Morgunblaðið - 23.01.1982, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1982
, HLAÐVARPINN,
Umsión Sveinbjörn I Baldvinsson
GÖTURNAR í REYKJAVÍK:
Mjósta
gata í
Reykjavík
Nei, þetta er ekki bara eitthvert
nafnlaust húsasund. Þetta er alvöru-
gata í Reykjavík með númeruðum hús-
um, nafni ok öllu saman. Þar sem hún
er mjóst er hún u.þ.b. 60 sentímetrar á
breidd. Gatan er Nýlendugata, sem eins
og flestum er kunnugt ligKur samsíða
VesturKötu, vestan frá BrunnstÍK ok að
ÆKÍSRötu. En þar með er saKan ekki
öll. Því handan við ÆKÍsRötuna heldur
NýlenduKata áfram inn í eins konar
port ok síðan eftir marKháttuðum
krókaleiðum allt út í KeKnum húsasund
út á NorðurstÍK- Af skiljanleKum
ásta'ðum er NýlenduKata Kersamlf'ya
ófær bílum á þessum kafla ok því er
hún fáfarin enda nánast falin bak við
hús ok skúra. En hún er nú þarna samt
ok aðstandendur Hlaðvarpans telja að
hér muni komin mjósta Katan í höfuð-
borKÍnni, sem hæKt er að nefna því
nafni.
MeðfylKjandi mynd sem Kristján tók
sýnir tíðindamann Hlaðvarpans ganga
um mjósta hluta NýlenduKötu ok í
fjarska má sjá húsasund það sem Katan
lÍKKur um, út á NorðurstÍK- SjálfsaKt
eru til enn mjórri Kötur úti í hinum
stóra heimi, en NýlenduKata hlýtur þó
að vera ofarleKa á blaði í þessum hópi,
altént miðað við fólksfjölda.
m " 'V V NL\
fV H -** \
■ \lll , __ » >
Inngangurinn ( Jazzskemmtistaðnum mun líta út eitthvað þessu líkt þegar
þar að kemur, séð frá Pósthússtræti.
TEYGIST ÚR DJÚPINU:
Jazzskemmtistaður í mars
„Gallerí Djúpið" hefur nú um nokkurt skeið verið eins konar miðstöð í ís-
lenzku jazzlífi ok nú eru þar á döfinni breytingar á innréttingum og rekstrarfyr-
irkomulagi sem munu væntanlega treysta Djúpið enn í sessi á þessum vettvangi
og breyta því endanlega í jazzskemmtistað.
Eigendur Djúpsins eru þeir sömu og reka veitingahúsið Hornið, enda er
Djúpið kjallarinn undir matstaðnum. Eigendurnir, Guðni Erlendsson og Jakob
Magnússon, hyggjast nú stækka Djúpið nokkuð og koma þar m.a. fyrir vínstúku,
eins og bar heitir á virðulegu máli. Er vínstúkan bæði ætluð Djúpgestum og
matargestum Hornsins.
Eftir breytingarnar er ráðgert að salurinn rúmi hundrað manns og er talið að
það nægi til þess að rekstur jazzskemmtistaðar geti borið sig þar en sýningar-
starfsemi verður hætt. Helstu breytingarnar sem gerðar verða á innviðum eru
þær, að sett verður upp fullkomið loftræstikerfi, og aðalinngangur í Djúpið
verður í framtíðinni frá bílastæðinu á horni Pósthússtrætis og Tryggvagötu. Þar
fyrir innan verður opnað inn í títtnefnda vínstúku til vinstri en upphækkuðu
sviði verður komið fyrir í norðurenda núverandi salarkynna og milliveggir
fjarlægðir svo sjá megi á sviðið alls staðar að úr salnum. Ráðgert er að sækja
um leyfi til að hafa nýja staðinn opinn fram á nótt um helgar eins og aðra
skemmtistaði.
Jazzvakning mun sjá um rekstur Djúpsins hvað varðar bókanir hljómlistar-
manna, greiðslur til þeirra og auglýsingar, en þeir Guðni og Jakob munu sjá um
veitingasöluna. Að sögn eins stjórnarmanna Jazzvakningar er ætlunin að jazz
verði leikinn í Djúpinu framvegis á fimmtudags-, föstudags- og laugardags-
kvöldum og hefur þegar verið gengið frá bókunum einn til tvo mánuði fram í
tímann og eru erlendir jazzleikarar þar á meðal. Til dæmis eru Danirnir Alan
Botchinski og Bo Stief.
Hafist verður handa við breytingarnar næstu daga, en jazzskemmtistaðurinn
Djúpið verður formlega opnaður 4. mars næstkomandi.
HAFIÐ BLÁA HAFIÐ:
„Onedin-skútanu
kemur til
landsins í apríl
Á Angmag.ssalik á Grænlandi verdur hafisl handa vid að
kvikmynda nýjan myndaflokk fyrir BBC sjónvarpið í mars
næstkomandi, sem byggður er á ferð landkönnuðarins Robert F.
Scott til suðurskautsins. Af þessu tilefni verður frægri skútu siglt
hingað til lands í apríl. Skútan gegndi stóru hlutverki í mynda-
flokknum um Onedin skipafélagið, sem sýnt var hér í sjónvarp-
inu fyrir nokkrum árum en á þessari skútu fór Onedin marga
svaðilforina um heiminn. Héðan verður skútunni svo siglt til
Grænlands.
Hér má meðal annars sjá skútuna „Discovery", en Onedin-skútan mun
fara med hlutverk hennar í myndaflokknum um fór Scotts á suðurheim-
skautið.
Baines, stýrimaður á Onedin-
skútunni, um borð.
I nóvember síðastliðnum komu
Englendingar, sem vinna að
myndaflokknum, hingað til lands
og flugu þau Jytte Marcher og
Helgi Jónsson hjá Flugskóla
Helga Jónssonar með þá til Kul-
usuk en þaðan fóru þeir með
þyrlu til Angmassalik, því þeir
ætluðu að kanna hvort landslagið
þar hentaði til kvikmyndatöku.
Rn aðstæður á suðurskautinu eru
óheppilegar fyrir 30 manna
kvikmyndahóp, þar eð takmark-
aður húsakostur er á staðnum.
Englendingarnir leituðu að
landslagi, þar sem gæfi að líta
háa fjallatinda og mikinn hafís
og fundu þeir einmitt slíkt um-
hverfi í Angmagssalik auk þess
sem aðrar aðstæður þóttu hinar
ákjósamlegustu.
•'ytte og Helgi munu annast
flutninga á mönnum og tækjum í
hinni nýju ellefu sæta vél sinni,
Mitsuhishi, sem búin er öllum
helstu þægindum, meðan á
kvikmyndatökunni stendur í
apríl, svo og í sumar þegar kvik-
m.vndatöku verður haldið áfram á
Grænlandi.
Myndaflokkurinn um Scott og
leiðangur hans á suðurskautið
verður í fjórum þáttum og hver
þáttur verður 60 mínútna langur.
Englendingarnir, sem komu
hingað til lands heita Robert
Davis, Keith og John Harris og
Martin Friend. Þeir eru þekktir
af ýmsum góðum myndaflokkum,
sem meðal annars hafa verið
sýndir í íslenska sjónvarpinu. Má
þar nefna myndaflokkana um
Onedin skipafélagið og „I
hertogastræti", og sá' síðast
nefndi vann einnig að mynda-
flokknum „Sveitasetrinu", sem
sýndur hefur verið undanfarin
laugardagskvöld í sjónvarpinu,
en Onedin-skútan er einnig í eigu
Martin Friend.
Þessi nýi myndaflokkur mun
segja frá fyrsta leiðangri Scott
þar sem hann gerir tilraun til að
komast á suðurheimskautið.
