Morgunblaðið - 22.11.1983, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. NÓVEMBER 1983
43
Minning:
Þórður Jónsson
frá Súðavík
hver á sínu sviði með þá þekkingu
og þjálfun sem bezt verður á kosið,
búnir því tæki er þeir báru mest
traust til í dag.
Slysið var því mikið áfall öllum
þeim sem nálægt þessum málum
koma, en mestur harmur er þó
kveðinn að ættingjum hinna
látnu, eiginkonum og börnum, sem
ég votta mína dýpstu hluttekn-
ingu. Allir þessir ágætu menn
voru nánir samstarfsmenn mínir
um áratugaskeið og báru heill og
heiður starfsemi sinnar mjög fyrir
brjósti, ætíð reiðubúnir til að
leggja fram sinn skerf hvernig
sem á stóð.
Nú eru þeir allir og enginn veit
ennþá hvernig eða hvað fór úr-
skeiðis. Á slíkum stundum er
flestum kært að lita til baka og
minnast ánægjulegra samveru-
stunda, en mestan heiður gerum
við þó eflaust minningu slíkra
frumherja að halda ótrauðir
áfram lífsstarfi þeirra sem þeir nú
hafa skilað í okkar hendur. Bless-
uð sé minning þeirra.
Pétur Sigurð8son
Mig langar til að minnast Þór-
halls Karlssonar flugstjóra og
þakka honum samfylgdina. Þegar
hörmuleg slys verða og nákomnir
eða góðvinir falla skyndilega frá í
blóma lífsins er sem maður
hrökkvi upp úr hversdagsleikan-
um og tapi áttum um sinn. Sökn-
uður sækir á. Þegar ég lít í safn
minninganna, sem stundum
gleymist endranær, sé ég að þar á
ég margar ómetanlegar minn-
ingar um Þórhall. Við áttum
margar ánægjustundir saman, oft
með hestum okkar. Þórhallur var
hestamaður sem hann átti ætt til
og hafði yndi af að ferðast um
landið á hestum sínum í góðra
vina hópi. Það var mikils virði
fyrir unga dóttur mína að fá að
slást í för með honum ásamt fleiri
unglingum í ferðalögum hans um
landið. Minningar úr slikum ferð-
um endast oft ævilangt.
Þórhallur var félagsmálamaður,
mér fannst dugnaður einkenna
hann, rólyndi og hversu ráðagóður
hann var.
Um leið og ég kveð Þórhall
a.m.k. að sinni og þakka honum
kynnin og margar ánægjustundir,
votta ég eiginkonu hans og börn-
um, foreldrum og öðrum vanda-
mönnum innilega samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Skúli Br. Steinþórsson
Síminn hringir í morgunsárið
þann 9. nóvember. Það hafði orðið
enn eitt hörmulegt slysið enn, sem
að þessu sinni snertir okkar fjöl-
skyldu svo óendanlega sárt. Fjög-
urra manna er saknað, og meðal
þeirra er Þórhallur.
Af hverju hann? Svona spyrjum
við, og svona spyrja víst flestir
sem missa hjartfólginn ættingja
eða ástvin. En því miður var það
kaldur raunveruleikinn og ekki
tjáir að deila við dómarann, frek-
ar nú en fyrri daginn.
Þau ár sem við höfum haft
kynni af Þórhalli, hefur starf hans
verið að flytja sjúka, leita týndra,
vinna björgunarstörf og sífellt var
hann tilbúinn að hjálpa náungan-
um og gera honum greiða.
Það hefur oft verið fyrsta hugs-
unin, ef eitthvað bjátaði á, að tala
við Þórhall. Þar var alltaf í fyrir-
rúmi hjálpsemi og úrræði til
lausnar aðsteðjandi vanda. Þeir
sem til þekkja hafa ekki farið
varhluta af gestrisninni í Rauða-
hjalla 11, enda voru þau hjón sam-
hent í því sem öðru að láta fólki
líða vel í návist sinni, og gjarnan
var þá spjallað um hestamennsku,
sem var hans aðaláhugamál og
tómstundagaman fjölskyldunnar,
og skapaði það ófá trygg vináttu-
tengsl.
