Morgunblaðið - 16.05.1984, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, MIDVIKUDAGUR 16. MAÍ 1984
45
Magnea Halldórs-
dóttir — Minning
Fædd 22. mars 1896
Dáin 9. maí 1984
Nú þegar við kveðjum ömmu
okkar, Magneu Halldórsdóttir,
rifjast þá upp minningin um hinar
mörgu skemmtilegu samveru-
stundir með henni og afa.
Þegar frændurnir okkar voru
samankomnir með krakkana sína,
frændurnir sem okkur fannst allir
vera nærri því eins. Stundirnar
sem við áttum með ömmu og afa í
Kópavoginum við að tína sólber
úti í garði á sumardegi, og stundir
í Njarðvíkunum þegar alltaf var
jafn gaman að fara út í bílskúr til
afa og skoða allt sem hann hafði
safnað að sér. Þar sáði hún amma
líka sólberjatrjám. Meira að segja
í litla bakgarðinum á Seljavegin-
um varð blómlegt hjá henni og
Helgu.
Ættartréð okkar ber líka merki
gróðursældar og aðhlynningar.
Pabbar okkar og mömmur uxu
upp í stórum systkinahópi, þar
sem allir lærðu að taka tillit til
hvors annars.
Jafn dugmikill og hraustur
systkinahópur hefur ekki fundist
víða. Við erum hreykin af ættinni
okkar þar sem afi og amma voru
stofninn og börnin greinarnar sem
teigja sig lengra og lengra. Við
ætlum að halda áfram að vaxa og
dafna og segjum okkar börnum
frá ömmu og afa sem voru okkur
svo kær.
Barnabörnin.
Aldamótakynslóðin svokallaða
hverfur nú smátt og smátt yfir
móðuna miklu. Við kveðjum þetta
æðrulausa dugmikla fólk eitt af
öðru, sem einkenndist af dugnaði,
rautseigju og heiðarleik.
dag er til grafar borin einn af
þessum mikilhæfum kraftmiklu
og vel gerðu einstaklingum,
Magnea Halldórsdóttir frá Siglu-
firði.
Magnea var fædd á Dalvík, sem
þá hét Böggvistaðasandur, 22.
mars 1896. Hún var dóttir hjón-
anna Margrétar Friðriksdóttur og
Halldórs Jónssonar. Þau hjónin
fluttu að Vémundarstöðum í
Ólafsfirði, er Magnea var tveggja
ára. Þar ólst hún upp ásamt átta
systkinum auk fóstursystur. 1918
flyst fjölskyldan til Siglufjarðar,
þess staðar er Magnea kenndi sig
við æ síðan. Þar kunni hún vel við
sig og eignaðist marga vini og
kunningja. Fljótlega fór hún til
Reykjavíkur og vann þar um tíma.
Þar kynntist hún Guðjóni Jóns-
syni bílstjóra, eins og hann var
ætíð nefndur. Guðjón var ættaður
úr Rangárvallasýslu, hraustmenni
mikið og dugnaðarforkur, svo af
bar. Hann var maður vel greindur
og sjálfstæður í skoðunum og
starfi.
Þau Magnea og Guðjón gengu í
hjónaband 24. október 1923 og
bjuggu í Reykjavík fyrstu hjú-
skaparárin. 1925 fluttu þau til
Dalvíkur og þaðan til Siglufjarð-
ar. Þar reistu þau hús og Guðjón
rak rörsteypu auk þess sem hann
stundaði vörubílaakstur.
Þau hjón eignuðust 9 börn,
mannvænleg, sem öll hafa erft
dugnað og myndarskap foreldra
sinna ríkulega. Börnin eru í ald-
ursröð: Jón skipstjóri, Grétar vél-
stjóri, Bogi Þór vélvirki, Þórmar
framkvæmdastjóri, Hlín sjúkra-
liði, Einar skipstjóri, Hilmar
verkstjóri, Bragi múrari og Elísa
Dagbjört, búsett í Bandaríkjun-
um.
Magnea hafði ekki langa skóla-
göngu að baki, en hún var skyn-
söm og vel gerð og nýtti vel það
veganesti er hún hlaut frá foreldr-
um og öðru samferðafólki. Það
sem einkenndi hana var hennar
góða skapgerð og glaðlyndi, ásamt
þessum mikla dugnaði og atorku,
sem hún hélt fram á síðustu ár.
Upp í huga minn skýtur frásögn
er öldruð vinkona mín er nú er
látin sagði mér. Þær Magnea voru
nágrannakonur á Ólafsfirði og síð-
ar á Siglufirði.
Það var er Magnea átti heima á
Vémundarstöðum. Fátækt mun
hafa verið eins og víða var þá og
sóttu faðir hennar og bræður sjó,
en hún sá um búskapinn með móð-
ur sinni og systrum. Gekk hún í öll
karlmannsverk, túnaslátt á sumr-
in auk annars. Sérstaklega var
vinkonu minni minnisstætt er
Magnea snaraði stórum heyböggl-
um upp á klakkann og lét litlu
systur sína standa undir hinum
megin.