Scott og hinir 48 menn, sem voru
í för með honum, lögðu af stað
þann 31. júlí árið 1901. Sérstakt
skip hafði verið smíðað til farar-
innar, sem hlaut nafnið „Dis-
covery", en „Onedin-skútan" mun
einmitt fara með hlutverk „Dis-
covery“.
Markmið fararinnar var að
ákvarða eftir kostum náttúru,
staðhætti og stærð þess hluta
suðurskautslandsins, sem ráð var
fyrir gert að leiðin lægi um og
framkvæma segulkannanir auk
ýmiss konar annarra rannsókna.
Leiðangursmenn lentu í mikl-
um hrakningum á leið sinni á
suðurskautið og þurftu að glíma
við ógnir storms og íss. Þeir lögðu
skipi sínu loks í McMurdo-sundi
en þar tókst að finna hagkvæman
veturstað fyrir leiðangurinn
þangað til voraði og hægt var að
halda suður á jökulhálendið. í þá
sleðaför fóru þrír menn, þeir
Scott, Shackleton og Wilson.
Sóttist þeim ferðin vel framan af
en á heimleiðinni þurftu þeir að
heyja harða baráttu við hungur,
vosbúð og veikindi, auk þess sem
hundarnir drápust og urðu þeir
sjálfir að draga sleðana. Eigi að
síður komust þeir til vetrarstöðva
sinna aftur.
„Discovery" hafði frosið í
fastaís lengst inni í McMurdo-
sundi um veturinn en menn
væntu þess að um leið og veðrátt-
an yrði mildari, þá leysti ísinn og
hann ræki til hafs, en mönnunum
varð ekki að ósk sinni. Því var
ákveðið að Scott og menn hans
yrðu annan vetur á suðurskaut-
inu. Þegar voraði aftur var haf-
inn undirbúningur að því að losa
skipið og var meðal annars söguð
renna í ísinn í því augnamiði. En
allt í einu var komin hreyfing á
íshelluna og tókst að brjóta skip-
inu leið út úr ísnum og út á auðan
sjó.
Til Englands kom „Discovery" í
septembermánuði 1904 og þótti
árangurinn af ferðinni frábær-
lega góður, enda þótt leiðang-
ursmenn hafi aldrei komist alveg
á suðurskautið.
Það mun verða danskur skip-
stjóri, sem vanur er að sigla í ís-
hröngli, sem sigla mun „Onedin-
skútunni" til Grænlands. Þar er
ætlunin að láta hana frjósa fasta
eins og „Discovery" gerði forðum
í McMurdo-sundi.
Tuttugu og sex leikarar fara
með hlutverk í myndinni og verða
þeir líklega af frægara taginu, en
það er ennþá leyndarmál hverjir
leikararnir verða.
Ráðgert er að sýna mynda-
flokkinn í breska sjónvarpinu
veturinn 1983 og vonandi fáum
við að sjá hann í íslenska sjón-
varpinu. — pjg
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1982
11
HVAÐ ER VERIÐ AÐ GERA?
„Ég var allt ad því farinn til Vínar eftir menntaskólann, ad læra söng, en
ég hætti við það. Ég var bara hræddur við það. Ég hafði enga undirstöðu*
menntun í tónlist og hefði sem sagt verið að fara til lands, þar sem tónlist er
á geysilega háu plani og gífurleg samkeppni er rfkjandi á þessu sviði og ég
taldi mig bara ekki mann í þetta, svo ég hélt bara áfram í líffræðinni.“
„Lang mest gaman
að starfa hérna heirna"
Kristinn Sigmundsson söngvari
hefur vakið mikla athygli fyrir
söng sinn í hlutverki Peter Hom-
onay greifa í sýningu Islensku
óperunnar á Sígaunabaróninum
eftir Johann Strauss. Hlaðvarpinn
hafði samband við Kristin og bað
hann að segja frá tildrögum þess
að hann syngur nú eitt aðalhlut-
verkið í Sígaunabaróninum fjór-
um sinnum í viku, stundar nám í
Söngskólanum og kennir líffræði
við Menntaskólann við Sund.