Aldrei heyrðum við Þórhall
hallmæla fólki, og áttu þeir sem
minna mega sín hauk í horni þar
sem hann var. Hann gaf svo mik-
ið, en krafðist lítils í staðinn. Hon-
um sé þakkað af alhug.
Elsku Heiða, Þórhildur, Elías og
Hrafnhildur. Guð gefi ykkur styrk
til að standast þessa miklu raun.
En þið eigið dýrmætar minningar
um hann sem setti velferð ykkar
ofar öllu öðru. Foreldrar Þórhalls
og systkini, við vottúm ykkur
dýpstu samúð á þessari stundu.
Missir ykkar allra er mikill, en
minningin um góðan dreng lifir.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
í æðri stjórnar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
(Einar Ben.)
Tengdafólkið
Er við hjónin heyrðum þá
harmafregn að þyrlu Landhelgis-
gæslunnar væri saknað, þá setti
að okkur óhug, skyldi vinur okkar
og nágranni vera um borð í þess-
um leiðangri. Þegar við svo feng-
um það staðfest þá fannst okkur
það varla geta staðist því það var
svo stutt síðan við vorum í góðum
félagsskap hjá þeim hjónum, er
Þórhallur varð fertugur, og saman
voru komnir vinir og vandamenn
til að gleðjast með þeim.
Mesta gæfuspor sem Þórhallur
steig var þegar hann gekk að eiga
eftirlifandi eiginkonu sína, Aðal-
heiði Ingvadóttur, og áttu þau
saman þrjú indæl börn, Þórhildi,
Elías og Hrafnhildi, sem áttu
margar stundir með honum, því
þau áttu saman áhugamál sem var
hestamennska og var farið í
hesthúsin þegar stundir gáfust.
Elsku Heiða mín, þessi fátæk-
legu orð eru skrifuð til minningar
um góðan dreng, sem var allt of
stutt hjá ykkur. Við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Foreldrum, tengdaforeldrum og
öðrum ættingjum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú
og aldrei er svo svart
yfir sorgarmanni
að eiga geti birt
fyrir eilífa trú.
(Matthías Jochumsson.)
Við kveðjum Þórhall með sökn-
uði og þökk fyrir allt.
Þyrí og Þór GuAmundsson
Kveðja:
Okkur, sem fjær stóðum, kom á
óvart andlát Valdimars Sigurðs-
sonar verkstjóra hjá Skipasmíða-
stöðinni Dröfn, enda þótt við viss-
um að hann hafði átt við alvarleg-
an sjúkdóm að stríða um 20 ára
skeið, en þá gekk hann undir
hjartaaðgerð í Englandi. Það er
mikið áfall fyrir tæplega fertugan
mann að missa heilsu og þá ekki
síst fyrir mann, sem aldrei þekkti
það að hlífa sér við vinnu, vilja
aldrei láta á sér standa. En þannig
var Valdimar. En þótt hann yrði
fyrir þessu áfalli var ekki að sjá
að heilsuveill maður væri á ferð,
er hann hóf störf að nýju. Hann
kvartaði ekki og hann hlífði sér
ekki. Það þýddi lítið að tala um
fyrir honum, hann bókstaflega
hvorki vildi né gat af sér dregið
meðan hann var við verk.
Valdimar var fæddur 5. febrúar
1923, sonur hjónanna Sigríðar
Böðvarsdóttur og Sigurðar Valdi-
marssonar trésmíðameistara í
Hafnarfirði. Voru börnin 9 og
heimilið því stórt og þurfti að vera
vel á verði um að hafa vinnu til að
framfleyta heimilinu, ekki síst á
kreppuárunum, þegar atvinnu-
leysi var ríkjandi. Börnin fóru
strax að vinna ýmis störf, þegar
aldur leyfði, og byrjaði Valdimar
ungur að vinna.
