Morgunblaðið - 29.03.1980, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. MARZ 1980
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö minningarat-
höfn
VALOIMARS Þ. ÖSSURARSONAR,
frá ísafiröi.
Ásdís Guömundsdóttir,
Össur Pétur, Guömundur,
Jón Smári, Auöunn Bragi.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö minningarat-
höfn
ÓLAFS S. ÖSSURARSONAR,
frá ísafirði.
Hjördís Óskarsdóttir,
Jón Rósman, Magnea,
Hafsteinn Ómar, Anna,
Margrét og barnabörn.
+
Viö þökkum auösýnda samúö og hlýhug viö fráfall eiginmanns
míns og fööur,
DANÍELS STEFÁNS JÓHANNSSONAR,
ísafiröi.
Lára M. Lárusdöttir,
synir og vandamenn.
+
Viö þökkum ykkur öllum hjartanlega sem heiöruöuö minningu
ÓLAFS ÖSSURARSONAR og VALDIMARS ÖSSURARSONAR,
veittu okkur samúö og veittu okkur styrk.
Guöbjörg Hermannsdóttir
og systkini hinna látnu.
+
Innilegar þakkir færum viö þeim sem vottuöu okkur samúö viö
andlát og útför
GUNNARS ÞORBJÖRNSSONAR,
Birkihvammi 21.
Sigríöur Þóröardóttir,
börn, tengdasynir og barnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur okkar og afa,
STEFÁNS EINARSSONAR,
Samtúni 2.
Kristín Asgeirsdóttir,
Einar Stefánsson,
Soffía Stefánsdóttir Carlander,
Ólafur Stefánsson og
barnabörn.
+ Dóttir okkar, móðir, systir og mágkona.
SIGRÍOUR ERLA JENSDOTTIR,
Sogavegi 94,
lést 22 b.m. Jarðsett veröur frá Fossvogskirkju manudaginn 31.
marz kl. 10.30.
Jens R. Pálsson, Kristín Eiríksdóttir,
Jens R. Kane, Orri F. Indriöason,
Péll R. Jensson, Eiríkur B. Jensson,
Friögeróur Jensdóttir, Böövar Baldursson,
Anna B. Jensdóttir,
+
Eiginmaöur minn, faðir okkar og tengdafaöir,
SVAVAR HERMANNSSON,
efnaverkfræöingur,
lést þ. 28. þ.m.
Ursula Hermannsson, Robert A. Foster,
Sólveig Svavarsdóttir Foster,
Bernhard Svavarsson.
Hafliði Guðmunds-
son í Búð — Minning
Fæddur 30. september 1886.
Dáinn 18. mars 1980.
Hafliði í Búð. Maður sá sem bar
þetta nafn og kenndur var við
þennan stað var mörgum kunnur,
en þó auðvitað mest Sunnlending-
um. Hann lifði langa ævi og
merka. Er því að vonum sjónar-
sviptir að honum, þegar hann
hefur kvatt okkur í hinsta sinn.
Hann var orðinn elsti íbúi Djúpár-
hrepps og hafði séð á bak öllum
jafnöldrum sínum. Þannig er ellin:
hún einangrar menn. Þeir standa
að lokum eftir sem einstæð tré. Að
vísu var Hafliði furðu samstiga
samtíð sinni allt til hins síðasta.
Hann eltist vel, alveg óvenju vel.
Hann varð að vísu tiltölulega
snemma fullorðinslegur í útliti, en
hélt því síðan til æviloka svo að
eftirtalanlegt var.
Hafliði í Búð var fæddur þar
hinn 30. september 1886. Voru
foreldrar hans Sigríður Ólafsdótt-
ir og Guðmundur Runólfsson.
Hafliði gekk í barnaskóla í
Þykkvabæ nokkra vetur, en þar
var skóli snemma settur á fót —
eða þegar árið 1892. Er það merk
saga, að þyrfti að gera betri skil
en gerð hafa verið. Að vísu birti ég
smáþátt um skólann í Þykkvabæ í
blaði fyrir nokkrum árum. Hafliði
naut ekki annarrar skólagöngu
undir lífið en hér hefur verið á
minnst. En vitanlega veittist hon-
um mikil þjálfun bóklega séð í
margháttuðum störfum fyrir sveit
sína og sýslu.