„Ég hef alla tíð haft mikinn
áhuga á tónlist og það má segja,
að þegar ég byrjaði í kórnum í
Menntaskólanum í Hamrahlíð
undir stjórn Þorgerðar Ingólfs-
dóttur, hafi ég endanlega fengið
bakteríuna, en ég fór þó ekki utan
til söngnáms og ég sé ekkert eftir
því núna. Ég veit mikið betur
núna, hvað ég vil og hvað ég þarf
að gera. Hefði ég farið út i þetta
þarna um árið, hefði ég kannski
bara lent í bjórnum.
En núna langar mig sem sagt að
halda áfram að læra aö syngja og
vita hvort ég get ekki einhvern
tíma orðið góður söngvari."
— Ýmsir virðast nú þegar álíta
að þeirri spurningu sé svarað?
— „Já, ég veit það ekki. Ég er
auðvitað mjög þakklátur fyrir þá
jákvæðu gagnrýni sem ég hef hlot-
ið, en þess ber að gæta í því sam-
bandi að hlutverk greifans í Síg-
aunabaróninum er þakklátt hlut-
verk frá höfundarins hendi. Það er
ekki jafn erfitt og sum hinna hlut-
verkanna í þessari óperu.
Ég hef engar sérstakar fastmót-
aðar áætlanir um framtíðina, en
ég verð að minnsta kosti hér á
landi í eitt ár í viðbót, en síðan hef
ég mikinn áhuga á að komast út.
Vinarborg er mjög freistandi, ekki
síst þegar maður veit af fólki þar
(l.jósm. Fridþjófur Heljí»Hon)
Kristinn (t.h.) og Garðar Cortes
í hlutverkum sínum í Sígauna-
baróninum.
Rætt við Krístin
Sigmundsson
söngvara
Kristinn Sigmundsson
á borð við Erik Werba og fleiri
mjög góða kennara.
En á sínum tíma kláraði ég
líffræðinám við Háskólann og
lauk því árið 1977 og hef síðan
kennt *við Menntaskólann við
Tjörnina og arftaka hans við
Sund. Það sem varð til þess að ég
fór inn á þessa söngbraut aftur,
var það að ég var að syngja með
Filharmóníukórnum og þegar Sin-
fóníuhljómsveitin og Fílharmóní-
an settu upp óperuna La Traviata
í konsertformi í Háskólabíói
snemma árs 1980 þá vantaði mann
til að syngja þrjú smáhlutverk.
Það voru tveir þjónar og einn
sendiboði.
Marteinn Hunger hvatti mig til
að reyna þetta og Gilbert Levine
sem þá var hljómsveitarstjóri sin-
fóníunnar eins og oftar var mjög
jákvæður og hvetjandi, svo ég
ákvað að slá til. Þetta'hafði nú
verið gamall draumur hjá mér, að
taka þátt í svona löguðu. Það má
því segja að það sé mikið til Mart-
eini að þakka eða kPnna, að ég fór.
útí þetta aftur.
Þegar ég á sínum tíma hætti við
að fara til Vínar, var það í og með
sjálfsagt vegna þess að á þeim
tíma kynntist ég konunni minni
sem þá var í námi í hjúkrunar-
fræði og okkur leist hálfilla á það,
hve miklu þurfti að fórna ef af
utanlandsferð yrði. En ég lærði
líka mikið á þessum árum hérna
heima. Ég söng ailtaf ýmist meö
Fílharmóníunni eða Pólýfónkórn-
um og lærði heilmikið af þeim
mönnum sem þar hafa stjórnað.