Valdimar kvæntist Ásdisi Þórð-
ardóttur, og eignuðust þau þrjú
börn, sem öll hafa stofnað sín eig-
in heimili. Þau hjónin byggðu sér
Til moldar er borinn í dag Þórð-
ur Jónsson, skrifstofumaður,
Bólstaðarhlíð 52, Reykjavík. Hann
andaðist í Landakotsspítala að
kvöldi mánudagsins 14. nóvember
sl. eftir erfiða sjúkralegu. Þórður
var vel hugsandi maður, trúaður
og vonaði alltaf það besta í öllu
sínu veikindastríði. Hann var
traustur og prúður í allri um-
gengni og ég leyfi mér að segja að
orðstír muni krýna hann bæði lífs
og liðinn. Þórður var hvers manns
hugljúfi og er hans því sárt sakn-
að af stórum vinahóp. Það er
ánægjulegt að hafa kynnst slíkum
manni og tengjast honum og mega
leita til hans með hvað sem vera
vildi, því hann var fljótur að leysa
allan vanda enda benda þau trún-
aðarstörf, sem honum hafa verið
falin frá unga aldri til hins síðasta
dags til þess, því hann var fluttur
frá sínum störfum á slysadeild og
þaðan á sjúkrahús.
Þórður Jónsson var fæddur í
Súðavík, N-ísafjarðarsýslu, 6. apr-
il 1909 og uppalinn þar. Foreldrar
hans voru Jón Gíslason, f. 8. des-
ember 1870 að Stíflisdal í Þing-
vallasveit, sjómaður og verkstjóri,
um árabil oddviti Súðavíkur-
hrepps, d. 22. desember 1949, og
Margrét Þórðardóttir, f. 19. ágúst
1878 að Hattardal í Súðavíkur-
hreppi, d. 6. október 1921. Maki 8.
júní 1947: Guðný Þorvaldsdóttir, f.
14. nóvember 1910 að Svalvogum í
Dýrafirði, saumakona. Barn:
Margrét Anna, f. 4. nóvember
1947, hjúkrunarfræðingur.
Þórður stundaði nám í Hér-
aðsskólanum að Reykjum í Hrúta-
firði 1934—35. Hann starfaði við
sjómennsku o.fl. Var sjúklingur á
Vífilsstaðaspítala 1944—46 og
1949—55. Vistmaður á vinnuheim-
ilinu að Reykjalundi var hann
1946—49 og vann þar við skrif-
stofustörf en hefur frá 1955 verið
fulltrúi á skrifstofu ríkisspítal-
anna í Reykjavík. Þórður var í
hreppsnefnd Súðavíkurhrepps
1938—44, lengst af oddviti. í nokk-
hús að Hringbraut 52 og hafa
ávallt átt þar heima. Hafa þau
verið samhent mjög í blíðu og
stríðu á lífsleiðinni.
Valdimar hóf störf hjá Dröfn
strax á fyrstu starfsmánuðum
fyrirtækisins og vann hjá því alla
tíð síðan, eða rúm 40 ár. Lengst af
var hann verkstjóri við dráttar-
brautina. Hann var mjög góður,
lagvirkur og útsjónarsamur
starfsmaður, jafnframt því að
vera samviskusamur og velvirkur.
Faðir hans, sem var einn af stofn-
endum Drafnar, var mjög góður
og traustur verkamaður, og fannst
mér ávallt að þeir feðgar væru um
margt líkir. Valdimar var sér þess
meðvitandi að kallið gæti komið
hvenær sem var. Þar hafði verið
gefin aðvörun. Hann bar þá vitn-
eskju vel og lét hana ekki á sig fá.
Og þegar kom að leiðarlokum tók
hann því með ró og æðruleysi.