Hér verður ekki mikil grein gerð
fyrir tiltölulega skömmum tíma
— í íslendingaþætti Tímans, sem
ég ætla þessa grein, og í Heima er
bezt. Þar segir hann frá mörgu
sem á dagana dreif — og hann
sagði vel frá. Ég þurfti lítið annað
að gera en að hlusta á hann og
skrifa, enda heitir viðtalið: Hlust-
að á Hafliða í Búð. Ég minntist
áðan á íslendingaþætti, fylgirit
Tímans. Hafliði hélt riti þessu
saman frá upphafi og lét binda
inn. Hann var fróðleiksunnandi
frá fyrstu tíð, las mikið og fylgdist
vel með þjóðmálum. Ég hef oft
gripið bók til lestrar úr bókaskáp
Hafliða, er ég leit inn í Búð. Og
nokkrar hef ég bundið fyrir hann,
nú síðast ritið Goðastein frá
upphafi. Þá bað Hafliði mig að
raða bókunum í skáp sinn, er hann
fluttist í nýja íbúðarhúsið úr því
gamla fyrir fáum árum. Mér þótti
vænt um að vera beðinn um þetta
lítilræði.
Nú við leiðarlok er það fyrst og
fremst þökkin sem mér er efst í
huga. Öll þau ár, sem ég stundaði
kennslu í Þykkvabæ var Hafliði
mér innan handar á margan hátt.
Hann fól mér á hendur nokkur
störf, er hann hafði sjálfur sinnt
um árabil. Hafliði vissi að
kennarastarfið er vandasamt og
oft vanþakklátt, hann hafði um
skeið gengt því á heimaslóðum.
Hann var lengi í skólanefnd og
átti góðan hlut að því að
skólastjórabústaður var reistur,
sem ég sat fyrstur manna, og
fullgerður var 1964. Hafliði var
áhrifamaður hinn mesti í Þykkva-
bæ um sína daga og trúnaðar-
maður íbúa staðarins inn á við og
út á við. Hann var lengi í
hreppsnefnd. Og í sýslunefnd
Rangárvallasýslu sat hann í þrjá
áratugi, og var áttræður er eftir-
maður hans og frændi. Sigurbjart-
ur í Hávarðarkoti, tók við starf-
inu. Hafliði hverfur síðastur
þeirra sýslunefndarmanna, er
hann hóf störf með árið 1936,
þegar Djúpárhreppur varð til við
klofning úr Asahreppi.
Ein er sú framkvæmd tengd
framtíð Þykkvabæjar, er Hafliði
stóð að og gerð verða hér lítillega
skil, en hefur víða verið getið á
prenti að vonum. Þetta er þegar
gerð var fyrirhleðslan í Djúpós
sumarið 1923. Segja má að verk
þetta hafi bjargað Þykkvabænum
frá algjörri eyðingu af völdum
+
Útför bróöur okkar,
ERLINGS KRISTJÁNSSONAR,
sem andaöist 16. marz, fór fram aö Lágafelli Mosfellssveit 25.
marz síðastliðinn.
Innilegt þakklæti sendum viö hjúkrunar- og starfsfólki Reykjalund-
ar, fyrir hina miklu hjúkrun í veikindum hans.
Systkini hins látna.
Hjartkær sonur okkar,
BALDUR BALDURSSON,
Torfufelli 24,
er látinn.
Magnea Jónsdóttír,
Baldur Guðmundsson.
+
Maöurinn minn,
SIGURJÓN SIGURÐSSON,
Bólstaöarhlíö 40,
andaöist miövikudaginn 26. marz að Hátúni 10B.
María Pétursdóttir.
+
Innilegar þakkir færum viö þeim sem vottuöu okkur samúö við
andlát og útför,
GUNNARS ÞORBJÖRNSSONAR,
Bírkíhvammi 21.
