Morgunblaðið - 24.07.1982, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ1982
PÓLÝFÓNKÓRINN
Á SPÁNI
2.
HLUTI
Frá tónleikunum í Granada.
„Efast um að ég eigi eftir að
vera á stórkostlegri tónleikum“
— sagði einn af á þriðja þúsund áheyrendum í Granada
Það var talað um að tónleikarn-
ir í Marbella hefðu verið jafnvel
enn betri en þeir í Malaga í og með
vegna þess að dómkirkjan í Mal-
aga er svo stór að hljómburðurinn
var yfirgnæfandi. Það vakti at-
hygli í nágrenni við kirkjuna eftir
tónleikana þegar meðlimir kórs og
hljómsveitar löhbuðu um þröngar
göturnar áleiðis að rútunum, sem
biðu við aðalgötuna. Kvenfólkið
var klætt í hvíta síða kufla en
karlarnir voru í hvítum skyrtum
og svörtum buxum en hljómsveit-
in var aftur öll svartklædd. Undr-
un vegfarenda varð enn meiri þeg-
ar hópurinn tók lagið. Ingólfur
Guðbrandsson stjórnandi leit inn í
rúturnar og þakkaði kórnum fyrir
fi;ammistöðuna. „Þetta var glæsi-
legur konsert. Þið voruð ofsalega
dugleg“, sagði hann og bætti við í
glensi að hann hlakkaði mikið til
þegar kórinn færi að syngja al-
mennilega. Ingólfur sagðist hafa
rætt við borgarstjóra Marbella
eftir tónleikana og hann sagði að í
svona hljómsveit og kór hafi
aldrei áður heyrst í Marbella. Það
væri ekkert sambærilegt við þessa
tónleika.
Texti:
Arnaldur Indriðason
Myndir:
Ragnar Axelsson
Brandarar um Frankó
Það var galsi í fólkinu á leiðinni
heim á Torremolinos. Jón Þor-
steinsson einsöngvari brá á létta
strengi. Hann fór með gamla ís-
lenska kveðlinga og húsganga við
góðar undirtektir og svo stjórnaði
Sigurdór fararstjóri fjöldasöng og
sagði brandara. Hann sagði tvo
góða brandara um Frankó fyrr-
verandi einræðisherra á Spáni.
Annar var svona. Það var ein-
hverntíma þegar hart var í búi á
Spáni. Kndalausar biðraðir voru
við hverja matvöruverslun og fólk
beið oft í marga daga eftir að fá
matarbita. Einn daginn sem oftar
stóð José Fernandes upp á annan
endan í hrikalega langri biðröð í
kjötverslun. Reiðin sauð í honum
þar til hann stóðst ekki mátið
heldur tilkynnti að nú væri hann
búinn að fá nóg af þessum biðröð-
um. „Ég ætla að fara og skjóta
hann Frankó," sagði hann og
hvarf út í buskann. En það voru
ekki liðnir margir tímar þegar
José kom aftur heldur niðurlútur.
Hann var spurður að því hvernig
honum hefði gengið að skjóta
Frankó. „Það gekk ekki neitt,“
sagði José. „Það var svo löng bið-
TÖð.“
Hinn brandarinn var svona:
Frankó fór ekki oft út að keyra en
einn daginn tók hann það upp hjá
sjálfum sér að skreppa í bíltúr
eitthvað út á land og sjá svona
hvern hug Spánverjar bæru til
hans. Hann fór á stærsta limósín-
Ingólfur Guöbrandsson stjórnandi Pólýfónkórsins
inum sínum. Þetta var á þeim tím-
um þegar hvert einasta torg í
hverju einasta þorpi á Spáni bar
nafn Frankós. Plaza de General
Franco, stóð skýrum stöfum við
hvert torg og oftlega voru götur
nefndar eftir honum líka. Þetta sá
Frankó sér til mikillar gleði í
hverju þorpi. Svo ákveður hann að
stoppa í einu þorpinu og fá sér
hressingu. Hann rennir upp að
veitingahúsi á litlum stað og stíg-
ur út og fær sér sæti í veitinga-
húsinu. Veitingamaðurinn svífur á
hann fullkomlega virðingarlaust
og spyr hann með þjósti hvað
hann vilji fá að drekka. „Hvað,
veistu ekki hver ég er?“ spyr
Frankó. Veitingamaðurinn, sveitt-
ur og feitur, lítur á hann með
spurningarsvip en kemur honum
ekki fyrir sig og segir: „Nei, kall
minn, það held ég svei mér þá
ekki.“ „En nafn mitt er skrifað
stórum fallegum stöfum á torginu
í þessu þorpi rétt eins og í hverju
einasta þorpi öðru á Spáni,“ sagði
Frankó. „Hvers vegna ferð þú ekki
út á torgið hérna og þá sérðu hvað
ég heiti og hver ég er?“ sagði ein-
ræðisherrann og veitingamaður-
inn fer en kemur fljótlega áftur og
andlit hans ljómar eins og tungl í
fyllingu, og það glyttir í gular
tennurnar þegar hann segir: „Já,
nú veit ég. Þú ert þessi frægi
Kóka-Kóla.“
Svona voru brandararnir um
hann Frankó og var mikið að þeim
hlegið í rútunni. Og áfram var
sungið og trallað alla leið inn á
hótel.
I1