Ég gleymi einum manni, sem
ég á mikið að þakka og það er
Guðmundur Jónsson, óperusöngv-
ari. Hann er sá sem ekki hvað síst
hefur hjálpað mér í sambandi við
þetta allt saman. Hann er stór-
kostlegur kennari. Mér finnst
hann hafa unnið algert kraftaverk
á mér, síðan ég byrjaði hjá honum,
fyrir einu og hálfu ári.“
— Finnst þér það hafa háð þér
að hafa ekki hlotið sérstaka
menntun í tónlistarskóia?
— „Það var erfitt fyrst þegar ég
fór aö syngja, en það gengur ágæt-
lega núna. Ég hef annars verið
heppinn með, að það hefur jafnan
verð fullt af fólki í kringum mig
sem hefur verið boðið og búið til
að hjálpa mér við ýmislegt í þessu
sambandi, en því er ekki að neita
að fyrst um sinn þá gekk þetta
stundum svolítið seint hjá mér.
Það sem hefur hjálpað mér mik-
ið er það, hvað ég hef fengið mörg
tækifæri til að syngja, bæði hjá
Ingóifi Guðbrandssyni, Jóni Stef-
ánssyni og fleirum. Ég er mjög
þakklátur fyrir það.“
— IJvers vegna heldurðu að
söngurinn hafi skipað svo háan
sess í lífi þínu eftir að þú byrj-
aðir í kórnum í MH forðum.
Margir syngja í kór í áraraðir
án þess að fá nokkra bakteríu.
— „Já, ætli þetta sé ekki spurn-
ing um það, hvað höfðar til hvers
og eins. Svo hefur það náttúrulega
sitt að segja, ef maður finnur að
maður getur eitthvað. Þá eykst
áhuginn um leið. Annars er það
ábérandi hve stór hópur fólksins
sem sungið hefur í kórnum hjá
Þorgerði, heldur áfram á tónlist-
arbrautinni."
— Hvað er skemmtilegast að
syngja ?
— „Hér áður fyrr söng ég fyrst
og fremst óratoríutónlist, barokk,
svo sem Bach og Hándel, og ennþá
er það að syngja Bach eitt það
skemmtilegasta sem ég geri. Á
Ijóðasöngsnámskeiðinu hjá Erik
Werba nú í sumar kynntist ég svo
ýmsum hlutum sem höfða sterkt
til mín og ég þekkti lítið áður, til
dæmis tónlist eftir Hugo Wolf og
Gustav Mahler.
Nú legg ég þetta alit að jöfnu,
óperu, óratoriu og ljóðasöng. I
framhaldi af því verð ég að segja,
að ég hefði gaman af því að fá
tækifæri til að syngja Verdi, þeg-
ar ég er búinn að læra í nokkur
ár.“
— Hvað heldurðu um framtíð
íslensku óperunnar?
— „Ég held að það sé ljóst að
þrátt fyrir góðar undirtektir al-
mennings verði hún ekki rekin
sem hugsjónafyrirtæki endalaust.
Þetta er mikil og erfið vinna og í
framtíðinni verður að greiða fólk-
inu laun fyrir þessa vinnu rétt
eins og aðra vinnu. Það er eðlilegt,
að þegar fram í sækir verði starfs-
fólkinu greitt fyrir sína vinnu
bæði á æfingum og sýningum. Nú-
verandi fyrirkomulag er byggt á
þvi að greiða söngvurunum altént
fyrir sýningar. Söngvarar hafa
annars oft þurft að taka á sig fjár-
hagslega áhættu vegna þessa
starfs sins. Þannig getur þetta
ekki gengið i framtíðinni. En þetta
kemur allt saman. Viðtökurnar
hafa verið frábærar, annað verður
ekki sagt. Þá er þetta hús líka al-
veg frábært. Það þarf ekki annað
en að opna munninn og þá glymur
í öllu.“
— Hvað um nánustu framtíö?