Á vetrum var hún við gegningar
og þurfti að flytja hey á baki sér
langa vegu fram af dal. Mun það
hafa verið erfið ganga í ófærð og
vondum veðrum. Þessari sögukonu
minni var enn fremur minnisstætt
hve Magnea var fljót að sauma og
prjóna á barnahópinn sinn er þau
bjuggu á Siglufirði. Voru þau allt-
af vel klædd og snyrtileg.
Á stríðsárunum fluttu þau Guð-
jón og Magnea út í Málmey á
Skagafirði og bjuggu í nokkur ár.
1945 flytja þau i Kópavog. Þar rak
Guðjón rörsteypu í mörg ár.
í Kópavogi lét Magnea hendur
standa fram úr ermum sem fyrr.
Fækkað hafði í heimili, sum börn-
in gift og flutt að heiman. Hún hóf
ræktun umhverfis húsið, kom upp
stórum blóma- og trjágarði auk
þess sem hún ræktaði grænmeti
og kartöflur. Það var mikil og góð
uppskera úr garði hennar á haust-
Daggrós
dóttir —
Fædd 10. nóvember 1929
Dáin 1. maí 1984
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
Nú þegar ég kveð mína elsku-
legu vinkonu í hinsta sinn er
þakklætið mér efst í huga fyrir
áralanga vináttu, allt frá því við
vorum unglingar.
Ég minnist þess þegar hún
margsinnis stóð með mér við
sjúkrabeð systur minnar. Hún
kom alltaf með hlýja brosið sitt og
allar raunir urðu léttbærari með
hana við hlið sér. Svo liðu árin, við
stofnuðum báðar heimili og áfram
hélst vináttan.. Alltaf var komið

in sem skipt var milli barna og
tengdabarna.
Barnabörnin nutu þess að heim-
sækja ömmu og afa í Kópavogi,
leika sér í garðinum, tína ber,
skríða inn í rörin og vaða í lækn-
um.
1967 seldu þau allt í Kópavogi
og fluttu til Njarðvíkur. Þar
byggðu þau nútt hús og aftur var
hafin ræktun. Þá var Magnea um
sjötugt. Þar dvöldu þau í nokkur
ár eða þar til þau fluttu að Selja-
vegi 31 í Reykjavík. Þá var Guðjón
þrotinn kröftum og lést 30. nóv-
ember 1977.
Magnea stóð eftir, sem klettur
og enn vann hún í garðinum, hekl-
aði, prjónaði lopapeysur, saumaði
út og las. Þess á milli tók hún á
móti börnum sínum og barnabörn-
um af mikilli rausn.
Magnea var trúuð kona, sótti
kirkju þegar hún gat, en hin síðari
ár lét hún sér nægja að hlusta á
útvarpsmessu á sunnudagsmorgn-
um, og söng hún þá gjarnan með.
Sálmabókin var sá förunautur
hennar er hún skildi aldrei við sig.
Að leiðarlokum kveð ég þessa
mætu konu sem var allt í senn,
traust móðir og uppalandi og
tryggur lífsförunautur og félagi
manns síns. Henni fylgja nú hljóð-
ar þakkir barna, tengdabarna og
afkomenda þeirra.
Blessuð sé minning Magneu
Halldórsdóttur.
Tengdadóttir
Stefáns-
Kveðja
saman á hátíðarstundum og eru
margar kærar minningar síðan.
Ég minnist hennar í langvarandi
veikindum sínum. Hún var stór-
kostleg hetja og reyndi alltaf að
njóta þess, sem lífið gaf þó hún
væri helsjúk og kraftarnir þverr-
andi. Ég bið guð að styrkja fjöl-
skyldu Daggrósar í þessari miklu
sorg.
„Ég veit, minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn heitir Jesú sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.“
Á hendur fel þú honum
sem himna stýrir borg,
það allt sem áttu í vonum,
og allt, er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
(Sr. Björn Halldórsson i Laufási)
Elskuleg skólasystir og vinkona,
Vilborg Björgvinsdóttir, Frey-
vangi 10, Hellu, kvaddi þennan
heim 25. mars sl. aðeins 55 ára
gömul.
í handíðadeild Kennaraskólans
árin 1951—53 kynntumst við fyrst,
og þar eignuðumst við þau bestu
og tryggustu skólasystkin, sem
hægt var að hugsa sér. Þótt hóp-
urinn hafi dreifst í allar áttir að
loknu námi og endurfundir orðið
fáir, var, þegar hópurinn hittist
aftur, eins og hann hefði aldrei
skilið.
