Morgunblaðið - 10.08.1980, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. ÁGÚST 1980
Júoviumlilaíiíít á gönguleiðumHornstranda
Texti: Fríöa Proppé Myndir: Greinarhöfundur og Matthías G. Pétursson
Sú trú fylgir dysnum, að ef
ferðamenn hundsa að bæta steini í
dysinn muni þeim ekki farnast vel
á leið sinni. Nokkru fleiri en 17
steinar bættust nú í Atladys, því
sumir töldu sér ekki veita af að
treysta velgengnina.
Frá Atlaskarði var útsýni gott
yfir Hlöðuvík, en þó nokkuð mist-
ur var úti fyrir og andkalt, en það
kom sér aðeins vel fyrir göngu-
móða. Gönguleiðin upp í Atla-
skarð er vel vörðuð. Úr Atlaskarði
var gengið sem leið lá á hjalla í
miðjum brattanum yfir að Skála-
kambi. Þessi leið er mjög grýtt og
reyndist erfið yfirferðar, en til að
tapa ekki mikilli hæð og þurfa að
klöngrast upp á við á ný, valdi
hópurinn að fara frekar hægar
yfir í stórgrýtisurðinni. Snjó-
frá því að vera kærkomnir gestir á
þessu yfirráðasvæði hans.
Skálakamburinn
erfiður
Er hópurinn hafði hvílst nokkra
stund, — en margir höfðu á orði
að gangan þennan dag hefði verið
með því erfiðasta sem þeir þekktu,
— var haldið niður Skálakambinn.
Mjög bratt einstigi er þar niður og
urð mikil. Ekki mátti mikið út af
bera til að mönnum skrikaði fótur
og hefði þá ekki þurft að spyrja að
leikslokum, því þverhnípt er niður
á jafnsléttu. Tekið var föstum
tökum í hendur þeirra yngstu, en
þeir höfðu staðið sig manna bezt í
ferðinni og voru yfirleitt fyrstir í
. Æj?>, I pg mf \ >. 1
Jgm '1
Snjóskaflarnir gáfu égaata hvíld frá klettum og klungri. Á myndinni eru, talió frá vinstri: Hrafnhildur Samúelsdóttir, Hnífsdal, Guörún Jóhannsdóttir, Akranesi, Sigríöur Jósepsdóttir,
Hnífsdal, Hulda Stefánsdóttir, Mosfellssveit, þá Jósep Vernharösson Hnífsdal, en hann var fararstjofi í ferðinni. Fyrir framan Jósep stendur Vernharöur sonur hans t.h. og Ásbjörn
Sigurösson, Mosfellssveit, þá Samúel Guömundsson, Akranesi, Jóhann bróöir hans, síöan Siguröur Valur Ásbjörnsson, Mosfellssveit, Þórgunnur Stefánsdóttir, Akranesi og loks
Svana Samúelsdóttir, Reykjavík. Á myndina vantar hjónin Stefán Teitsson og Fríðu Lárusdóttir og Guömund Samúelsson öll frá Akranesi, einnig Matthías Pótursson, Garöabæ, og
greinarhöfund.
Ekki vard öllum
svefnsamt í Hlöðuvík
Þar var frá horfið í lok fyrsta
hluta ferðalýsingarinnar í Mbl. í
gær, er menn vöknuðu endurnærð-
ir að morgni mánudags í tjöldum
sínum að Höfn í Hornvík eftir
góða hvíld um nóttina. Er menn
höfðu teygt úr stirðum fótleggjum
og áttað sig á tilverunni var
árbítur snæddur, en matvæli voru
af skornum skammti þennan
hluta ferðarinnar, því reynt hafði
verið að hafa byrðar sem léttast-
ar. Farangri var síðan pakkað
saman og nokkuð jafnað milli
bakpoka að fenginni reynslu um
burðarþol og getu hvers og eins
daginn áður og síðan haldið af
stað, og var þá klukkan farin að
halla í tólfta tímann. Veðrið var
eins og bezt verður á kosið, sólskin
og blíða, en þó andvari, sem kom
sér vel á göngunni.
Gengið var frá Höfn út með
sitthvað
dularfullt
á f erli
Hafnarnesi og fram hjá Trölla-
kambi. Nokkuð erfið gönguleið er
þar, klettar og klungur, en gamalt
einstigi er þarna, sem notað var af
byggjendum Hornstranda áður
fyrri, og auðveldaði það göngu-
mönnum ferðina. Þarna, sem og
annars staðar í ferðinni kom sér
vel að vera vel skóaður og reynd-
ust vatnsheldir skór með þykkum
botnum ferðamönnum bezt. Þeir
sem reyndu að klæðast venju-
legum strigaskóm sátu yfirleitt
nokkurn tíma að kvöldi við að
telja vatnsblöðrur og gera að
sárum á fótum sér.
Bætt í
Atladys
Er komið var fyrir Tröllakamb
tók Rekavíkin við. Reki er mikill á
fjörum Hornstranda og því auð-
skilið að fleiri en ein vík beri þetta
heiti. Þær eru a.m.k. tvær og ber
þessi, til aðgreiningar, heitið
Rekavík bak Höfn. Haldið var á
brattann upp úr Rekavík og stefnt
í Atlaskarð. Nokkuð er þetta erfið,
a.m.k. vel brött, gönguleið, en hún
er vörðuð og því gott að rata
auðveldustu leiðina. Er náð var
hæsta punkti í Atlaskarði var
stöðvað við svonefndan Atladys.
skaflar voru þarna nokkrir og að
sögn fararstjóra leysir snjó aldrei
alveg á þessum slóðum. Það gaf
kærkomna hvíld frá klettapríli og
urðartipli að komast annað veifið
á sléttan snjóskafl.
Aftur lá leiðin upp á við og nú
upp á Skálakamb og nokkuð klifur
tók við síðasta spölinn upp á
brúnina. Var þar sezt niður og
beðið þeirra síðustu, en á stundum
vildi teygjast á hópnum. Af Skála-
kambinum blasti Alfsfellið við, en
það skagar fram á milli Hlöðuvík-
ur og Kjaransvíkur. Lengst niðri í
Hlöðuvík mátti sjá skýli Slysa-
varnarfélagsins að Búðum og hin-
um megin við Skálina fjallið
Þórishorn. í efstu klettum Þóris-
horns flaug örn tignarlegu flugi og
gaf frá sér hljóð, sem þýddu
áreiðanlega, að við værum langt
niður einstigið og þess gætt að
allir fylgdust að, því mikil hætta
er á steinahruni undan fótum
manna. Ferðin niður kambinn tók
um hálfa klukkustund. Hvílst var
áður en haldið var niður hlíðina
fyrir ofan Búðir. í hlíðinni var
gengið fram á rjúpu með nokkra
unga sína og hvernig sem rjúpan
reyndi að koma ungunum í skiln-
ing um, að við værum stórhættu-
leg, höfðu þeir ekkert við okkur að
athuga og ieyfðu myndatökur og
strokur, án þess að sýna nokkuð
merki vantrausts. Rjúpumamma
varð því þeirri stundu fegnust er
við héldum okkar leið og kvöddum
og hafa áráðþægin afkvæmin
áreiðanlega fengið orð í eyra á
eftir.
Að skýlinu að Búðum komum
við um kvöldmatarleytið og var
þegar hugað að tjaldstæðum. Val