af skólalífinu,
hlær að öllum sögunum um stór-
skrýtna kennara og nefnir ekki
einu orði að hann þurfi að fara í
vinnu í rauðabítið morguninn
t
Eiginmaöur minn,
ALFRED ÓSKARSSON,
varöatjóri,
Skógarlundi 2, Garóabæ
lézt í Borgarsjúkrahúsinu aö morgni 20. september.
Fyrir mína hönd, barna okkar og annarra vandamanna
Oddný S. Gaatsdóttir.
t
Bróöir minn,
GUOSTEINN JÓNSSON,
(áóur fyrr til heimilis í Kalmannstungu)
andaöist í Landspítalanum 20. sept. s.l. Útför hans veröur auglýst
síöar.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurjón Jónsson.
t
Eiginmaöur minn og faðir okkar,
HARALDUR S. GUOMUNDSSON,
stórkaupmaður, Spítalastíg 8,
lést að heimili sínu aöfararnótt 20. þ.m.
Sigurbjörg Bjarnadóttir
og börn.
t
Eiginmaöur minn
BJÖRN L. JÓNSSON,
lasknir, Bólstaóarhlíö 29
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 24. september
n.k. kl. 13:30.
Halldóra Guömundsdóttir.
t
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúö og
vináttu viö andlát og jarðarför móöur minnar og tengdamóöur,
MARÍU HALLDÓRSDÓTTUR,
Vogalandi 7, fré Stíghúsi Eyrarbakka.
Krístín Ottósdóttir,
Haukur borsteinsson.
t Þökkum innilega auösýnda samúö jaröarför og hlýhug viö andlát og
SIGMUNDAR SIGMUNDSSONAR
fyrrv. skipstjóra,
Drápuhlíð 35
Ragnheiöur Evertsdóttir,
Guðrún Alda Sigmundsdóttir, Rakel Sigríður Gísladóttir,
Arngrímur Sigurjónsson, Magnea S. Siguröardóttir,
Sigmundur örn Arngrímsson, Jón Sigurðsson,
Baldur Már Arngrímsson. Sigurður Sigurðsson,
Haraldur Arngrímsson, og barnabörn. Óskar Evertsson
eftir. í lok þessara kynnisheim-
sókna dregur Gummi ævinlega
upp veskið og „lánar“ frænda
sínum nokkra fjárupphæð.
Ungur námsmaður fer að vinna
suður í Keflavík, hann leggur oft
leið sína á Kirkjuveginn í kvöld-
heimsóknir, og í húsnæðishraki
fær hann inni í kjallaranum hjá
Gumma frænda. Frá þeim tíma á
hann margar skemmtilegar minn-
ingar: þeir lásu sömu bækurnar
frændurnir, spiluðu og tefldu og
skiptust á misjafnlega illa ortum
kersknisvísum. í glöðum hópi var
Gummi ævinlega hrókur alls fagn-
aðar og virtist alls staðar eiga
jafnvel heima: af ærslafullum
gáska tók hann þátt í ungæðisleg-
um uppátækjum námsmannsins
og kunningja hans; af íhygli og
alvöru ræddi hann þjóðleg fræði
og skáldskap við roskna og ráð-
setta gesti, og þurfti ekki að fletta
upp í bókum til þess að geta vitnað
í kvæði góðskáldanna; hann tók
lagið með vinum sínum á öllum
aldri, og skringifrásagnir hans af
mönnum og málefnum sýndu
næma athyglisgáfu og einstaka
skopvísi. Hann sagði frá á þann
hátt að ljóst var að þar fór góður
fulltrúi íslenskrar frásagnarhefð-
ar — að einu atriði undanskildu: í
sögum hans var aldri minnsti
vottur rætni eða illkvittni.
Slíkar eru æskuminningar mín-
ar um Gumma frænda. Hann var
hjálparhella, vinur og félagi.
Eftir að ég kvæntist var Gummi
jafnan kærkominn gestur á heim-
ili okkar Lilju. Honum fylgdi
ævinlega hressandi andblær og líf.