Kvaddi þá, sem hann náði til og
bað um að skila góðum kveðjum til
annarra með þökkum fyrir sam-
veruna á lífsleiðinni.
Við, sem þekktum Valdimar,
kveðjum hann með söknuði. Skarð
er fyrir skildi. Alltaf var hann til-
búinn að veita hjálp eða einhvern
greiða ef á þurfti að halda. Alltaf
var sama hlýja viðmótið. Þannig
var hann okkur og þannig var
hann fjölskyldu sinni. Slíkum
dreng fylgja góðar bænir og ein-
lægar þakkir fyrir samverustund-
irnar. Blessun guðs fylgi honum á
ur ár í skólanefnd. f stjórn Verka-
lýðsfélags Álftfirðinga í Súðavik
og formaður þess um skeið.
Við hjónin og allar hans vina-
fjölskyldur, ættingjar og vinir
þokkum Þórði fyrir hans þægilega
viðmót og allar þær ánægjulegu
heimsóknir alla tíð frá því hann
giftist Guðnýju systur minni. Eitt
sinn komu þau til okkar að Sval-
vogum með dóttur sína, sem þá
var smábarn, þá fann ég strax
hvað var gaman að kynnast Þórði.
Hann hafði frá svo mörgu að
segja, var mikill bókamaður og las
mikið og var því fróður um margt.
Við biðjum honum guðs náðar
og blessunar hinum megin við
móðuna miklu. Við í hinum stóra
vinahópi Þórðar Jónssonar send-
um fjölskyldu hans innilegustu
samúðarkveðjur og þökkum fyrir
ljúfa og ógleymanlega samfylgd á
liðnum tímum.
Blessuð sé minning hans.
Ottó Þorvaldsson
Þórður Jónsson fæddist í Súða-
vík N-ísafjarðarsýslu 6. apríl árið
1909. Foreldrar hans voru Margrét
Þórðardóttir frá Hattardal og Jón
Gíslason ættaður úr Þingvalla-
sveit, sjómaður og verkstjóri og
um skeið oddviti Súðavíkurhrepps.
Á uppvaxtarárum Þórðar í
Súðavík bjó alþýða manna við
kröpp kjör og voru lítil efni til
þess að afla sér menntunar um-
fram skyldunám. En þar sem hug-
ur hans stóð til meiri mennta
hleypti hann heimdraganum er
hanri hafði unnið sér inn farar-
eyri. Fór hann til náms í Hér-
aðsskólann í Hrútafirði veturinn
1934—1935 og næsta vetur stund-
aði hann nám við Samvinnuskól-
ann í Reykjavík og lauk þaðan
prófi vorið 1936.
Eftir það var hann um árabil
búsettur í Súðavík og stundaði
ýmis störf. Hann vann að félags-
málum í sínu héraði, í hrepps-
nefnd árin 1938—1944, lengst af
oddviti, einnig í skólanefnd. Auk
þess í stjórn verkalýðsfélags Álft-
nýjum leiðum. Aðstandendum
flytjum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Pill V. Daníelsson
Kveðja frá afabörnutn
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni (afa).
(H.P.)
Nú er hann afi Valli dáinn og
hættur að finna til. Við afabörnin
áttum hann alltaf vísan. Hann var
heima á Hringbrautinni og til-
búinn að hjálpa okkur eins og
hann gat. Við fórum líka oft að
skúra í Dröfn með afa og ömmu.
Þar fengum við líka að fara i
trukkinn hans. Við fórum í marg-
ar útilegur, því það var hans og
okkar yndi. Við komum til með að
sakna hans mikið, en við sættum
okkur við dóm Guðs. Við þökkum
afa fyrir allt. Hvíli hann i friði.