— „Nú fer ég að huga að próf-
um í Söngskóianum í vor. Ég þarf
að æfa upp lög fyrir það. Sfðan
stendur til að ég syngi í Matthe-
usar-passíunni með Pólýfónkórn-
um um páskana. Að öðru leyti
held ég áfram við það sem ég er að
gera núna, að kenna líffræði á
daginn og syngja með íslensku
óperunni á kvöldin. Þetta fer nú
kannski ekkert óskaplega vel sam-
an. Núna á eftir þarf ég til dæmis
að fara að tína þörunga niðrí
fjöru, vegna kennslunnar, og ég
verð að passa mig á því að kvefast
ekki vegna söngsins. Annars
bjargast þetta alveg ennþá og fjöl-
skyldan sýnir mér mikið umburð-
arlyndi. Ég er eiginlega mest hissa
á að þau skuli ennþá þekkja mig.“
— Hefurðu áhuga á því að
starfa erlendis sem söngvari?
— „Vitaskuld væri gaman að fá
tækifæri tii að kynnast því, en ef
vel gengur í framtíðinni með ís-
lensku óperuna, eins og flest bend-
ir til, þá er þó langmest gaman að
starfa hérna heima.“ SIB
Sýning Sigurð-
ar K. Arnasonar
Myndlist
Bragi Ásgeirsson
I vestri sal Kjarvalsstaða sýnir
um þessar mundir og fram að
mánaðamótum Sigurður K. Árna-
son, 63 olíumálverk. Myndirnar
spanna yfir aldarfjórðungs at-
hafnasemi gerandans á myndlist-
arsviði og mætti því að vissu
marki skoðast sem yfirlitssýning.
Þó eru langflestar myndanna mál-
aðar á síðustu 15 árum og mikið er
um nýlegar myndir, jafnvel ekki
með öllu þornaðar. Én hér mun
vera átt við yfirborð litarins því
að olíulitur þornar sjaldnast alveg
í gegn á skemmri tíma en tveim
árum samkvæmt efnafræðibókum.
— Á sýningu Sigurðar ber lang-
mest á landslagsmyndum víða að
af landinu og á því sviði virðist
hann njóta sín best og þar er
tæknisvið hans fjölbreyttast.
Sigurður vakti fyrst athygli
mína með nokkrum landslags-
myndum máluðum í kúbískum stíl
á árunum 1966—67 og eru nokkrar
þeirra á sýningunni að Kjarvals-
stöðum, t.d. „Vor við ströndina"
(1967) og „Úr Fljótshverfi" (1966).
Þetta eru sérkennilegar myndir á
vettvangi íslenzkrar landslags-
hefðar og er mér nokkur eftirsjá
að því að Sigurður skuli ekki hafa
haldið áfram á þeirri braut því að
hann tæmdi hvergi nærri mögu-
leikana, — réttara væri að segja,
að hann hafi þreifað fyrir sér á
þessu sviði en hætt fljótlega. Það
má vinna í kúbisma á mjög marg-
víslegan hátt svo sem sjá má í
myndlistarsögunni en hann hefur
einnig þá náttúru að gerandinn
verður að kanna dýpri lífæðar
málunarmátans til að ná veru-
legum árangri. Þetta gerði Sigurð-
ur ekki og tel ég að hann hafi hér
misst af góðu tækifæri til útvíkk-
unar tæknisviðs síns. Á þessari
sýningu er það mjög áberandi, að
Sigurður nýtur sín hvað best í
myndum dökkra tóna, því að í
slikum myndum er hann magnað-
astur með pentskúfinn og virðist
gefa mest af sjálfum sér. Það er
dálítið skemmtilegt að hugsa til
þess að síðasta sýning sl. árs á
þessum stað var öðru fremur óður
til sólskinsbjartra daga í fögru
landslagi og sterkustu myndir
þeirrar sýningar voru er gerand-
anum tókst að ná fram dularfullu
ljósflæði inn í myndirnar í anda
Ásgríms Jónssonar. Þessi sýning
er andhverfa þeirrar sýningar því
að bestu myndirnar að mínu mati,
eru sem fyrr segir, myndir dökkra
og dulúðugra tóna. Ég nefni hér
myndir svo sem „Strúturinn,
(1978), „Keilir", (1980), „Úr
Hraunteig" (1980) og vísa jafn-
framt á fleiri hliðstæðar myndir.
