Morgunblaðið - 29.01.1983, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JANÚAR 1983
Söngskólinn í Revkjavík 10 ára:
Haldið upp á afinælið með
fjölbreyttum óperutónleikum
KLUKKAN þrjú á morgun, sunnu-
daginn 30. janúar, stendur Söng-
skólinn í Reykjavík fyrir óperutón-
leikum í Gamla bíói. Tónleikarnir
eru haldnir í tilefni 10 ára afmælis
söngskólans, en auk þess mun skól-
inn halda upp á afmæli sitt meö
Ijóðatónleikum í apríl og standa
fyrir flutningi á Requium eftir Verdi
í júní.
Söngskólinn í Reykjavík var
stofnsettur að hausti til árið 1973.
Það var Garðar Cortes, skóla-
stjóri Söngskólans sem stofnaði
skólann og rak hann til að byrja
með í leiguhúsnæði að Laufásvegi
8. Árið 1978 var ráðist í húsakaup
að Hverfisgötu 45, þar sem skól-
inn er nú til húsa, og var þá stofn-
að styrktarfélag sem síðan hefur
rekið skólann sem sjálfseignar-
stofnun.
Á þeim 10 árum sem skólinn
hefur starfað hafa 29 lokið VIII.
stigi, sem er lokapróf úr almennri
deild, skólinn hefur útskrifað 2
einsöngvara og 6 einsöngskenn-
ara. Við Söngskólann í Reykjavík
starfa nú yfir 20 kennarar, en
nemendur í vetur eru 120.
Á tónleikunum á morgun koma
fram 11 einsöngvarar úr Söng-
skólanum, ýmist í námi eða út-
skrifaðir, ásamt kór skólans og
félögum úr Sinfóníuhljómsveit ís-
lands. Stjórnandi er Marck
Tardue, sem hér er staddur á veg-
um Islensku óperunnar og stjórn-
ar sýningum á Töfraflautunni um
þessar mundir.
Blaðamaður og Ijósmyndari
Morgunblaðsins litu inn á æfingu
hjá einsöngvurunum í Gamla bíó
á fimmtudaginn, stilltu söngfólk-
inu upp við vegg, baunuðu spurn-
ingum í allar áttir og smelltu af
myndum.
Meðal einsöngvaranna eru
hjónaleysin Elín Osk Óskarsdótt-
ir og Kjartan Ólafsson. Þau eru
við nám í Söngskólanum, Elín er á
sínum fjórða vetri, en Kjartan
hefur verið viðloðandi skólann í 8
ár. Bæði eru þau utan af landi,
Elín er frá Hvolsvelli, en Kjartan
er Fáskrúðsfirðingur. „En við höf-
um komið okkur fyrir í höfuð-
borginni núna“, sögðu þau, „enda
þýðir lítið að vera við nám í
Reykjavík og búa úti á landi".
Það þarf ekki að efast um að
mikið er sungið og spilað á heim-
ilinu því. Elín er 21 árs gömul og
hún segist hafa byrjað að syngja
„óeðlilega" mikið strax í barn-
æsku.
Söngurinn er mitt
líf og yndi
„Já, ég fór snemma að gefa frá
mér hljóð og gaf heimilisfólkinu
engin grið. Og 12 ára gömul er ég
farin að syngja í kórum af fullum
krafti. Söngurinn hefur alla tíð
verið mitt líf og yndi og ég var
alltaf harðákveðin í því að verða
söngkona. Fyrir fjórum árum
byrjaði ég svo í Söngskólanum hjá
Þuríði Pálsdóttur og stefni að því
að ljúka 8. stigi í vor. Hvað tekur
við eftir að því er lokið er ekki
alveg ljóst. Ánnað hvort held ég
áfram í Söngskólanum og fer í
kennaradeildina, eða fer til út-
landa í frekara söngnám.
Ég hlakka reglulega til tónleik-
anna á sunnudaginn, og er alveg
laus við það að vera kvíðin þótt ég
hafi svo sem ekki mikla reynslu af
því að syngja á sviði. En mér
finnst svo gaman að syngja að ég
hreinlega má ekki vera að því að
vera taugaóstyrk."
Söngæfing í Gamla bíói undir stjórn Marck Tardue. Frá vinstri: Eiríkur Hreinn Helgason, Árni Sighvatsson,
Guömundur Þ. Gíslason, Kjartan Ölafsson, Sigrún Andrésdóttir, Elísabet Eiríksdóttir, Kristín Sigtryggsdóttir, Elín
Ósk Óskarsdóttir, Katrín Siguröardóttir og Asrún Davíðsdóttir. Á myndina vantar einn einsöngvarann, Hrönn
Hafliðadóttur. Morgunblaóið/KÖE
Tvær markverðar
listsýningar
Myndlist
Bragi Ásgeirsson
Slæm veðrátta hefur gert það
að verkum að frekar dræm að-
sókn hefur verið að listsýning-
um almennt. Vil ég því sérstak-
lega minna á tvær merkar sýn-
ingar er renna sitt skeið nú um
helgina og eru það „Norræna
vefjarlistarsýningin“ á Kjarvals-
stöðum og sýningin „Við erum á
leiðinni“ í Norræna húsinu.
