Morgunblaðið - 27.10.1981, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. OKTÓBER 1981
39
Sigmundur Bjömsson
Akureyri - Mimúng
Kvcðja
Sigmundur Björnsson, deildar-
stjóri vátryggingadeildar Kaupfé-
lags Eyfirðinga lést hinn 19. ágúst
sl., nokkuð fyrir aldur fram. At-
vikin höguðu því þannig, að ég og
fjölskylda mín, sem vorum honum
nákomin, gátum ekki verið við-
stödd útför hans. Mig langar þó
til, þó að seint sé, að minnast hans
nokkrum orðum.
Sigmundur var borinn og
barnfæddur Eyfirðingur, fæddur
hinn 13. maí 1916 á Ytra-Hóli í
Kaupangssveit. Foreldrar hans
voru Björn Sigmundsson, síðar
starfsmaður og deildarstjóri um
langan aldur hjá Kaupfélagi Ey-
firðinga, og kona hans, Guðrún
Gunnlaugsdóttir frá Bakka í
Svarfaðardal. Foreldrar Björns
voru Sigmundur Björnsson, bóndi
á Ytra-Hóli og kona hans, Frið-
dóra Guðlaugsdóttir frá Þröm í
Garðsárdal. Sigmundur eldri var
bræðrabarn við Guðnýju Guð-
mundsdóttur, sem var gift séra
Matthíasi Eggertssyni í Grímsey
og margir kannast við. Friðdóra
var af Reykjaætt í Fnjóskadal og
var systir hinna kunnu bræðra
Kristins og séra Sigtryggs Guð-
laugssona á Núpi í Dýrafirði, en
þau voru systkinabörn við Jónas
Tómasson, bóksala og tónskáld á
ísafirði.
Börn Sigmundar og Friðdóru á
Ytra-Hóli voru auk Björns, sem
lést árið 1975, Guðlaugur, land-
póstur á Akureyri, látinn, Sigur-
lína, húsfreyja á Ytra-Hóli, látin,
en á lífi eru Finnur, fyrrum lands-
bókavörður, Tryggvi, bóndi á
Ytra-Hóli, Elínrós, áður iðnverka-
kona á Akureyri, og Kristinn,
bóndi á Arnarhóli í Kaupangs-
sveit.
Guðrún kona Björns var komin
af dugmiklu hraustleikafólki úr
Svarfaðardal. Föðursystir hennar
var Lilja Sólnes, fósturmóðir Jóns
G. Sólnes, fyrrum alþingismanns,
og móðir Valgerðar Björnsdóttur,
sem gift var Hannesi Guðmunds-
syni, lækni í Reykjavík.
Þau Björn og Guðrún áttu 4
börn og var Sigmundur þeirra
elstur. Næst er Anna, gift þeim
Anna Sólveig Vil-
hjálmsdóttir - Minning
Scnn slokkna öll m;n litlu ((lediljós
ojj liT mill fjarar sem vió dauóans ós.
húmió slóra hylur mína hrá
ó herra Jesú, vertu hjá niér þá.
MJ.
Mánudaginn 3. ágúst sl. var til
hinstu hvíldar borin að Búðum í
Fáskrúðsfirði Anna Sólveig Vil-
hjálmsdóttir húsmóðir í Tungu.
Anna var fædd 27. október 1892
að Brekku í Mjóafirði, dóttir hjón-
anna Vilhjálms Hjálmarssonar og
Svanbjargar Pálsdóttur. Var
heimilið á Brekku annálað fyrir
reisn og myndarskap og þau hjón
kunn fyrir mannkosti og dugnað.
Anna unni æskustöðvum sínum og
heimili og var það henni hjartfólg-
ið umræðuefni, þegar aldurinn
færðist yfir að minnast bernsku-
áranna á Brekku. Foreldra- og
bernskuminningarnar voru henni
helgur dómur. Þann 14. okt. 1923
giftist Anna eftirlifandi manni
sínum Gunnari Pálssyni bónda í
Tungu í Fáskrúðsfirði. Börn
þeirra Önnu og Gunnars eru fimm
og talin hér eftir aldri. Ragnhild-
ur, búsett í Reykjavík, gift Gunn-
ari Sigurðssyni frá Ljótsstöðum í
Vopnafirði, Vilhjálmur, búsettur á
Seifossi, kvæntur Steinunni Úlf-
arsdóttur frá Vattarnesi við Reyð-
arfjörð, Elínborg, búsett á Syðra-
Hvarfi í Svarfaðardal, gift Sigur-
jóni Sigurðssyni frá Ljótsstöðum í
Vopnafirði, Páll, búsettur á Fá-
skrúðsfirði, kvæntur Olgu Sigur-
björnsdóttur, og Friðmar, sem er
bóndi í Tungu, kvæntur Jónu Sig-
urbjörnsdóttur, en þær tvær síð-
ast töldu eru systur ættaðar héðan
úr sveit.