Börnin sýndu honum gull sín og
reyndu að klifrast upp í fang hans
— og fengu góðar viðtökur. Hann
var einmitt staddur hjá okkur
nóttina sem hann kenndi fyrst
sjúkdómsins sem dró hann um
síðir til dauða. Dapur í huga fylgdi
ég honum í sjúkrabílnum upp á
spitala. En dapurleiki var frænda
mínum fjarlægur og þessi sjúkra-
lega, einkum móttökurnar á spít-
alanum, hafa oftsinnis orðið hon-
um tilefni gamansagna og hláturs:
„Manstu þegar allar hjúkrunar-
konurnar komu í röð og kynntu sig
fyrir mér og buðu mig velkominn,
og vonandi stæði ég sem lengst
við?“
í fyrrasumar þegar við keyptum
íbúðina okkar sem þarfnaðist
lagfæringar reyndist Gummi okk-
ur betri en enginn. Eldhúsinnrétt-
ing, svalahandrið og ótalmargt
annað ber listrænu handbragði
hans vitni. Enn jókst þakkar-
skuldin, og verður víst bið á að
hún verði greidd.
Það mætti fara mörgum orðum
um mannkosti Gumma og fjöl-
þætta hæfileika, en það yrði ein-
ungis fátæklegt hjál og honum lítt
að skapi. Ég hygg að fátt lýsi
honum betur en hvernig Lilja bar
mér fregnina um andlát hans.
„Gummi frændi er dáinn," sagði
hún. Hún sagði ekki frændi
„þinn“. Nei, hann var henni
frændi jafnt og mér.
Þessari fátæklegu lýsingu á því
hver vinur Gummi frændi reynd-
ist mér og mínum fylgir kveðja
okkar Lilju og þakklæti. Við vott-
um vandamönnum og vinum
Gumma heitins dýpstu samúð
okkar; við söknum hans öll, en
fjölmargar bjartar minningar
munu hjálpa til að sefa sárasta
söknuðinn.
Guðni Kolbeinsson
Guöbjörg Jónsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 25. mai 1878
Dáin 5. sept. 1979
Guðbjörg Jónsdóttir sem skilar
nú rúmri öld að baki sér eða
hundrað og einu ári var fædd að
Dagverðareyri í Skorradal, dóttir
hjónanna Sigríðar Snorradóttur
og Jóns Pálssonar er lengi bjuggu
að Brennu í Lundarreykjadal.
Meðal barna þeirra og systkina
Guðbjargar voru Kristín er gift
var Þorkeli Péturssyni Litla-Botni
í Borgarfirði; Sólveig kona Sigurð-
ar Sigurðssonar að Sóra-Lamb-
haga Borgarfirði; Böðvar í Brennu
í Lundarreykjadal en kona hans
var frá Gullberastöðum og kynnt-
ist ég honum er hann stóð yfir
líkbörum konu sinnar; það var
raunaleg stund. Svo var það Guð-
mundur sem lengi var teiknikenn-
arinn minn við Miðbæjarbarna-
skólann í Reykjavík og líkaði mér
mjög vel við hann. Sigríður móðir
Guðbjargar var annáluð hann-
yrðakona og sem dæmi má nefna
að hún vann árlega dúk í klæðnað
Þórðar Sveinbjörnssonar yfirdóm-
ara að Nesi við Seltjörn. Þar hefur
hún vafalaust notið þess hve
vandvirk hún var.
Guðbjörg giftist 15. júlí árið
1905 Guðmundi Brynjólfssyni frá
Sóleyjarbakka í Hrunamanna-
hreppi er var fæddur 3. apríl árið
1867, miklum myndar- og dugnað-
armanni er lærði trésmíðar og
lauk námi við smíði Stóru Núps-
kirkju í Gnúpverjahreppi. Fyrst
eftir brúðkaupið bjuggu þau í
Reykjavík en fluttu svo að Meium
á Kjalarnesi og bjuggu þar í
nokkur ár og oft sagði Guðbjörg
að aldrei hefði hún í öllum sínum
búskap fengið meiri eða betri
kartöfluuppskeru en þegar hún
bjó á Melum og ræktaði kartöflur
við Útkotslækinn.
Arið 1911 fluttust þau svo að
Litla-Sandi á Hvalfjarðarströnd
og bjuggu þar í 10 ár. En árið 1921
keyptu þau Miðdal í Kjós og upp
frá því var það heimili þeirra en
Guðmundur andaðist árið 1949 og
hafði þá unnið langan og strangan
vinnudag og séð afrakstur vinnu
sinnar í blómlegu búi.
