Morgunblaðið - 07.11.1981, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1981
... að mata sœlkerann
sinn.
TM Rea U.S. Pat Off.—all rights reserved
© 1981 Los Angeles Times Syndicate
I>ú ert ad sækja þig drengur minn.
HÖGNI HREKKVÍSI
Oft vantar samband
Marinó L. Stefánsson, skrifar:
„Margt kemur fyrir í skólan-
um, sem veldur kennurum og
skólastjórum erfiðleikum: stjórn,
hegðun barna, nám þeirra o.fl.
Stundum og sums staðar geng-
ur allt eins og í sögu. „Gleðin skín
á vonarhýrri brá.“ Annars staðar
og aðra tíma gengur allt öndvert.
Börnin eru óþekk, kærulaus og
leið, kennarinn vonsvikinn, taug-
arnar í ólagi.
Ástæðurnar? Já, það geta verið
ótal ástæður. Það er svo margt
sinnið sem skinnið, og kennarar
þurfa sannarlega í mörg horn að
líta en verða þó alltaf að minnast
þess að „aðgát skal höfð í nær-
veru sálar".
En hvernig er það á heimilin-
um? Ef til vill er þar allt í himna-
lagi hvað börnin og skólann
snertir eða þá margt í ólagi. Allt
of oft heyja þessir tveir aðilar
uppeldisins, kennarar og foreldr-
ar, sitt stríð í einrúmi í stað þess
að leita samvinnu um vandamál-
in. Kennari á oft í vök að verjast.
Stjórn getur verið erfið, en hún er
númer eitt. Takist hún illa verður
kennsla og vinna í molum. Ein-
stakir nemendur spilla oft starfs-
friði og góðum anda. Vegna slíkra
barna getur verið nauðsynlegt og
sjálfsagt að ræða við foreldra.
Einnig mörg önnur mál s.s. van-
rækslu heimanáms, óstundvísi,
óeðlileg framkoma, heilsufar
nemanda o.fl.
Af langri kennarareynslu lærði
ég að notfæra mér samvinnu við
foreldra í ýmsum tilfellum. Ég
hringdi þá oft á heimilið og bað
móður eða föður að koma í skól-
ann og tala við mig um barnið
þeirra. Ef þau gætu ekki komið
skyldi ég skreppa heim til þeirra.
Þessu var venjulega vel tekið.
Stundum hringdu foreldrar í mig
og óskuðu eftir viðtali, og var það
þá með ánægju veitt.
Sjaldan brást að málin leystust
eða skilningur varð betri á báðar
hliðar. Margan hnút leystum við í
félagi, sem annars hefði orðið
torleystur. Og oft skapaðist
traust á báðar hliðar. Þótt ég
eyddi mörgum stundum í þetta
utan vinnutíma míns, fannst mér
það marg borga sig.
Auðvitað eru til þeir foreldrar,
sem ekkert samband vilja hafa
við skólann, en þeir eru miklu
færri. Marga foreldra langar til
að hafa samband við kennara
vegna barna sinna og þurfa þess
en koma sér ekki að því. Allir
kennarar tækju þó áreiðanlega
vel beiðni um viðræður. Hins veg-
ar getur kennari eða skólastjóri
ekki samþykkt allt, sem foreldrar
kunna að fara fram á.
Ég veit að sumir kennarar telja
þessa aðferð mína fráleita. Þeir
segja: „Við höfum engan tíma til
slíks. Lítið er á því að græða að
tala við foreldra. Við höfum bara
okkar aðferðir í kennslunni." Já,
það er nú svo, engan tíma. Satt er
það að margir kenna meira en
skyldan býður. Félagsmál taka
mikinn tíma hjá mörgum, og auð-
vitað undirbúningur og úrvinnsla
verkefna, auk þess heimilið og
skemmtanir í viðlögum. En er
ekki líka til dálítið af þeim hugs-
unarhætti sem segir: „Ég vinn
ekkert í þágu kennslunnar nema
það, sem ég fæ borgað fyrir."
Það var minna um þess konar
hugsunarhátt hjá kennurum hér
á árum áður. Þeir unnu það sem
nauðsynlegt var, án þess að telja
mínúturnar, þótt ekki kæmi
aukagreiðsla fyrir. Ég held að
telja megi vinnu kennara að
miklu leyti uppeldisstarf en ekki
verksmiðjuvinnu, sem alltaf er
hægt að hlaupa frá á mínútunni,
þegar vinnutíma er lokið. Uppeld-
isstarfið á heimilunum er ekki
ætíð sem skyldi. Stokkið er frá
börnunum (sem hafa lykil um
hálsinn) út á vinnumarkaðinn, að
vísu oft af knýjandi nauðsyn.
Foreldrar ættu að huga að því,
hvort sumt af uppeldisvand-
ræðunum er ekki heimatilbúið.
En um hitt, sem að skólanum
snýr, finnst mér þeir að sjálf-
sögðu ættu að leita samvinnu við
hann.
En nú segir einhver: Hvað er
maðurinn að fara? Veit hann ekki
a8 skólinn hefur foreldradaga,
einn eða tvo á skólaárinu? Og þá
tala foreldrar og kennari einslega
saman. Jú, mikil ósköp. Ég sat
eins og hinir í margar klst. að
ræða við foreldra, sem vildu
koma á þessum dögum. Foreldra-
dagar eru spor í rétta átt, en það
er ekki nóg. Ef um vandamál er
að ræða leysast þau varla á 5—10
mínútna viðtali enda langt á milli
slíkra viðræðudaga.
í seinni tíð hafa verið stofnuð
foreldrafélög við ýmsa skóla.
Sjáifsagt gera þau gagn á marg-
an hátt, koma á kynningu og
samstarfi, sem leiðir til góðs. En
ég held að þau leysi varla, fremur
en foreldradagarnir, öll hin
mörgu persónulegu einstakl-
ingsvandamál, sem upp koma.“
Þessir hringdu . . .
Er þetta eitthvert
forréttindafólk?
Sigurður Olafsson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: —
Mig langar til að bera fram fyrir-
spurn til íslenskra getrauna
vegna blaðagreinar ÞR, íþrótta-
fréttamanns í Mbl. á miðvikudag.
ÞR fjallar þar um starfsemi ís-
lenskra getrauna og leggur m.a.
leið sína í aðalstöðvar þeirra í
Laugardal. Hann segir m.a.: „...
og þann laugardagsmorgun var
mikið um að vera eins og venju-
lega á laugardagsmorgnum. Fólk
dreif að úr öllum áttum til að
skila inn seðlum. Sumir voru í
þeim erindagjörðum að kaupa
seðla og fylla þá út á síðasta
snúningi ..." Ég veit ekki betur
en íslenskar getraunir hafi marg-
lýst því yfir að seðlar sem berist
eftir kl. 20 á föstudagskvöldum
séu ekki teknir gildir og því spyr
ég: Er þetta eitthvert forrétt-
indafólk sem blaðamaðurinn tal-
ar þarna um? Er það réttlátt hjá
fyrirtækinu að gefa sumum
viðskiptavinum sínum tækifæri
umfram þau sem almenningur
fær, til að færa sér í nyt nýja
vitneskju um úrslit, breytta
liðsskipan eða önnur atriði sem
áhrif geta haft á úrslit leikja á
getraunaseðlinum hverju sinni?
Vid hér fáum
ekki einu sinni
símatæki
Jón Orn Asbjörnsson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: — Ég
var að panta síma í íbúð hér á
miðbæjarsvæðinu, og svarið sem
ég fékk hjá Pósti og síma var
stutt og laggott: Engin númer til,
öll uppseld, og verða ekki fáanleg
næstu árin. Hefði nú ekki verið
nær að nota þá fjármuni sem
fóru í dýr tækjakaup til skrefa-
mælinga, hundruð milljóna gam-
alla króna, til þess að bæta þjón-
ustu þessa fyrirtækis. Ekki virð-