Ævisaga Önnu verður ekki rak-
in náið hér, en mig langar að
minnast hennar frá þeim tíma er
fundum okkar bar fyrst saman, en
þó aldursmunur okkar væri mikill
tókst með okkur sönn vinátta, sem
ég ævinlega mun verða þakklát
fyrir. Við fyrstu heimsókn mína
að Tungu duldist mér ekki að hús-
móðirin bar með sér mikilhæfan
persónuleika. Anna var greind
kona og þótt ekki hefði hún lang-
skólanám að baki, bar hún með sér
þá eiginleika, sem sönn menntun
veitir. Hún bar með sér aðals-
merki hinnar sönnu íslensku
bændamenningar, menntun huga
og handa til starfa fyrir heimili
sitt, eiginmann og börn. Á milli
hjónanna í Tungu ríkti kærleikur
og virðing. Uppeldi og menntun
barnanna var þeirra sameiginlega
áhugamál.
Anna var sönn móðir í þess orðs
fylistu merkingu og eftir að
barnabörnin komu til áttu þau
hug hennar allan, hún gladdist svo
innilega yfir hverju þeirra spori
til menningar og mennta.
Ljóð og söngelsk var hún svo af
bar og má ég segja, að vart kæmi
fyrir að ekki væri sest við hljóð-
færin og sungið þegar skipst var á
heimsóknum. Og þessara eigin-
leika naut hún svo ríkulega að
finna bæði í hópi barna og barna-
barna sinna og gladdi það hana
ósegjanlega mikið. Eftir að heilsa
hennar þraut var lestur ljóða
hennar mesta afþreying svo lengi
sem getan leyfði.
Með Önnu í Tungu er gengin góð
kona og gegn kona sem skilaði
hlutverki sínu með mikilli prýði.
Seinustu árin var Anna farin að
tapa kröftum og naut þá aðstoðar
tengdadóttur sinnar við heimil-
isstörfin og síðar algerrar umönn-
unar þeirra hjóna Friðmars og
Jónu.
Oft minntist hún á það, þegar
fundum okkar bar saman, hve
ósegjanlega þakklát hún væri
fyrir að mega dvelja heima og
njóta þeirrar umönnunar og kær-
leika, sem henni væri í té látið.
Seinustu vikurnar komu dæturnar
um langan veg og hjálpuðu til að
hjúkra henni. En þrátt fyrir að
allt væri gert sem unnt var, kom
að því að flytja varð hana á
sjúkrahús. Var hún flutt á Land-
spítalann og lézt þar eftir stutta
legu.
Eiginmaðurinn aldurhniginn
fylgdi henni í þessari ferð. Hann
hafði ekki látið sitt eftir liggja í
veikindum hennar að gera henni
lífið bærilegra.
Og nú að leiðarlokum vil ég
þakka fyrir að hafa fengið að
njóta vináttu Önnu í Tungu.
Ástvinum hennar öllum sendi
ég innilegar kveðjur mínar og fjöl-
skyldu minnar.
Megi minningin um elskulega
eiginkonu, móður og ömmu verma
hugi þeirra um alla framtíð.
Aðalbjörg Magnúsdóttir
sem þetta ritar, þá Finnur, flug-
virki í Reykjavík, og yngstur Vík-
ingur, eldvarnaeftirlitsmaður á
Akureyri.
Sigmundur óist upp með for-
eldrum sínum, fyrst á Ytra-Hóli
til 8 ára aldurs, en síðan á Akur-
eyri eftir að foreldrar hans fluttu
þangað. Hann stundaði nám í
Laugarvatnsskóla 1932—1934, en
hóf árið 1935 störf hjá Kaupfélagi
Eyfirðinga. Hann starfaði fyrst
við matvörudeild félagsins, en
varð síðan útibússtjóri hjá félag-
inu í nokkur ár. Kjötbúðarstjóri
félagsins var hann 1948 til 1965,
en síðan deildarstjóri vátrygg-
ingadeildar þess og gegndi því
starfi til dauðadags. Starfstími
hans hjá Kaupfélagi Eyfirðinga
var þá orðinn 46 ár.
Árið 1941 kvæntist Sigmundur
cftirlifandi konu sinni, Sigrúnu
Gísladóttur frá Súðavík við Álfta-
fjörð í Norður-ísafjarðarsýslu.
Synir þeirra eru ívar, forstöðu-
maður Skiðahótelsins í Hlíðar-
fjalli, kvæntur Kristínu Einars-
dóttur, og Björn, útvarpsvirki,
kvæntur Guðrúnu Bjarnadóttur.