Þessum sæmdarhjónum varð
átta barna auðið og eru þau:
Valgerður í Hvammi sem lengi
hefur verið vellátin ljósmóðir í
Kjósinni; Steinunn, búsett á
Blönduósi; Bergþóra í Reykjavík;
Njáll sem lengi var kennari í
Kjósinni en nú í Reykjavík; Sigur-
jón var húsasmiður í Reykjavík en
er nú látinn; Brynjólfur er stund-
aði lengi járnsmíðar í Reykjavík
og er einnig látinn; Rósa húsfreyja
í Geirshlíð í Reykholtsdal; og
Davíð, bóndi í Miðdal, en hann tók
við búi foreldra sinna og hefur
einnig verið organisti í Saurbæj-
arkirkju á Kjalarnesi í ára raðir
og hefur Guðbjörg dvalið í skjóli
þeirra hjóna, Davíðs og konu
hans, Rósu Eiríksdóttur, og notið
þess að eiga fagurt og friðsælt
ævikvöld.
Guðbjörg hlaut í vöggugjöf þá
stærstu gjöf sem okkur mannanna
börnum getur hlotnast en það er
hraustur líkami og gott hjartalag.
Henni varð svo til aldrei misdæg-
urt í rúm hundrað ár og lá aldrei
sjúkdómslegu á spítala. Hún um-
vafði börnin sín og barnabörnin
ástúð og hlýju en þau guldu í sömu
mynt þegar hún var orðin elli-
hrum og þarfnaðist hjálpar. En er
hún nálgaðist heillar aldar ævi fór
elli kerling aðeins að segja til sín
með verri heyrn og minni fótavist
en andlegri heilsu hélt hún og
þjáningarlaus var hún fram á
síðasta dag.
Guðbjörg líktist móður sinni.
Það var því ekki undarlegt hve vel
hún var verki farin og mikil
hannyrðakona. En það kom enn
betur í ljós eftir að hún hætti að
standa fyrir heimili. Níræð að
aldri lét hún kaupa fyrir sig
nýtísku saumavél. En hún
saumaði alltaf mikið og það var
gaman að heimsækja þessa há-
öldruðu konu og finna hlýjuna og
góðvildina er hún bar til allra og
láta hana sýna sér eitt og annað
sem hún bar til allra og láta hana
sýna sér eitt og annað sem hún
var að sauma á börnin og ungling-
ana í fjölskyldunni og alltaf fylgdi
hún þeim aldaranda sem var
ríkjandi á hverjum tíma. Þá voru
prjónaflíkurnar ekki síðri, því að
jafnframt hinni gömlu hefð flétt-
aðist nútíma tækni inn í.
Svo sannarlega hefur Guðbjörg
lifað tímana tvenna. Hún var
fædd og alin upp í gamalli bað-
stofu við hlóðaeld og kolaljós. En á
eitthundrað ára ævi hafa breyt-
ingarnar orðið svo miklar að
jaðrar við ævintýri. Blessuð sé
minning hennar.
Við hjónin vottum öllum ástvin-
um hennar vinarhug.
Hulda Pétursdóttir
Útkoti
Kjalarnesi
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast f
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
Kveðia:
Arnór Sigurjónsson
Nú hefur vinur minn Arnór
Sigurjónsson á Mýrum í Horna-
firði kvatt þennan heim ungur að
árum. Það má ekki minna vera en
að ég minnist hans með örfáum
línum. Þeir deyja ungir sem guð-
irnir elska. Svo var einnig með
hann. Hann dó á Landspítalanum
15. þessa mánaðar. Arnór var
fyrirmyndar ungur bóndi. Hörku-
duglegur og vinnugefinn og út-
sjónarsamur. Hans ævistarf var
að rækta jörðina, enda var hann
mesti bóndinn í Austur-Skafta-
fellssýslu þó ungur væri að árum.
Hann var góður drengur í þess
orðs fyllstu merkingu. Hann átti
góða konu er stóð við hlið hans
eins og klettur. Áttu þau fallegt
heimili ásamt stórri jörð er þau
voru búin að rækta. Já, enginn
ræður sínum næturstað. Ég votta
foreldrum hans og ættingjum
samúð mína.
Blessuð sé minning hans.
Jóhann Þórólfsson.