Við Villa vorum sessunautar
þessa tvo vetur og urðum sam-
ferða úr og í skóla. Mér eru minn-
isstæðar þessar ferðir okkar, það
var talað um allt milli himins og
jarðar og oft hlegið dátt af litlu
tilefni.
Ég sé það núna, þegar ég rifja
þetta upp, jafnvel betur en áður
hvílík náðargjöf það er okkur öll-
um að sjá ekki hvað framtíðin ber
í skauti sínu. Áralöng barátta
Villu vinkonu minnar við heilsu-
leysi var þungbær raun fyrir hana
og fjölskyldu hennar. Én vilja-
styrkur hennar og æðruleysi hlýt-
ur að verða þeim ógleymanlegt
sem kynntust því.
Það vaknar oft sú spurning hve
hlutskipti manna er mismunandi í
lífinu. Sumir komast klakklaust í
gegnum það, aðrir bera þungar og
erfiðar byrðar. Ég hefi þá bjarg-
föstu trú að þarna sé einhver til-
gangur, skaparinn ætlar þeim
æðra hlutverk sem hann leggur
slíkar byrðar á.
Villa hringdi í mig síðastliðið
sumar og bað mig endilega að
koma með sér í heimboð til vinar
okkar og skólabróður. Ég var ekki
tilbúin, en þá sagði hún: „Heyrðu,
væna mín, þú ferð í sunnudaga-
kjólinn þinn og kemur með, því við
megum ekki missa gamla vini fyrr
en við endilega verðum." Það voru
orð í tíma töluð.
Ég heimsótti hana í sjúkrahúsið
stuttu áður en hún dó, þá var glóð-
in í augunum slokknuð, en einmitt
það sem ég tók fyrst eftir, þegar
ég kynntist henni, voru glampandi
augu hennar, þau lýstu allt í
kringum sig, enda var hún bæði
glöð og góð manneskja.
Ég vil fyrir hönd skólasystkin-
anna og þá sérstaklega hópsins úr
handavinnudeildinni þakka henni
liðnar samverustundir. Ég vil
einnig fyrir hönd okkar senda
öldruðum föður, eiginmanni, börn-
um og systkinum Villu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guð blessi okkur öllum minn-
inguna um góða konu.
Hallfríður E. Pétursdóttir
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og
útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
GUDMUNDAR VALDIMARSSONAR,
Sætúni, Stokkseyri.
Sérstakar þakkir til lækna hans og starfsfólks á deild 11b Land-
spítalanum og einnig til þeirra sem heimsóttu hann.
Sigríður Gísladóttir,
Gislí Rúnar Guðmundsson, Unnur Guömundsdóttir,
Sigrún Guömundsdóttir, Pétur Steingrímsson,
Sigríöur Guðmundsdóttir, Guðmundur R. Óskarsson,
barnabörn og langafabarn.
Eldur í hjarta
Mér finnst heittrúaðir, kristnir menn verða svo áleitnir, og
mér Ifkar Jiað ekki. Þeir eru einlægt að reyna að steypa aðra í
sitt mót. Eg veit ekki til þess, að aðrir trúflokkar iðki slfkar
höfðaveiðar.
„Ecce homo“ er eftir John Robert Seeley. Þar seg-
ir: „Engin dyggð er örugg, nema henni fylgi sann-
færing." Kristur kveikti eld í hjörtum lærisveina
sinna og lét þá frá sér fara til að breyta heiminum
— til batnaðar. Þetta er brennandi áhugi manns,
sem er þyrstur, en hefur fundið svaladrykk og lang-
ar að veita öðrum með sér; það er þrá hungraða
mannsins, sem fann saðningu og vill óðfús, eins og
eðlilegt er, gefa öðrum svöngum með sér.
Mér fellur ekki orðið „höfðaveiðar“. Drottinn not-
aði það ekki heldur. Hann ávítaði farísea fyrir að
afla sér trúskiptinga, en hann baðst aldrei afsökun-
ar á því að fagnaðarerindið yrði breitt út, því að það
fól í sér orð lífsins, góðu tíðindin til allra, sem hlust-
uðu.
Ég geng ekki í veg fyrir mann til þess eins að snúa
honum til „mótmælendatrúar“. Maður getur verið
mótmælandi og þó fjarlægur Kristi. En ég skal fara
út á heimsenda til þess að segja þeim, sem týndir
eru, frá frelsara heimsins, er dó á krossi til þess að
frelsa þá frá syndunum. Við erum ekki kallaðir til
þess eins að ganga í samtök, aðhyllast kerfi eða
samþykkja guðfræðikenningu, heldur erum við kall-
aðir á fund persónu, Jesú Krists.
Það þarf hvorki að afsaka né útskýra brennandi
áhuga vegna Jesú Krists.
Vilborg Björgvins-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 11. janúar 1929
Dáin 25. mars 1984.
Fanney