Síðasttalda sýningin var sett
upp á ný eftir að tveir ungir
Norðmenn höfðu óvænt tekið
niður sýningu sína á 100 ljós-
myndum. Um báðar þessar sýn-
ingar hefur verið fjallað hér í
blaðinu og er það ekki meining-
in að skrifa hér langt mál um
þær heldur þykir mér brýnt að
vekja athygli á tilvist þeirra
með stuttri rispu.
Á sýningunni á Kjarvals-
stöðum sem er í öllu húsinu eru
86 verk en þetta er í þriðja
skiptið sem þær vefjarlistar-
konur eru á ferðinni með þríær-
ing sinn. Vera má að konurnar
hafi fundir upp farsælasta
formið um almenna listkynn-
ingu á Norðurlöndum, því að
þetta er hagkvæm lausn til
kynningar á list Norðurlanda
innbyrðis en slíka kynningu
vantar fullkomlega á sviði mál-
ara-, teikni- og höggmynda-
listar. Hinar stóru sýningar
Norræna myndlistarsambands-
ins voru t.d. of þunglamalegar
og gistu að auki einungis hvert
land fyrir sig á 10 ára fresti.
Það gekk enda ekki. Fyrirtæki
sem þetta eru afskaplega um-
fangsmikil og þurfa gífurlegan
undirbúning ef vel á að takast
auk þess sem kostnaðurinn fer
upp úr öllu valdi, — þarf því
góða aðsókn og tekjur til þess
að halda því gangandi. Uppi eru
jafnvel svartsýnisraddir um að
þetta kunni að verða síðasti þrí-
æringurinn og væri mjög miður
ef rétt yrði.
Það skal viðurkennt, að þrátt
fyrir að margt sé um góða hluti
á sýningunni hefur hún valdið
mörgum töluverðum heilabrot-
um. Menn fá einfaldlega ekki
séð að öll verkin komi véfjarlist
beint við, sum eru meir í ætt við
samklippur, sýniljóð, skúlptúr,
konsept- og málaralist og er
ekki gott að átta sig á hvert
stefnir í listgreininni. Máski
vilja menn útvíkka hugtakið
„Textíl", en það verður þá að
gerast innan ákveðinna marka.
Annars væri það t.d. jafn rétt-
lætanlegt, að sýna málverk með
grafískum eigindum á hinum
stóru alþjóðlegu grafík-sýning-
um! Sá er hér ritar er einlægur
aðdáandi svipmikillar vefjar-
listar og þess sem er að gerast í
þeirri listgrein en honum finnst
einhvernveginn að það þurfi
jafnaðarlega vef eða dúk til.
Af 590 innsendum verkum
voru 82 valin til sýningar auk
eins eftir hvern meðlim dóm-
nefndar. Athygli vekur hve
hlutur íslendinga er lítill á al-
mennu sýningunni en hér bætir
nokkuð upp sér sýning á
„mini-textiT. Svíar sendu inn
langflestar myndir en minna en
10 prósent þeirra hlutu náð
fyrir augum dómnefndar, hefur
það vakið upp getgátur um að
fúskið og meðalmennskan
blómstri mest á þeim slóðum í
augnablikinu. Annars var mér
sagt, að löndunum væri
skammtaður ákveðinn kvóti og
krossbrá mér við þær upplýs-
ingar. Samkvæmt líkum hugs-
unarhætti ættu t.d. Kínverjar
að fá flest Nóbelsverðlaun,
Indverjar kæmu næst o.s.frv.
Islendingar hefðu þá máski von
árið 5000 ... Annar blettur á
sýningunni er illa prentuð sýn-
ingarskrá, — hér þurfa myndir
að vera í lit.
Það er nauðsynlegt að þessi
sýning hljóti töluverða aðsókn
þessa síðustu daga hennar og
ýmsir virðast hafa hér mikinn
áhuga á málum því þeir komu
skíðandi á vettvang í upphafi
hennar og hef ég ekki orðið
vitni að slíku áður. Fyrirtækinu
óska ég velgengni og langlífis.
Sýningin „Við erum á leið-
inni“ hefur verið vel kynnt í
fjölmiðlum og er því nákvæm
kynning óþörf en rétt að minna
á hana. Þótti mér annars
merkilegt að sjónvarpið skyldi
einungis gera sýningunni skil í
barnatímanum en ekki í
„Glugganum", því að sýningin á
ekki síður erindi til fullorðinna
en barna. Hún kynnir okkur
einmitt viðhorf unglinga til lífs-
ins í margbreytilegri mynd og
er öllum hollt að lifa sig um
stund inn í heim þeirra. Á þeirri
sýningu er hlutfall þjóðanna
svipað að mér virtist hvað
myndafjölda snerti og komast
íslendingar prýðilega frá sínu,
— eru í engu eftirbátar grann-
þjóðanna.
Og svo er að klæðast skjól-
flíkum og drífa sig á þessar
ágætu sýningar.
Verk eftir Britta Marakatt.