Auk starfs síns hjá Kaupfélagi
Eyfirðinga gaf Sigmundur sig all-
mikið að félagsmálum. Ilann tók
virkan þátt í málum Starfs-
mannafélags Kaupfélags Eyfirð-
inga, var í stjórn þess og formaður
þess um tima. Hann var í mörg ár
fulltrúi á aðalfundum Kaupfélags-
ins og kjörinn fulltrúi þess á aðal-
fundum Sambandsins um langt
árabil. Hann var í stjórn Kaupfé-
lagsins 1978—1980. Sigmundur
var í áratugi félagi í karlakórnum
Geysi, var í stjórn hans og for-
maður hans um skeið. Þá var hann
áhugasamur félagi í íþróttafélag-
inu Þór, var í stjórn þess og lét
yfirleitt íþróttamá! til sín taka.
Hann var og áhugamaður um úti-
vist, gönguferðir og fcrðalög, eink-
um innanlands.
Sigmundur hneigðist ungur að
Samvinnuhreyfingunni og fylgdi
Framsóknarflokknum að málum
svo sem gert hafði faðir hans á
undan honum. Sú þróun sem varð
í landbúnaði og atvinnumálum í
Eyjafirði og á Akureyri á síðustu
áratugum virðist hafa rennt stoð-
um undir skoðanir hans á við-
skiptaháttum og samfélagsskipan
hér um slóðir. Það var því mjög í
samræmi við félagslegt viðhorf
hans að hann helgaði Kaupfélagi
Eyfirðinga starfskrafta sína og
vann ævistarf sitt í þágu Sam-
vinnuhreyfingarinnar.
Sigmundur gekk heilshugar upp
í starfi sínu og leitaði ekki eftir
launuðum aukastörfum um ævina.
Störf sín rækti hann alla tíð af
trúmennsku, árvekni og ósér-
plægni. Hann var maður stálheið-
arlegur. Eljumaður var hann mik-
ill, kom jafnan fyrstur á morgn-
ana og fór síðastur af vinnustað og
féll honum sjaldan verk úr hendi.
Reglusamur var hann í hvívetna
og hirðumaður. í starfi gerði hann
ávallt mestar kröfur til sjálfs sín,
en hafði jafnframt góða stjórn á
þeim deildum Kaupfélagsins sem
hann veitti forstöðu á starfsferli
sínum. I þeim efnum kunni hann
vel að rata meðalveginn milli
stjórnleysis og ofstjórnar og var
sanngjarn og tiliitssamur í skipt-
um sínum við samstarfsfólk sitt.
Gagnvart viðskiptavinum Kaupfé-
lagsins var hann háttvis og þjón-
ustufús og var það í samræmi við
eðli hans, því að í rauninni vildi
hann leysa hvers manns vanda.
Hins vegar var hann þéttur fyrir,
ef á deild hans var leitað af ótil-
hlýðilegri tilætlunarsemi og
ásækni, og var honum þá ekki þok-
að.
Sigmundur var með afbrigðum
góður heimilisfaðir, hlúði að fjöl-
skyldu sinni sem mest hann mátti
og bar hana á höndum sér. Systk-
inum sínum og vandamönnum var
hann hin mesta hjálparhella og
var óþreytandi í liðsinni sínu við
þá, sem nærri honum stóðu. Var
hann ætíð reiðubúinn að hlaupa
undir bagga með þeim og sparaði
sig þá ekki. Traustur var hann
sem bjarg. Var sá ekki ber að baki,
sem hann átti að bróður.
Sigmundur var maður glað-
sinna, félagslyndur og mann-
blendinn. Þó var hann dulur um
eigin hagi og flíkaði lítt tilfinning-
um sínum og skoðunum. Ekki var
mér kunnugt um viðhorf hans í
trúmálum, en þó mátti ráða í, að
hann væri óvissu- eða efasemdar-
maður í þeim efnum. Hins vegar
fór vart inilli mála, að kristileg
verðmæti voru honum leiðarljós í
lífinu. Umhyggja fyrir öðrum og
hjálpsemi við náungann voru rík-
ur þáttur í fari hans. Hann sóttist
ekki eftir vindi, vegtyllum eða
oöru sem mölur og ryð fá grandað.
Á tímum, þegar tiltölulega fáir
eru ósnortnir af eignahyggju og
samkeppni, virtist Sigmundur lifa
að vissu marki eftir reglunni: „Gef
mér hvorki fátækt eða auðæfi en
veit mér minn deildan verð.“
Sigmundur átti langlífa for-
eldra og að honum stóðu end-
ingargóðir stofnar. Ekki reykti
hann og ekki neytti hann áfengis
að heitið gæti. Var hann hófsamur
á mat og drykk alla tíð og var hinn
mesti reglumaður í háttum sínum
og líferni. Ekki lét hann undir höf-
uð leggjast að stunda líkamsrækt.
Hann var sundmaður góður og
iðkaði sund daglega öll hin síðari
ár. Hann var og stilltur vel, jafn-
lyndur og sjaldan bar honum þá
hluti að höndum, að þeir stæðu
honum fyrir svefni. Hann naut og
lengst af ævi sinnar góðrar heilsu
og virtist þróttmikill til allra
hluta. Því mátti halda, að Sig-
mundur yrði langlífur í landinu
líkt og orðið höfðu foreldrar hans
og frændur. En ekkert er einhlítt í
þeim sökum og margt fer öðruvísi
en ætlað er. í janúar sl. fannst hjá
honum illkynja meinsemd, sem
ekki reyndist unnt að ráða við.
Dauðastríðið var langt og strangt.
Sigmundi var fullljóst hvert
sjúkdómur hans stefndi en tók ör-
lögum sínum með æðruleysi og
karlmennsku. Lést hann á Land-
spítalanum hinn 19. ágúst eins og
áður er getið og var þá 65 ára að
aldri.
Sigmundur var mjög kær
vandamönnum sínum sem eiga nú
um sárt að birda og hugsa til hans
tíðum. Hann var vammlaus halur
og vítalaus. Hann skipaði ekki
þann sess í lífinu, sem blasir svo
mjög við sjónum manna, en
manngildi hans var ósmátt. Slíkir
menn eru salt jarðar. Ég vil
kveðja hann með vísuorðum, sem
faðir minn kvað til gamals sam-
starfsmanns sín látins: „En aldrei
þú sveikst. Og þín holla hönd var
hlaðin öll tryggðabaugum."
Óíafur Sigurðsson
Sigríður Bogadóttir
— Minningarorð
Fædd 4. júlí 1893
I)áin 19. október 1981
Sigríður móðursystir mín er lát-
in, eftir stutta en erfiða legu í
sjúkrahúsi.
Hún fæddist í Búðardal hinn 4.
júlí árið 1893, dóttir hjónanna
Boga Sigurðssonar, kaupmanns
þar, og konu hans, Ragnheiðar
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina.
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verda að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hliðst-
ætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendi-
bréfsformi. Þess skal einnig get-
ið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru ekki
birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa
að vera vélrituð og með góðu
línubili.
Sigurðardóttur frá Flatey. Þau
hjónin eignuðust 5 börn og eru nú
fjögur látin af þeim systkinahópi.
Eftir lifir Ragnheiður, móðir mín.
Sigríður Bogadóttir var vel gef-
in og vel menntuð. Hún gekk í
Landakotsskóla sem ung stúlka og
að því námi loknu fór hún til
framhaldsnáms í Danmörku. í
Landsbankanum vann Sigríður
um árabil og þar kynntist hún eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Jóni
Halldórssyni, fyrrum skrifstofu-
stjóra og söngstjóra, og gengu þau
í hjónaband hinn 10. nóvember
1916.
Jón og Sigríður eignuðust eitt
barn, dótturina Ragnheiði, sem
fæddist 10. september 1917. Hún
giftist Donald Ream og bjuggu
þau lengst af í Washington.
Ragnheiður lést í blóma lífsins
hinn 21. desember 1977, þá orðin
þekktur listmálari, bæði hér
heima og erlendis.
Um þetta leyti varð samband
okkar Sigríðar nánara en áður
hafði verið, og dáðist ég alltaf að
því hve sterk hún var.
Sigríður var falleg kona með
ljóst hár niður að mitti til hinstu
stundar. Hún var afar vel vaxin,
há, grönn og tignarleg, enda vöktu
þau hjónin Sigríður og Jón hvar-
vetna athygli.
Hún hafði yndi af handavinnu,
sem fór henni mjög vel úr hendi,
eins blómaræktun, og bar garður-
inn hennar við hús þeirra hjóna
við Hólavallagötu 9 hér í borg þess
merki, þar var ekki kastað til
höndunum, hvert blóm átti sinn
samastað.
Nú, þegar ég kveð móðursystur
mína í hinsta sinn, vil ég þakka
henni fyrir öll skemmtilegu sam-
tölin, sem við áttum næstum dag-
lega hin síðustu ár, og hve mikinn
áhuga hún sýndi mér, börnum
mínum, tengdadætrum og barna-
börnum. I huga mér verða þessi
samtöl okkar mér sem dýrmæt-
ustu perlur.
Ég votta Jóni mína dýpstu sam-
úð og bið Guð að vera með honum.
Ingibjörg Gunnarsdóttir