Sigríöur Þóröardóttir,
börn, tengdasynir og barnabörn.
vatnagangs. Var svo komið áður
að ekki var fært milli bæja nema
eftir svokölluðum göngugörðum,
er enn sér aðeins merki eftir, og
hlaðnir voru af miklum dugnaði.
Kýr varð að sundleggja þegar þær
voru reknar í haga. Hey varð ekki
þurrkað nema á hæstu hávöðum.
En fáttt er svo með öllu illt:
Silungur veiddist í álum skammt
frá túnjaðri. Þetta er hér sett til
að greinilegt megi verða þeim er
lesa þessa grein, hversu vatna-
gangurinn var ætilegur. Auðvitað
var ekki Hafliði einn um þessa
bráðnauðsynlegu framkvæmd.
Hlutverk hans var að fá styrk
stjórnvalda til verksins og safna
saman kröftum manna heima
fyrir. Hann var foringinn. Þetta
gerðist ekki átakalaust, því að
Hafliði átti sér andróðursmenn og
öfundar, eins og reyndar flestir
þeir er framfarasporin stíga. Það
efldi hann hins vegar aðeins til
átaka.
Kirkjan átti sér hauk í horni
þar sem Hafliði var. Hann stóð
fyrir því að kirkja var reist í
Þykkvabæ árið 1914. Það kirkju-
hús er að vísu horfið, vék fyrir
kirkjunni sem nú er komin í
staðinn. Frá alda öðli höfðu Þykk-
bæingar þurft að sækja kirkju í
Háfi, alllanga og örðuga leið,
einkum að vetrarlagi. Kunnu
margir aldnir Þykkbæingar
hrakningasögur frá kirkjuferðum
að Háfi. Hafliði varð meðhjálpari
í kirkjunni nýju í Þykkvabænum,
og hann gerði það ekki endasleppt
þar. Hann mun hafa klætt sjö
presta þar í skrúða, lengst sr.
Svein Ögmundsson er þjónaði
kallinu í tæplega hálfa öld og lést
sl. haust. Minntist ég hans þá í riti
þessu.
Síðast kom Hafliði fram sem
meðhjálpari í Hábæjarkirkju hinn
24. febrúar sl. og las út- og
inngöngubæn. Var þessari guðs-
þjónustu útvarpað. Þá heyrði ég
rödd hans í hinsta sinn, að vísu
nokkuð veika orðna, en vel skiljan-
lega. Þrem vikum síðar er hann
liðið lík í sjúkrahúsi í Reykjavík.
Hann hafði fullnað skeiðið.
Hugmynd þeirri skaut upp í
huga mínum fyrir ári, en þá átti
ég heima í Þykkvabæ, að fá
Hafliða til viðræðu í sjónvarps-
þáttinn alkunna Maður er nefnd-
ur. Virtist sjónvarpið fyrir sitt
leyti hafa áhuga á þessu, en
Hafliði tregur til. Þó er ég ekki
viss um, að hann hefði neitað mér,
ef á hefði þurft að herða. En þá
kom það til að mér var ekki ætluð
lengri dvöl á staðnum að því sinni,
og ekkert varð úr þessu. Hefði
verið gaman að eiga á filmu um
alla framtíð lýsingar Hafliða á
ýmsu er Þykkvabæinn varðar.
Ætlunin var að koma víða við,
skyggnast um af ýmsum sjónar-
hólum í þorpinu og utan þess. Þá
hefði Djúpós ekki orðið útundan á
yfirferð okkar. En til hvers að
þylja þetta, sem aldrei varð úr?
Hér við leiðarlok Hafliða get ég
ekki látið hjá líða að geta þeirrar
konu, er fylgdi honum lífsveginn í
meira en hálfa öld. Hún hét
Guðrún Daníelsdóttir og var frá
Guttormshaga í Holtum, föður-
systir Guðmundar Daníelssonar
rithöfundar. Hún lést skömmu
fyrir jólin 1971, á öðru árinu yfir
áttrætt. Öndvegiskona. Hennar
minntist ég í íslendinga. Þáttum,
bæði er hún varð áttræð og við
útför hennar. Þar sagði ég m.a.: