Morgunblaðið - 14.11.1981, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 14.11.1981, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1981 39 sinna, standandi traustum fótum við hliðina á eiginmanni sínum. „Kynslóðir koma, kynslóðir fara allar sömu ævigöng." Þetta er lögmál lífsins, sem við öll hljótum að beygja okkur fyrir. Þó verður söknuðurinn alltaf sár, þegar við sjáum á eftir ástvin- um okkar yfir móðuna miklu. Þá er gott að eiga allar ljúfu minn- ingarnar um elskulega eiginkonu, móður eða ömmu til að ylja sér við, og vissuna um, að við lifum, þótt við deyjum og eigum því von- ir um endurfundi. Ég votta Einari vini mínum og öllum ættingjum Elísabetar Hjaltadóttur innilega samúð mína og fjölskyldu minnar. Guð blessi minningu látinnar merkiskonu. Þorbjörg Bjarnadóttir frá Vigur. Eftir langt og erfitt sjúk- dómsstríð er Elísabet Hjaltadóttir búin að fá hvíldina. Hún er horfin yfir móðuna miklu, sem bíður okkar allra, er hér lifum. Ég vil í fáum orðum þakka Elísabetu allt það samstarf er við áttum. Ég man fyrstu jólin, sem ég var í Bolungarvík þá 14 ára gömul. Við systkinin vorum boðin á heimili þeirra Einars. Þar voru saman- komin mörg börn úr þorpinu og gengið var í kringum jólatré og sungið. Einar var söngmaður góð- ur og lék við börnin en Elísabet sá um að allir fengju súkkulaði og kökur. Þessum sið að hafa jólatré fyrir skyldulið og vini héldu þau hjón í mörg ár. Eftir þetta kynntist ég Elísa- betu mjög náið sem heimagangur~7~ á heimili hennar, stundum sem hjálparstúlka, þó oftar sem vinur. Við áttum langt og ánægjulegt samstarf í kvenfélaginu „Brautin" og sjálfstæðiskvennafélaginu „Þuríður Sundafyllir". Var hún mjög tillögu- og úrræðagóð í öllum félagsmálum og sérstaklega var henni annt um að hjálpa sjúkum og bágstöddum. Mörg og þung spor mun hún hafa átt með manni sínum, er þau þurftu að fara að tilkynna aðstandendum um sjó- slys, þar stóð hún þó ávallt eins og klettur. Margs er að minnast að leiðar- lokum, ánægjustundirnar margar. Ég vil sérstaklega geta þess, að við vorum trogfélagar á þorrablóti í Bolungarvík yfir 30 ár og síðast fyrir tveímur árum, er ég var gest- ur þar. Það var hennar síðasta þorrablót og sjálfsagt mitt líka. Fyrir allt þetta vil ég þakka Elísa- betu. Einari frænda mínum, börnum hans og skylduliði, votta ég samúð mína og bið algóðan Guð að styrkja þau. Ósk Ólafsdóttir Elísabet Hjaltadóttir andaðist í sjúkraskýlinu í Bolungarvík 5. nóvember sl. á áttugasta og fyrsta aldursári. Jarðarför hennar verð- ur gerð frá Hólskirkju í Bolung- arvík í dag. Elísabet var fædd 11. apríl árið 1900 í Bolungarvík og voru for- eldrar hennar hjónin Hildur Elí- asdóttir af Eldjárnsættinni. Margt af því ættfólki flutti til Ameríku, og einnig nokkuð af þeim til Noregs og hefur orðið þar kynsælt á báðum þessum stöðum og komist vel af. Hitt er þó enn meira um vert að þessi ætt er mjög fjölmenn á Vestfjörðum og víðar um land vegna hins tíða ' fólksflutnings sem á tímabili var frá Vestfjörðum einkum til Reykjavíkur og nágrennis. Faðir hennar var Hjalti Jónsson frá Ármúla af þekktri vestfirskri ætt sem margt og mikilhæft fólk er komið af. Hún var því Vestfirðing- ur í báðar ættir, fædd þar og upp- alin og ól þar allan sinn aldur. Hún naut ekki mikillar menntun- ar á sínum uppvaxtarárum, menntunin á þeim tíma var í flest- um þessum héruðum mjög tak- mörkuð en þess meira lagt upp úr vinnusemi og dugnaði til starfa. Við þau kjör var hún uppalin og hún þekkti því lífsbaráttu fólks við hin kröppu kjör sem þá voru alls ráðandi og lengi á eftir. Elísabet giftist Einari Guð- finnssyni útgerðarmanni frá Litla-Bæ í Skötufirði á árinu 1919 og hófu þau búskap sinn í Hnífs- dal. Einar var þá formaður á litl- um bátum og hóf þá jafnframt fiskverkun. Fimm árum síðar, eða árið 1924 flytja þau heimili sitt til Bolungarvíkur og þar hefur Einar umfangsmikinn atvinnurekstur sem vaxið hefur og dafnað með hverju ári og er nú atvinnufyrir- tæki hans og sona hans eitt það stærsta á Vestfjörðum og þó víðar væri leitað. Það má segja að starfssaga þeirra hjóna sé lærdómsrík hverj- um manni. Þau hafa brotið sér braut með eindæma dugnaði og fyrirhyggju. Þó hófu þau starf sitt með tvær hendur tómar af ver- aldlegum gæðum en þau voru rík af vilja og festu til þess að koma sér áfram og þau trúðu hvort á annað og voru fullviss þess að með dugnaði gæti hver maður brotist áfram. Það var enginn til þess að ryðja veginn fyrir þau, þau urðu að gera það sjálf. Árangur langrar lífsbaráttu þeirra er sérstæður. Hvorugt þeirra naut menntunar í skóla en þeirra menntun var skóli lífsins og þar tóku þau mörg próf- in hvert öðru þyngra og með frá- bærum vitnisburði. Elísabet stjórnaði stóru heimili af miklum dugnaði og skörungs- skap. Þar var lengst af gestkvæmt og höfðingsbragur hvíldi yfir því heimili. Heimili þeirra í Bolung- arvík stóð opið svo að segja hverj- um manni. Það var litið á það í mörg ár sem sjálfsagðan hlut þeg- ar gest bar að garði þar um slóðir, að koma á það heimili. Þar var sest að borðum, stóru borði í borðstofunni og þar var oftast fullsetin borðstofa við hverja máltíð. Heimilið var stórt, börnin voru mörg, margir sem unnu við fyrirtæki Einars, og vinnustúlkur voru þar á þeim árum. Ég held að ég geti ekki stillt mig um að endursegja sögu eina er kemur fram í Einars sögu Guðfinnsson- ar, eftir Ásgeir Jakobsson. Það var á tímum mæðiveiki fjárskipt- anna að ókunnugur bóndi sem kom úr fjarlægu héraði að sækja féð vestur og þá einnig til Bolung- arvíkur, og hann hitti þar mann, sem hann spyr hvar hann muni geta fengið keyptan mat. Bolvíkingurinn vissi að ekkert veitingahús var í Bolungarvík á þeim árum en hann bendir bónda á stórt hús miðsvæðis í kauptún- inu og segir honum að hann skuli fara þangað. Þar færðu að éta vin- ur minn. Bóndi lætur ekki segja sér þetta tvisvar. Hann gengur heim að húsínu, ber að dyrum, hittir þar húsfreyju, og segist vera kominn til að borða. Húsfreyja var vön því að bóndi hennar byði mörgum í mat og vísaði mannin- um til borðstofu. Þar var allmargt manna fyrir og bóndi spyr eftir að hafa heilsað hvar hann eigi að sitja og er honum vísað til sætis við hið stóra borðstofuborð þar sem rúmuðust 20 manns, og þar er honum borinn matur og menn taka tal saman. Bóndi spyr hvað ertu búin að reka þessa matsölu lengi? Húsbóndinn svaraði því til að hér væri engin matsala, það væri hér einungis heimafólk og vandamenn við borðið núna nema hann. Þá setti bónda hljóðan og sagði að sér hefði verið vísað hingað af einhverjum þorpsbúa sem hefði verið að hlunnfara hann, en honum var sagt að gera svo vel, og hér kæmi margur og settist hér til borðs og það væri pláss fyrir hann. Þessi stutta saga sýnir á ótvíræðan hátt hversu um- fangsmikill heimilisreksturinn var á þessum heimilum víða úti á landi og þetta heimili var lengst af með stærstu og gestrisnustu heimilum. Það mæddi mikið á húsmóðurinni á slíku heimili sem þessu, og þessi kona sem stjórnaði þessu heimili áratugum saman, hún var engin aukvisi, hún var SJÁ NÆSTU SÍÐU Landsbankinn býður nú nýja þjónustu, VISA greiðslukort. Þau eru aetluð til notkunar erlendis til greiðslu á ferðakostnaði svo sem fargjöldum og uppihaldi. VISAINTERNATIONAL er samstarfsvettvangur rúmlega 12 þúsund banka í um 140 löndum með yfir 80 þúsund afgreiðslustaði. VISA greiðslukort eru algengustu greiðslukort sinnar tegundar í heiminum. Upplýsingablað með reglum um afhendingu og notkun liggur frammi í næstu afgreiðslu bankans. GreiÖari leiö meö VISA greióslukorti Einnig býður Landsbankinn ferðatékka með merki VISA. Önnur nýjung í gjaldeyrisþjónustu Landsbankans er Alþjóðaávísanir (Intemational Money Orders). Kynnið ykkur gjaldeyrisþjónustu Landsbankans. LANDSBANKINN Banki allra landsmamia

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.