Pensilmeðferð Sigurðar er
nokkuð hrjúf og honum er nokkuð
laus höndin í mörgum mynda
sinna, sem ber vott um, að hanp
hafi ekki notið strangrar og ag-
aðrar skólagöngu, sem er harla
mikilvæg í sambandi við þessa
tegund myndlistar.
Niguröur K. Arnason
Mannamyndirnar eru stórum
lausari í sér en landslagsmyndirn-
ar enda er hér um allt annað svið
að ræða og hér skiptir einnig und-
irstöðumenntunin miklu máli.
— Sigurður K. Árnason hefur
verið frekar hlédrægur með sýn-
ingar á myndlistarvettvangi og
ekki tranað sér fram. Hann hefur
tekið þátt í samsýningum heima
og erlendis og hlotið ýmsar viður-
kenningar m.a. verið sæmdur
gullmedalíu Akademíu lista og
vinnandi stétta á Ítalíu (4. marz
1980) (Accademia Italia delle Arti
e del Lavoro). Litið á heildina er
nokkur tómstundamálarabragur
yfir sýningunni og einhvernveginn
finnst manni vanta úrskerandi
átök við efniviðinn er á heildina er
litið.
Það er von mín að það hafi góð
áhrif á Sigurð að sjá svona mörg
verka sinna frá ýmsum tímabilum
samankomin á einn stað og verði
honum aflgjafi til nýrra landvinn-
inga.
Bragi Asgeirsson
Bók um sögu stein-
steypu á íslandi
STEINSTEYPUFÉLAG íslands ákvad á fundi sínurn, þann
10. des. sl. að standa að útgáfu bókar sem rekur sögu stein-
steypu á íslandi. Félagið er áhugamannafélag á sviði mann-
virkjagerðar úr steinsteypu og stendur félagið fyrir fundum
og námskeiðum til þess að útbreiða þekkingu á þessu sviði.
Félagið varð 10 ára þann 10.
des. sl. og verður bókin gefin út í
tilefni afmælisins.
Tveir fundir hafa verið haldn-
ir á starfsárinu. I júlí hélt þýsk-
ur prófessor, Gerhard Mehlhorn
fyrirlestur um þýska brúargerð-
arlist og í nóvember var haidið
tveggja daga námskeið sem
fjallaði um sýnilega steypufleti.
Það sem eftir er starfsársins
verða haldnir fundir um eftir-
farandi málefni: 7. janúar verður
rætt um breytingar á íslensku
sementi. I febr. verður fjallað
um nýjungar í byggingariðnaði,
þróun í mótatækni og forsteypt-
ar einingar. Viðgerðir á alkalí-
skemmdum verður á dagskrá í
mars og í apríl/maí verður rætt
um steypuframleiðslu í Reykja-
vík, vandamál og lausnir.
Fundirnir verða auglýstir síð-
ar auk þess sem félagsmönnum
er tilkynnt um þá bréflega.
Steinsteypufélag íslands hefur
einnig um nokkurra ára skeið
tekið þátt í norræni samvinnu
steinsteypufélaga og íslenska fé-
lagið hefur nú forustu í rann-
sóknanefnd félaganna, sem á að
samræma og örfa rannsóknir á
Norðurlöndunum á sviði stein-
steypu. Það kemur því í hlut fé-
lagsins að sjá um ráðstefnu 1984,
þar sem allir þeir er stunda
rannsóknastörf á þessu sviði á
Norðuriöndum fá tækifæri til að
k.vnna rannsóknir sínar og
niðurstöður.
Eins og áður sagði er félagið
áhugamannafélag og þvi öllum
opið.