Dísa, Tóta, Guðný,
Valli, Daði og Inga.
firðinga og formaður þess um
skeið. Á þessum árum kynntist
Þórður náið kröppum kjörum
fólksins og fékk brennandi áhuga
á öllu því, sem mætti verða til um-
bóta. Fylgdist hann ávallt grannt
með þjóðmálum og lagði fram
krafta sína eftir mætti til þess að
verða öðrum að liði.
En árið 1944 dró ský fyrir sólu.
Þórður veiktist og dvaldi eftir það
á Vífilsstaðaspítala til ársins 1946.
Gerðist hann þá vistmaður á
vinnuheimilinu á Reykjalundi og
vann þar m.a. við skrifstofustörf.
Á árinu 1949 þurfti hann að snúa
aftur til Vifilsstaðaspítala, þar
sem hann gekkst undir erfiða að-
gerð. Það var loks árið 1955 að
hann sá fram á að geta staðið á
eigin fótum, en öll þessi veikindi
mörkuðu djúp spor í líf hans upp
frá því, þó aldrei heyrðist hann
kvarta.
Hóf hann nú störf í skrifstofu
ríkisspítalanna sem fulltrúi og
kom þar vaskur maður til liðs.
Gegndi hann þar störfum upp frá
því óslitið þar til í sl. mánuði að
hann lagði frá sér pennann til þess
að leggjast í sjúkrahús þar sem
hann lést þann 14. nóvember.
Reyndist Þórður mjög hæfur
skrifstofumaður og má segja að
allt léki í höndum hans við skrif-
borðið. Fór þar allt saman, sam-
starfsvilji, góð greind, vandvirkni
og mikil afköst, enda trúmennsk-
an einstök og lifandi áhugi að
vinna sem mest og best. Þar var
aldrei slegið slöku við hvorki fyrr
né síðar og ekki spurt um stund né
stað, heldur hverju þyrfti að koma
í verk. Að eiga samvinnu við slík-
an afbragðsmann í nær þrjá ára-
tugi er lán sem seint verður full-
þakkað. Þar er nú skarð fyrir
skildi.
Þórður var maður sem lét lítið
yfir sér og hreykti sér aldrei hátt.
Hann var einstaklega velviljað-
ur og vandaður maður til orðs og
æðis og mátti hvergi vamm sitt
vita. Þrátt fyrir talsverð áföll í líf-
inu bar hann gæfu til þess að vera
glaður og sáttur við tilveruna,
hann leit ávallt á björtu hliðar
mannlífsins og kunni að meta það
sem betur fór. Hann hafði tekið
þátt í striti erfiðismannsins við
hin frumstæðustu skilyrði og
gladdist við að sjá drauma sína
rætast um bættan hag fólksins i
landinu. Hann eignaðist sjálfur
fallegt heimili þar sem hann naut
samvista við fjölskyldu og vini og
honum auðnaðist að halda að fullu
andlegum kröftum og hæfni sinni
langan starfsdag.
Arið 1947 kvæntist Þórður Guð-
nýju Þorvaldsdóttur frá Svalvog-
um í Dýrafirði, mikilli myndar-
konu. Eignuðust þau dótturina
Margréti Onnu, sem er hjúkrunar-
fræðingur að mennt og búsett á
Akureyri. Eru þeim nú fluttar
innilegar samúðarkveðjur og öðr-
um þeim sem eiga um sárt að
binda við fráfall hans.
Starfsfélagar Þórðar í skrif-
stofu ríkisspítalanna minnast
langrar og góðrar samvinnu og
flytja nú kærar kveðjur með virð-
ingu og þökk.
Meðan vetrarmyrkrið grúfir yf-
ir okkur hér á norðurslóðum, er
það ósk mín og trú, að slíkur mað-
ur sem Þórður eigi bjarta og fagra
heimkomu handan við landamær-
in.
Megi hlýjar óskir og þakkir
fylgja honum á þeirri vegferð.
Þórdís AAalbjörnsdóttir.
Valdimar Sigurðs-
son Hafnarfirði